Temat: Geje rodzicami zastępczymi ?

Odnieś się do mojego poprzedniego posta

Czy osoba w pełni homoseksualna może stać się heteroseksualna?

Najprostsza i prawdziwa odpowiedź brzmi: "tak". I na tym można by poprzestać i zaprosić na strony gdzie dowiesz się jak tego dokonać i gdzie możesz uzyskać pomoc.

Zdajemy sobie jednak sprawę jak wiele sprzeciwu i agresji budzi to proste stwierdzenie. W spór włączają się nawet seksuolodzy. "Wszystkie doniesienia o możliwości zmiany orientacji seksualnej u człowieka, o których czytałem, to fałszerstwa" - mówi z dużą pewnością siebie seksuolog Wiesław Czernikiewicz w wywiadzie powielanym w wielu miejscach w Internecie.

Z drugiej strony prof. Lew Starowicz w czasopismie Medycyna po dyplomie (Maj 2004) wypowiada się następująco:
Należy przestać odrzucać terapię mającą zmienić orientację homoseksualną. Wielu pacjentów poinformowanych o skuteczności leczenia może dokonać racjonalnego wyboru i poddać się terapii w celu minimalizacji niechcianych zainteresowań homoseksualnych i rozwoju potencjału heteroseksualnego. Należy uznać, że zdolność do dokonania takiego wyboru jest fundamentalna dla autonomii i samostanowienia pacjenta.

Podkreślamy, że absolutnie nie nawołujemy by kogokolwiek zmuszać do zmiany. Niemożliwa jest zmiana pod przymusem. Jednak osoby, które z własnej wewnętrznej motywacji zmiany pragną chcemy upewnić, że jest to możliwe.

„(...) zakaz zawierania małżeństw czy adopcji dzieci nie jest dyskryminacją. To, że małżeństwo jest wspierane przez państwo, ma swoje głębokie uzasadnienie. Małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny ma do odegrania ważną społeczną rolę. Musimy przecież brać pod uwagę nie tylko prawa osoby homoseksualnej, ale i prawa dziecka.”

prof. Andrzej Zoll dla dziennika Rzeczpospolita, 07 czerwca 2010

Prawo polskie nie dyskryminuje osób homoseksualnych. Osoby takie mają te same prawa i obowiązki, co wszyscy. Mówienie o dyskryminacji nie jest uzasadnione.

Związki homoseksualistów nie korzystają ze szczególnej ochrony, jaką małżeństwu i rodzinie przyznaje polska Konstytucja (art. 18). Takie związki bowiem nie są rodziną.

Mity o dyskryminacji w Polsce osób homoseksualnych

Dziedziczenie – Homoseksualiści mogą powoływać do spadku na wypadek śmierci swoich tzw. partnerów – sporządzając testament.

Opieka medyczna – Osoby homoseksualne mogą pisemnie upoważnić tzw. partnerów do dostępu do ich dokumentacji medycznej na wypadek choroby, mogą też wskazać ich jako osoby upoważnione do uzyskiwania informacji o stanie ich zdrowia.

Praca – Osoby homoseksualne w zakresie prawa pracy korzystają ze szczególnej ochrony. Prawo zakazuje dyskryminacji ze względu na „orientację seksualną”.

Współwłasność – Osoby homoseksualne mogą nabywać rzeczy (również mieszkania) na współwłasność, mogą wspólnie z tzw. partnerem zaciągać kredyt, itd.

Żądania przywilejów dla osób homoseksualnych w Polsce

Przedmiotem roszczeń środowisk homoseksualnych jest uzyskanie przywilejów. Homoseksualiści nie korzystają bowiem z niektórych przywilejów, które prawo polskie przyznaje rodzinie, a w szczególności małżeństwu.

Małżeństwo jest, jak wiadomo, związkiem kobiety i mężczyzny, o określonych cechach prawnych (trwałość, wierność, równe prawa małżonków). Prawo polskie rozciąga niektóre przywileje przyznane małżonkom na tzw. konkubinaty, tj. związki osób (mężczyzny i kobiety) żyjących tak jak małżeństwo, lecz nie będących formalnie małżeństwem – ze względu na dostrzegane podobieństwa do małżeństwa.

Działania organizacji walczących o przyznanie osobom żyjącym w związkach homoseksualnych tych samych przywilejów, co rodzinom, ukierunkowane są obecnie na kilka obszarów prawa. Tytułem przykładu można wskazać kilka zagadnień:

Świadczenia socjalne – Trwają starania o przyznanie osobom homoseksualnym prawa do zasiłku opiekuńczego z tytułu opieki nad chorym partnerem i prawa do zwolnienia lekarskiego na czas choroby partnera.

Prawo rodzinne – Przedmiotem postulatów niektórych środowisk homoseksualistów jest zrównanie związków homoseksualnych z rodziną i małżeństwem na gruncie prawa rodzinnego, z prawem do adopcji dzieci włącznie.

Najem lokalu – Przepisy ustawy o najmie lokali oraz przepisy prawa cywilnego (np. art. 691 § 1 kodeksu cywilnego) przyznają prawo wstąpienia w stosunek najmu m.in. tzw. osobie, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą.

W głośnej sprawie Piotra Kozaka przeciwko Polsce przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu, Trybunał uznał, że odmowa uznania za „osoby pozostające we wspólnym pożyciu” żyjących razem homoseksualistów jest niedozwoloną dyskryminacją.

Prawo podatkowe – Rodzina, oparta na małżeństwie, korzysta z pewnych przywilejów podatkowych – wspólne rozliczanie małżonków, określone zwolnienia z podatku od spadków i darowizn itd.

Środowiska homoseksualistów dążą do rozciągnięcia tych przywilejów na związki osób homoseksualnych.

Jednym z najczęściej używanych argumentów dowodzących normalności homoseksualizmu jest fakt wykreślenia go ze spisu chorób w 1973 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, a w konsekwencji także przez WHO. Dlaczego jednak stamtąd homoseksualizm zniknął?

Chyba najważniejszą informacją jest fakt, że homoseksualizm usunięto ze spisu chorób w wyniku głosowania. Naukowcy nie otrzymali rzetelnego raportu podsumowującego badania nad homoseksualizmem. Zamiast tego spotkania naukowców, członków APA były przerywane przez grupy aktywistów gejowskich rzucających emocjonalne oskarżenia – porównujących psychiatrów z nazistami i zarzucających im prześladowania.
"Dzięki atmosferze farsy jeden epizod z dziejów współczesnej psychiatrii uzyskał legendarny status. W korespondencyjnym głosowaniu z roku 1974 członkowie Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychiatrycznego (APA) przegłosowali – raczej niewielkim marginesem głosów – usunięcie homoseksualizmu ze swego katalogu zaburzeń psychicznych. Głosowanie poprzedzone było szalonym, a czasem brutalnym lobbingiem: spotkania stowarzyszenia były szturmowane przez aktywistów Gay Lib (…). Podczas kongresu przemówił przebrany i zakryty kapturem "Dr Anonymous", który zadeklarował, że jest gejem i zakomunikował, że ponad 200 innych członków APA też jest gejami, w ten sposób niejako grożąc ich ujawnieniem. (1)"

Gdy próbuje się stosować zasady demokracji do orzekania o faktach naukowych dochodzi do takich absurdów jak ogłoszenie ślimaka rybą lądową. Homoseksualizm także został metodami demokratycznymi wykreślony z listy chorób. Poniżej kilka konkretów.

Mit nr 1.
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wykreśliło homoseksualizm z listy chorób bazując na wielu obiektywnych i dobrze zaplanowanych badaniach naukowych.

Gdy w 1973 roku APA poddało pod głosowanie sprawę wykreślenia homoseksualizmu z listy chorób opierało się na dwóch studiach:

Hooker E. (1957) (2) oraz Robins, E. and Saghir (1971) (3) . Oba badania przedstawiane były jako dowód na to, że jedyną różnicą między homoseksualistami a heteroseksualistami jest sprawa ukierunkowania pociągu płciowego. Czyli homoseksualizm to kwestia czysto seksuologiczna, a nie objaw głębszego zaburzenia.

Badanie Hooker zostało omówione pokrótce w artykule poświęconym chorobom psychicznym. Od strony metodologicznej badanie Hooker nie spełnia podstawowych wymogów naukowości. Oto najpoważniejsze zarzuty:

Homoseksualiści biorący udział w badaniu zostali celowo dobrani – były to wyłącznie osoby nie wykazujące cech psychopatologii, a także znające cel badania – jak po latach wspominała sama autorka: “Znałam mężczyzn, którzy byli oceniani i byłam pewna jako klinicysta, że byli relatywnie pozbawieni cech psychopatologicznych." (4) Nie da się zatem utrzymywać, że próba ta może być reprezentatywna dla całej populacji homoseksualistów.
Osoby o wyraźnych symptomach psychopatologii zostały odrzucone z grupy osób badanych.
W rezultacie badanie zostało przeprowadzone na starannie wyselekcjonowanej grupie 30 homoseksualistów i 30 heteroseksualistów, o których było z góry wiadomo, że nie będą się różnić – skoro odrzucono tych z objawami psychopatologii.
E. Hooker przebadała obie grupy trzema testami projekcyjnymi: ROR, TAT oraz MAPS. Testy przeprowadzały osoby nie mające doświadczenia w stosowaniu testów projekcyjnych. Co ważne – testy projekcyjne nie mają postaci "testu wyboru", do którego przykłada się klucz, lecz wymagają od osoby przeprowadzającej badanie kompetentnej interpretacji obszernych nieraz wypowiedzi osób badanych.
Hooker następnie porównała wyniki obu grup (homoseksualistów i heteroseksualistów) – nie znajdując między nimi różnic. Nie porównywała wyników osób badanych z wystandaryzowaną na tysiącach osób normą (dostępną dla tych testów). Porównywała tylko wyniki obu grup badanych. Nie była zatem w stanie wykazać, że obie grupy są zdrowe psychicznie – w odniesieniu do normy, lecz wyłącznie, że nie różnią się między sobą.
Jak pisze dr J. Satinover (5): "Jeszcze jeden kluczowy problem z badaniem: Hooker nie utrzymała nawet oryginalnej procedury eksperymentalnej, którą zaprojektowała, lecz zmodyfikowała ją, gdy wyniki homoseksualnej grupy testowej zanegowały jej hipotezy – wykazały istnienie różnic, które hipotetycznie nie powinny istnieć. Jedną z oryginalnych hipotez badawczych było założenie, że za pomocą ROR, TAT oraz MAPS nie można zdiagnozować orientacji seksualnej. Jednak w trakcie standardowych procedur TAT i MAPS, homoseksualiści nie byli w stanie powstrzymać się od wysoce homoseksualnych fantazji. Inaczej heteroseksualiści. Zarówno natura jak i stopień fantazji seksualnych wykazywanych w testach były odmienne dla grup homoseksualnej i heteroseksualnej, co jest szczególnie uderzającym faktem, biorąc pod uwagę, że osoby badane wiedziały, iż ten "kontrolowany eksperyment" ma na celu wykazanie, iż homoseksualiści nie różnią się od heteroseksualistów. W chwili gdy stało się oczywiste, że za pomocą TAT i MAPS można wykazać które z osób badanych są homoseksualistami, Hooker wyeliminowała je z projektu badawczego – post hoc."

Studium Robins'a i Saghir'a Male and female homosexuality: natural history, także nie było wolne od poważnych błędów metodologicznych.

Autorzy stwierdzili, iż homoseksualiści i heteroseksualiści nie różnią się pod kątem zdrowia psychicznego kuriozalnie nie biorąc pod uwagę wyników wcześniejszych badań przeprowadzonych przez samych siebie. Wcześniejsze badania Robins'a i Saghira wykazują, iż lesbijki częściej popadają w alkoholizm niż kobiety heteroseksualne (6), a homoseksualiści znacząco częściej podejmują próby samobójcze niż mężczyźni heteroseksualni (7).
Studium miało na celu ocenę częstotliwości występowania psychopatologii w populacji homoseksualistów w porównaniu z heteroseksualistami. Jednakże badacze dokonali wstępnej selekcji osób badanych – odrzucili 14% homoseksualistów i 7% lesbijek ze względu na fakt, iż byli wcześniej hospitalizowani psychiatrycznie. Selekcji takiej nie dokonano w stosunku do heteroseksualistów. W ten sposób wyeliminowano homoseksualne osoby o najwyższym wskaźniku psychopatologii. Mówiąc prosto – aby wykazać, że homoseksualiści są tak samo zdrowi jak heteroseksualiści wyrzucono z grupy badanej chorych homoseksualistów.

Mit nr 2:
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podjęło decyzję o wykreśleniu homoseksualizmu z listy chorób w sposób wolny od jakichkolwiek nacisków aktywistów homoseksualnych.

W 1968 r. aktywiści gejowscy manifestowali na zebraniach Komisji Taksonomicznej APA, domagając się uczestnictwa w spotkaniach, na co w końcu wyrażono zgodę. (8)

Decyzja o wykreśleniu homoseksualizmu z listy chorób została podjęta na dorocznym Kongresie Psychiatrów Amerykańskich. Przez trzy lata, od 1970 do 1972 roku, kiedy podejmowano problem homoseksualizmu, aktywiści homoseksualni wpadali na spotkania i rozbijali je. Krzyczeli: "Przestańcie nas zabijać, wy nas nienawidzicie".

W roku 1970 wykład Irvinga Biebera na temat homoseksualizmu i transseksualizmu został przerwany przez osobę z zewnątrz, w tajemnicy wprowadzoną na spotkanie psychiatrów. Jak opisuje zajście Bayer (1981), naukowiec został m.in. nazwany "matkojebcą" (9).

W roku 1971 APA zdecydowało się na zorganizowanie w czasie Kongresu Psychiatrów Amerykańskich dyskusji panelowej – nie o homoseksualizmie, a prowadzonej przez homoseksualistów. Jedynym psychiatrą w grupie panelowej był Robert Spitzer, występujący jednak tylko jako moderator dyskusji. Jedynymi kwalifikacjami pozostałych osób do zabierania głosu w dyskusji panelowej był fakt... że są homoseksualistami. Można to porównać z propozycją, by jako eksperta w sprawie porodu kleszczowego na sympozjum ginekologów powołać kobietę która w ten sposób rodziła.

W tym samym czasie grupa postępowych i gejowskich psychiatrów zaangażowała lewicowego aktywistę Franka Kameny'ego i działaczy Gay Liberation Front. Z podrobionymi dokumentami uwierzytelniającymi wdarli się oni na zamknięte spotkanie psychiatrów w czasie Kongresu.

Kameny porwał mikrofon i wygłosił następująca deklarację: "Psychiatria jest wcielonym wrogiem. Psychiatria wypowiedziała bezlitosną wojnę w celu naszej eksterminacji... Odrzucamy was, jako naszych właścicieli. Możecie to uznać za deklarację wojny." Mimo tej deklaracji kilka godzin później ta sama grupa aktywistów poprowadziła wspomnianą wyżej dyskusję panelową na temat homoseksualizmu (10).

Opisany wyżej incydent był tylko jednym z wielu. Po szczegółowy opis nacisków wywieranych na APA oraz negatywnych konsekwencji usunięcia homoseksualizmu z listy chorób zapraszamy do następujących lektur:

Satinover J.B., M.D., Ph.D. (2005) The "Trojan Couch": How the Mental Health Associations Misrepresent Science, NARTH

Socarides, W. Ch. M.D. (1978) The Sexual Deviations and the Diagnostic Manual. American Journal of Psychotherapy, 32/3

Mit nr 3:
Zdecydowana większość psychiatrów i psychoterapeutów była (i jest) przekonana, że homoseksualizm jest zdrowym wariantem ludzkiej seksualności.

Homoseksualizm został wykreślony z listy chorób przy 5816 głosów za i 3817 przeciw. Co więcej, nawet wśród osób, które głosowały za wyeliminowaniem homoseksualizmu ze spisu chorób, wielu było przekonanych, że dzięki usunięciu społecznego stygmatu z homoseksualistów – będzie można skuteczniej pomóc tym, którzy potrzebują i poszukują pomocy psychiatrycznej.
"Częstą odpowiedzią psychiatrów na referendum (z 1973r), co dotyczy także tych psychiatrów, którzy głosowali za zmianą, było twierdzenie, że teraz zarówno oni, jak i ich koledzy będą mogli bardziej efektywnie pomagać homoseksualistom, którzy rzeczywiście potrzebowali i pragnęli pomocy. Socarides powiedział nawet, że jednty z pozytywnych skutkow decyzji jest to, że ś∑iadomość problemu homoseksualizmu,dotarła do większej liczby psychiatrów, będą więc zatem bardziej gotowi go leczyć, zamiast ignorować, jak działo sie to często wcześniej." (11)

Wywiady przeprowadzone z 2500 amerykańskimi psychiatrami w roku 1977 wykazały, że 69% z nich uważało homoseksualizm raczej za "patologiczna adaptację" niż za "normalny wariant" seksualności (12).

Mimo tego, w Wikipedii możemy przeczytać następująca informację: "W oświadczeniu Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego czytamy, że decyzja o usunięciu homoseksualności z listy chorób nie była wynikiem działalności tzw. lobby homoseksualnego, lecz bazowała na wielu obiektywnych i dobrze zaplanowanych badaniach naukowych, a przekonanie o patologicznym charakterze homoseksualności jest przejawem antyspołecznych uprzedzeń."

Psychologowie, psychiatrzy i inni specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym, zgadzają się co do faktu, że homoseksualność nie jest chorobą, zaburzeniem psychicznym czy problemem emocjonalnym. Ponad 35 lat obiektywnych, dobrze zaprojektowanych badań naukowych wykazało, że homoseksualność, sama w sobie, nie wiąże się z zaburzeniami psychicznymi lub emocjonalnymi czy społecznymi problemami. Homoseksualność niegdyś była uważana za chorobę, ponieważ specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym i społeczeństwo dysponowali nierzetelnymi, opartymi na uprzedzeniach, informacjami.
W 1973 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne uwzględniając nowe, lepiej zaprojektowane badania, usunęło homoseksualność z listy zaburzeń psychicznych i emocjonalnych. Dwa lata później, Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne podjęło uchwałę popierającą to usunięcie.
Od ponad 25 lat oba stowarzyszenia apelują do wszystkich specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego o pomoc w usunięciu piętna choroby psychicznej, którą niektórzy ludzie nadal łączą z orientacją homoseksualną.

Homoseksualna orientacja nie może być uznawana za przejaw niepełnego rozwoju osobowości lub psychopatologii. Jak każde uprzedzenie społeczne, uprzedzenie wobec homoseksualności wpływa negatywnie na zdrowie psychiczne, przyczyniając się do trwałego poczucia naznaczenia i głębokiego samokrytycyzmu u osób zorientowanych homoseksualnie poprzez uwewnętrznienie tego uprzedzenia.

Polskie Towarzystwo Seksuologiczne jest zaniepokojone krzywdzącym wpływem społecznych uprzedzeń na funkcjonowanie psychiczne i społeczne osób homoseksualnych i biseksualnych oraz jest świadome niechlubnej roli, jaką w podtrzymywaniu tych uprzedzeń odegrała niegdyś nauka, która przez ponad sto lat (do 1973 w USA i do 1991 w Europie) uznawała homoseksualność za zaburzenie psychiczne. Ówczesne mniemanie o patologicznym charakterze homoseksualności okazało się niepoparte faktami naukowymi, lecz oparte na społecznych uprzedzeniach od wieków zakorzenionych w kulturze zachodniej. Dlatego też homoseksualność została wykreślona z obu najważniejszych klasyfikacji zaburzeń psychicznych – DSM i ICD.
Jednocześnie na Polskim Towarzystwie Seksuologicznym, jako na organizacji naukowej, spoczywa odpowiedzialność za rozpowszechnianie w społeczeństwie aktualnego stanu wiedzy seksuologicznej, szczególnie jeśli społeczna dezinformacja w zakresie seksuologii podtrzymuje niesłuszną dyskryminację jakiejkolwiek grupy społecznej.

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podtrzymuje stanowisko z 1973 roku, że homoseksualność nie jest jednostką chorobową. W ostatnim czasie pojawiły się głosy kwestionujące powyższą tezę, które opierają się na założeniu, że homoseksualność może zostać "wyleczona". Podstawą tego typu twierdzeń nie są jednak rzetelne badania naukowe przeprowadzane przez kompetentnych specjalistów, lecz przekonania religijne lub polityczne nie respektujące praw obywatelskich osób homoseksualnych

Mit nr 1.
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wykreśliło homoseksualizm z listy chorób bazując na wielu obiektywnych i dobrze zaplanowanych badaniach naukowych.

Mit nr 2:
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podjęło decyzję o wykreśleniu homoseksualizmu z listy chorób w sposób wolny od jakichkolwiek nacisków aktywistów homoseksualnych.

Mit nr 3:
Zdecydowana większość psychiatrów i psychoterapeutów była (i jest) przekonana, że homoseksualizm jest zdrowym wariantem ludzkiej seksualności.

Amerykańska Akademia Pediatryczna doradza młodzieży poszukiwanie wsparcia psychologicznego w przypadku poczucia niepewności co do tożsamości seksualnej. Unikaj wszelkich terapii, które mają na celu zmianę orientacji seksualnej lub leczenia bazującego na twierdzeniu, że homoseksualizm jest chorobą.

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podtrzymuje stanowisko z 1973 roku, że homoseksualizm nie jest jednostką chorobową. W ostatnim czasie pojawiły się głosy kwestionujące powyższą tezę, które opierają się na założeniu, że homoseksualizm może zostać wyleczony. Podstawą tego typu twierdzeń nie są jednak rzetelne badania naukowe przeprowadzane przez kompetentnych specjalistów, lecz przekonania religijne lub polityczne nie respektujące praw obywatelskich osób homoseksualnych.

Amerykańskie Towarzystwo Wsparcia Psychologicznego przyjęło w 1998 roku stanowisko, w którym sprzeciwia się twierdzeniu, iż osoby LGB są chore psychicznie w związku ze swoją orientacją seksualną. Jednocześnie wspiera głoszenie prawdziwych informacji o orientacjach seksualnych, zdrowiu psychicznym i właściwych interwencjach psychologicznych celem wyparcia informacji opartych na uprzedzeniach, ignorancji lub błędnych przekonaniach o orientacji homoseksualnej. Ponadto potępiamy promocję "terapii reparatywnej" jako metody "leczenia" osób homoseksualnych.

Być może czytałeś historie, zarówno wymyślone, jak i prawdziwe, osób, którym nie powiodła się próba wyjścia z homoseksualizmu, i które żałują, że w ogóle ją podejęły. Być może czytałeś autorytarne wypowiedzi typu: to jest szkodliwe i nieetyczne, tak twierdzą naukowcy. Dowiedz się, jak jest naprawdę.

W lutym 2007 roku Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologiczne (APA) utworzyło sześcioosobową komisję, która miała się zająć oceną rezultatów rożnych podejść terapeutycznych wobec osób odczuwających pociąg seksualny do własnej płci (tzw. SSA – Same Sex Attraction) - Task Force on Appropriate Therapeutic Responses to Sexual Orientation. W sierpniu 2009 roku komisja ta przedstawiła raport. Na jego podstawie APA wydała rozporządzenie, by z powodu braku dostatecznych informacji potwierdzających skuteczność terapii reorientacyjnej członkowie APA unikali informowania klientów o możliwości podjęcia takiej terapii. zamiast tego mają nakłaniać do terapii afirmatywnej, ukierunkowanej na akceptację tożsamości gejowskiej.

Trzy najpoważniejsze wady raportu:

1) Raport jest nienaukowy i stronniczy.

Wszystkich sześciu członków komisji jest znanych od dawna z negatywnego nastawienia do terapii reorientacyjnej. Na liście osób nominowanych do komisji znajdowało się wielu członków APA mających doskonałą orientację w zagadnieniu, jednak żaden z nich nie został ostatecznie wyznaczony. Zamiast tego wybrano osoby zaangażowane w ruch na rzecz "praw gejowskich". Przeczytaj więcej o składzie komisji. Naukowa rzetelność wymaga uwzględnienia w składzie komisji osób o różnych poglądach na problem, a także ekspertów w zakresie poddawanego ocenie zagadnienia.
Autorzy raportu utrzymują, że wszystkie analizowane przez nich prace dotyczące terapii reorientacyjnej zawierają błędy metodologiczne. Mimo to wykorzystują ich część do poparcia swoich wniosków, odrzucając prace o wnioskach dla siebie niewygodnych. Co więcej - zastosowanie tych samych kryteriów rzetelności metodologicznej dyskredytuje wartość jakiekolwiek badań prowadzonych przez APA na populacji homoseksualistów.
Niektóre ze standardów oceny skuteczności terapii reorientacyjnej zawartych w raporcie są zbyt restrykcyjne i niewłaściwie dobrane. Komisja stawia niezwykle wysokie wymagania udowadnianiu skuteczności terapii reorientacyjnej, a nie wysuwa analogicznych żądań w stosunku do oceny terapii innych problemów – np. alkoholizmu, otyłości, uzależnień.

Trzeba zaznaczyć, że ani alkoholizm, ani uzależnienia, ani otyłość, ani SSA nie są problemami, które w wyniku terapii znikają całkowicie, lecz zawsze wymagają dalszej pracy i osobistej dyscypliny trwającej przez resztę życia. Alkoholizmu wręcz nie da się wyleczyć, można go wyłącznie mieć pod kontrolą. Jednak nie dyskutuje się nad sensownością terapii uzależnień. Są one leczone mimo niepewności co do skuteczności.
Autorzy raportu zdecydowali się zignorować kilkadziesiąt lat udokumentowanych sukcesów terapii reorientacyjnej. Z drugiej strony promują GAT (gay-affirmative therapy) – terapię afirmacyjną mającą na celu zaakceptowanie gejowskiej tożsamości, której skuteczność praktycznie nie została przetestowana . GAT jest przez raport przedstawiana jako jedyna możliwa opcja terapeutyczna dla osób cierpiących z powodu nieakceptowanego SSA. Co kuriozalne - badania skuteczności GAT, na które w swej rekomendacji powołuje się komisja, nie spełniają większości kryteriów rzetelności metodologicznej stawianych badaniom efektywności terapii reorientacyjnej.

Konkretny przykład - badania McCord, McCord & Thurber, 1962; - nie spełniają 10 z 16 kryteriów rzetelności, Kurdek, 2004 – nie spełniają 8 z 16 kryteriów. Selektywne stosowanie standardów - innych wobec GAT, innych wobec terapii reorientacyjnej dowodzi nierzetelności i tendencyjności komisji.

2) Raport niezgodnie z prawdą przedstawia jako udowodnione "fakty naukowe" twierdzenie, że relacje homoseksualne są normalnym ekwiwalentem relacji heteroseksualnej.

„Zachowania homoseksualne i orientacja jako taka są normalnymi i pozytywnymi wariantami ludzkiej seksualności, innymi słowy – nie wykazują cech zaburzeń psychicznych lub rozwojowych” (s.2) oraz: „Geje, lesbijki i biseksualiści tworzą stabilne, zaangażowane związki i rodziny, będące ekwiwalentem związków i rodzin heteroseksualnych we wszystkich podstawowych aspektach” (s.2).

Dowody potwierdzające te "fakty" nie są nigdzie zacytowane. Co więcej – nie mogą być zacytowane, gdyż nie istnieją. Polityczna decyzja usunięcia drogą głosowania homoseksualizmu ze spisu chorób oraz osobiste opinie aktywistów gejowskich nie udowadniają prawdziwości takich twierdzeń.
Autorzy raportu całkowicie pominęli bogaty zasób badań o ryzyku zdrowotnym związanym z zachowaniami homoseksualnymi (AIDS, choroby weneryczne, podejmowanie ryzykownych zachowań seksualnych, skłonności samobójcze itp.).
Autorzy raportu mimo przyznania, że w niektórych przypadkach terapia reorientacyjna może być pomocna, nie zbadali przyczyn powodzenia terapii. Dodatkowo nie uwzględnili występujących i opisanych przypadków spontanicznej zmiany orientacji seksualnej, która nastąpiła bez jakiejkolwiek ingerencji terapeutycznej (*).

3) Raport ignoruje 50 lat naukowych i klinicznych dowodów wskazujących, iż terapia nieakceptowanego SSA była efektywną formą terapii.

Istnieje wiele prac sprzed roku 1973, ukazujących różne podejścia do terapii homoseksualizmu, dokumentujących przypadki trwałej zmiany orientacji seksualnej przez pacjentów, które spełniały wszelkie wymogi rzetelności naukowej swoich czasów.
Przeczytaj więcej o badaniach naukowych potwierdzających skuteczność terapii homoseksualizmu.

Skład komisji APA ds oceny efektywności terapii reorientacyjnych

Wśród odrzuconych nominatów znajdowali się:

A. Dean Byrd, Ph.D., M.P.H., M.B.A., profesor University of Utah School of Medicine, jeden z światowych ekspertów w dziedzinie terapii reorientacyjnej, naukowiec i praktyk, autor szeregu prac naukowych z tego zakresu.

Jones Stanton, Ph.D., rektor Graduate School and Professor of Psychology at Wheaton College, Illinois, współautor Homosexuality: The Use Of Scientific Research In The Church's Moral Debate.

Joseph Nicolosi, Ph.D., psychoterapeuta o 25 latach doświadczenia w terapii reparatywnej, jeden z czołowych światowych autorytetów w tej dziedzinie, autor szeregu książek i artykułów naukowych poświęconych temu zagadnieniu

Mark A. Yarhouse, Ph.D., - profesor psychologii, prowadzący seminarium doktorskie w zakresie psychologii klinicznej na Regent University in Virginia Beach, Virginia. Dr. Yarhouse jest współautorem Homosexuality: The Use Of Scientific Research In The Church's Moral Debate autor wielu artykułów naukowych na temat psychoterapii homoseksualizmu.

Wszyscy ci kandydaci zostali odrzuceni przez prezesa APA, dr. Brehm'a. Zamiast nich w skład komisji weszli:

Judith M. Glassgold, Psy.D., członek rady Journal of Gay and Lesbian Psychotherapy, czasopisma programowego wydawanego przez Zrzeszenie Gejowskich i Lesbijskich Psychiatrów (Association of Gay & Lesbian Psychiatrists).

Jack Drescher, M.D., znany aktywista gejowski, jeden z najczęściej zabierających publicznie głos przeciwników terapii reorientacyjnej.

A. Lee Beckstead, Ph.D., psychoterapeuta, pracujący z pacjentami LGBT. Choć uważa, że terapia reorientacyjna w niektórych przypadkach może być pomocna, wyraża wobec niej silny sceptycyzm. Jako mormon nawołuje swoją wspólnotę wyznaniową do zmiany postawy wobec aktywnych seksualnie gejów i zaakceptowania ich związków jako równorzędnych z małżeństwami heteroseksualnymi.

Beverly Greene, Ph.D., ABPP, współzałożyciel i redaktor programowej serii wydawniczej Sekcji 44 w APA (Sekcja gejowsko-lesbijka) Psychological Perspectives on Lesbian, Gay, and Bisexual Issues.

Robin Lin Miller, Ph.D., psycholog i profesor na Michigan State University. W latach 1990-1995, pracowała dla Gay Men's Health Crisis in New York City, autorka publikująca w gejowskich pismach.

Roger L. Worthington, Ph.D., tymczasowy Chief Diversity Officer (Naczelny Urzędnik ds. Różnorodności) na University of Missouri-Columbia. W roku 2001 został odznaczony przez organizacje gejowskie 2001 Catalyst Award, za "częste i otwarte mówienie o problemach społeczności LGBT". Współautor "Becoming an LGBT-Affirmative Career Advisor: Guidelines for Faculty, Staff, and Administrators" napisanego dla National Consortium of Directors of Lesbian Gay Bisexual and Transgender Resources in Higher Education.

Dlaczego w składzie komisji nie powinno być aktywistów gejowskich?

Fakt, że w komisji pracowały wyłącznie osoby aktywnie działające na rzecz tzw. praw gejów, w tym dwie osoby będące nie tylko aktywistami gejowskimi, lecz deklarujące się jako homoseksualiści, pozwala wyjaśnić, dlaczego komisji nie udało się zachować naukowej obiektywności w ocenie terapii reorientacyjnej.

Bycie "aktywistą gejowskim" oznacza doświadczenie pewnego kontrkulturowego rytuału przejścia. Według literatury poświęconej procesowi "ujawnienia" (coming-out), osoba, która zaakceptowała i uznała swoją tożsamość gejowską, musi odrzucić nadzieję zmiany swych homoseksualnych odczuć i fantazji. Proces jest następujący: nastolatek odkrywa u siebie skłonności homoseksualne, wywołuje to w nim zamieszanie, poczucie wstydu i winy. Ma desperacką nadzieję, iż w jakiś sposób stanie się heteroseksualistą, dostosuje do rodziny, przyjaciół, środowiska. Jednak w końcu zaczyna wierzyć, iż jest gejem, i że nie ma szansy na zmianę. Zatem musi zaakceptować swoje pożądania homoerotyczne jako coś naturalnego, dobrego, dar Boży (jeśli jest osobą wierzącą).

Osoby wchodzące w skład komisji APA w oczywisty sposób przeszły ten proces porzucenia nadziei na zmianę, na odrzucenie homoseksualizmu i rozwój swego heteroseksualnego potencjału. Podchodząc do problemu z tej perspektywy aktywista gejowski będzie silnie osobiście zainteresowany odwodzeniem innych od możliwości zmiany: "Skoro mi się nie udało, nie może się powieść tobie"

Opr. na podstawie: Joseph NicolosiAPA task force
oraz:
A Formal Response to the Report of the American Psychological Association Task Force on Appropriate Therapeutic Responses to Sexual Orientation

Nie twierdzę o fikcyjności żadnego źródła, ale ty również pomyśl. Nie obaliłeś obiektywności źródeł Innego czy Maestro jakimś sensownym innym linkiem czy coś. Tak dałeś jakieś mity ale tak samo i my możemy wkleić poprzednie linki które obalają te mity. Więc jak? słowo vs słowo, link vs link...XD