Temat: 14-sto letni Dominik popełnia samobójstwo z powodu prześladowania..

Skoro to takie proste, to czemu tego nie zrobisz? Ty popadłeś w marazm, uznałeś, że życie nie ma sensu, że po co masz coś robić, skoro i tak umrzesz, a ja postanowiłem, że chce wykorzystać ten czas jak najlepiej, bo nie wiem ile go jeszcze mam. I nie założyłem "różowych okularów", tylko ciężko nad tym pracowałem i dalej pracuje, to jest ciągła wewnętrzna walka z moimi demonami i słabościami.

Więc proszę Cię nie mów mi, że poszedłem na łatwiznę, bo w życiu nie ma nic cięższego, niż pokonywanie własnych słabości. Łatwo to jest przyjąć założenie, że "wszystko chuj" i nie robić nic ze swoim życiem.

Ktoś tam wyżej pisał dyrdymały o tym, że tak naprawdę nic od nas nie zależy, a wielcy tego świata swoje sukcesy zawdzięczają tylko genom.
Jest to oczywista bzdura.

A jakich argumentów się spodziewasz stawiając tezę, że człowiek jest bezwolny?

Zgadza się.
Właśnie. To, co sprzyjające życiu i jego przedłużaniu (czyli przykładowo owy mechanizm zakotwiczenia) uważasz za "zdrowe", zgadza się? Pod słowo "zdrowy" w tym wypadku podpada też "korzystny dla społeczeństwa". Dotyczy to oczywiście także "kultury i tradycji" (w tym norm lub ról społecznych). Psychiatria i psychologia także będą obstawać przy takiej definicji, gdyż są one tworem społecznym i mają podtrzymywać ten twór.
Różne definicje "zdrowia" krążą, przeczytałem przed chwilą coś takiego :
I ta definicja nie pozostawia złudzeń. Kolejne subiektywne pojęcie tworzone przez społeczeństwo, tak jak "normalność".
Jednak wedle waszych definicji faktycznie każda depresja może być uznana za "niezdrową, gdyż "nie sprzyja życiu ani jego kontynuacji".
Ja się do nich nie stosuję, gdyż są zbyt kontrowersyjne i relatywne. Zresztą nawet gdybym je uznał, to to, że coś jest "chorobą", a więc "nie sprzyja życiu" nie oznacza jeszcze, że zniekształca wizję rzeczywistości. Przeciwnie - może być wynikiem "zaniku" filtrów i z tego powodu stawać się "niekorzystna dla życia".
To wszystko jest pogmatwane i nie warto się według mnie o to sprzeczać.



Całkowite wyeliminowanie cierpienia na tej planecie jest na ten moment czymś faktycznie raczej niemożliwym, nawet gdyby taki cel postawiła sobie cała rasa ludzka. Jednak jak najbardziej można je redukować.
Używasz hedonistycznej definicji szczęścia, więc tutaj znowu się "nie dogadamy". Tj. według ciebie szczęście jest czymś "aktywnym", związanym z przyjemnościami. Według wyznawanej przeze mnie definicji szczęście jest "pasywne" - jest po prostu brakiem cierpienia.
Pogardzam hedonizmem, a więc i uznawaniem hedonistycznej definicji "szczęścia" za słuszną.
Za chwilę? W momencie, gdy ty pisałeś swojego posta i teraz, gdy ja piszę swojego (lub ty go czytasz) masa istot doznaje ogromnego cierpienia.
Nie ma na tej przegniłej planecie nawet sekundy wolnej od cierpienia.
Taki jest cel antynatalizmu. Celem wyznawanej przeze mnie ideologii (Efilizmu) jest poza powyższym w miarę możliwości doprowadzenie do wymarcia wszystkich gatunków istot żywych. Rzecz jasna ciężko byłoby tego dokonać nawet, gdyby cała ludzkość opowiedziała się za Efilizmem, ale znaczne redukowanie cierpienia jest możliwe, zwłaszcza w obrębie naszej rasy.
Problem jest taki, że ci, którzy twierdzą, że "warto", zwykle nie przeżyli doznali zbyt wielkiego cierpienia. Odpowiednie..."doświadczenie negatywnych aspektów rzeczywistości" złamie niemal każdego filozoficznego optymistę. I to jest największy problem z waszym podejściem do tych spraw - opieracie swoje zdanie na chwilowym dobrostanie, nie potraficie wyciągać wniosków z cierpień innych istot (w tym ludzi), i bylibyście gotowi porzucić wasze poglądy w tej kwestii w obliczu ogromnego cierpienia.
Genetyka i jej ślepe okrucieństwo - jeden z najpoważniejszych argumentów antynatalistycznych. Nie poruszałem go w tym temacie, gdyż w ogóle nie argumentowałem tutaj słuszności antynatalizmu (zajęłoby to dużo czasu, a zrobię to w swoim blogu i wtedy będę mógł w takich dyskusjach wklejać fragmenty).

Zgadzam się niemal całkowicie ze wszystkim, co napisałeś. Jednego jednak nie rozumiem - wiesz, jak ślepa i brutalna jest ta gra, wiesz, że losowość genów może zamienić czyjeś życie w makabrę (chociażby obarczając go pedofilią czy jakąś inną chorobą genetyczną). Wiesz, że nasze działanie jest uwarunkowane różnymi czynnikami, na które nie mamy wpływu. Wiesz, jak wielki wpływ na to ma chemia. A mimo to nie uznajesz słuszności antynatalizmu, który głosi, że wtrącanie kogoś w tę irracjonalną grę przy takim ryzyku jest czymś skrajnie niemoralnym.

Większość osób sprzeciwia się antynatalizmowi i nie potrafi zaakceptować ani zrozumieć faktów, które ty wymieniłeś, gdyż przy narodzinach "zostali nafaszerowani zbyt dużą dawką płynu z niebieskiej pigułki". Jednak dlaczego sprzeciwiają się tej idei także ci, w których "nie wlano wystarczającej jej ilości"?

Gdyby tylko takie coś było możliwe, i miałoby to faktycznie przynieść natychmiastową, bezbolesną śmierć wszystkich żywych istot, to każdy Efilista poparłby takie rozwiązanie i dążył do jego zrealizowania.
U antynatalistów bywa różnie, bo wielu z nich uznaje dobrowolność. Według "nas" ważniejsze jest zażegnanie cierpienia, zgoda poszczególnych ludzi czy jej brak nie miałyby żadnego znaczenia.

Hitler chciał wytłuc Żydów i Słowian. Antynataliści chcą wytłuc wszystko, co żyje.
No, no...taka tolerancja. Jak Wy jesteście smutni, jesteście anty-życiu i prowadzicie mocno szare życie (z własnej woli lub z braku akceptacji ze strony społeczeństwa) to naprawdę zróbcie "coś" (wiecie co), a nie klepiecie takie bzdury.

Poza tym, nie zabijecie się, bo nie wiecie co jest dalej (z tego, co pamiętał tak tłumaczył Cohle czy ktoś) - czyli Bóg chrześcijański jest prawdopodobny - czyli takim aktem skazalibyście się na wieczne potępienie - ale hurr durr zero cierpienia na tym ziemskim padole.

@Arktos ; weź tak w ramach eksperymentu wybierz się chociażby na jeden dzień do jakiegoś hospicjum, albo na oddział onkologiczny, porozmawiaj z ludźmi z "wyrokiem" - na pewno muszą niezwykle cierpieć - i przedstaw im swoje poglądy. Jestem ciekawy ich i Twojej reakcji.

Arktos to czemu się nie zajebiesz, mniej cierpienia na świecie (dla ciebie i dla nas bo nie będziesz postował). Metoda małych kroczków to dobry pomysł żeby ruszyć te masy ludzi o tak bezsensownych poglądach.

Z Tobą nie da się wyprowadzic żadnej dyskusji. Aczkolwiek zastanawia mnie co jeszcze dowiem się o sobie czytając Twoje posty ;) Szczególnie bawi "etap dojrzewania" i "szukanie pocieszenia i współczucia" (że co?).Tak dla jasności za 2 miesiące przeżyję 24 lata na czymś co zwie się Ziemia. 3-5 lat nie będę wierny swoich ideologii? Żyję już tak od 7-8lat? Głupie to jest akceptowanie i przyjmowanie wszystkiego bez jakichkolwiek wątpliwości.


Owszem, mógłbym "przymrużyć oczy" (nie zakładając klapek na oczy, jak wiesz co mam na myśli). Nigdy nie "wyrzeknę" się nihilizmu, ponieważ tym "żyję". Jedyną "drogą" byłby hedonizm nihilistyczny. Za cel obrałbym jedynie przyjemnośc (o których pisałem), starając unikac się bólu za wszelką cenę. Natomiast dalej pozostawałbym przy sceptycyzmie (a w zasadzie nihiliźmie poznawczym), bierności względem świata i nie uznający norm, wszelakich wartości, autorytetów itd. Praktycznie wiele by się nie zmieniło, dalej akceptowałbym życie takie jakim ono jest (patrzył na nie z większą ironią). Uważam, że każdy "powienien" życ tak jak uważa za "słuszne". W zgodzie z samym sobą.



Prowadzę takie życie z własnej woli, a że nie dbam o akceptację to inna sprawa.

Napisałem Ci, że bóg jest dla mnie martwy, w szczególności wszelkie "ziemskie wynalazki religijne". Jeżeli miałbym "wierzyc" w jakiegoś boga to demiruga gnostyckiego lub coś czego nie możemy poznac w ogóle (nie znając ani jego "zasad" ani w ogóle jego "natury" ITD). Uważam, że człowiek stworzył boga a nie odwrotnie. Oczywiście, że miewam wątpliwości co do śmierci, gorszy od "piekła" byłby na przykład wieczny powrót, jednakże najbardziej prawdopodobnym wydaję się pustka, szczęśliwy niebyt.
Tyle pytań a 0 pewnych odpowiedzi. Jakby interpretowac słowa Sokratesa; "Wiem, że nic nie wiem" dobitnie oddaje wszelkie rozważania. Dlatego, jak pisałem wolę nie wierzyc w nic, niż wierzyc we wszystko (analogicznie wierząc w boga - musiałbym wierzyc w istnienie demonów, duchów, życia po śmierci, dusze itp.)

Miałem na myśli, że nie masz żadnej, nawet najmniejszej, pewności jaki Bóg istnieje i czy w ogóle; to że człowiek sobie nawymyślał bożków tutaj nie ma jakiegokolwiek znaczenia - połączyłem Wasze dwa stanowiska - niepewność co jest po życiu ziemskim oraz chęć uśmiercenia każdej żywej istoty. Jak dla mnie jest to ze sobą odrobinę sprzeczne, bo dużo się ryzykuje.

Na jakiej podstawie tak twierdzisz? Jak coś, co nigdy nie zostało udowodnione czy pokryte jakimikolwiek argumentami/dowodami może być uznane przez Ciebie za "najbardziej prawdopodobne"?
I nie powołuj się na jakichś filozofów czy innych uczonych; oni tak samo nie mieli krzty pojęcia o tym.