Temat: Creepypasta - straszne rzeczy tutaj pokazujom

Czujesz drapanie w gardle.
Starasz się to wykaszleć, ale nie dajesz rady.
Męczysz się, próbując zmusić się do wymiotów. Wypiłeś dużo wody, lecz cokolwiek cię męczy, wciąż tkwi w twoim gardle.
W końcu sięgasz do lodówki po karton z mlekiem, mocno ziewając. Coś ze stukotem upada na podłogę. Twoim oczom ukazuje się mały guziczek z kwiecistym wzorem.
Chwilę później przenosisz wzrok na karton z mlekiem. Na kartonie spostrzegasz zdjęcie zaginionego dziecka. Jej bluzka ma takie samie kwieciste guziki.

Wprowadziłeś się do nowego mieszkania, w dużym mieście. Po latach nudnego życia prawie porzuciłeś nadzieję na znalezienie jakichkolwiek przyjaciół, czy to w pracy, czy gdziekolwiek. Czujesz się taki samotny. Zamiast przyjemnego i spokojnego życia, zyskałeś nudne wieczory w knajpie na przedmieściach. Kelnerka jest bardzo atrakcyjna. Poza tym, wygląda na to, że jest jedyną pracownicą w tym niewielkim lokalu. Nigdy nie widujesz tu nikogo poza sobą. To miejsce wydaje się dla ciebie idealne.

Sypianie z kelnerką staje się rutyną. Przychodzisz tam codziennie na kolację, i oczywiście aby ją spotkać.

W końcu poznajesz paru kumpli, bywasz w knajpie coraz rzadziej. Po jakimś czasie przestajesz w ogóle się tam pojawiać.

Siedzisz z przyjacielem w barze, pijecie piwo, opowiadasz mu o romansie z kelnerką poznaną na przedmieściach. Twój kumpel koniecznie chce ją zobaczyć. Zabierasz go do knajpy, jednak budynek, w którym się znajdowała okazuje się być kompletną ruiną. Drzwi frontowe ledwie dają się otworzyć. Obskurne wnętrze nie wygląda zachęcająco, co więcej, za barem zauważacie obrzydliwe, rozkładające się zwłoki.

Kiedy policja zjawia się na miejscu, przesłuchuje ciebie i twojego przyjaciela. Szokuje cię wiadomość, że ciało należy do dziewczyny, która uciekła z domu z innego miasta. Policja powiadamia cię, że została zamordowana, a później wielokrotnie zgwałcona. Funkcjonariusz chce próbkę twojego DNA, aby wyeliminować cię z grona podejrzanych.
Nagle stajesz się bardzo zmartwiony.

Siedziałem sobie, jak co wieczór, przy komputerze. Sam w pokoju, moja matka z zawodu dziennikarka, była prawdopodobnie u siebie w pokoju. Znów mi się nudziło, więc postanowiłem wejść na forum na którym poruszony został temat creepypast. Ehh. Wszystkie znam już niemalże na pamięć. Nowsze creepypasty, według mnie, nie należą do tych najlepszych. Coraz trudniej na 40 – tych stronach i wzwyż znaleźć post oznaczony złotą gwiazdką. Choć nie powiem, zdarzą się i takie. Znaczna część creepypast szła według określonego schematu, opisywały grę lub filmik, który później okazywał się być teledyskiem z Gracjanem Roztockim w roli głównej, po którym to filmiku odbiorca miał stracić wzrok czy słuch. Bzdura, wiedziałem od początku, że to wszystko jest niemożliwe. Oni robią to wszystko tylko po to, by nas przestraszyć, by nasza wyobraźnia dała sobą manipulować po zmroku. Niektóre, niby niepozorne historyjki, a mimo to na mój umysł zadziałały tak, jak powinny. No, koniec tego rozmyślania, czas się zebrać i posilić się o włączenie przeglądarki. Wstałem i poszedłem do kuchni po krakersy. Lubię tą atmosferę, czuję się wtedy jakbym był w kinie, czekając na niespotykane dotąd wrażenia. Z czystą przyjemnością wpisałem w google słowo „creepypasta” z zamiarem przeszukania jeszcze raz forum „paranormalne”, na którym co rusz pojawiają się nowe strony z mrocznymi opowieściami. Jednak ciekawość przejęła władzę. Choć trochę się obawiałem tego, co zobaczę, kliknąłem na Grafikę google. Mówiłem sobie po cichu, że nie mogę się bać, to tylko idiotyczne zdjęcia, które nie są w stanie mi nic zrobić. I słusznie. Ale mimo to, bałem się, że zobaczę tam jakieś nieznane dotąd obrazki, twarze, zdjęcia w odwróconych barwach. Strona załadowała się. Spojrzałem odruchowo na zawartość strony. Spokojnie, przecież to nic takiego. Na początku smile.dog, później Go to sleep, obrazek, który serio może przestraszyć ludzi o słabszych nerwach. Następny, Samobójstwo Skalmara, również screen ze znanego filmiku. Ostrożnie spojrzałem na serię następnych obrazków. Nie było widać nic bardziej niepokojącego niż zdjęcia Slender Mana, jakiejś dziewczynki z horroru, pieska z ludzkimi zębami. Przewinąłem myszką w dół, było tam tyle zdjęć… Na którejś z kolei stronie załapał się nawet screen z filmiku, znanego bodajże w krajach śródziemnomorskich, który to wzbudzał smutek u większości odbiorców. Starałem się go omijać, na co mi kolejne źródło strachu, i tak mam ich zadość. Przewijałem coraz to bardziej zwiększając liczbę wyświetlanej strony w galerii zdjęć. Pośród nich zauważyłem screena z pewnej gry platformowej, w którą kiedyś grałem. Zdziwiło mnie to, zdawało mi się że nie ma w tej grze nic strasznego, lecz pod zdjęciem widniał opis: creepypasta. Z czystej ciekawości kliknąłem w obrazek. Przedstawiał bohatera gry skaczącego na platformę. Był nim mały, żólty kurczaczek pośród wielu kolorowych platform. Po trafieniu na stronę było tam jedynie to zdjęcie oraz link, prawdopodobnie prowadzący do historii na temat tego obrazka, co z resztą i tak mnie zdziwiło. Kliknąłem w link, będąc ciekaw, co też może kryć za sobą ta niepozorna gra. Ku mojemu zdziwieniu, link ten wcale nie prowadził do tego, czego się spodziewałem. Na ekranie ukazała się strona internetowa, na której aż roiło się od przeróżnych zdjęć i rysunków. Na pierwszy rzut oka, strona ta niczym nie wyróżniała się spośród innych stron internetowych. Jedyne, co wzbudziło we mnie dziwne uczucie, to kolor tła. Był to niespotykany, tajemniczy kolor, który wydawał się być wynikiem zmieszania ze sobą wszystkich, ciemnych i najbardziej mrocznych barw. Tło nadawało stronie niezwykły, specyficzny klimat, odmienny od innych. Z lekką niepewnością zabrałem się za oglądanie wyświetlonej strony. Każda z kilkunastu zakładek, umieszczonych po lewej stronie okna, prowadziła do mnóstwa zdjęć. I tu zauważyłem coś dziwnego, mianowicie pod każdym z obrazków znajdujących się na tej stronie, był link. Ukryty był pod słowem: Creepypasta. Prowadził prawdopodobnie do historii, która zadecydowała o miejscu danego pliku w dziale o creepypastach. Byłem niezmiernie ciekaw historii tych, tak wielu, plików, z którymi dotąd się nie zetknąłem, mimo tego że interesuję się zdjęciami i opowieściami o tej tematyce już od dawna. Niestety, przypuszczenie pozostało tylko przypuszczeniem. Po kliknięciu w link ukazała mi się dokładnie ta sama strona, z której tu trafiłem. Pomyślałem, że pewnie coś nie tak ze stroną. Ponowiłem próbę. Znów to samo. Spróbowałem z innym zdjęciem. Tak, jak się spodziewałem, link pod każdym ze zdjęć prowadził do tej samej strony. Tak więc, historia wszystkich zamieszczonych tu zdjęć pozostała nieznana. Biorąc pod uwagę ilość i jakość tych obrazków pod względem umiejętności stwarzania tajemniczej i przerażającej atmosfery, chętnie dowiedziałbym się o nich czegoś więcej, zapewniając sobie w ten sposób stuprocentową bezsenność i lęki. Ale cóż, nie jest ze mną jeszcze tak źle… Przecież to tylko zwykłe obrazki, które nie mogą, ba, nie są w stanie nic mi zrobić. Nie ma czego się bać… Przekonywałem się w duchu, mówiłem sobie w myślach te słowa, ale coś zmusiło mnie do opuszczenia tej strony. Miałem dość tej niepewności. Zawsze można przecież wejść na tą stronę, jak się odwiesi, przecież ona tak nagle nie zniknie z internetu. Kliknąłem w „x” w prawym górnym rogu. Nic się nie zmieniło, więc kliknąłem jeszcze raz. Cóż, widocznie z tą stroną rzeczywiście jest coś nie w porządku… Kliknąłem w ten znak jeszcze kilkakrotnie. Bez efektu. Spróbowałem za pomocą klawiatury – również nie podziałało. Z przerażeniem sprawdziłem kable. Z nimi wszystko było w porządku. Spróbowałem zminimalizować stronę i wtedy naprawdę się przeraziłem. Wszystkie znaki w prawym górnym rogu okna nie reagowały na nic, były jakby zamrożone. Albo ta strona jest kompletnie popsuta i nie nadaje się do tego, by z niej korzystać, albo… Nie. Tego było już za wiele. Postanowiłem się opanować. Spokojnie, to tylko zwykła awaria. Może to tylko administrator robi sobie żarty z użytkowników. Jakkolwiek bezsensownie brzmiały moje słowa, starałem się w nie wierzyć. Jakkolwiek odbiegałyby od realnego stanu rzeczy… Musiałem w nie wierzyć. Jedyne, co mi pozostało, to pozostać na tej stronie. Najdziwniejsze było to, że wszystkie pozostałe zakładki działały prawidłowo, jak również zdjęcia. Można było je powiększyć z miniatur, wyświetlanych na głównej stronie do normalnych rozmiarów. Jako, że kategorii było dużo i zdjęć też, postanowiłem dokonać analizy tej strony, i tak zresztą nie pozostało mi nic innego do roboty, tym bardziej, że byłem uwięziony na tym portalu, nie mogąc go zamknąć. Postanowiłem przyjrzeć się bliżej kategoriom. Znajdowały się one w lewej części okna. Były one w języku angielskim, więc nie miałem problemu z ich przetłumaczeniem. Wśród nich jednak znalazła się jedna, która szczególnie przykuła moją uwagę ze względu na dziwną, tajemniczą nazwę. Zakładka ta nosiła nazwę „You must die”. Wyróżniała się spośród innych czcionką. Litery wydawały się być napisane innym kolorem, niż pozostałe. Nie wiedziałem, o co chodzi, lecz postanowiłem to sprawdzić. Kliknąłem w link. Na ekranie pojawiło się mnóstwo zdjęć. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że przedstawiają one twarze ludzi. Ludzie ci byli w podobnym wieku i różnej płci. Wydawało mi się, że nikogo z nich nie znałem. Przyjrzałem się wyrazom ich twarzy. Były niepokojące, skrywały w sobie coś tajemniczego, co powodowało, że z każdą chwilą patrzenia na nie odczuwałem większy niepokój, wręcz przerażenie. Nie pamiętam, co działo się później.
Teraz jestem w szpitalu. Gdyby nie moja mama, pewnie już bym nie żył. Gdy wieczorem usłyszała głośny huk, szybko przybiegła do mojego pokoju. Leżałem nieprzytomny na podłodze. Jednak zanim zdołała zadzwonić po pogotowie, coś przykuło jej uwagę. To moje zdjęcie, wyświetlone na ekranie komputera, pośród zdjęć innych ludzi. Tak, tak, dobrze pamiętała te twarze. Przecież sama prowadziła wywiad z ich rodzicami, zrozpaczonymi po śmierci swoich dzieci…

poza tym i tak 90% ludzi stąd pisze, "jesteście pojebani, serio w to wierzycie?" itd.