Tako akolita zacny gada unicestwił

[Xan Vyshargus Qimsoe OP]

06.03.2009 - dodano inwokację
31.03.2009 - dodano dalszą część księgi pierwszej
Niedawno natknąłem się na napisany przeze mnie epos, gdy sprzątałem swoją biblioteczkę... Pozwolę sobie przedstwić wam krótki fragment, opowiadający o kapłanie, który wyruszył do dalekiego boru, by pokonać smoka. Od razu zaznaczam, że tekst jest mocno stylizowany, więc czytajcie go tak, jak gdyby mielibyście przed oczami "Pana Tadeusza" lub jedną z fraszek Jana Kochanowskiego. Trudniejsze słowa wytłumaczę pod tekstem, by nie zmuszać was do zbędnych pytań.


KSIĘGA PIERWSZA
Upadek

Myśli nieczysta! Knowanie złowrogie!
Przywróć mej pamięci te przygody mnogie
Akolity Zathrotha, majistra osławionego.
Przypomnij misterstwo licznych walk jego,
Jak kacerstwo mężnie zwalczał swoją siłą,
Jakoż wojowania maestrią sobie arcymiłą
Kaźń boską wszędy rozsiewał z frenezją.
A przemawiał jakoby z natchnioną finezą,
Skłaniając i bestie ku woli swego pana.
Ogółem, znał on sztuk wszelakich arkana.
Jakże się to rozpoczęło, gdzie zaczątek
Znaleźć, gdzie opowieści począć wątek?

Tam, gdzie kamienie ostre tną wpół obłoki,
Za pustynią, która kryje starożytne zwłoki,
Ponad horyzontem iglicy widziadło się jawi,
A na wierchu postać niby posąg się jaskrawi.

W dali, w górach, szczyt był ów wysoki,
Niebosiężny, splamion czerwienią posoki.
Stał na nim wielki mąż ów w czerń spowity
Szat, przyodziany w srebrny pancerz lity.
W dłoni dzierżył kij ten tęgi, czaszką
Był zwieńczony. A ze skórzastą okładką
Tom pod pachą trzymał znacznego rozmiaru.
Mąż swe lico zwrócił do odległego boru.
Ruszył wnet przed siebie, pył zań w górę
Wzleciał - tak szybko gnał w ostępy ponure.
Biegł przez pola, knieje stare przemierzał,
Przez zdradne bagna w stronę boru zmierzał.
Dotarł wreszcie mąż i wszedł w las ciemny
Mijająć leże - zwierz dom miał tam podziemny.

Bogomodlcą wielkim był mąż ów, zacny akolita,
Osiadł był pod stolicą, gdzie księżyc świta
Na krąg kamienny opodal wielkiego jeziora.
Ściemniać się poczęło, nocna była już pora,
Więc akolita ruch dłonią wykonał, płomykiem
Magii drogę oświecił. Poszedł za strumykiem,
Skręcił koło ruin, minął bajoro i umajoną
Kwieciem łąkę, i skałę, i polanę zieloną.

U celu się znalazł, powietrza zaczerpnął
I spostrzegł gada, co w mateczniku zasnął.
Smoczysko spało, niebacznik nieszczęsny.
Kapłan laskę uniósł i gest ziścił nieczesny.
Gad warknął jeno i niemocen wstawać począł.
Zachwiał się i na powrót na łożysku spoczął.
Mąż po ługu spojrzał i swój żalm zaśpiewał,
Smok od żogów piekielnych strasznie ubolewał.
Akolita żałtarz zawarł i kosturem machnął.
Tako w toni śreżogi gad ów dumny zginął.

Gdy żar ugasł, kapłan do ścierwa przybieżył.
I zdumiony odskoczył, jako że gad przeżył.
Bestyja łeb podniosła. Burda się zaczęła.
Gadzina, powstawszy, płomieniem splunęła.
Skrzydła dumnie wzniósłszy, atak wykonała celny,
Co dla człeka zwykłego skutek miał śmiertelny.

Lecz akolita, dźwignął się nieśpiesznie.
Spojrzał na smoczysko i podszedł rubasznie.
Zaszeptał, dłonią machnął i żogiem smoka spowił.
Gad czym prędzej się wytarzał i batalię wznowił.
Ryknął i kapłana mocarnym ramieniem obalił.
Ten w odpowiedzi na smoka dąb prastary zwalił.
Bestyja pod ciężarem wiekowego pniaka padła,
Niby zakleszczona w okowach boskiego imadła.

Smoczysko zawyło, szarpiąc się i targając,
Jednak bezradne było jako w sidłach zając.
Akolita dostąpił powoli i okiem wroga zmierzył.
Tako właśnie gada dumnego przebiegle ukorzył,
Litość miał jednak, i mu męki ciosem skrócił.
Odejść chciał, po namyśle do smoczyska wrócił.

Choć wróg wciąż był ciepły i cokolwiek krwawił,
Kapłan nóż wyjął i mięsa krzynę zręcznie oprawił.
Ujął jeszcze gnat znaczny, gdy mięśnie roztwierał.
Z legowiska gada garść białych diamentów pozbierał
I, krew z rąk obmywszy, ku górom wyruszył.
Pojedynek ognia z ogniem bagniska osuszył.
[...]

Słowniczek
majister - tu: mistrz
misterstwo - kunszt, mistrzostwo
kacerstwo - tu: herezja
maestria - sztuka
frenezja - tu: zapał
arkana - tajniki
widziadło - tu: widok
jaskrawieć - tu: stawać się widocznym
żałtarz - tu: święta księga (podrasowany spellbook? ^^)
bogomodlca - czciciel bogów
akolita - kapłan
matecznik - tu: ostoja, serce boru
niebacznik - ktoś nierozważny, nieostrożny
nieczesny - tu: nieczysty, mroczny
niemocen - słaby
ług - gaj, bagnisko
żalm - psalm
żog - ogień
toń - tu: okowy, pułapka
śreżoga - tu: żar, straszliwe gorąco

Więcej raczej nie będzie, bo nie chce mi się przepisywać xP

Pozdrawiam,
Xan

[Dzzej]

Jestem pod wrażeniem. Prawie jak wiersze Kochanowskiego z mojej książki do literatury. Błędów tak nie zobaczyłem,a szukać i tak pewnie nie ma sensu. Fajnie byłoby przeczytać coś jeszcze ;P.

[Rezz']

Zajebiste...

tam na początku było powtórzenie może ('ów'), ale tak to nie dopatrzyłem się błędów... nie umiałbym. xD

Chciałbym tak umieć, daj coś jeszcze, ploXorz! :DDD

imo, walka ze smokiem za krotka. ;dd

[mocart]

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

W dali, w górach, szczyt był ów (tego 'ów' tu nie powinno być) wysoki,
Niebosiężny, splamion czerwienią posoki.
Stał na nim wielki mąż ów (j.w.) w czerń spowity
Szat, przyodziany w srebrny pancerz lity.
W dłoni dzierżył kij ten tęgi, czaszką
Był zwieńczony. A ze skórzastą okładką
Żałtarz pod pachą miał znacznego rozmiaru.
Mąż swe lico zwrócił do odległego boru.
Ruszył wnet przed siebie, pył zań w górę
Wzleciał - tak szybko gnał w ostępy ponure.
Biegł przez pola, knieje stare przemierzał,
Przez zdradne bagna w stronę boru zmierzał.
Dotarł wreszcie mąż i wszedł w las ciemny
Mijająć (mijając) leże - zwierz dom miał tam podziemny.
Bogomodlcą wielkim był mąż ów, zacny akolita,
Osiadł był pod stolicą, gdzie księżyc świta
Na krąg kamienny opodal wielkiego jeziora.
Ściemniać się poczęło, nocna była już pora,
Więc akolita ruch dłonią wykonał, płomykiem
Magii (magią) drogę oświecił. Poszedł za strumykiem,
Skręcił koło ruin, minął bajoro i umajoną
Kwieciem łąkę, i skałę, i polanę zieloną.
U celu się znalazł, powietrza zaczerpnął
I spostrzegł gada, co w mateczniku zasnął.
Smoczysko spało, niebacznik nieszczęsny.
Kapłan laskę uniósł i gest ziścił nieczesny.
Gad warknął jeno i niemocen wstawać począł.
Zachwiał się i na powrót na łożysku spoczął.
Mąż po ługu spojrzał i swój żalm zaśpiewał,
Smok od żogów piekielnych strasznie ubolewał.
Akolita żałtarz zawarł i kosturem machnął.
Tako w toni śreżogi gad ów dumny zginął.


matecznik - tu: ostoja (+trudno dostępna, to jest ważne)

No, przynajmniej poszerzyłem wasz zasób słownictwa o kilka archaizmów, a to już coś. Mów za siebie ;p

Moje dopiski na czerwono

Wiersz chyba najlepszy w tym dziale. Świetnie dobrane rymy, i niebanalne słownictwo, na coś takiego czekałem ;)

[Arazonic]

@up

Więc akolita ruch dłonią wykonał, płomykiem
Magii (magią) drogę oświecił. Poszedł za strumykiem

Wg ciebie powinno byc płomykiem magią, czy płomykiem magii ?

[w8w8w8]

W dali, w górach, szczyt był ów (tego 'ów' tu nie powinno być) wysoki,
Niebosiężny, splamion czerwienią posoki.
Stał na nim wielki mąż ów (j.w.) w czerń spowity
Szat, przyodziany w srebrny pancerz lity.
W dłoni dzierżył kij ten tęgi, czaszką
Był zwieńczony. A ze skórzastą okładką
Żałtarz pod pachą miał znacznego rozmiaru.
Mąż swe lico zwrócił do odległego boru.
Ruszył wnet przed siebie, pył zań w górę
Wzleciał - tak szybko gnał w ostępy ponure.
Biegł przez pola, knieje stare przemierzał,
Przez zdradne bagna w stronę boru zmierzał.
Dotarł wreszcie mąż i wszedł w las ciemny
Mijająć (mijając) leże - zwierz dom miał tam podziemny.
Bogomodlcą wielkim był mąż ów, zacny akolita,
Osiadł był pod stolicą, gdzie księżyc świta
Na krąg kamienny opodal wielkiego jeziora.
Ściemniać się poczęło, nocna była już pora,
Więc akolita ruch dłonią wykonał, płomykiem
Magii (magią)[Magii, tu jest przerzutnia] drogę oświecił. Poszedł za strumykiem,
Skręcił koło ruin, minął bajoro i umajoną
Kwieciem łąkę, i skałę, i polanę zieloną.
U celu się znalazł, powietrza zaczerpnął
I spostrzegł gada, co w mateczniku zasnął.
Smoczysko spało, niebacznik nieszczęsny.
Kapłan laskę uniósł i gest ziścił nieczesny.
Gad warknął jeno i niemocen wstawać począł.
Zachwiał się i na powrót na łożysku spoczął.
Mąż po ługu spojrzał i swój żalm zaśpiewał,
Smok od żogów piekielnych strasznie ubolewał.
Akolita żałtarz zawarł i kosturem machnął.
Tako w toni śreżogi gad ów dumny zginął.

super wiersz, fajnie napisany duzo srodkow stylistycznych, szkoda ze nie jestem polonista, bo bym mogl ocenic. ale mnie sie podoba, piiekni bezblednia, bedzie/jest z ciebie dobry poeta.

chyba kazdy kto czytal pana tadeusza (ja czytalem streszczenie...) wie co to matecznik, bo tam sie cos stalo / juz nie pamietam co, to bylo dawno

[mocart]

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

#up


Wg ciebie powinno byc płomykiem magią, czy płomykiem magii ?

Masz rację, nie wiem czemu tego nie zauważyłem.

@w8w8w8
"ów szczyt" byłoby ok gdyby wcześniej wspominał o jakimś szczycie. W przeciwnym wypadku umieszczenie tego wyrazu tutaj jest bezpodstawne, a sam wyraz zupełnie nie pasuje.

[Xan Vyshargus Qimsoe OP]

#mocart
"Ów" znaczy tyle samo co "ten", "właśnie ten" (a przynajmniej w kontekstach które raczyłeś zaznaczyć), więc nie wiem, jakiż to błąd popełniam stosując owe słowo.
Gdybyś przeczytał uważnie moją wypowiedź, wiedziałbyś, że jest to jedynie krótki fragment mojego eposu (przypomnę, że epos musi mieć minimum 6 ksiąg). Kilka wersów poprzedzających ten fragment stanowi opis gór, w tym wspominanego szczytu - dlatego też odniesienie do "owego szczytu" jest jak najbardziej poprawne. Dodałem wielokropki ([...]) na początku i końcu fragmentu, by uniknąć powtórnych nieporozumień z tym związanych.
Co do matecznika... Poprzez wyrażenie "tu:" podkreśliłem, że niniesze tłumaczenie odnosi się do znaczenia z przedstawionego tekstu, a nie znaczenia ogólnego (choć w istocie matecznik oznacza ukryte centrum puszczy).
Oczywiście doceniam twoją krytykę (choć, poza literówką "mjająć", nieuzasadnioną). Mniemam, że owe "mów za siebie <error; undefinied emoticon>" jest wyrażeniem twojej wiedzy w dziedzinie słownictwa staropolskiego, więc wstrzymam się od szerszego komentarza w tej sprawie.

Pozdrawiam,
Xan

[mocart]

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

#mocart
"Ów" znaczy tyle samo co "ten", "właśnie ten" (a przynajmniej w kontekstach które raczyłeś zaznaczyć), więc nie wiem, jakiż to błąd popełniam stosując owe słowo.
Gdybyś przeczytał uważnie moją wypowiedź, wiedziałbyś, że jest to jedynie krótki fragment mojego eposu (przypomnę, że epos musi mieć minimum 6 ksiąg). Kilka wersów poprzedzających ten fragment stanowi opis gór, w tym wspominanego szczytu - dlatego też odniesienie do "owego szczytu" jest jak najbardziej poprawne.
Pozdrawiam,
Xan

A jeśli tak to sorry, nie pomyślałem, że mogłeś opisywać to w poprzednich wersach.

W tym 'mów za siebie' było 0% agresji ;) Tak, znam wiele staropolskich słów, chociaż nie używam ich.

[Xan Vyshargus Qimsoe OP]

Poprawiłem ogólną "prezencyję" tegóż krótkiego fragmenciku i dodałem małą niespodziankę - tytuł księgi i inwokację - oraz cztery wersy, bez których faktycznie trudno było zrozumieć znaczenie fragmentu.

Tam, gdzie kamienie ostre tną wpół obłoki,
Za pustynią, która kryje starożytne zwłoki,
Ponad horyzontem iglicy widziadło się jawi,
A na wierchu postać niby posąg się jaskrawi.

Zapraszam do lektury,
Xan

[Minsafo]

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

Prawie jak wiersze Kochanowskiego z mojej książki do literatury.

Nasuwa mi się tutaj pointa z pewnej znanej reklamy...
Fakt, utwór jest całkiem niezły (a biorąc pod uwagę jakość standardowego tekstu, jaki się na tym forum pojawia, to nawet wspaniały), ale do poezji Kochanowskiego to mu sporo brakuje.

[Sholy]

Jak napiszesz trzynastozgłoskowca w drugiej części to chyba przeniosę Cię na plecach z Krakowa do Warszawy ^^'. Świetnie napisane, masz talent! Najlepsza przygoda na tym forum!

[Xan Vyshargus Qimsoe OP]

#Minsafo
Doskonałe podsumowanie... Moje utwory są niczym w porównaniu z maestrią słowa Mistrza Jana z Czarnolasu.

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

Xan. Prawie jak Janek.

@Sholy
Nie bawię się w liczenie zgłosek jak Mickiewicz. A jeśli - całkiem przypadkowo - napisałem mój epos trzynastozgłoskowcem, to serdecznie przepraszam.

Być może, jeśli znajdę czas, przepiszę jeszcze kilka wersów. Ale niczego nie obiecuję...

Pozdrawiam,
Xan

[Zipper]

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

Za pustynią, która kryje starożytne zwłoki

Chodzi o ciało na wyspie na desercie? ; p
~
W każdym razie już wyobrażam sobie jak w podręcznikach do polskiego będą twoje "eposy". xD

I obyś czas znalazł, bo to co napisałeś naprawdę jest świetne.

@down: Byłem bliżej. Nie tomby tylko Jakundaf. Tyle że cywilizacja, a nie trupek na wyspie.


Zipper

[mocart]

Cytat został ukryty, ponieważ ignorujesz tego użytkownika. Pokaż cytat.

Chodzi o ciało na wyspie na desercie?

Raczej chodziło mu o pustynię koło Ankrahmun i Tomby pod tą że pustynią, które kryją mumie faraonów.

Zapomniałem dodać:
Jedna z niewielu przygód, w której świat Tibii jest przedstawiony w inny sposób. Na przykład, zamiast właśnie: 'byłem za pustynią przy Ankh' napisałeś 'Za pustynią, która kryje starożytne zwłoki' i to jest właśnie wielki plus całego utworu.