Temat: Wiara, religia, Kościół i sprawy z tym związane

I to jest własnie ta fałszywa mentalność katolików - "zgadzam się ale.."
To tak jakby Mówić palenie papierosów jest zle i niszczy organizm ale ja tego chce..
Btw: A czy w Bibli nie pisze że każdy ma szanować swój organizm ponieważ jest to dzieło Boże.. To dlaczego większa część katolików pali papierosy? Przecież wtedy niszczą i siebie i nie szanują dzieła Bożego..

Sam sobie zaprzeczasz.. Jak mogę nie traktować Bibli poważnie? Przecież to autorytet katolików, sami księża mówią, że to Boże Słowo a robią co innego.. i to jest własnie te zakłamanie..

Ja w piekło nie wierze bo ja opieram się na Bibli a tam czegoś takiego nie ma.. Niech Ci wytłumaczą to katolki skąd wzięli taką bajeczkę.. (z pogaństwa? lub z jakiegoś innego syfku)

Down: Co do dowodów Bibli to mam gdzieś taki artykuł, jak znajdę to Ci napisze.. A na pierwsze pytanie jest prosta odpowiedź: Nie ma czegoś takiego jak piekło.

Tu Ci zacytuję namiastkę tego co napisze/zacytuje (tylko nie dziś bo już zmęczony jestem)

"Archeologia podtrzymuje wiarygodność Biblii.
Mniej więcej sto lat temu, zanim archeologia stała się odrębną dziedziną nauki, podnoszono przeciwko Biblii wiele zarzutów dotyczących niehistoryczności
opisanych w niej ludzi, miejsc i wydarzeń. Wraz z rozwojem archeologii wszystkie te zarzuty zostały odparte. Nelson Glueck, znany żydowski archeolog, w swej
książce Rivers in the Desert; History of Neteg, na stronie 31 napisał:
„Można kategorycznie stwierdzić, że jak dotąd żadne odkrycie archeologiczne nie podważyło informacji biblijnych."

wuww.bapost.ok.info.pl/biblio.php?subaction=showfull&id=1116632060&archiv e=&start_from=&ucat=3&
Cheak it! Potem napisze coś od siebie..

Znalazłem ciekawy artykulik - odpowiedź na twoje pierwsze pytanie Magon. (Naprawde ciekawe, aż mnie zafascynowało)
Czy w Biblii są sprzeczności?

Niektórzy utrzymują, że Biblia zawiera sprzeczności. Czy jednak potrafią to wykazać na jakimś konkretnym przykładzie? Po bliższym zbadaniu żaden taki zarzut nie zdołał się dotąd utrzymać. Co prawda niekiedy może się wydawać, że pewne wypowiedzi w Piśmie Świętym wzajemnie się wykluczają. Najczęściej jednak przyczyna tkwi w nieznajomości szczegółów i tła historycznego.

Na przykład pewni ludzie usiłują zasygnalizować domniemaną sprzeczność w Biblii, zadając pytanie: „Skąd Kain wziął sobie żonę?” Wychodzą z założenia, że Kain i Abel byli jedynymi dziećmi Adama i Ewy. Wynika to jednak z niedokładnej znajomości Biblii, gdyż wyjaśnia ona, że Adam „stał się ojcem synów i córek” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 5:4, New World Translation). Kain mógł się więc ożenić z siostrą bądź też z bratanicą lub siostrzenicą.

Krytycy często wręcz upatrują sprzeczności. Mówią na przykład: „Mateusz pisze, że pewien setnik przyszedł prosić Jezusa o przysługę, a u Łukasza czytamy, że zrobili to jego wysłannicy. Który z nich ma rację?” (Mateusza 8:5, 6; Łukasza 7:2, 3). Ale czy rzeczywiście zachodzi tu sprzeczność?

Nikt rozsądny nie dopatrzy się sprzeczności w przypisywaniu zbiorowej pracy lub działalności komuś, kto rzeczywiście jest za nią odpowiedzialny. Na przykład czy błędne byłoby stwierdzenie, że drogę wybudował burmistrz, chociaż same roboty wykonali inżynierowie i robotnicy? Oczywiście, że nie! Podobnie nie ma sprzeczności między wypowiedzią Mateusza, że z prośbą do Jezusa zwrócił się setnik, a sprawozdaniem Łukasza, że przedstawiono ją przez posłańców.

Bliższe poznanie szczegółów usuwa takie pozorne sprzeczności.
Historia i nauka

Niegdyś ogólnie powątpiewano w ścisłość historyczną Biblii. Krytycy kwestionowali na przykład istnienie takich postaci biblijnych, jak asyryjski król Sargon, babiloński władca Baltazar czy namiestnik rzymski Poncjusz Piłat. Tymczasem nowsze odkrycia poświadczyły prawdziwość jednego sprawozdania biblijnego po drugim. Historyk Moshe Pearlman napisał w związku z tym: „Sceptycy, którzy kwestionowali autentyczność nawet historycznych części Starego Testamentu, nagle zaczęli rewidować swoje poglądy”.

Jeżeli mamy zaufać Biblii, to musi ona być dokładna również w sprawach związanych z nauką. A czy jest dokładna? Uczeni w przeciwieństwie do Biblii jeszcze nie tak dawno uważali, że wszechświat nie miał początku. Tymczasem astronom Robert Jastrow powołał się ostatnio na nowsze dane, które obalają ten pogląd. Wyjaśnił: „Teraz widzimy, że poznane przez nas fakty i zjawiska są w zasadzie zgodne z biblijnym poglądem na pochodzenie świata. Jego dzieje z punktu widzenia astronomii różnią się w szczegółach od biblijnego sprawozdania z Księgi Rodzaju, ale w ogólnym zarysie są takie same” (Rodzaju 1:1).

Zmieniły się też poglądy na kształt naszej planety. The World Book Encyclopedia donosi: „Wielkie odkrycia geograficzne dowiodły, że ziemia jest okrągła, a nie płaska, jak mniemała większość ludzi”. Natomiast wypowiedzi Biblii zawsze były poprawne! Ponad 2000 lat przed epoką wypraw geograficznych w Księdze Izajasza 40:22 napisano o Bogu: „Tronuje nad okręgiem ziemi” (Biblia poznańska). W innych przekładach czytamy: „Nad globem ziemskim” (Douay), „nad okrągłą ziemią” (Moffatt).

Tak więc im więcej ludzie wiedzą, tym więcej mają dowodów na to, że Biblii można zaufać. Były dyrektor British Museum, Sir Frederic Kenyon, napisał: „Dotychczasowe wyniki potwierdzają to, co podpowiadała wiara, mianowicie że na rozwoju wiedzy Biblia może tylko skorzystać”.
Przepowiada przyszłość

A czy można zaufać przepowiedniom biblijnym, do których należą obietnice sprawiedliwych „nowych niebios i ziemi nowej”? (2 Piotra 3:13; Objawienie 21:3, 4). Czy i pod tym względem Biblia w przeszłości okazywała się niezawodna? Otóż zawarte w niej proroctwa, dane niekiedy nawet setki lat naprzód, zawsze spełniały się w najdrobniejszych szczegółach!

Na przykład prawie 200 lat naprzód został przepowiedziany w Biblii upadek potężnego Babilonu. Wymieniono nawet sprzymierzonych z Persami Medów jako zwycięzców. I chociaż Cyrus, król perski, jeszcze się wtedy nie urodził, Biblia zapowiedziała, że odegra w tym podboju decydującą rolę. Oznajmiono przy tym, że ‛wyschną’ wody Eufratu, broniące dostępu do Babilonu, i że ‛bramy miasta nie będą zamknięte’ (Jeremiasza 50:38; Izajasza 13:17-19; 44:27 do 45:1).

Z pism historyka Herodota wynika, że wszystko to dokładnie się spełniło. Co więcej, w Biblii przepowiedziano, że Babilon w końcu legnie w gruzach i nie będzie zamieszkiwany. I tak się stało. Dzisiaj jest opustoszałym rumowiskiem (Izajasza 13:20-22; Jeremiasza 51:37, 41-43). W Biblii jest mnóstwo jeszcze innych proroctw, które też spełniły się z uderzającą dokładnością.

A co w tej Księdze zostało przepowiedziane w odniesieniu do obecnego światowego systemu rzeczy? Czytamy: „W dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni, bez serca, (...) miłujący więcej rozkosze niż Boga, którzy przybierają pozór pobożności, podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy” (2 Tymoteusza 3:1-5).

Niewątpliwie widzimy spełnianie się tej zapowiedzi! Jednakże z Pisma Świętego dowiadujemy się również, że „w dniach ostatecznych” powstanie „naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu, i będzie głód”. Ponadto „będą wielkie trzęsienia ziemi i miejscami zarazy” (Mateusza 24:7; Łukasza 21:11).

Tak więc proroctwa biblijne spełniają się na naszych oczach! A co z obietnicami, które mają się jeszcze spełnić, takimi jak: „Sprawiedliwi posiądą ziemię i zamieszkają w niej na wieki” oraz: „Przekują swoje miecze na lemiesze (...) i nie będą się już uczyć sztuki wojennej”? (Psalm 37:29; Izajasza 2:4).

Może ktoś powie, że to już zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Ale naprawdę nie ma najmniejszego powodu do powątpiewania w obietnice Stwórcy. Jego Słowu można zaufać! (Tytusa 1:2). Wystarczy zbadać dalsze dowody, żeby nabrać co do tego jeszcze głębszego przekonania.

Edit1: W Bibli już przed Kopernikiem napisane było że ziemia jest okrągła, skąd by to wiedzieli ludzie żyjący 1,5k lat wcześniej.. Choćby to potwierdza niesamowitość tej księgi.

Podaj konkret bo trochę nie rozumiem.

Noo specjalnie dla tych co się kucili ze mną w sprawie tych obrazów i posągów w kościele.. Łapcie (śledzia xD) Czytajcie to (szczególnie): zizu_kp, poldek_p i Menson



Czy należy oddawać Bogu cześć za pomocą wizerunków?
KAŻDEGO roku 15 sierpnia na greckiej wyspie Tínos odbywają się obchody wielkiego święta religijnego. Tysiące osób przybywa, by uczcić Marię, matkę Jezusa, oraz jej ikonę, mającą rzekomo cudowną moc.* W pewnym dziele wyjaśniono: „Ze szczególną wiarą i oddaniem czcimy Najświętszą Theotokos [Bożą Rodzicielkę], Matkę naszego Pana, i błagamy ją o opiekę oraz szybkie udzielenie nam schronienia i pomocy. Zwracamy się też do czyniących cuda Świętych — mężczyzn i kobiet — o zaspokojenie naszych potrzeb duchowych i cielesnych (...) Z głęboką czcią całujemy i wielbimy ich święte relikwie i ikony”.

Wiele osób uważających się za chrześcijan bierze udział w podobnych praktykach. Ale czy oddawanie Bogu czci za pomocą wizerunków ma uzasadnienie w Piśmie Świętym?
Pierwsi chrześcijanie

Zobaczmy, co się wydarzyło około roku 50 n.e., kiedy to apostoł Paweł odwiedził Ateny, słynące z kultu wizerunków. Wyjaśnił Ateńczykom, że Bóg „nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych, ani nie jest obsługiwany rękami ludzkimi, jak gdyby czegoś potrzebował”. Dlatego „nie powinniśmy mniemać, że Istota Boska jest podobna do złota albo srebra, albo kamienia, do czegoś wyrzeźbionego dzięki kunsztowi i pomysłowości człowieka” (Dzieje 17:24, 25, 29).

Chrześcijańskie Pisma Greckie, zwane Nowym Testamentem, wielokrotnie ostrzegają przed bałwochwalstwem. Na przykład apostoł Jan napisał do chrześcijan: „Strzeżcie się bożków” (1 Jana 5:21). A Paweł zapytał w liście do Koryntian: „Jakąż ugodę ma świątynia Boża z bożkami?” (2 Koryntian 6:16). Wielu pierwszych chrześcijan posługiwało się w przeszłości wizerunkami religijnymi. Apostoł Paweł przypomniał o tym Tesaloniczanom: „Od waszych bożków zawróciliście do Boga, aby być niewolnikami żywego i prawdziwego Boga” (1 Tesaloniczan 1:9). Pierwsi naśladowcy Chrystusa mieliby niewątpliwie taki sam stosunek do ikon.
„Chrześcijanie” przejmują kult wizerunków

W dziele Encyclopaedia Britannica wyjaśniono, że „w ciągu pierwszych trzech stuleci istnienia Kościoła chrześcijańskiego nie rozwinęła się żadna sztuka sakralna i na ogół Kościół z całą mocą opierał się jej wprowadzeniu. Na przykład Klemens Aleksandryjski krytykował (pogańską) sztukę religijną za to, że zachęca ludzi do wielbienia stworzenia zamiast Stwórcy”.

Jak doszło do tego, że używanie wizerunków stało się tak popularne? Wspomniana encyklopedia podaje: „Mniej więcej w połowie III wieku w Kościele chrześcijańskim zaczęto tworzyć malowidła i je uznawać, choć nie bez ostrego sprzeciwu niektórych gmin. Dopiero gdy na początku IV stulecia Kościół chrześcijański został rzymską religią państwową z cesarzem Konstantynem na czele, w kościołach pojawiły się obrazy, które z czasem zadomowiły się na trwałe w życiu religijnym ludzi”.

Powszechną praktyką wśród pogan, którzy w tamtym czasie nawracali się na chrześcijaństwo, był kult wizerunków imperatora. „Kult cesarza obejmował czczenie jego portretu, namalowanego na płótnie lub drewnie, a stąd był już tylko krok do oddawania czci obrazom religijnym” — wyjaśnia John Taylor w książce Icon Painting (Malarstwo ikonowe). I tak miejsce pogańskiego kultu obrazów zajął kult wizerunków Jezusa, Marii, aniołów i „świętych”. Najpierw zaczęto się nimi posługiwać w kościołach, a potem coraz częściej pojawiały się w domach.
Oddawanie Bogu czci „duchem i prawdą”

Jezus powiedział, że słudzy Boga muszą oddawać Mu cześć „duchem i prawdą” (Jana 4:24). Kiedy więc szczera osoba chce dowiedzieć się prawdy na temat kultu wizerunków, musi sięgnąć do Słowa Bożego.

Biblia zawiera na przykład wypowiedź Jezusa: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie” (Jana 14:6). Paweł oświadczył, że „jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus” i że „Chrystus (...) ujmuje się za nami” (1 Tymoteusza 2:5; Rzymian 8:34). Role powierzone Jezusowi nabierają jeszcze większego znaczenia, gdy czytamy, że Chrystus „może całkowicie wybawić tych, którzy przez niego przystępują do Boga, ponieważ zawsze żyje, aby się za nimi ujmować” (Hebrajczyków 7:25). To właśnie w imię Jezusa Chrystusa powinniśmy modlić się do Boga. Nikt inny nie jest w stanie go zastąpić, a już na pewno nie jakiś martwy obraz. Dzięki wiedzy ze Słowa Bożego każdy, kto szuka prawdy, może czcić „Ojca duchem i prawdą”. Zazna też błogosławieństw wynikających z praktykowania właściwej formy wielbienia Boga, gdyż zgodnie ze słowami Jezusa „właśnie takich szuka Ojciec, aby go czcili” (Jana 4:23).