[Wiersze] Kilka słów o Bogu, życiu i utopijnym świecie.

Brak słów


Dziś wszyscy tacy zamyśleni
jak ci ynteligenci
co niby oświeceni,
co o krok do nieba wzięci -
jak ta śmierć która
wszystkich żyjących na Ziemi równa.
Jak ta miłość co łączy obyczaje -
która ma siłę połączyć wszystkie kraje.
Jak ta noc co oplata nas,
oby Księżyc nigdy nie zgasł.
Tak wszystko powinno żyć w harmonii
tylko ten ynteligent co wszystkich gromi
bo przecież on niczym Stwórca -
wyżej jak Trójca
mówi nam prawdy nowe
przecież, są tak bardzo życiowe -
"Drogie dzieci, ja wiem wszystko
pies jak je, nie obraca miską."

Coś innego, notka. Temat na wiele, wiele godzin rozmyślań.

Zastanów się przez chwilę.

Teraz pomyśl o swoim życiu, o rodzinie, przyjaciołach, znajomych. Co widzisz? Jeżeli jest to radość to jesteś stary wielkim szczęściarzem. Jeżeli to ból to niestety masz tak samo jak ja, jak my. Wyobraź sobie swoje wnętrze. Zajrzyj wgłąb serca. Co widzisz? Teraz spróbuj pomyśleć nad twoją dominującą cechą i spróbuj wyobrazić to sobie w formie przedmiotu. Co byś wyciągnął ze swojego serca? Byłoby to coś przydatnego czy garść śmieci? Byłoby to coś dobrego czy złego? Miecz czy bandaż? Nóż czy piórko?

Jeż

Jeże to mają życie -
od dnia do nocy
od nocy do dnia.
Od jabłuszka do jabłuszka,
od liścia do liścia.
Jeże mają życie.
Dobrze jest być jeżem -
nikt nie głaszcze,
żadna kobieta napastliwa
nie szuka twojego spojrzenia.
Dobrze być jeżem -
łatwo można się schować.
Od tych spojrzeń namiętnych,
dotyków niczym ogień
palących.

Źle być jeżem -
nikt cię nie pokocha.

Koniec świata

Koniec świata tuż, tuż,
otóż
herbata mi się kończy, dokupi
któż?
Znowu ta szkoła, poranny dzwonek budzika
zwiastuje koniec świata,
tego lepszego, nierealnego, wyimaginowanego,
ciekawszego.
Koniec świata jest bliski - gdy
skończy ci się herbata
a woda już zagotowana.
To znak!
Każdy codziennie ma koniec świata -
tak jak przeplatają się uczucia
tak przychodzi i odchodzi nasz własny,
mały świat.

No, "Koniec świata" się na prawdę wyróżnia, to ci się udało :). Fajny jest ten zabieg stylistyczny w II i IV wersie, szkoda, że tego nie ciągnąłeś też później (albo nie zamieniłeś w jakiś inny format rymów), ale to tylko tyle mogę wymienić z ewentualnych minusów.
No i temat poruszony bez niepotrzebnej bezpośredniości, ale też nie tak, żeby nie można było się domyślić o co chodzi. Super. (gdybym ja to pisał, to poszedłbym duużo bardziej dookoła tematu, no ale wiadomo, że każdy ma swoje podejście)

Cytuj:

---

Szantymen napisał

No, "Koniec świata" się na prawdę wyróżnia, to ci się udało :). Fajny jest ten zabieg stylistyczny w II i IV wersie, szkoda, że tego nie ciągnąłeś też później (albo nie zamieniłeś w jakiś inny format rymów), ale to tylko tyle mogę wymienić z ewentualnych minusów.
No i temat poruszony bez niepotrzebnej bezpośredniości, ale też nie tak, żeby nie można było się domyślić o co chodzi. Super. (gdybym ja to pisał, to poszedłbym duużo bardziej dookoła tematu, no ale wiadomo, że każdy ma swoje podejście)

---

Dzięki. Właśnie tak go czytam i stwierdzam że mi się udał - dzięki wielkie.

Jestem czy nie?


Skoczyłem w toń brudnej wody -
nawet w chwili śmierci woda
jest smutna.
Zrobiłem to dlatego że
tak bardzo chciałem być,
a tak bardzo nie mogłem.
Zrobiłem to dlatego że
chciałem sprawdzić ilu
ludzi o mnie pamięta.
W ten smutny, szary dzień -
w dzień w którym płaczą nawet
anioły.

U Bram przywitał mnie święty Piotr
z pękiem kluczy przy boku.
Do Diabła!
ty nie jesteś tym
którego chciałem tu mieć.

Leciałem powoli -
sekundy zamieniały się w lata.
Widziałem świat
inny niż nasz.
Pełen smutku, zazdrości, niespełnionej
miłości.
Widziałem ludzi ogrom -
wszyscy jacyś tacy smutni,
zrozpaczeni.

U Bram przywitał mnie święty Piotr
z pękiem kluczy przy boku.
Do diabła, ty nie jesteś tym
którego chciałem tu mieć.

Zanurzyłem się w smutną toń -
woda mnie oplotła.
Żyłem - nie żyję?
Jestem - nie jestem?
Prawie dotarłem do tej krainy -
wiecznego szczęścia o której
tak wiele słyszałem.

U Bram przywitał mnie święty Piotr
z pękiem kluczy przy boku.
Do diabła, ty nie jesteś tym
którego chciałem tu mieć.

Więc minąłem złote drzwi -
pełne blasku.
Mijałem smutnych ludzi jak
ja.
Wszedłem, rozejrzałem się -
wszędzie smutek, strach, pustka.
Nie ma raju, nie ma piekła,
nie ma mnie, nie ma was -
jest pustka, żal, cierpienie, strach.
Nic więcej.

U Bram przywitał mnie święty Piotr
z pękiem kluczy przy boku.
Do diabła, ty nie jesteś tym
którego chciałem tu mieć.

Wtedy powstałem niczym Jezus -
dnia trzeciego.
Wokół mnie szczęście, uśmiech,
łzy szczęścia się leją.
Dzięki święty Piotrze -
że mnie nie chciałeś.

Odrzucenie może być początkiem lepszej drogi.
Tylko doceń to człowieku że ten świat
bez ciebie nie znaczy nic -
nie znaczy nic a nic!

***

Nawet deszcz mnie nie kocha
bo gdy krople dżdżu spadają
ja już schroniony.
Nawet wiatr mnie nie kocha
bo gdy oplata me ciało
jest mi wciąż zimno.
Nawet trawa mnie nie kocha
bo zdradza mnie z rosą.
Nawet słońce mnie nie kocha
bo ciągle mnie krzywdzi.
Nawet śnieg mnie nie kocha
bo zanim dotknie moich warg
ucieka.
Nawet cień mnie nie kocha
bo gdy przyjdzie promień słońca
znika.
To jest właśnie samotność -
gdy dużo byś chciał
a nie masz z kim.



Przepraszam że wcześniej niż 24h ale wyjeżdżam.

Mogę wszystko!

Mógłbym napisać tysiąc wersów
co noc z inną kobietą spać
używać masę kontekstów
na skrzypcach nauczyć się grać.

Mógłbym obejść tysiąc razy Ziemię
grzebieniem czesać trawę
a po śmierci być w Niebie i
pić bogatą kawę.

Mógłbym ciągle spać
lub napisać do ciebie
tysiąc filozofów znać
uwierzyć w siebie.

Mógłbym mieć wszystko -
jest jednak jeden problem mianowicie
jestem tego wszystkiego blisko -
ale powiem wam skrycie
najnormalniej w świecie mi się nie chce.

***

I iść, być, dojść
nigdy nie gnić.
I z tobą, razem, my
przez świat.
I teraz, zaraz, natychmiast
zdobywać przestrzeń.
I kochać, całować
odkrywać twe ciało.
I nie wracać, nie kończyć
niech trwa chwila.

Bęc

Teraz gdy liść chce wyznać wszystkie swoje żale
- Chodź do mnie, chodź - krzyczy ospale.
Zobacz to co mnie otacza.
Góry, lasy, pola...
A pisarz wciąż pióro macza
i zamknięta jego nora
na wieczność, na teraz
na zaraz.
On sam w swojej krainie
pełnej ospałych liści
radość szybko minie -
winogrona spadną z kiści,
trawa smutna będzie
drzewa trochę dziwne
warzywa nie w jednym rzędzie
uśmiechy bardziej mylne.

Teraz gdy liść chce wyznać wszystkie swoje żale
- Chodź do mnie, chodź - krzyczy ospale.
Pokażę ci świat,
inny niż nasz.
Zrób jedną rzecz, malutką
rzecz.
Chluśnij w wodę,
z Mostu na Krzywej.

Ze swietym piotrem nadawalby sie na piosenke hitową, wpadloby w ucho, a w radiach taki glupi szmelc leci :/
Najbardziej podoba mi sie ten o niekochaniu ;o moja kolezanka czesto mowi "nawet deszcz na mnie nie leci, bo jak wychodze przestaje padac ;d"
Wszystkie fajne

Gdzie?

Szara droga usłana bladymi,
gorzkimi kwiatami prowadzi donikąd.
Dobrze że mam Ciebie, przynajmniej świat
jest coraz czarniejszy.
Jakiś mrok oplata nasze serca,
jak ten wąż który jest źródłem
tych wszystkich problemów.
Dalej czarny strumień a na niej
zgniła lilia -
podobno lilia to symbol miłości...
Tak idziemy bez celu,
w mroku, ciemności, nocą
przez świat, przez las.
Nawet nie podajemy sobie rąk -
nie dotykamy się. Idziemy,
bez celu błądzimy.

Nurtuje mnie jedna myśl -
gdzie jest światełko w tunelu?
Gdzie Twoja chwała, tak często
wzywana?

Polonista

Poloniście co mieszkał w Śwątku
stawał co rano aż do piątku.
W weekend wychodził -
dziewczyny nachodził
i zaraz wracał do głównego wątku.

Zeus

Stary, dobry drwal Zeus z Gnieciór
rżnął wszystkie od rana po wieczór.
Nie pieścił się z nimi
wszystko wokół dymi
I tak go zastał przedwieczór.

Dwa limeryki.

Limeryki fajne, ciekawe co komu do głowy przyjdzie jak przeczyta ;d ciekawe zabiegi, rzadko takie coś można przeczytać