Temat: Wiara, religia, Kościół i sprawy z tym związane

Czemu w tym temacie jak sie powie, ze Bog nie jest milosierny to sie dostaje redbagi od katoli z komentarzem "hahaha"? XD

masakryczne bagno umyslowe sie tu kreci

O dziwo ci w watykanie to wiedzą, podobnie jak tomix i wielu innych.

Boże jak ja czytam wasze rozkminy to nie wiem kto jest głupszy, mohery ślepo wierzące w ojca Tadeusza czy wy O WIELCY ATEIŚCI.

Ale on ma rację.
Wszechwiedzący i wszechmocni bogowie wykluczają się z ideą wolnej woli. Wiw bóg dokładnie wie, co zrobimy za chwilę i co zrobimy za 10 lat, wiedział to również tworząc nas. W ogóle dokładnie zna przebieg naszego życia od początku do końca. Jeżeli jest inaczej nie jest wszechwiedzący, a więc i wszechmocny.

Powiedz mi, jaki jest teraz sens Twojego życia? Żyjesz żyjesz, umierasz i nie ma nic?
Fajnie jest się kłócić na TORGu, że nie ma Boga i w ogóle niech wszyscy katole zamknął ryj bo nie mają mózgu, własnego zdania i są manipulowani jak świnie przez zakłady mięsne, co nie?

A jaki jest sens Twojego zycia? Zyjesz zeby pojsc do nieba, zyjesz zeby pojsc do nieba, umierasz i siedzisz w niebie? Pomysl mi sie niesamowice podoba, tylko nie ma zadnych dowodow na to, ze tak bedzie :(

Dokładnie na to wygląda. Z tym, że nicość to najpiękniejsza z możliwych opcji, które mogą mieć miejsce po śmierci. Teraz ciężko nam to sobie uświadomić i dopuścić taką myśl, ale taka jest prawda. Wszelakie piekła, niebiosa czy reinkarnacje lub pośmiertne wędrówki astralne są zdecydowanie gorsze z obiektywnego punktu widzenia od pustki, niebytu.
Nicość jest ideałem samym w sobie, a więc nieistnienie także. Jednak mimo, że to wiem, nie jestem w stanie dokonać samobójstwa - obawiam się tej nicości mimo iż wiem (racjonalnie), że jest najlepszą z form "istnienia" (cudzysłów konieczny, by uniknąć paradoksu). Piszę to, ponieważ już zdarzyło się że ktoś, kto poznał moje poglądy zapytał o mój stosunek do samobójstwa. Może w przyszłości ten strach i wszelkie przywiązanie do życia zniknie, i będę mógł przyspieszyć powrót do nicości.

A co do sensu życia - tutaj akurat wyznaję nihilizm egzystencjalny. Cele i sensy są iluzoryczne i zmienne, i jakiekolwiek by nie były, są tworami ludzkiego umysłu. Oczywiście brak obiektywnego sensu życia nie wyklucza tworzenia sztucznych i złudnych, subiektywnych sensów.

nie wiem co palisz ale podziel się, serio

@top
nie no nie chce tutaj spiny robić bo nikt do niczego nikogo nie przekona i takie gadanie nie ma zadnego sensu. Po prostu łatwiej mi jest żyć wierząc, że jest coś więcej. Pozdro!

To akurat normalne i łatwo mi w to uwierzyć.

Arktos, klocilbym sie czy nicosc naprawde jest najlepsza forma istnienia. Oczywiscie jako ludzkie robaki nie jestesmy w stanie pojac tego, ze cos nie musi miec poczatku czy tez konca, wiec ciezko mi powiedziec, ze swiadomosc istnienia jest lepsza od jej braku, poniewaz nie wiadomo czy po smierci swiadomosc jest taka sama jak podczas zycia (czyt. bedzie jej brakowalo -> nic nie bedziemy czuc). Zakladajac, ze tak bedzie, sklasyfikowalbym granie w pilke, tripy LSD i seks wyzej niz brak swiadomosci ;d

To normalne, że z obecnego punktu widzenia cenisz przyjemności życia obecnego (i w ogóle egzystencję) nad niebyt - to całkowicie zrozumiałe. Sam osobiście też wolę istnieć póki istnieję i robić jakieś ciekawe i "sensowne" rzeczy. Sama wiedza o tym, że nicość jest "ostatecznym szczęściem" nie sprawia, że łatwiej mi jest do niej podążać. Poza samym "strachem przed nieznanym" występuje u mnie całkowicie naturalne przywiązanie do życie wraz z instynktem samozachowawczym.
Jednak gdybym gdzieś przykładowo stracił przytomność wolałbym, aby mnie nie wybudzono - mógłbym odejść do obiektywnie lepszej nicości bez zmagania się z przeszkodami, które mają miejsce w "codziennym" stanie świadomości ("czuwania") - przywiązaniem do życia i lękiem przed nieznanym.

Poza tym nicości ludzki umysł nie potrafi sobie wyobrazić, acz jest w stanie jej namiastki doświadczyć (nawet świadomie).