Temat: Nie potrafie sie cieszyc z malych rzeczy

Tak no ja sie zgadzam, ze zyje sie latwiej, ale nie lepiej. Nie wiem jak to wytlumaczyc. Kurwa nwm poszedlem kupilem se choinke + ozdoby no fajna fajna kosztowalo mnie to ca 600pln w sumie i co? I chuj bo jakbym zarabial 2x mniej to kupilbym choinke +ozdoby za 250pln pewnie i tez byloby fajnie i cos by sie zmienilo w moim zyciu, swieta bylby gorsze? No nie. xD Wiec na same takie rzeczy duzo sie wydaje, na kupowanie niby lepszych itemow, ktore wlasciwie nie daja niczego wiecej. Ok moze lepiej wygladaja na przyklad, ale to dziala tylko pierwsze 5 minut.
A latwiej sie zyje i to fakt, sam poziom jest wg. mnie podobny, ale jest ten luz, ze nie trzeba sie martwic, ze jak mi jebnie fura i bedzie trzeba wydac tysiaka to, ze nie bedzie z czego dac. A nawet jak nie bedzie to mozna sie zapozyczyc i bedzie z czego oddac... Ale sama taka codziennosc sie rozni niewiele wedlug mnie. Bo myslac w skali juz wiekszych rzeczy - firma, dom, mieszkanie, podroze itd. to te pieniadze sa nadal kropla w morzu.

Dokładnie to. Miałem teraz ten komfort, że w ogóle nie liczyłem pieniędzy, bo po prostu nie musiałem. Trzeba było coś kupić - kupowałem, naszła mnie ochota na jakieś żarcie/picie - szedłem do sklepu i kupowałem, coś do auta - znajduję w necie i zamawiam, dwa dni później oddaję do mechanika, bo już mi się samemu nie chce grzebać i elo, niech robi. Ojciec wymyślił sobie "rodzinny" wypad w gurki - ok, jedziemy. Fajnie byłoby w końcu skoczyć ze spadochronem - ok, lecimy. Kumpel zaprasza na windsurfing na Kaszuby - pakujemy się i jazda, meeting u Artura - jazda.
Ale nie byłem nawet nigdzie na wakacjach - sporo pojeździłem weekendowo, narobiłem trochę ogniskowych imprez "u mnie" na działce i to tyle, nie było urlopu na Hawajach. Nie chodzę w jakichś odjebanych ciuchach, rzadko bywam w restauracjach, a jak już, to i tak są to jakieś małe, podrzędne lokale, w żadnym razie nie takie, gdzie na wejście podbija kelner i nalewa Ci wina nie robię zakupów w Almie czy Piotrze i Pawle, tylko biedry, Auchany i inne Tesco.
Owszem, kupiłem sobie samochód, o jakim marzyłem, ale było to marzenie człowieka zarabiającego 2,5k. Zwykły dwudziestoletni sedan za dychę, po prostu trochę większy silnik, niż w przeciętnym aucie na ulicy, nic więcej. Na kupno sprzętu w góry już nie starczyło; miałem sobie tatuaż robić w tym roku, pierwszy umówiony termin mi laska odwołała, z drugiego już zrezygnowałem sam, bo było ryzyko, że się nie zmieszczę z kasą.
A teraz to w ogóle zrobiła się chujnia z kasą i przeskakuję do innej firmy, w której na początku znowu będą mi płacić 2,5k ;d

Zarabiając 5k w Polsce możesz sobie pozwolić na trochę więcej, niż przy przeciętnej januszowej pensji, ale to nadal nie jest tak dużo, jak ludziom się wydaje, że jest. Sam myślałem, że jakbym miał ze 4k, to o ja pierdolę, to już można jak w maśle żyć. Pierwsze dwa miesiące są zajebiste, ale szybko się przyzwyczajasz i zaczynasz mierzyć wyżej. Kupujesz jedno z tych tańszych aut, o których marzyłeś, mija trochę czasu i już myślisz o kolejnym, dwa razy droższym. Spełnisz jakieś inne wielkie marzenie, ten, powiedzmy, skok ze spadochronem, i już chcesz realizować kolejne. Spadochron kosztował z dojazdem 6 stówek, a wyjazd na naukę surfingu do Meksyku to luźno z 7k. Wyjazd do Stanów, żeby ogarnąć tam auto i walnąć z paczka kumpli tripa od wybrzeża do wybrzeża - z 10k.
Na początku czujesz się tak, jakbyś pana boga za nogi złapał, a szybko okazuje się, że długo to nie potrwa, bo jeśli nie zaczniesz więcej zarabiać i nie obniżysz standardu życia do dawnego poziomu, to może nie starczyć Ci hajsu na zrealizowanie choćby jednego takiego celu w roku.

Nie powiem, ja w tym roku odżyłem. Mimo, że grudzień skopał mi dupsko, to 2018 był zdecydowanie najlepszy w ciągu ostatnich paru lat, a jak na to spojrzeć szerzej, to chyba w ogóle najlepszy w całym życiu (ale tu nie chodzi już tylko o robienie hajsu), ale pieniądze, które zacząłem zarabiać, to nadal nie jest żaden luksus.

To niezły ze mnie bogacz milioner xDDD
ludzie to jebane zwierzęta, serio

Mnie to najbardziej śmieszy jak ludzie gadają że "tobie jest łatwiej/życie masz o wiele łatwiejsze, bo możesz se na różne frykasy pozwolić", o kurva leże i się śmieje z takich cebulianów. Jak oni siedzieli i ćpali/pili nie myśląc co dalej ze sobą zrobić to nie jest niczyja wina, wziąć się za siebie, praca słaba, kasa cienka to się zmienia, robi jakiś kurs, szkołę żeby to zmienić, a nie narzekanie jaki kraj hujowy.

nie no, ale jak to tak pracę zmienić, co xDD
to mnie najbardziej rozpierdala
Bardzo długo skakałem z roboty do roboty, jak mi się nie podobała, to zostawiałem i po 2 tygodniach, bo po jaką cholerę siedzieć w jakimś gównie i marnować czas? Wszyscy dookoła mówili "człowieku, ile można zmieniać te prace, zostałbyś w jakiejś na dłużej. Ludzie latami pracują, awansują, dostają dodatki itd., a ty nic tylko zmieniasz.". A ja widzę, że ktoś 8 lat siedzi w tej samej robocie i nadal jakieś żenujące pieniądze dostaje, no to xD, na chuj to komu. Znalazłem w końcu coś, co mi odpowiada, w czym mogę się w jakiś sposób realizować i zarabiać godne pieniądze, to nagle mi się pofarciło i ja w ogóle nie wiem jak to jest xDDD
ale ludzie są spierdoleni

Z tym pracowaniem w jednej często gównorobocie 8 czy ileś lat to jest tak, że ludzie pragną stabilizacji za wszelką cenę (nie wszyscy, ale większość). Jest se taki Janusz czy inny Mariusz i znajdują se robotę za 3k na początek, z prospektem jakichśtam podwyżek, dodatków itd. No i jakoś to leci, nawet nie myślą o tym, że może stać ich na więcej, że w obecnych czasach warto na bieżąco przeglądać oferty, bo szansa na trafienie lepszej roboty jest duża itd. To wszystko zależy od ich samopoczucia w tej pracy, to jest w chuj istotne, dużo bardziej niż sama kasa. Jak ktoś robi gdzieś bardzo długo, to zdecydowanie częściej dlatego, że mu się w tej robocie podoba (nie w tym sensie, że np. realizuje swoje hobby czy coś, ale po prostu po ludzku mu się spoko pracuje z tymi ludźmi, pasują mu obowiązki itd.), a nie dlatego, że kasa dobra. Człowiek ma swoje limity, jak będzie miał w chuj dobrze płatną robotę, ale za to w zjebanej atmosferze, ciągły zapierdol, presja, stres, może nawet jakiś mobbing itd., to ile pociągnie? Teoretycznie może i 20 lat, ale będzie totalnie rozjebany psychicznie, to się odbije na rodzinie, znajomych (których pewnie już nie będzie miał). Robota, która nie tyle daje radość, ale po prostu nie niszczy psychiki, jest lekka i przyjemna, to jest to czego większość oczekuje. Kasa to kwestia drugorzędna, szczególnie, gdy zazwyczaj nie jest ona specjalnie niska i nie można na nią narzekać. Znam ludzi co robią 20+ lat w tej samej firmie na tym samym stanowisku i pasuje im to bardzo, mają swoich zajebistych ziomków w robocie, zazwyczaj poza robotą też się kumplują, są dobrzy w tym co robią i to im daje satysfakcję. A że po tych 20 latach zarabiają okolice tych 5k na rękę, może ciut więcej? Chuj, nieważne, wystarcza im to na realizowanie wszystkich swoich pasji (np. Złombol, super sprawa, a kasy wiele nie trzeba), utrzymanie siebie i rodziny.

To co napisał Artur to jest święta prawda, szczęścia w hajsie się nie znajdzie, bo zawsze będzie go na coś mało. Chyba każdy to po sobie widzi, ciągle zwiększa się swój stan posiadania i ciągle człowiekowi mało, wymarzone auto sprzed roku dzisiaj jest wkurwiającym gruzem, a na horyzoncie jawi się już zupełnie inna fura, która po jej kupieniu przyjmie taki sam status jak stara. Tak samo jest ze sprzętem wszelakim, z domem czy mieszkaniem - ze wszystkim. Myślicie, że ludzie co mają chawiry na Wilanowie za kilka mln i jeżdżą nowymi furami za podobną kasę nie chcą więcej? Oczywiście, że chcą, ale myślą innymi kategoriami niż my, co nie zmienia faktu, że dalej są nienasyceni (i wydaje mi się, że ci bogaci biznesmeni, którzy zostawiają życie w pracy są zdecydowanie bardziej nieszczęśliwi ze swojego stanu posiadania, niż przeciętny Polak na etacie, bo zwiększanie stanu posiadania jest ich jedyną przyjemnością, bo nie mają czasu na nic innego w większości przypadków).

Ja np. obecnie mam strasznie chujowy okres i to się już ciągnie od dobrych paru lat. Czuję stagnację, niby studia zaraz się kończą i będzie wejście na rynek pracy, ale nawet takie gówno jak napisanie pracy magisterskiej mi nie chce wyjść. Mam wrażenie, że jak pójdę do roboty, zajmę się czymś konkretnym na te 8+ godzin dziennie i będę miał jakiś punkt zaczepienia, to może to jakoś ruszy. Bez tego nie potrafię się zmotywować do jakichś aktywności typu siłownia czy nawet głupi basen, ogólnie aktywność fizyczna. Nie potrafię się nawet zmotywować do zgłębiania mechaniki samochodowej, a mógłbym się tym zajmować, bo mam w chuj wolnego czasu, który przepierdalam bezczynnie

Ale na co komu stabilizacja, jak ma dwadzieścia kilka lat i nie wychowuje dzieci?
I jeszcze gdyby mowa była o jakichś sensownych robotach, gdzie człowiek ma pewną tę 5 i się nie musi martwić, to jeszcze bym zrozumiał, ale ludzie zarabiają jakieś śmieszne 2-3 tysiące i trzymają się tego, jakby wygrali to na loterii. Jeśli uda im się wziąć mieszkanie na kredyt, to jakieś małe, gówniane z budownictwa prlu, do końca życia będzie jeździć jakimiś starymi rzęchami, a wakacje to na tydzień nad Bałtyk, jak się uda odłożyć, to może nawet all inclusive w Egipcie :) No ale przynajmniej nie męczę się za bardzo w pracy, nie wysilam, nie stresuję, pogadam sobie w robocie.. Posiedzę w zakładzie jeszcze z 15 lat to dadzą mi ze 3,5k a to już jest piniądz, może uda się w końcu na narty pojechać xD

Mam wrażenie, że "chujowo, ale stabilnie" to motto życiowe i zarazem główny cel dla takich ludzi. Dziwi mnie tylko, że jest ich aż tak dużo.

ja od zawsze byłem wiedziałem co chce robić i od zawsze wiedziałem, że studia są nie dla mnie. Bardzo długo musiałem walczyć z oporem rodziców, że studia mnie nie intneresują.

Ja miałem tak, że też wiedziałem - chciałem iść w kierunku sportu, zostać nauczycielem i trenerem, czułem powołanie w tym kierunku. I nagle mi przeszło w połowie studiów xD Odwidziało mi się zupełnie, więc ciągnąć tego nie było sensu.