Temat: Creepypasta - straszne rzeczy tutaj pokazujom

to może coś kolejnego, też znalezione na rozruszanie tematu


Miałem napisać artykuł o tajemniczej śmierci siedmiu nastolatków. Zgon stwierdzono w mniej więcej tym samym czasie, poniesiony został przed komputerami, w różnych częściach Polski. Nigdy nie doszliby prawdopodobnie do związku pomiędzy tymi śmierciami, gdyby nie jedna z dziewczyn, która jakimś cudem uniknęła tego losu i zgłosiła całe wydarzenie na policję.
Wiecie, jak się, kurwa, uchroniła?
Wylogowała się, gdy jeszcze był czas.
Szczerze mówiąc, nie jestem specjalnie przekonany do takich "tajemniczych" spraw. Zazwyczaj okazują się dużo mniej tajemnicze niż początkowo zakładam. Na jaw wychodzi idiotyzm dzisiejszej młodzieży, która wręcz lubuje się w popełnianiu samobójstw wraz ze swoimi internetowymi znajomymi. Poważnie, ostatnio miałem taką sprawę. Przerażająca w głupocie. Zwłaszcza, że jedna z osób po drugiej stronie kabla tylko udawała, że zażywa tabletki. Ale nie o tym chciałem.
Dziewczyna była wyjątkowo niedostępna, gdy chodziło o wydobycie z niej jakichkolwiek informacji. Dowiedziałem się tylko, że grupka znajomych, którzy od jakiegoś czasu "obijali się" razem w necie, wchodzili na specyficzny czat. To nie był mIRC, ale coś w tym rodzaju. Rozmawiali o wszystkim, o niczym, znali się od kilku dobrych lat i po prostu lubili swoje towarzystwo. Była ich mniej więcej dziesiątka. Tego dnia kilku z nich nie było akurat na czacie. Dwójka pozostałych nie wchodziła od około miesiąca. Poznali się w necie, potem spotkali w realu i od tego czasu byli sztandarową parą czatową, chodząc ze sobą w realu. Love story rodem z taniej komedii romantycznej, ale nie wnikałem.
Dziewczyna, pseudonim "laleczka", odpowiadała na większość pytań półsłówkami. Ale w końcu jej odpowiedzi stały się zbędne. Z jakiegoś powodu, wydobycie loga z tamtego dnia graniczyło z cudem. Baza danych uparcie twierdziła, że dwudziesty szósty czerwca w ogóle nie istniał. Że nie było godziny dwudziestej trzeciej dwadzieścia cztery, bo o tej dokładnie "framuga" pojawiła się na czacie.
Nie było ich. A potem nie tylko Internet wymazał ich z pamięci.

Odmówiłem napisania artykułu po przeczytaniu tego loga. Szczerze? Mam dość. Chyba rzucę tę robotę. Póki jeszcze mam, kurwa, czas. Póki wiem, że jeszcze mogę.
Czytacie to na własną odpowiedzialność.
I nie, kurwa. Nie mnie obwiniajcie, jeżeli ktoś (coś?) zapuka do drzwi.

Dobre to, propsy, dawac wiecej takich.

Jasne kurde, jakby coś do pokoju weszło to by pisali o tym na chacie, a potem "zabójca" by ich wylogował. Ogar. ;dd

Dobre :D Czytając to spadło mi coś z półki i chyba miałem zawał.

coś kolejnego, ofc też nie mojego autorstwa


Zbudziły mnie promienie porannego słońca przenikające przez cienką, błękitną firankę. Z lekkim rozdrażnieniem podniosłem kołdrę do góry i po założeniu kapci udałem się do łazienki załatwić to, co każdy człowiek robi po przebudzeniu.
Po opróżnieniu pęcherza i napełnieniu żołądka kawą pospiesznie się ubrałem w nowy, grafitowy garnitur i zapakowałem wszystkie firmowe dokumenty do teczki. Sprawdziwszy (zawsze miałem fioła na tym punkcie) czy wszystkie okna są zamknięte, gaz zakręcony, przekręciłem klucz w zamku i wszedłem do windy. Dopiero tam puknąłem się w czoło, aż zapewne po klatce schodowej rozeszło się piękne echo. Zapomniałem krawatu, znowu. Nerwowo począłem klikać w klawisz z cyferką „sześć”, jednak bez kliknięcia stopu się nie obeszło. Dopiero wtedy winda łaskawie, jakby na złość wgramoliła się na szóste piętro. Przeszukałem szybko kieszenie w poszukiwaniu kluczy, jednak ich nie znalazłem. Przegrzebałem teczkę i jak wywnioskowałem zapewne wypadły mi w windzie kiedy zawiązywałem buty. Wyśmienicie, znowu będę spóźniony. Po przywołaniu windy z powrotem (bo oczywiście już ktoś zdążył ją ściągnąć) bez przerwy rzucałem okiem na zegarek, który w przeciwieństwie do windy bardzo pospiesznie wykonywał swoją robotę. Pum, w końcu, wsiadam do windy, są! Wybieram odpowiedni klucz, wsadzam do zamka i… Nic. Czyżbym z tego stresu posłużył się nieodpowiednim? Nie, to na pewno ten, jednak dla pewności wyprobowuję też inne. Bez skutku. Cholera jasna, do dupy, dzisiaj pojawię się w biurze bez wisielca, czas jest nieubłagany.
Dzień minął normalnie. Szef był nawet milszy niż zwykle a i projekt nad którym pracowałem ostatnie kilka dni wyjątkowo przypadł mu do gustu. Zadowolony z dnia pracy zmierzam w stronę samochodu. Tak, znowu czegoś zapomniałem, telefonu komórkowego. Żeby nie tracić czasu szybko wbiegam na drugie piętro biurowca gdzie znajduje się mój gabinet i naciskam klamkę. Nic. Pewno woźny już zdążył wszystko pozamykać. Trudno, dzisiaj i tak już na nic mi się telefon nie przyda. Opuściłem biuro i wsiadłem do samochodu. Tu stoczyłem następną batalię, za żadne skarby auto nie dało się uruchomić, dało się tylko słyszeć dźwięk dławiącego się silnika. Ryknąłem ze wściekłości, trzesnąłem drzwiami i udałem się na postój taksówek. Akurat jeden kierowca był wolny, przywitałem się uprzejmie i zająłem miejsce.
Podróż mijała we względnej ciszy, jednak w pewnym momencie uświadomiłem sobie, że zapomniałem zadzwonić po ślusarza. Zagadnąłem kierowcę czy dałby mi zadzwonić ze swojego telefonu, ten jednak odmówił. Jednak stwierdził, że jego szwagier się tym trudni i może go poprosić o pomoc. Uradowany, zgodziłem się i podałem dla pewności jeszcze raz mój adres.
W końcu pod blokiem, księżyc już świecił całkiem mocno zza nielicznych chmur na niebie. Nie miałem ochoty czekać na zewnątrz, bo zaczynało się robić chłodno więc wszedłem na klatkę schodową i postanowiłem zaczekać pod swoim mieszkaniem. Chciałem włączyć światło, ale żarówka tylko strzeliła i zgasła na amen. Będę musiał rano poprosić dozorcę o wymianę. Wszedłem więc po ciemku i zawołałem windę, która nadzwyczajnie szybko przyjechała z dziewiątego piętra. Lekko zaniepokojony, że coś może być nie tak mechanizmami, wsiadłem do środka i nacisnąłem szóstkę. Trach. Winda zatrzymała się na półpiętrze. Przycisk alarmowy nie reagował, więc zacząłem wołać o pomoc, odpowiedział mi tylko jednak pijacki śmiech, pewno sąsiada-menela. Kurwa mać, naprawdę mam już dosyć tego dnia. Kiedy jednak śmiech sąsiada ustał winda ponownie ruszyła do góry, jednak zamiast zatrzymać się na szóstym piętrze stanęła na piętrze trzecim. „Wejdę dalej po schodach”, pomyślałem, miałem dość tego złomu nazwanego dumnie windą. To co jednak zobaczyłem wysoce mnie zszokowało. Nie pamiętam by trzecie piętro tak wyglądało. W przeciwieństwie do mojego było obskurne, ze ścian odłaził tynk, koło rur widać było wyraźną pleśń i grzyby a numery na wszystkich mieszkaniach zostały poodwracane. Moją uwagę też zwrócił fakt, że klosz został pomalowany na zielony kolor, stąd dziwny kolor światła, jak w horrorze przy trybie noktowizyjnym. Mając dość tego miejsca ruszyłem w stronę schodów, ale zabijcie mnie do jasnej cholery, nie mogłem ich znaleźć, nie mogłem znaleźć pieprzonych schodów, albo ich nie było, miałem wrażenie, że chodzę w kółko. I faktycznie tak było. W paranoi krążyłem i krążyłem, a zdawało mi się też, że za każdym okrążeniem piętro wygląda coraz gorzej. I chyba miałem rację, w pewnym momencie drzwi do jednego z mieszkań po prostu pękły. Tracąc jakiekolwiek resztki zdrowego rozsądku wbiegłem do pomieszczenia. Zdziwło mnie to, ale też sprawiło, że odetchnąłem z ulgą, ale mieszkanie wyglądało normalnie, ot, normalny przedpokój, światło dobiegające zapewne z salonu, łazienka, kuchnia i jeszcze jeden pokój. Po cichu zawołałem „Kto tam”, jednak nikt mi nie odpowiedział. W salonie nikogo nie było, w innych pokojach też nie. Został jeden. Chciałem zajrzeć przez okno, ale wiecie jakie drzwi kiedyś robili, grube szkło ze wzorkami, znak dawnych czasów. Nic to, postanowiłem po cichu wejść do środka. To była sypialnia, a w łóżku ktoś spał i chrapał. Chrzkąnąłem, ale osoba się nie obudziła, więc podszedłem do łoża i ujrzałem w nim śpiącą na boku starszą kobietę odwróconą do ściany. Delikatnie dotknąłem jej ramienia, a ta powoli zaczęła się odwracać. Pisnąłem jak mała dziewczynka gdy zobaczyłem, że jej twarz jest pokryta oczami. Cholernymi oczami, cała twarz! Wciąż krzycząc otworzyłem z kopniaka drzwi i wybiegłem z pokoju. Tu czekała mnie następna niespodzianka. Znalazłem się na klatce schodowej. Tak, tym razem ze schodami, zniszczonymi, jakby się miały zaraz zawalić, ale nie dbałem o to, wbiegałem najszybciej jak potrafiłem, miałem wrażenie jakbym pokonał już kilkanaście pięter jednak nie, to dopiero piąte, jeszcze tylko jedno, jeszcze tylko parę stopni i będę u celu, pod swoim domem, bezpieczny i w końcu, po tych kilku sekundach trwających wieczność. Jestem, mieszkanie numer osiemdziesiąt dziewięć, normalny korytarz, wszystko jak dawniej. Tak bardzo chciałem już być w domu, tak bardzo chciałem pozbyć się obrazów które widziałem, ale jeszcze czekałem na ślusarza. Ruszyła winda, wjeżdża na górę, przyznam, że byłem trochę zaniepokojony, ale w końcu dojechała a z niej wyszedł najnormalniejszy człowiek. Jedno wzbudziło jednak moją uwagę i sprawiło, że znowu ciarki przeszły mi po plecach. Panel nie pokazywał szóstego piętra, tylko piętro numer 666666666. Moje rozważania przerwał jednak mężczyzna, który żując gumę spytał od niechcenia
- Co się stało?
Przekazałem mu wszystkie informacje, ten cały czas potakując stwierdził szybko:
- Potrzebuję tylko jeszcze jednej rzeczy
Po czym schylił się i wyjąwszy z torby małą siekierę uderzył mnie nią w nogę. Zwaliłem się na podłogę bezwładnie wyjąc z bólu, kiedy ten szaleniec zaczął dosłownie wyszarpywać mi kość z nogi. Mimo niewyobrażalnego cierpienia kopnąłem go drugą nogą w twarz i zacząłem biec nie zważając na ból. Jednak czemu, kurwa, czemu biegnę przed siebie długim, niekończącym się korytarzem, za mną biegnie pieprzony szaleniec z twarzą zalaną krwią z powyrywanymi kawałkami mięsa w dłoniach, dlaczego do jasnej cholery bięgnę coraz wolniej, jakbym był w jakiejś galarecie, on jest już za mną, pomocy, błagam, pomocy, on mnie już…

Obudziłem się zlany potem. Byłem w swoim łóżku, w swoim pokoju, w swoim mieszkaniu. Zły sen… Zajebiście realistyczny, paskudny, zły sen. Otrząsnąwszy się z wrażeń nocnych mając ochotę tylko wyjść z domu, pospiesznie się ubrałem i opuściłem mieszkanie. Zamknąłem drzwi, sięgnąłem po pęk kluczy.
Dlaczego, w imię Najświętszej Panienki, mój pieprzony klucz jest zrobiony z kości?!

stare, ale łapcie :P

Dobra, a teraz czas na filmiki i obrazki, licze na was!

smiledog i suicidemouse -> out

Kolejne dwie, również nie mojego autorstwa

Condemned 3

Kilka dni temu poszedłem do jednego sklepu z grami w Cincinatti o którym wiedziałem, że sprzedają tam mnóstwo pirackich filmów, gier i muzyki. Wystarczy jakieś pięć dolców i zapytać sprzedawcę, czy nie mógłby zdobyć dla Ciebie filmu, gry czy płyty CD której nie mają na stanie, a on pójdzie do domu, gdzie ściągnie cokolwiek chcesz na CD i da Ci to. Czasem nawet ściągają emulatory gier, do których dorzucają paczki zawierające 100, czy nawet 500 gier na ten system. W każdym razie chodziłem po tym odlbrzymim sklepie z grami PC i zatrzymałem się przy półce z kartonowym pudłem na którym ktoś zwykłym, czarnym markerem napisał "Nowe wydania!", więc tam zajrzałem.
Było tam sporo gier o których nigdy nie słyszałem jak również takie, które brzmiały znajomo, takie jak "Grand Theft Auto 5: Angel Grove" czy "Dead Rising: The Lost Files". Przeglądałem płyty, az w oko wpadła mi jedna z nich; było to "Condemned 3: Rise of the Orio". Spojrzałem na cenę - było to 100 przeklętych dolarów! Spróbowałem porozmawiać z właścicielem i powiedzieć mu, żę te nowe wydania to zwykła ściema. Kłóciliśmy się przez dłuższą chwilę i w końcu powiedział mi, że pozwoli mi zabrać tę grę i wypróbować ją przez jeden dzień za darmo i jeśli będzie prawdziwa, to będę musiał ją kupić. Zgodziłem się i opuściłem sklep z grą. Przyjrzałem się bliżej pudełku: była tam widoczna jedynie postać biegnąca w oddali, prawdopodobnie główny bohater, Ethan Thomas, na polu kukurydzy gdzieś w pobliżu farmy Oro, skąd pochodziła większość przeciwników z Condemned 1 i 2 (grałem w obie na Xbox 360).
Wróciłem do domu i odpaliłem mój komputer z Windows 7 i świetną kartą graficzną i dźwiękową. Otworzyłem pudełko i moim oczom ukazała się pusta płyta z nagryzmolonym czerwonym mazakiem napisem "Condemned 3 Rise of the Oro". Zaśmiałem się cicho myśląc, że to jakiś głupi kawał. Wlożyłem płytę do czytnika i uruchomiłem, ale nic się nie stało. Klikałem około sześć razy i już miałem się poddać, kiedy gra niespodziewanie włączyła się. Wyskoczyło okienko z napisem Condemned 3, gdzie miałem do wyboru Play, Load oraz Options, kliknąłem więc Options i gra się nagle wyłączyła. Włączyłem ją ponownie i zauważyłem, że także przycisk Load nie działa, nie mogłem więc odczytać gry, gdybym miał jakiś zapis, co oczywiście uznałem za tragiczny błąd. Pozostało mi jedynie wcisnąć Play i wyskoczył ekran ładowania.
Kiedy gra się ładowała, wziąłem ponownie pudełko i tym razem obejrzałem tył, gdzie było napisane "Nazywasz sie Ethan Thomas, Oro zawładnął Tobą i masz do wyboru zabić albo zostać zabitym. Użyj róznorodnych broni, jak deska, nóż kuchenny, łopata itd. by pokonać Oro na dwunastu różnych poziomach i rozwiąż zagadki kryminalne prowadzące do ostatecznego rozwiązania spraw Ethana." Poziomy, o których była mowa to (w kolejności): 1. Las 2. Miasto Duchów 3. Kościół 4. Park rozrywki 5. Opuszczone centrum handlowe 6. Kanion 7. Miejski cmentarz 8. Biura 9. Zakład badań wirusów i chorób 10. Kasyno 11. Opuszczone więzienie, oraz 12. Gniazdo Oro.
Po jakichś trzech minutach gra się w końcu załadowała i pokazał się zwyczajny widok z oczu Ethana, ale ręce wyglądały tak samo jak w Condemned 2 więc pomyślałem, że to po prostu jakaś zmodyfikowana wersja Condemned 2: Bloodshot. Tak czy inaczej, gra rozpoczęła się, zgodnie z oczekiwaniami, w lesie. Zacząłem rozglądać się za jakąś bronią aż znalazlem coś o nazwie "Toporek". Miał wysoki współczynnik ataku i mógł być używany przez dość długi czas bez zniszczenia ale miał mały zasięg, no i zamach nim trwał strasznie długo. Przejrzałem ekwipunek używany do znajdowania dowodów i znalazłem policyjny skaner ultrafioletowy, taki jak w poprzednich grach, telefon komórkowy oraz aparat. Włączyłem latarkę i zacząłem się kręcić po okolicy, kiedy wszystko zaczęło stawać się dziwne, ale nie dziwne "w grze", tylko dziwne w stylu "coś tu nie gra".
Podszedłem do jakiejś suki rodzącej szczenię. Wtedy rozległ się spokojny, ale zniekształcony głos wołający "ZABIJ!". Jednocześnie wyskoczyło okienko z filmem wideo pokazujący prawdziwego psa rodzącego prawdziwe szczenię. Jednocześnie ręka trzymająca toporek uniosła się i opadła, ucinając psu głowę. Poczułem ucisk w żołądku, kiedy ręce bohatera podniosły ciągle zakrwawionego szczeniaka i zabily go, rozgniatając o pobliskie drzewo. Zaczęło robić mi się nie dobrze, kiedy nagle coś zauważyłem: ręce z filmu miały zegarek identyczny z tym, jaki nosił sprzedawca w sklepie, skąd jest ta gra. Pomyślałem: "Co za chory człowiek zrobiłby coś takiego?!" kiedy wideo się skończyło i powróciłem do gry, gdzie leżały przede mną dwa martwe, zakrwawione stworzenia. Kontynuowałem podróż mimo iż wiedziałem, że nie powinienem, aż napotkałem na przeciwnika, więc zacząłem machać toporem. Wtedy tez wyskoczyło kolejne okienko z filmem. Był na nim bezdomny, śmiertelnie czymś przerażony. Te same ręce, ktore uprzednio zabiły psy, teraz uniosły zakrwawioną broń i uderzyły w głowę bezdomnego. Krew i fragmenty czaszki rozprysły się, kiedy ten nieszczęśnik padł na ziemię, a jednocześnie słyszałem głośny śmiech dochodzący z tła, od człowieka trzymającego kamerę.
Nie mogłem już znieść tych filmów. Zwymiotowałem, a jednocześnie łzy zaczęły mi spływać z oczu, kiedy wyobrażałem sobie cierpienie tego człowieka. Natychmiast wziąłem płytę z komputera i spojrzałem na zegrał. Była 21:07 a wiedzialem, że sklep zamykają każdej nocy o 23:30 (z wyjątkiem niedziel, kiedy to zamykają o 21:15). Zebrałem przy okazji swój pistolet 9mm na wypadek gdyby ten człowiek chciał mnie zabić po oddaniu gry. Wsiadłem do samochodu i pojechałem prosto do sklepu.
Kiedy tam dotarłem, ujrzałem trzy radiowozy i ambulans. Okazało się, że właściciel zgrywał jakieś piosenki dla członków gangu i przypadkiem zgral także jakiegoś wirusa, więc ktoś z gangu wrócił i strzelił do niego. Policja zapytala mnie, dlaczego przyjechałem, więc powiedziałem im, że chcę zwrócić grę. Widziałem właściciela sklepu na noszach więc podszedłem do niego, a on wtedy powiedział mi "Życzę miłego dnia" w dziwny, upiorny sposób, po czym zaczął się maniakalnie śmiać aż zmarł, chwilę później, więc po prostu porzuciłem grę w sklepie, wsiadłem do samochodu i odjechałem.
Kilka dni później oglądałem wiadomości i usłyszałem, że pewien nastolatek znalazł w sklepie grę o nazwie "Condemned 3" i popełnił samobójstwo tuż po tym, jak umieścił ją na kilku różnych serwisach internetowych.
Dzięki Bogu, gra została już z nich usunięta. Jednakże, niektórzy mówią, że to prawie niemożliwe, ale wciąż można znaleźć kopię gry w Internecie i ściągnąć ją. Jeśli ją pobierzesz, to niech Bóg zlituje się nad Twoją duszą.


================================================== =====


Save Me

Wracając ze szkoły wstąpiłem na okoliczny targ. Czasem można tu dostać fajne rzeczy za bezcen. Moją uwagę przykuł niewielki stragan z pirackimi grami video. A raczej nie tyle stragan, co sprzedawca, usilnie próbujący wcisnąć ludziom jakąś grę. Podszedłem do niego - od razu wcisnął mi w ręce niechlujnie zapakowaną płytę, na której było tylko nieudolnie narysowane markerem logo Playstation i napis "SAVE ME". "Uratuj mnie"? Nigdy o takiej grze nie słyszałem... Zapytałem gościa, na czym ta gra polega, ale on zrobił tylko przerażoną minę, po czym w mig zwinął swój stragan i uciekł. Dziwne... Ale przynajmniej miałem tę płytę za darmo, koleś zapomniał nawet, że powinienem mu zapłacić.

Wróciłem do domu. Matki i ojca nie było, zastałem tylko młodszego brata słuchającego muzyki.
- Gdzie rodzice?
- Ojciec w pracy, znów siedzi cały dzień na budowie. A matka poszła na zakupy.
Cieszyłem się, praktycznie całą chatę miałem dla siebie. Poszedłem do swojego pokoju, włączyłem konsolę i wrzuciłem do niej tajemniczą płytkę "SAVE ME". Ekran zaczął dziwnie migać, a po chwili pojawił się tytuł gry. Czerwone litery na czarnym tle wyglądały tak, jakby były napisane krwią, a muzyka lecąca z głośników nie była zbyt przyjemna.

Wszedłem w menu gry. Ku mojemu zaskoczeniu, składało się ono tylko z jednej opcji "Start". Potem zobaczyłem napis "Pozostałe życia: 4". Zaintrygowało mnie to, że wszystkie napisy w grze, oprócz tytułu, były w języku polskim.

POZIOM 1.

Postać gracza znajdowała się na placu budowy. Celem misji było zdobycie sejfu z pieniędzmi znajdującego się na samym szczycie bardzo wysokiego rusztowania. Skojarzyło mi się to z moim ojcem - nienawidził pracować, marzył tylko o ogromnej kasie... Zresztą samo miejsce akcji gry też mi się wydawało znajome - mój ojciec pracował na budowie po drugiej stronie ulicy.
Największy szok jednak przeżyłem, gdy zobaczyłem postać, którą miałem sterować. Wyglądała zupełnie jak mój ojciec! Ten wąsik, okulary, charakterystycznie zadarty nos, tatuaż z orientalnymi motywami na prawym ramieniu...
Zacząłem grę. Postać żwawo i sprawnie wspinała się na kolejne poziomy rusztowania. Wydawało się to proste - jeszcze tylko kilka pięter dzieliło mnie od zdobycia sejfu. Nagle w grze zerwał się silny wiatr. Poziom trudności podskoczył ostro w górę. Niestety, rusztowanie nie wytrzymało naporu wiatru i zawaliło się na ziemię. Postać w grze straciła swoje pierwsze życie.

Po chwili za oknem usłyszałem potworny łomot. Wyjrzałem na zewnątrz sprawdzić co się dzieje. Na budowie naprzeciwko widać było ogromny tuman kurzu, stertę gruzu, jakieś pręty... Słychać było głośne krzyki... Mój ojciec akurat wstawiał okna na wysokości siódmego piętra budowanego bloku, gdy całe rusztowanie przechyliło się i runęło na ziemię. Nie miał najmniejszej szansy, żeby to przeżyć... Byłem w szoku.
Nagle usłyszałem za sobą dziwny odgłos, jakby ktoś pisał na maszynie. Na ekranie telewizora pojawiały się napisy:

"Masz jeszcze trzy szanse, aby ich uratować. Możesz wyłączyć grę, ale wtedy zginiecie wszyscy od razu. Razem z tobą. Czy chcesz kontynuować?"

Trzęsąc się ze strachu wróciłem do konsoli i wybrałem opcję "Tak".

POZIOM 2.

Według wyświetlanego na ekranie opisu, należało iść cały czas przed siebie, walcząc z przeciwnikami. Czyli po prostu klasyczna nawalanka. I znów przeżyłem szok po ujrzeniu postaci... Kobieta, którą sterowałem wyglądała jak moja matka!
Ta gra jest przeklęta...
OK, idziemy... Akcja gry rozgrywała się na ulicach jakiegoś dużego miasta. Pierwszy przeciwnik padł po dwóch ciosach. Pojawiło się kilku następnych, jednak również oni dostali tęgie lanie. Końcówka etapu miała miejsce w wąskiej, ciemnej uliczce, gdzie czekał główny przeciwnik - zamaskowany bandzior uzbrojony w nóż. Walczyłem z nim do upadłego, jednak skubany był o wiele szybszy i zwinniejszy. Nagle zaszedł moją postać od tyłu, powalił ją na ziemię i po krótkiej szamotaninie wbił nóż w serce.

Wtem do pokoju wpadł mój brat, cały zapłakany.
- Mama nie żyje! Jacyś bandyci napadli ją na uli...
Nie dokończył, ponieważ zobaczył na ekranie scenę śmierci bohatera gry. Na ten widok nogi mu się ugięły w kolanach i zemdlał w progu mojego pokoju.
Ocuciłem go i znów usłyszałem dźwięk maszyny do pisania. Patrzyliśmy razem na pojawiający się na ekranie tekst:

"Zostały ci już tylko dwie szanse. Pamiętaj... Gdy przerwiesz, zginiecie wszyscy. Grasz dalej?"

- Nie graj w to! Ta gra nas wszystkich wykończy!
Ja jednak postanowiłem spróbować dalej.

POZIOM 3.

Opis wskazywał na grę podobną do klasycznego "Froggera". Należało przedostać się z jednej strony autostrady na drugą, uważając na pędzące samochody. Zrobiłem zbliżenie na bohatera tej misji - to był mój brat...

Jeszcze nigdy nie widziałem go aż tak przerażonego. Wybiegł z pokoju wrzeszcząc wniebogłosy i uciekł z domu. Ja tymczasem zacząłem grę - może chociaż jego uda mi się uratować...
Udało mi się bez problemu przejść przez pierwszy pas autostrady. Na drugim niewiele brakowało, a wpadłbym pod szybko jadący wóz sportowy. Trzeci, czwarty, piąty... Cholera, te samochody jadą coraz szybciej! Spociłem się, moje palce już ledwo wyrabiały... Niestety. Na ostatnim pasie postać weszła wprost pod koła tira. Byłem załamany, obawiałem się najgorszego...

Zza okna rozległ się odgłos pisku opon, a potem huk. Bałem się wyjrzeć na zewnątrz. Gdy już się trochę opanowałem, moim oczom ukazał się przerażający widok... Na poboczu stała ciężarówka z włączonymi światłami awaryjnymi, a na środku ulicy leżały niemalże przecięte na pół zwłoki mojego brata. Leżał w ogromnej kałuży krwi. Tego już było za wiele.
Zacząłem płakać. Już miałem wyłączyć tę cholerną grę, gdy nagle znów usłyszałem odgłos maszyny do pisania.

"Nie udało ci się ich uratować. Ale masz jeszcze jedną, ostatnią szansę. Zapamiętaj tylko, że po wyłączeniu gry od razu zginiesz. Grasz dalej?"

Miałem już tego dość, moje nerwy już były na wyczerpaniu... Jednak ostatkiem sił podszedłem do konsoli i wybrałem "Tak".

POZIOM 4.

Ostatnie zadanie polegało na rozwaleniu skrzyń znajdujących się w pewnym starym domu i zebranie ukrytych w nich przedmiotów. Tym razem postać w grze była moim lustrzanym odbiciem. Przełknąłem ślinę i zacząłem grać.

Bohater gry znalazł się w opuszczonym, zrujnowanym domu. Było ciemno, wszędzie łaziły pająki i inne robactwo, słychać było też jakiś niski, mocno zniekształcony głos. Nie zrozumiałem co on mówi , wyraźnie można było usłyszeć jedynie moje imię. Zobaczyłem przed sobą pierwszą skrzynię. Rozwaliłem ją i zebrałem ukryte monety. Im dalej szedłem, tym więcej takich skrzyń było, ale - co dziwne - ten zniekształcony głos stawał się coraz bardziej intensywny. Doszedłem do drzwi z tabliczką "Wchodzisz na własną odpowiedzialność".
Wszedłem. Zapadła głucha cisza, głosy ustały, a drzwi za mną same się zamknęły. Byłem uwięziony, nie wiedziałem co mam robić. Po chwili zobaczyłem na ekranie dwa paski energii, podpisane GRACZ i WRÓG. Dziwne... Jedyne co widziałem w tym momencie, to mój bohater na czarnym tle. Wtem rozległ się przeraźliwy wrzask i zobaczyłem, jak niewyraźna, biała postać ze świecącymi czerwonymi oczami pędzi w stronę mojego wirtualnego odbicia. Nie zdążyłem nic zrobić - biały stwór złapał mojego bohatera i go udusił. Mój pasek energii spadł do zera. Na ekranie pojawiły się dziwne zakłócenia. Nie słyszałem już odgłosu maszyny do pisania, zamiast tego do moich uszu docierały coraz głośniejsze dźwięki kroków, które nagle ustały. Odwróciłem się - za mną stała biała, niewyraźna postać ze świecącymi, czerwonymi oczami...

Te pasty z grami miażdżą jajca, dawajcie wincyj.

kolejna nie mojego autorstwa

Laptop

Chcę wam o czymś opowiedzieć. O czymś chorym.
No więc kupiłem laptopa. Mój poprzedni wpadł pod samochód (nie pytajcie), a potrzebuje komputera do pracy. Szukałem czegoś taniego ale wytrzymałego. I znalazłem. Aż sam się zdziwiłem, gdy zobaczyłem piękny laptop, prawie identyczny jak mój za… 600 zł. Od razu zacząłem mieć wątpliwości, czy nie jest kradziony czy coś, ale w końcu zdecydowałem skontaktować się ze sprzedawcą. Na telefony nie odpowiadał. Pomyślałem, że pomylił się w numerze czy coś, gdy nagle ktoś odebrał. Ale zamiast chociażby standardowego „halo?” usłyszałem tylko sapanie. Po chwili rozłączył się. Wysłałem mu e-maila. Na niego już odpowiedział. Jak okazało się, laptop należał do jego córki, ale teraz córka już go nie potrzebuje a im jak najszybciej jest potrzebna kasa. Dalej dręczyło mnie, że coś musi być nie tak, ale sprzedawca utwierdzał mnie w fakcie, ze jeśli coś będzie mi nie pasowało, będę mógł go zwrócić. W końcu co to jest 600 zł.
Pomimo, że jak okazało się, sprzedawca mieszka w moim mieście, nie zgodził się, bym odebrał laptopa osobiście. Wysłał go pocztą, za pobraniem (tym razem to był mój warunek).
Po dwóch dniach laptop przyszedł. Nie był ani zniszczony, ani nawet podrapany. Normalny sprzęt. Nie uwierzycie jak w tamtym momencie odetchnąłem z ulgą.
Jak się okazało jednak, nie został do końca wyczyszczony z plików poprzedniej właścicielki. Chciałem je usunąć od razu, ale potem przemyślałem to – może dziewczyna jest całkiem ładna, a w końcu mam e-mail jej ojca więc…
Znalazłem cztery nagrania wideo. Zatytułowane „vid 1.765232” „vid 2.55254” „vid 3.215” i „vid 4.235”. Niezbyt oryginalnie.
Włączyłem pierwsze nagranie.
Było nagrywane kamerką internetową. Przed monitorem, w bardzo ciemnym pokoju, siedziała może piętnastoletnia dziewczyna. Trudno było dokładnie ją zobaczyć, ponieważ oświetlał ją tylko monitor. Pamiętam, ze miała długie, brązowe włosy.
- Jestem Karolina – zaczęła powoli – I to będzie mój wideo blog. Nigdy tych nagrań nigdzie nie umieszczę bo i tak nikt by mi nie uwierzył. Ale to nie ważne. Nagrywam to dla siebie – odetchnęła głęboko – Od wielu dni dzieje się coś dziwnego. Coś mnie obserwuje. Teraz też. Myślę, ze nie jest zadowolone z tego co robie, ale nie może mi nic zrobić – zamilkła na chwilę – Jeszcze nie.
Nagle coś zapukało do drzwi, a ona odwróciła się nagle. Zakryła chyba czymś szybko kamerkę, ale nadal słyszałem co mówi. A raczej krzyczy… Chyba otworzyła drzwi a potem były już tylko wrzaski. Po kilku minutach obraz pojawił się znowu. Płakała. Miała rozcięte czoło. Szeptała coś w stylu „To nie moja wina, to nie ja, to on, dlaczego oni nie chcą mi uwierzyć, dlaczego moi rodzice…”
Nagranie urwało się.
Szybko włączyłem to o tytule vid 2.55254
Zaczęło się tak samo. Znowu ta sam dziewczyna w tym samym ciemnym pokoju. Miała podbite oko.
- To chyba odeszło. Chyba, nie wiem. Najpierw dorwało mojego brata, a teraz chce mnie. Moi rodzice mi nie wierzą. Myślą, ze to ja. Ale to kłamstwa. Ja widziałam – zaczęła drżeć, w końcu schowała twarz w dłoniach. Wydało mi się, że coś za jej plecami poruszyło się. Koniec.
Trochę drżałem. Nie spodziewałem się znaleźć czegoś takiego. A zostały jeszcze dwa filmiki.
Na trzecim dziewczyna wygląda na wykończoną i psychicznie i fizycznie. Co chwile wyciera krew, która cieknie jej z nowej rany na policzku. I tylko patrzy się w kamerkę. I we mnie. Czułem to. Czułem jej wzrok na sobie. W końcu powiedziała coś.
- Oni mnie zabiją.
Zaczęła płakać.
Strasznie jej współczułem. I chciałem jakoś pomóc. Jeśli ten skurwiel, który sprzedał mi laptopa to jej ojciec, to… Pojechałbym do niego i zrobił coś złego. Nie wiem, nawet zadzwonił na policje. Ciekawe czy by mi uwierzyli, czy wzięli za wariata…
Ostatni filmik miał tylko 30 sekund. Domyślałem się dlaczego.
Dziewczyna siedziała znów przodem do monitora. Drżała. Nagle obróciła się, ale chyba nic nie dostrzegła. W 25 sekundzie zobaczyłem to. Za nią stał wysoki, czarny kształt. Kamerka przewróciła się, a może to dziewczyna ją strąciła. Ostatnie 5 sekund to tylko krzyki.
Zacząłem wydzwaniać do sprzedawcy. Miły głos bota poinformował mnie, że taki numer nie istnieje. Wysłałem chyba z 10 maili. Na nic oczywiście. Tak, chciałem iść na policje, w końcu miałem dowody, ale, właśnie…
Filmy znikły. Po prostu.
Wiecie, chyba nawet bym o tym nie pisał, gdyby nie jedno.
Dzisiaj w nocy widziałem czarny kształt. To jak choroba, a ja jestem zarażony. Przyjdzie do mnie.

znów nie mojego autorstwa, ale fajne nawet


Rentgenowskie okulary

W 1971, pochodząca z New Jersey firma, sprzedawała niesamowite, "rentgenowskie" okulary. Ludzie, którzy oglądali w nich telewizję donosili, że widzieli "piekielne" czy "pokazujące piekło" obrazy. Godne uwagi jest to, że ów fenomen występował niezależnie od tego, czy telewizor był włączony, czy też nie. Firma szybko się usunęła, a dochodzenie wykazało, że jej adres prowadzi na cmentarz założony wiele dekad przed 1971...




Pierścionek

Na przedmieściach prefektury Gunma wydarzyło się rodzinne samobójstwo (dla ułatwienia nazwiemy tą rodzinę państwem Suzuki). Kilka miesięcy później miasto postanowiło zburzyć dom, w którym mieszkała ta rodzina. Grupa studentów z uniwersytetu w Tokio, nazywająca siebie Grupą Badań Paranormalnych, usłyszała o tym i zdecydowała się odwiedzić ten dom zanim zniknie. Zespół składał się z dwóch chłopaków i dwóch dziewczyn.

Gdy grupka dotarła do domu, ten był już nieźle zniszczony. W środku był totalny bałagan. Weszli z kamerą i zaczęli zwiedzać. "Dzień dobry, Panie i Pani Suzuki. Wybaczcie najście." Śmiejąc się i żartując krzyczeli w pustym domu. "Czy to wasza kuchnia? Mogę skorzystać z łazienki?"

Po jakimś czasie, gdy reszta grupy się bawiła, jedna z dziewcząt zaczęła się bać, więc uznali, że sobie pójdą. "Do widzenia, dziękujemy za gościnę!" Wykrzyczeli wychodząc. Zatrzymali kamerę i weszli do samochodu. W drodze do domu druga dziewczyna powiedziała "Patrzcie! Znalazłam ten pierścionek w domu. Zachowajmy go w pokoju klubowym jako pamiątkę."

Następnego dnia, grupa zebrała się w pokoju jednego z chłopców, żeby obejrzeć nagranie.

"Dzień dobry, Panie i Pani Suzuki. Wybaczcie najście."

"Witam"

Zastygli w bezruchu. Nieznany głos, którego nie słyszeli, gdy byli w domu, został nagrany na taśmie.

"Czy to wasza kuchnia?"

"Tak"

"Mogę skorzystać z łazienki?"

"Śmiało."

"Do widzenia, dziękujemy za gościnę!"

"Zostańcie!"

Wszyscy milczeli. Nagle ich telefony zaczęły dzwonić w tej samej chwili. Wszyscy byli przestraszeni, ale uspokoili się i podnieśli telefony. Gdy odebrali, obaj chłopcy i strachliwa dziewczyna otrzymali milczenie, lecz dziewczyna, która zwędziła pierśionek usłyszała...

"...Dzień dobry, tu Pani Suzuki. Czy mogłabym odzyskać pierścionek?"

Dawaj więcej, bo wciąga. ;d