Temat: [Opowiadanie +18 / Wulgaryzmy] Czarna Śmierć

To opowiadanie jest jednym z prologów (tak, jest ich kilka, ale to temat na inną opowieść) "Czarnej Śmierci", większego projektu, do którego rozdziały regularnie przygotowuję i przygotowywać będę, aż stworzę pełnoprawną historię. Jeśli tekst Ci się spodobał, serdecznie zapraszam na mojego bloga, którego adres zostawiłem na swoim profilu. Można tam znaleźć "Horny'ego" (wkleiłbym właśnie jego, ale jako że jest to tekst o więźniach, to emanuje wulgaryzmami i niezbyt przyzwoitymi określeniami, dlatego pozostanie na stronie zewnętrznej).



Mijał piąty dzień. Piąty dzień życia w zamknięciu, bez perspektyw i szansy na zmianę obecnej sytuacji. Kolejne godziny żywienia się konserwami i resztkami jedzenia znalezionymi w szafkach. Całe szczęście, że zdążył wykorzystać kupony na darmową żywność, zanim zaczął się ten horror. Prawdopodobnie nie miałby już szansy, żeby to zrobić. Bicie w drzwi, ohydne jęki i powolne kroki – wszystkie te dźwięki od kilku dni dobiegały z korytarza i nie ustawały nawet na chwilę. Na początku były przerażające, ale ich powtarzalność sprawiła, że stały się czymś normalnym, o ile dało się to tak nazwać. Oczywiście, wciąż się bał, jednak przynajmniej wiedział, z czym ma do czynienia. W przeciwieństwie do swojego stanu psychicznego.
Leki skończyły mu się już dawno temu. Apteki zamknęli jako jedne z pierwszych. Krążyły plotki, że wojsko przejęło wszystkie medykamenty, aby zwalczyć błyskawicznie rozprzestrzeniającą się epidemię. Początkowo Will cieszył się z zapasów, które profilaktycznie zachomikował, kiedy zaraza dopiero raczkowała. Uznał, że te kilkadziesiąt dodatkowych kapsułek pomoże mu powstrzymać rozwój choroby do czasu, gdy rząd upora się z tym gównem.

Jednak wirusa zalewającego glob nie powstrzymały działania państwowych urzędników. Zarażonych było coraz więcej, zdrowych coraz mniej. Co najgorsze, im bardziej powiększały się szeregi tych pierwszych, tym tragiczniejsza stawała się sytuacja drugich. W pamięci wyryło mu się zdarzenie zaobserwowane na ulicy kilka dni temu. Opętany szałem mężczyzna podbiega do matki z dzieckiem i rzuca jej się do gardła. Zrozpaczony syn próbuje odciągnąć od niej napastnika. Ten zmienia cel ataku. Wołania dziecka słabną w miarę pożerania jego ciała. W końcu matka na nie reaguje – podnosi się, podchodzi do dziecka… i przyłącza się do uczty. Chwilę później potwory padają zastrzelone przez policjantów równie przerażonych, jak przed chwilą jeszcze żywy chłopczyk.
Od tamtej pory nie wychodził już na zewnątrz. Jak najkrótszą drogą wrócił do swojego obskurnego mieszkania, zamknął dokładnie drzwi, wrzucił torbę konserw do pierwszej lepszej szafki, przy okazji wyrywając spróchniałe drzwiczki i położył się na łóżku. Kierownik supermarketu, w którym pracował, nawet wtedy nie zadzwonił, żeby zapytać, czemu nie ma go w pracy. Może i on się zaraził? Albo ktoś z jego rodziny, pracowników, klientów? A może po prostu któryś z nich zeżarł go niczym ciepły obiad? W sumie Will miał to gdzieś. Nigdy specjalnie nie przepadał ani za nim, ani za swoją pracą, a już tym bardziej nie zamierzał do niej wracać, dopóki wciąż szalała epidemia. Nie widział powodu, żeby ryzykować życie dla rozstawienia tabliczek z nazwami produktów na sklepowych półkach. I z całą pewnością inni też mieli dużo większe problemy niż znalezienie regału z sosami do spaghetti.

Wkrótce zaraza opanowała także jego kamienicę. Słyszał krzyki, wołania o pomoc, odgłosy walki. Czasami ludzie bili w drzwi do jego mieszkania, prosząc o wpuszczenie do środka. Nigdy tego nie zrobił. Przykrywał głowę poduszką i starał się zagłuszyć wszystkie przyprawiające o depresję dźwięki. W końcu jednak ustały. Zmieniły się w schematyczne i flegmatyczne pochody zarażonych, którym instynkt podpowiadał, że w okolicy odnajdą ciepłe jeszcze mięsko. Potwory przyprawiłyby go pewnie o szaleństwo, gdyby nie to, że miał znacznie poważniejszy problem. Jego choroba nie dawała o sobie znać tak bardzo, od kiedy lekarze wykryli ją na progu dorosłości. Tylko że wtedy wystarczyło po prostu zacząć przyjmować medykamenty, żeby objawy minęły. Nie sądził, że dojdzie do sytuacji, w której nie będzie mógł nawet ich pozyskać.
Kilka dni temu bóle głowy powróciły. Połknął dziesiątki tabletek przeciwbólowych, ale żadna z nich mu nie pomogła. Pocił się z bólu, chodził z miejsca na miejsce, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Godziny zlewały mu się w minuty, minuty rozciągały do godzin. Stopniowo tracił poczucie czasu. Ciężko było określić, co jest przeszłością, a co teraźniejszością. Widział siebie jakby z boku, tracił kontakt ze swoim ciałem. Zaczął słyszeć głosy. Konkretniej – jeden głos, zawsze ten sam. Aż w końcu, właśnie piątego dnia życia w zamknięciu, ów głos przestał być już tylko dźwiękiem.

Will podniósł się do pozycji siedzącej, wytarł mokrą od potu twarz kołdrą i sięgnął po niedokończoną konserwę, leżącą na szafce obok łóżka. Kiedy już zaspokoił głód, chciał wstać, ale zdumienie na widok mężczyzny siedzącego na krześle naprzeciwko na chwilę sparaliżowało mu wszystkie mięśnie.

- Odejdź! – krzyknął do niego, gdy szok minął, zamykając oczy i przecierając powieki zamkniętymi pięściami, jak niewyspane dziecko. Jednak kiedy je otworzył, obcy nie zniknął. Było naprawdę źle.
- Nie pozbędziesz się mnie – zaśmiał się nieproszony gość. – Właściwie nawet nie mnie, tylko siebie. A przynajmniej tego siebie, którym powinieneś być.

Miał rację. Zjawa była niczym jego odbicie lustrzane, lecz coś w jej wyglądzie sprawiało, że wydawała się znacznie silniejsza zarówno psychicznie, jak i fizycznie od swojego ziemskiego odpowiednika. Mimo wszystko nie zamierzał przyjmować do siebie tej wiadomości.

- Nie jesteś mną – stwierdził. – To przez chorobę. Nawet nie istniejesz. Jesteś tylko wytworem mojej popieprzonej wyobraźni.
- Skoro, jak twierdzisz, stworzył mnie twój umysł – zaczął. – To w takim razie stanowię także cząstkę twojej duszy. Jestem związany z tobą na zawsze i nigdy się ode mnie… od siebie nie uwolnisz. Pogódź się z tym.

Na czole Willa znowu pojawił się pot. Ponownie wytarł go kołdrą. Mężczyzna nie zniknął. Wciąż spokojnie wpatrywał się w niego z lekkim, ironicznym uśmieszkiem na ustach.

- Czego chcesz?
- Żebyś przestał mnie w końcu ignorować. Od lat bierzesz te proszki, sporządzasz w swoim umyśle klatkę, w której muszę siedzieć, a moje wołania trafiają w głuchą otchłań. Zabijasz część siebie, Will. Niszczysz siłę, jaka w tobie drzemie, czy tego chcesz, czy nie. Powiedz, co osiągnąłeś, od kiedy pozbyłeś się rzeczy, którą mylnie nazywasz chorobą? Jesteś życiowym nieudacznikiem i fajtłapą. Twój potencjał został stłamszony w zarodku przez rodziców obawiających się potęgi syna.
- Rodzice mi pomogli – odparł z przekonaniem Will. – Pomogli wykryć i usunąć objawy.
- Objawy? – wykrzyknęło alter ego. – Jakie objawy? To twoja podświadomość dawała ci szansę na zmianę siebie na lepsze. Ja próbowałem ci pomóc. Jestem twoim przyjacielem, a nie wirusem. W odróżnieniu od tych, których tak nazywasz.
- Nie jesteś moim przyjacielem. Jesteś bólem głowy. Głosem, który doprowadza mnie do szału i niszczy resztki zdrowego rozsądku, które mi pozostały.
Odbicie lustrzane prychnęło. Podniosło się z krzesła, podeszło do okna i odsunęło zasłonę, żeby przez nie wyjrzeć.
- Spójrz na to, co zostało z ludzkiego rozsądku.

Will również się podniósł i posłusznie dowlókł do okna. Ledwo powłóczył nogami, tak bardzo był zmęczony. Widok w żaden sposób go nie zaskoczył. Z nadzieją wyglądał na zewnątrz każdego dnia, licząc na to, że wszystko to, co przeżył, było tylko wyjątkowo długim i realistycznym koszmarem, który pęknie nagle i niespodziewanie niczym bańka mydlana, a on sam na powrót obudzi się w swoim zagraconym pokoju z perspektywą przeżycia kolejnych kilkunastu lat w pracy bez przyszłości. Niestety, nic takiego, jak dotąd, się nie wydarzyło. Wciąż ulice zagracały te same puste samochody. Być może ich właściciele porzucili pojazdy, kiedy zauważyli nadchodząca apokalipsą. Być może porzucili także życie, co tłumaczyłoby wielkie plamy krwi na jezdni i szczątki ciał porozrzucane w nieładzie. A już przede wszystkim ogromną hordę zarażonych spacerującą po okolicy.

- To nie wina ludzi tylko choroby, która ich dopadła.
- Choroby stworzonej przez ludzi. Idealnej broni mogącej obrócić dowolne państwo w ruinę w ciągu zaledwie kilku dni. Twórcy tego wirusa mogli zdobyć całą Ziemię, dobrze go wykorzystując, ale wszystko poszło się jebać właśnie przez takie rozsądne osóbki, niebędące w stanie dobić umierających, zanim zmienią się w monstra. Doskonały przykład tego, jak świetnie sprawdził się ludzki rozsądek w praktyce.
- Nic nie wiesz o zarazie. Nie znasz sytuacji. Nie masz pojęcia, jak ciężko powstrzymać te stworzenia – stwierdził Will, ponownie siadając na łóżku, tym razem od strony okna.

Alter ego wyśmiało go.

- A ty wiesz? – zadrwiło. – Niby skąd? Na pewno opracowałeś mnóstwo taktyk walki z umarlakami, kiedy leżałeś w łóżeczku i jadłeś filecika z makreli, co?

Nic nie odpowiedział. Opuścił głowę, wstydząc się spojrzeć widmu, podającemu się za cząstkę jego, w oczy. Choć jeśli mówiło prawdę, nic nie mógł przed nim ukryć.
Tymczasem alter ego odstąpiło wreszcie od okna i przeszło przez pokój, kierując się w stronę kuchni. Następnie podeszło do szafki, odkopnęło na bok wyłamane drzwiczki i zajrzało do jej wnętrza.

- Tak jak podejrzewałem. Zostało już tylko kilka puszek. Na ile wystarczą? Tydzień, a potem co? Głodówka? To może lepiej otwórz pierwszą z brzegu konserwę i poderżnij gardło pokrywą? Oszczędzisz sobie i mnie cierpienia.
- No i co mam z tym, do jasnej cholery, zrobić?! – zdenerwował się Will. – Jakbyś nie zauważył, na zewnątrz grasują dziesiątki potworów. Jestem tutaj uwięziony. Mogę tylko liczyć na cud, a do tego czasu muszę siedzieć i słuchać twoich kazań.

Zjawa wstała z podłogi i ogarnęła spojrzeniem blat kuchenny. Zlokalizowała leżącą na nim monetę, wzięła ją do ręki i dokładnie obejrzała.

- A więc nic więcej nie powiem. Koniec dyskusji. Przyszła pora na działania. Musisz się stąd wydostać i zamierzam ci w tym pomóc.

Will aż zerwał się z miejsca przerażony słowami sobowtóra. W pierwszej chwili chciał podbiec do niego, ale stwierdził, że pewnie i tak nie byłby w stanie nawet go dotknąć. W końcu ta postać nawet nie istniała naprawdę.

- Czy ciebie już do reszty pogrzało?! Nie możemy wyjść na zewnątrz! To zwykłe samobójstwo!

Alter ego udało, że nie usłyszało słów pierwowzoru. Nic sobie nie robiąc z zachowania Willa, położyło monetę na zaciśniętej w piąstkę dłoni i zapytało:

- Orzeł czy reszka?
- Hej, ty! Słyszysz w ogóle, co do ciebie mówię, ty Kacperku od siedmiu boleści? Twój pomysł to najnormaln…
- Orzeł czy reszka?
- Skończ z tym! Mam w dupie twoje głupie…
- Wybierz jedno, a dam ci spokój.

Zrezygnowany opadł z powrotem na łóżku i na chwilę ukrył twarz w dłoniach. Już sam nie wiedział, kto jest bardziej szalony. Ta cząstka jego, która właśnie rozmawiała z nieistniejącym duchem, czy tamta druga cząstka proponująca ciału samobójczy wypad w objęcia potworów z piekła rodem. Bracia syjamscy, można by rzec.

- Orzeł – powiedział w końcu, dla świętego spokoju.

Duch podrzucił monetę. Kiedy spadała, ponownie ją złapał i położył na przedramieniu. Najpierw spojrzał sam, a po chwili pokazał wybór losu Willowi.
Reszka.

Szarżował na niego żądny krwi potwór, jeden z tych, które opanowały kamienicę. Przekrwione oczy monstrum pozbawione były jakichkolwiek emocji, a rozkładająca się twarz wyrażała wyłącznie pojedyncze pragnienie – chęć utopienia zębów w ciele ofiary. Nie wiedział właściwie, co robi, nie wiedział też, dlaczego trzyma w ręce swój nóż kuchenny. Zadziałał odruchowo. Zatopił go po rękojeść w skroni trupa, a ten nareszcie przestał jęczeć. Po prostu runął na ziemię, tym razem już naprawdę martwy.
Szare komórki ponownie ruszyły naprzód, przyblokowane na chwilę pierwotnymi instynktami. Ocenił, że jakimś cudem znalazł się na parterze kamienicy, gdzie stał przy wejściu otoczony ciałami potworów, z nożem w ręku, zmierzający najprawdopodobniej na zewnątrz, gdzie czaiło się kilkanaście żywych trupów. Momentalnie zrobiło mu się gorąco. Poczuł, że się poci, a jego prowizoryczna broń stała się jakby o wiele cięższa. Ostatnim, co pamiętał, była reszka na monecie podrzuconej przez zjawę. Po tym – kompletna pustka.

- Czego stoisz?! – usłyszał niski, męski głos. Odwrócił się i zobaczył, że za nim stoi grupka złożona z kilku osób, wpatrujących się w niego z przerażeniem, ale i… podziwem? Co on, do jasnej cholery, zrobił? – Rusz się, kurwa, w końcu, inaczej tu wszyscy pomrzemy!

Niewiele myśląc, skierował się w lewo, w stronę piwnic. Nie miał pojęcia, czy to dobry pomysł, ale w odróżnieniu od drzwi wyjściowych, przejścia nie blokowało kilkanaście wygłodniałych potworów.

- Co ty robisz?! – znów ten sam głos. – Nie w tę stronę! Nie w tę pieprzoną…

Nie zdążył jednak dokończyć przekleństwa, bo jego słowa zagłuszył krzyk. Krzyk bólu. Dobiegłszy do schodów prowadzących na dół, odwrócił głowę w tym kierunku i zobaczył, jak jeden z zarażonych goniących ich z górnych pięter zatapia kły w szyi staruszki. Mężczyzna w średnim wieku, być może jej syn, zaczął go ciąć na odlew tasakiem, ale było już za późno. Kobieta upadła martwa na ziemię. Will ocenił, że rany nie wyglądały na wystarczająco głębokie, żeby zabić ją w tak krótkim czasie, więc najprawdopodobniej zginęła na skutek ataku starczego, sfatygowanego serca. Nie wiedział jednak, czemu zastanawia się akurat nad tym faktem, zamiast skupić się na rozpaczliwej sytuacji jej rodziny. I to go najbardziej przerażało.
Mimo to nie zatrzymał się. Ciągle biegł ku piwnicom, jakby od tego zależało jego życie. Bo właściwie zależało. Po drodze ominął kilku próbujących go chwycić zarażonych i przebiegłszy przez korytarz, wpadł do pierwszej otwartej spiżarki, jaką znalazł. Była całkiem duża, jak na piwnicę w kamienicy, ale wygląd pozostał niezmienny w porównaniu do innych, czyli mnóstwo nikomu niepotrzebnych gratów i regały z żywnością. Z których dwa stały przy ścianach na lewo i naprzeciw drzwi, a trzy kolejne po prawej stronie, ułożone w rzędzie. Były tu też jeden z tych tanich rowerów, które kupują emeryci, miotła, łopata, hełm górniczy, szufelka i mnóstwo innych, bezużytecznych w ich sytuacji przedmiotów. No i poza tym cholernie tu zimno.

Chwilę po nim do środka wpadła piątka pozostałych członków grupy. Na przedzie osiedlowy byczek z kijem baseballowym w jednej ręce i wytapetowaną panienką w drugiej, którzy słynęli z tego, że ślinili się zawsze i wszędzie. Dobrze, że chociaż tym razem nie zamierzali sprawdzać swoich migdałków. Za nimi ten siwiejący mężczyzna w średnim wieku podtrzymujący inną kobietę, sądząc po wieku, tym razem jego żonę oraz chudziutki nastolatek, pewnie ich syn. Will kojarzył go, bo należał do kategorii chłopaków, którzy nigdy nie mówili dorosłym „Dzień dobry”, a swoje życie dawno wymienili na nową płytę główną do komputera.
Byczek z żelem na włosach (nawet psychicznie niestabilnemu człowiekowi wydawało się to niewłaściwie w obliczu apokalipsy) zatrzasnął drzwi i zaryglował je podniesioną z podłogi deską, a wtedy w środku zrobiło się ciemno jak w dupie. W końcu jednak blondynka odpaliła wytrząśnietą ze skrzyni skarbów lampę naftową i nawet tak znikoma ilość światła znacząco rozświetliła pomieszczenie. Wtedy zaś osiłek bezceremonialnie podszedł do Willa i strzelił mu w mordę. Po chwili poprawił, a mężczyzna upadł na podłogę, odruchowo odczołgując się do regałów, byle jak najdalej od niego. Dobrze, że tępak był praworęczny, bo nie wyglądał na takiego, który zawahałby się, gdyby trzymał w odpowiedniej dłoni pałkę. Również barwa głosu nie stanowiła dla Willa żadnej niespodzianki, kiedy w końcu wydarł się na poobijaną ofiarę.

- Co ty sobie, kurwa, myślisz?! – wykrzyknął głębokim barytonem. - Byliśmy już przy samym końcu tego gówna, a ty zawróciłeś! Najpierw drzesz się na cały blok, wyciągasz nas z pokoi i twierdzisz, że jesteś w stanie stąd wyjść, a potem wbiegasz do jebanej piwnicy! Jak my się teraz stąd wydostaniemy?! Widzisz tu jakieś okna, cioto?! Nie, bo ich nie ma! Zamknąłeś nas w pieprzonej komórce!

Jakby na potwierdzenie jego słów, do zablokowanych drzwi dopadła grupka umarlaków i zaczęła dobijać się do środka, wydając przy tym swoje przerażające odgłosy.

- Brian, uspokój się. To nam nie pomo… - Blondynka spróbowała chwycić pod ramię swojego chłopaka, ale ten strącił rękę. Wciąż wpatrywał się w Willa z miną wyrażającą chęć roztrzaskania jego czaszki kijem baseballowym. Najgorsze było to, że nie mógł się w żaden sposób bronić. Gdyby powiedział, że jest chory psychicznie i nie panował nad sobą, kiedy do tego wszystkiego doszło, byłoby jeszcze gorzej.

Na szczęście wtedy prawdopodobna żona mężczyzny w średnim wieku zaczęła kaszleć i wszyscy spojrzeli w jej stronę. Pomimo słabego oświetlenia nikt nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego, czym pluje na podłogę piwnicy. Przez ostatnie kilka minut widzieli naprawdę dużo identycznej substancji. Nie, krwi nie mogli pomylić z niczym innym. Nikt nie miał też wątpliwości co do tego, że przyczyną kaszlu była głęboka rana w lewym boku, którą mąż próbował nieudolnie zakryć.

- Nie rób z nas idiotów, staruszku! – powiedział Brian, odpychając mężczyznę na bok i ukazując wszystkim zionącą dziurę po ugryzieniu, a właściwie rozerwaniu mięsa przez zarażonego. Gdyby mieli pomoc medyczną i antidotum, być może udałoby im się zasklepić ranę i uratować kobietę. Jednak o pierwszym mogli tylko pomarzyć, a drugie – z tego co wiedział Will – nie istniało. – Myślałeś, że ukryjesz ją przed nami i nie zauważymy fontanny wnętrzności? Sorry, stary, ale dobrze wiesz, co trzeba zrobić.

Kobieta była już chyba jedną nogą na drugim świecie, bo nawet nie zwracała uwagi na otoczenie. Nie odsunęła się też, gdy byczek podniósł rękę z pałką, celując w jej głowę. W przeciwieństwie do męża, który momentalnie wstał z podłogi i odepchnął go, blokując ciałem dostęp do żony.

- A co tobie strzeliło do głowy, dziadku?! – krzyknął Brian, zrywając się na równe nogi i stając przy mężczyźnie, tak że ich klatki piersiowe niemalże się stykały. Will widział takie typowo osiedlowe zachowania wielokrotnie, kiedy dwóch cwaniaków szykowało się do walki. – Przecież ona nam tu zaraz wykituje i zmieni się w to… coś! Musimy ją zabić, zanim zacznie wyżerać nasze mięso!
- Nie pozwolę ci jej tknąć! – wycedził przez zęby. Chociaż cały trząsł się ze strachu, nie odstąpił od ukochanej.
Will myślał już, że osiłek go uderzy, ale ten po prostu cisnął kij baseballowy na podłogę i zwalił kilka słoików z najbliższego regału, żeby rozładować emocje.
- No tak, kuźwa, świetnie! Bo przecież kilkadziesiąt dodatkowych minut życia, zanim te potwory wyważą drzwi to za dużo! Lepiej dać się zeżreć tutaj, w środku, będzie zabawniej!

Kopnął jeszcze jakieś pudełko, żeby upewnić się, że już nigdy nie wstanie, po czym usiadł na podłodze niedaleko wejścia, do którego nieustannie dobijały się umarlaki. Obok niego usadowiła się blondyna i leżeli tak razem, objęci. I tym razem nie zdecydowali się przelizać wbrew starym przyzwyczajeniom. Mężczyzna w średnim wieku opanował drżenie rąk, podszedł do skrzyni, wyjął z niej kawałek materiału i rozpoczął bezskuteczne próby zatamowania upływu krwi swojej żony. Jego pozostający do tej pory w transie syn wreszcie się ocknął i dołączył do rodziny, aby pomóc tacie. Will chciał powiedzieć, że ich działania nie mają żadnego sensu, a kobieta – szansy na przeżycie, ale sobie odpuścił. Nadzieja to jedyne, co im pozostało w obliczu nadchodzącej śmierci.
Mimo wszystko instynkt samozachowawczy Willa pracował na pełnych obrotach, regularnie analizując sytuację i szukając czegoś, co pomogłoby mu się stąd wydostać. Było to równie bezsensowne, jak walka ze śmiercią kilka metrów dalej, ale przynajmniej zajmowało czymś umysł. Zawsze to lepsze niż prowadzenie wewnętrznego monologu o tym, jak bardzo będzie bolało, kiedy w końcu zarażeni wbiją w jego ciało swoje zepsute zęby.
Niestety, nawet kilkanaście minut szukania wyjścia z tego gówna, w jakim się znaleźli, nic nie dało. Wyglądało na to, że stąd po prostu nie było możliwości ucieczki. Na dodatek inteligencja Willa wzniosła się na wyżyny swoich możliwości do takiego stopnia, że mózg nie zanotował jednej, kluczowej rzeczy – liczba oddychających w pomieszczeniu osób spadła do pięciu już dobre kilka chwil temu. Pewnie też długo później by tego nie zauważył, gdyby nie logiczne następstwo tego wydarzenia.

I wtedy wszyscy usłyszeli krzyk przerażonego chłopaka.

Pozostała trójka momentalnie odwróciła głowy w stronę rodziny i zobaczyła, jak przemieniona kobieta zaciska szczękę na ręce mężczyzny, który do tej pory tamował krwawienie. Ten był zaskoczony (albo obojętny) do takiego stopnia, że aż nie zareagował. Wpatrywał się tylko w nią smutno i nawet nie puścił materiału. Za to Brian zdecydowanie nadrobił ten brak refleksu.. Odepchnął od siebie blondynkę, podniósł się z podłogi, chwycił pałkę i podbiegł do niego. Zrobił to tak szybko, że ucierpiała na tym ostrożność i po drodze przewrócił lampę naftową, postawioną wcześniej przez jego dziewczynę. Jednak pozostali byli tak zajęci obserwowaniem nowozarażonej, że całkowicie zignorowali błyskawicznie rozchodzące się po drewnianym regale płomienie.
Tymczasem Brian dopadł wreszcie do pary, wykopał na bok mężczyznę i zdzielił potwora po czaszce kijem. Jego głowa odbiła się od ziemi, łamiąc nos i tracąc kilka zębów, ale nie wyglądało na to, żeby umarlak zwrócił na to uwagę. Wciąż chciał tylko krwi, choć tym razem skierował swoje spojrzenie w stronę napastnika. Ten już wziął zamach do kolejnego uderzenia, gdy ukochany mąż z krzykiem bojowym rzucił się na niego i razem polecieli na sąsiednią półkę. A jednak w grupie był ktoś z większymi problemami psychicznymi od Willa. Tylko że w tym przypadku wynikły z sytuacji, a nie były wrodzone, ale to niewarty uwagi szczegół.

Nie chciał włączać się do pomocy. Wolał pozostać tam, gdzie póki co było bezpiecznie, ale sytuacja wymusiła na nim zmianę stanowiska, gdy blondynka zakomenderowała krzykiem kolejne powikłania. Will odwrócił głowę w jej kierunku i zobaczył coś, co – choć wydawało się to niemożliwe – stanowiło prawdopodobnie poważniejszy problem niż zarażona. Cała dolna półka regału znajdującego się przy drzwiach płonęła. Ogień rozchodził się tym szybciej, im więcej go było, więc każda sekunda zwłoki kosztowała ich mnóstwo procent szans mniej na ugaszenie pożaru. Chociaż zdaniem mężczyzny już i tak niewiele mogli to zdziałać. Oczywiście, nie wypowiedział tego na głos.

- Szybko! – krzyknął, zrywając się na równe nogi. – Bierz materiał i próbuj zablokować dopływ powietrza!

Sam zrobił to samo. Podbiegł do skrzyni, wyciągnął pierwszą rzecz, jaką tam znalazł – prawdopodobnie koc – i zaczął tłuc nim w regał. Co prawda, na chwilę ogień znikał, ale bardzo szybko został zastępowany kolejnym. Ich działania były równie bezsensowne, jak próby ratowania żony przez jej męża, ale mimo to nie przestawali. Teraz Will już wiedział, co nim kierowało, kiedy przykładał tkaninę do rany. Połączenie nadziei z adrenaliną okazały się silniejszym kopem w dupę niż dowolny narkotyk, który był w stanie sobie wyobrazić. Jednak, gdy trzymane przez nich materiały także stanęły w płomieniach, nie mieli wyboru. Cisnęli je w ogień, pozwalając małemu pożarowi pochłonąć to co jego. Wkrótce ich nowy przeciwnik dotarł do drzwi.

I wtedy w głowie Willa zaskoczyła wielka żarówka.

Zostawił płomienie samym sobie i dobiegł do tych trzech regałów ustawionych w rzędzie. Nie wiedział, czy to dobry pomysł, tyle że nic innego mu nie pozostało. Oparł ręce na pierwszym z nich i przewrócił go, prawie przygniatając tamtego chłopaka. Potem kolejny i jeszcze jeden. Poczuł pod stopami rozchodzącą się wodę z rozbitych słoików, a z każdym krokiem rozgniatał pozostałe po nich szkło, ale kompletnie nie zwracał na to uwagi. A już zupełnie stracił kontakt z otoczeniem, kiedy zobaczył w suficie, jak dotąd zastawianym przez regały, wielką klapę.

Ludzie, którzy mieszkali na parterze podczas II wojny światowej, bardzo częstą budowali sobie w pokojach przejścia do piwnic, aby w razie ataku mogli szybko się do nich dostać i schronić przed nieprzyjacielem. W nowszych blokach najprawdopodobniej odstąpiono od tego zwyczaju, zresztą Will nie sądził, by ich właściciele pozwalali na tak jawne niszczenie mienia, ale na szczęście jego nie było stać na tamtejszy czynsz. Być może właśnie to uratowało mu życie.
Usłyszał huk wyważanych drzwi, po którym nastąpił wysoki krzyk dziewczyny, jednak nie zwrócił na to uwagi. Złapał za leżącą w pobliżu miotłę i włożył drugi koniec w zamek klapy, ciągnąc go w swoją stronę. Po chwili udało mu się ją otworzyć, a schody rozłożyły się, zatrzymując tuż przed jego nogami. O niczym innym niż o ucieczce już nie myśląc, cisnął domowy przyrząd na podłogę i wspiął się po nich. Zanim jego głowa przekroczyła próg wolności, obejrzał się jeszcze raz w stronę grupy. Zdążył zobaczyć, jak płonące potwory wgryzają się w ciało blondynki na tle ognistej zawieruchy, wydzierając kolejne kawałki mięsa. Jak Brian okłada kijem baseballowym trzymanym w lewej ręce ciało zarażonej kobiety, które zaczyna już przypominać mięsną masę, a obok niego leży mężczyzna w średnim wieku z roztrzaskaną czaszką. Jak zalany łzami chłopak ciągnie osiłka za prawą rękę, gdzie kość przedramienia wyszła na wierzch z powodu złamania otwartego. Potem obraz zniknął i zamienił się w podłogę pokoju z klapą.

Will szybko podciągnął się na górę, złożył schody i zamknął przejście, aby żaden zarażony albo cudem przeżyły, żądny zemsty człowiek nigdy z tej strony go nie zaskoczył. Potem wybiegł z pokoju i rozejrzał się po mieszkaniu. Na szczęście rozkład pomieszczeń był prawie identyczny jak u niego, więc nie miał najmniejszych problemów ze zlokalizowaniem kuchni. Kiedy już się w niej znalazł, przetrząsnął wszystkie szafki i pochował w kieszeniach wszystkie rzeczy, które mogą pomóc mu w walce. Głównie noże. Zabrał też trochę jedzenia, tak na wszelki wypadek. Robił to wszystko w pośpiechu. Nawet gdy otwierał okno i wychodził przez nie na nędzną imitację parku za kamienicą, starał się zrobić to jak najszybciej. A potem biegł. Zwykły przechodzień w tym okrutnym świecie uznałby to za niepotrzebne, bo przecież w pobliżu nie znajdowało się aż tak dużo zarażonych, ale inni nie wiedzieli tego co Will. On nie uciekał przed potworami tylko przed samym sobą.

A konkretniej przed głosem w głowie, który właśnie gratulował mu wykonania świetnej roboty.

Średnio mi pasuje, ale może to wina tego, że mimo tego, że darzę szczerą sympatią filmy i gry o żywych trupach, to bardzo mnie denerwuje hype związany z "ZOMBIE APOKALIPSĄ" :P

Co mi się podoba? Pomysł na chorobę psychiczną głównego bohatera, językowo mimo kilku potknięć też nie jest źle.

Co mi się nie podoba? W zasadzie cała reszta :S Wiem, że to dopiero prolog, ale jeśli nie rozwiniesz ciekawie fabuły to będzie po prostu kolejna klisza. Stereotypowa "paczka"? Zarażeni? Osoba która nie wierzy w zainfekowanie ukochanego? Wszystko to już było.

Ponieważ jest to sam wstęp trudno powiedzieć jak bardzo te schematy będą jakościowo rzutować na dalszą fabułę. Czekam na więcej.

Czyli w moim przekonaniu sukces, bo właśnie to, co w prologu miało się spodobać, spełniło swoje zadanie. Cała reszta była tylko tłem.
O czym mówię? Ano o tym, że wstępy piszę tylko po to, żeby przedstawić bohaterów, ich podstawowe cechy charakteru, to jak się zachowują w skrajnych sytuacjach, niekiedy również uszczerbki na psychice. Tak naprawdę te wydarzenia (nie licząc właśnie aspektów psychologicznych) przekładają się na dalszą opowieść w stopniu zerowym. Jeśli miałbym na szybko podać inny przykład podobnej metody prezentowania bohaterów, to pierwszym co mi wpada do głowy, są filmiki z serii "Meet The..." stworzone przez Valve.

Chociaż smutam, że kolejne rozdziały najprawdopodobniej nie trafią już na TORG-a, ze względu na niecenzuralne wydarzenia i słownictwo...

Nie widzę przeszkód w publikowaniu tu nawet takich utworów ;)

W gruncie rzeczy zgadzam się z tym napisał Nebula. Całość to sztampowa historyjka z zombie w roli głównej, która po obejrzeniu Walking Dead i tylu grach z zombie nie robi już żadnego wrażenia, nawet gdy zarażony wgryza się w cycka ponętnej blondynki. Jedyny dość ciekawy motyw to schizofrenia głównego bohatera, chociaż nie wiem czy da się z tego wyciągnąć coś więcej, ale poczekamy zobaczymy :)

Scena z matką rzucającą się na dziecko jest troche dziwna. Wirus działa w kilka sekund? Trochę mało czasu na przeniknięcie do mózgu + narobienie tam takich szkód żeby człowiek utracił osobowość i stał się zombiakiem(w TWD to trwa wiele godzin). Poza tym w późniejszej scenie inna kobieta jest mocno ugryziona i przebywa z mężem przynajmniej kilkanaście minut, bez większych objawów. Nielogiczne trochę ;/
To by przyśpieszyło ich śmierć kilkukrotnie, chociażby przez zaczadzenie dymem :p

W sumie jestem ciekawy co będzie dalej. Szczególnie po zapowiedzi że to tylko początek :)

Normalnie pasażerów nie raczono muzyką płynącą z głośników. Zostały tu zamontowane tylko na wypadek, gdyby kierowca zechciał przekazać im jakąś wiadomość – najczęściej przykrą. W końcu jakie inne mogli otrzymać skazańcy przewożeni busem do innego więzienia z powodu przeludnienia (ku pochwale braku kary śmierci!)? Na szczęście – o ile tak można to było nazwać – trafili na kierowcę zakochanego w muzyce akustycznej, którą to miłością dzielił się ze światem przy każdej możliwej okazji. Dlatego też teraz słowa Boba Dylana w piosence – o, ironio! – Tomorrow Is a Long Time zagłuszały ich własne, nawet te wypowiadane po kryjomu, w myślach.
Było ich ośmioro. Ośmioro uprzywilejowanych więźniów Stanów Zjednoczonych Ameryki, którzy mieli przyjemność spędzenia kilku godzin na przymusowym przesiedleniu z jednego zespołu bloków więziennych do drugiego. Oficjalny powód: liczne konflikty z mieszkańcami sąsiednich cel. A ten realny? Każdy inny, bo większego gówna to chyba nie mogli wymyślić. Większość z nich odsiadywała krótkie wyroki, problemów ze strażnikami nie mieli i w izolatkach lądowali zazwyczaj na własne życzenie, a nie z powodu sprzedania kosy w żebro jakiemuś świeżakowi, jak to często bywało wśród starych więziennych „wyjadaczy”. Żywym przykładem zaliczania się do wszystkich tych kategorii był jeden z pasażerów, Dale Horney. Siedział na trzecim miejscu od końca po lewej stronie. Co ciekawe, pomimo tego że początkowe rzędy były wolne – nie licząc pierwszego fotela zajmowanego przez strażnika - nikt nie zdecydował się usiąść właśnie tam. Przyzwyczajenie z czasów szkolnych jak widać trzymało się dobrze także w więzieniu, więc „elita” tradycyjnie zajmowała tyły.

Czwarte miejsca od końca zajęte były przez Ivana oraz Feliksa, rosyjskich imigrantów, którym życie nie do końca ułożyło się po ich myśli. Nie dość, że w ojczystym kraju zarabiali na przemycie narkotyków, to jeszcze po tym, jak już zdecydowali się z tym zerwać i wyjechać do USA, w nowym miejscu zamieszkania także nadziali się na tę samą działalność. Na dodatek na jeszcze większą skalę. Wiadomo, amerykański sen i tak dalej. Niestety bystrością nie grzeszyli i wkrótce partner w interesach wychujał obu, podstawiając ich policji, a przy okazji czyszcząc sobie kartotekę. W ten sposób otrzymali kilkuletnie wyroki i poprzysięgli mu zemstę, o czym nie omieszkali powiadomić połowy bloku więziennego.
Miejsce po prawej od Dale’a zajął Harry, wyjątkowo dobrze zbudowany facet, miłośnik siłowni i sztuk walki. No i kochający ojciec. W pierdlu wylądował za brutalne pobicie młodzieńca, który złamał jego córce nie tylko serce, ale i zepsuł reputację oraz uczynił pośmiewiskiem w całej szkole, wstawiając do Internetu nagrany komórką filmik, gdzie widać czarno na białym, jak dziewczyna robi mu loda z połykiem. Niemniej chłopak chyba zrozumiał swój błąd po tym, jak wściekły tatuś pozbawił go połowy zębów, połamał mu żebra, kilka kończyn, a także nos i szczękę oraz wybił oko i doprowadził do wstrząsu mózgu, z którego ledwo wyszedł żywy. Kilka dni śmiechu za kalectwo do końca życia. To kara za idiotyzm.

Drugie miejsca od końca okupowali Bradley i Cort. Ten pierwszy był typowym chuderlakiem-outsiderem, a do tego najprawdopodobniej geniuszem komputerowym, co podkreślały liczne pryszcze na podłużnej twarzy. Pieniądze zyskiwał poprzez okradanie kont internetowych i szło mu naprawdę nieźle, dopóki nie zapomniał zatrzeć za sobą wszystkich śladów. Wtedy policja momentalnie go wytropiła i wkrótce siedział już w celi pozbawiony fortuny, którą zebrał. Za to ten drugi po prostu popadł w konflikt z jakimś bogaczem, co skończyło się tak jak zawsze – dzięki licznym znajomościom i wtyczkom milioner doprowadził go na samo dno. Wyrok krótki, ale jednak w papierach zostaje. Nauczka na przyszłość także – nigdy nie bzykaj córek wpływowych biznesmenów.
Ostatnie miejsca zarezerwowali sobie Richy i Ron siedzący kolejno z prawej i z lewej. Co ciekawe, chociaż oboje należeli do więziennych byczków, to zdecydowanie nienawidzili siebie nawzajem ze szczerego serca. Pierwszy z nich podobno znęcał się fizycznie nad swoją dziewczyną i jej rodzicami, groził, że jeśli zgłoszą to na policję, to popamiętają. Jednak kiedy wylądował w policyjnym areszcie, a później ośrodku, szybko okazało się, że groźby były bezpodstawne i tak naprawdę gówno mógł im zrobić. Za to Ron… Dale’a właściwie nie interesowało, za co Ron dostał się do pierdla. Wystarczało mu tylko jedno – ten facet był pierwszym na liście znienawidzonych przez niego osób.

Już od czasów szkoły Dale był przyzwyczajany do tego, że jest nieziemsko przystojny. Na widok jego długich, lekko kręconych włosów, które zaczesywał do tyłu, dziewczynom robiło się gorąco i ustawiały się przy nim w kolejkach, gdy tylko zbliżały się bale albo inne imprezy, gdzie mile widziane było przyjście z partnerem. Przez zdecydowanie większą część życia uznawał urodę za swój największy atut. Nigdy nie przypuszczał, że może okazać się przekleństwem. Na nieszczęście już pierwsze dni pobytu w więzieniu mu to uświadomiły. Różnice pomiędzy kobietami zerkającymi w jego stronę, a więźniami robiącymi to samo były znaczące – te pierwsze ładnie pachniały, przeważnie wyglądały całkiem nieźle, zgadzały się z jego orientacją seksualną i, co najważniejsze, nie zastanawiały się nad tym, jakby tu go zerżnąć, żeby strażnicy nie wsadzili ich do izolatki na kilka tygodni.
Pierwszym i jednocześnie ostatnim, któremu udało się tego dokonać, okazał się właśnie Ron. Z natury pedał, więc szybko wmówił sobie, że są razem i od tamtej pory nikt inny nie śmiał tknąć Dale’a. Na dodatek przezwisko Horny przylgnęło do chłopaka w więziennej rzeczywistości na stałe. Już nie był Dale’m Horney’em, tylko Dale’m Horny’m. Ciotą, chłopaczkiem od seksu związanym z tym wielkim neandertalczykiem. Początkowo cała ta sytuacja nie dawała mu spać, był na skraju załamania nerwowego. Po pewnym czasie stwierdził jednak, że zamiast pękać, jego psychika staje się coraz twardsza, a nienawiść regularnie rośnie. Wszystko, co pierwotnie miało go zniszczyć, zadziałało odwrotnie od zamierzeń i ze zdwojoną siłą, stwarzając kolejną osobowość w tym skrzywdzonym, męskim umyśle. Diabełka, który na widok Rona syczał mu do uszu tylko jedno – zabij.

Tymczasem piosenka Tomorrow Is a Long Time wreszcie ucichła i na antenie zastąpił ją utwór Aleli Diane o jakże adekwatnej do ich obecnej sytuacji nazwie Take Us Back. Kilkoro z nich jęknęło rozpaczliwie pod nosami. Na szczęście muzyka szybko została przerwana i zastąpiona spikerką posiadającą informacje z ostatniej chwili, które dla stacji były zapewne priorytetem. Oczywiście, zaczęła od przedstawienia się i dopiero potem przeszła do rzeczy.

- …dosłownie przed chwilą otrzymaliśmy najświeższe wiadomości na temat błyskawicznie rozprzestrzeniającej się epidemii tajemniczego wirusa, który w ostatnim czasie dziesiątkuje wiele miast z całego świata. Przypominamy, że według naszych ekspertów najpierw wyłącza funkcje życiowe, a później przywraca część z nich, wyzwalając w ludziach agresję i pozbawiając zdolności do racjonalnej oceny sytuacji. Prawdopodobnie do krwiobiegu przedostaje się poprzez kontakt z osobą zarażoną. Informatorzy z okolicznych szpitali i punktów medycznych donoszą, że duża część umierających pacjentów pada ofierze bakterii, co…

Więcej jednak nie usłyszeli, gdyż kierowca nareszcie zdecydował się zmienić stację. Tym razem zostali uraczeni jakimś nowym popowym hitem od lokalnej gwiazdki.

- Pierdolenie – stwierdził Ron, dołączając do swoich słów parsknięcie śmiechem. Zabij, szepnął diabełek, ale Horny szybko odsunął od siebie tę myśl. – I pomyśleć, że daliśmy się zapuszkować gościom, którzy usiłują przekonać ludzi, że nadchodzi świt żywych trupów. To chyba, kurwa, jakieś żarty.

Normalnie strażnik mógłby go nawet zdzielić pałką za tak śmiałe odzywki skierowane do państwowych służb, ale widocznie i on częściowo podzielał jego zdanie, więc udzielił tylko krótkiej reprymendy:

- Grzeczniej.
- Daj pan spokój, panie klawisz – zaczął Ron, wykonując jakiś dziwny ruch. Prawdopodobnie chciał wstać, ale ze względu na jedną nogę przykutą do podłogi było to oczywiście niemożliwe, więc opadł z powrotem na fotel. – Przecie słyszy pan, co oni tam wygadują. Jeszcze tylko brakuje, żeby któryś z tych ekspertów od siedmiu boleści nazwał zarażonych zombiakami. To dżuma jak nic, a że dawno jej nie widziano, to chorych nazywają potworami. Można by ich nawet pozwać za jebany rasizm czy coś w tym stylu.
- Gdyby to była dżuma, to wirus nie atakowałby tylko umierających – wyjaśnił Bradley. - Poza tym ta choroba występuje zazwyczaj na konkretnych szerokościach geograficznych, które obejmuje się kwarantanną i po kilku miesiącach problem mija, a granice znów można otworzyć. Niemożliwe, żeby zaatakowała jednocześnie wszystkie państwa na Ziemi.
- Ty też, kurwa, wierzysz w te brednie? A już myślałem, że z ciebie łebski gość. Zresztą, jeśli nie dżuma to inne gówno. Mało to tego na świecie?
- Chudy ma rację – wtrącił się Ivan, a jego brat gwałtownie pokiwał głową. – Zanim tamten skurwiel nas zakablował, to my zdążyli się przypatrzeć, co teraz do narkotyków dodają. Mówię wam, że w dzisiejszych czasach to się nawet czystej działki nigdzie nie kupi. Niedziwne, jeśli to powód.
- Stulić pyski! – krzyknął, ale mało przekonująco strażnik. Chyba dyskusja zahaczająca o niezbyt chwalebną działalność co niektórych z nich przestawała mu się podobać. Jeszcze tego tylko brakowało, żeby więźniowie zaczęli wspominać stare dobre przestępstwa.

Jednak pasażerowie kompletnie go zignorowali.

- No nie wierzę, chłopaki, że z was naprawdę są takie matoły. Wystarczy wziąć pierwszy lepszy podręcznik historyczny do ręki i go przejrzeć. Mnóstwo było epidemii, które zabijały wszystko, co stawało im na drodze.

Richy parsknął śmiechem, usłyszawszy wzmiankę o czytaniu książek.

- Z czego się, kurwa, śmiejesz? – Ron robił się już czerwony na twarzy, co u niego oznaczało rosnącą potrzebę przywalenia pierwszej osobie, jaką napotka.
- To ty umiesz czytać?
- Wyobraź sobie, że tak. I nawet ukończyłem kiedyś szkołę. Wiesz, co to jest, czy twoi rodzice mieszkający w śpiworach na wysypisku śmieci ci tego nie wytłumaczyli?

Richy uśmiechnął się gorzko. Jemu także gwałtownie skoczyło ciśnienie.

- Mi przynajmniej nie sprawia przyjemności posiadanie tak rozepchanego kutasami odbytu, że gówno wylatuje z dupy, kiedy ma na to ochotę.

Ron chyba chciał jeszcze coś powiedzieć, ale wyręczył go strażnik. Najwidoczniej miarka się przebrała, bo zerwał się z miejsca, wyciągnął pałkę i zagrzmiał na cały autobus:

- Zamknąć, kurwa, ryje!

Wtedy się zaczęło.

Najpierw autobus gwałtownie odbił w prawo, a klawisz, który akurat niczego się nie trzymał, poleciał z ogromną prędkością na tyły autobusu, machając groteskowo rękami. Być może Horny nawet by się roześmiał, gdyby nie to, że bardziej chciało mu się płakać. Sytuacja kompletnie wymknęła się spod kontroli kierowcy, bo po kilku nieudanych próbach odzyskania kontroli nad pojazdem Dale poczuł, że facet po prostu się poddał. Najpierw usłyszeli głuche uderzenie, co prawdopodobnie oznaczało zjazd z asfaltu, a potem autobus zaczął koziołkować z boku na bok, rzucając nimi, jak szmacianymi lalkami. W końcu Horny doznał uczucia zbliżonego do stanu nieważkości, po czym uderzył głową o coś twardego.
Wydawało mu się, że drzemka trwała tylko kilka sekund. Oczywiście, było to złudzenie typowe dla ludzi, którzy tracą przytomność w wyniku trafienia w głowę i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Równie dobrze mogło minąć kilka godzin, a nawet kilka dni. W każdym razie na pewno upłynęło przynajmniej kilka minut, gdyż sytuacja ustabilizowała się w swojej beznadziejności. Sądząc po pozycji, w jakiej się znajdował, prawa strona autobusu oparła się o jakieś drzewo. Zwisał bezwładnie, a jedyną rzeczą, która powstrzymywała jego ciało przed całkowitym przeniesieniem się na drugą stronę, były kajdanki przymocowane do podłogi pojazdu. No i cholernie bolała go głowa. Widocznie uderzył w oparcie fotela, kiedy tak latał bezwładnie z miejsca na miejsce. Jednak patrząc po innych i tak miał mnóstwo szczęścia.

Sąsiad z prawej, nad którego ciałem Horny właśnie zwisał, przebił się przez szybę, czego skutkiem były dziesiątki kawałków szkła powbijanych w różne części ciała. Wyglądało to makabrycznie, ale i tak okazało się niczym w porównaniu z tym, co stało się rosyjskim braciom. Wyjątkowo gruby konar, o który prawdopodobnie oparł się autobus, przechodził idealnie przez ich okna, więc ciała przemytników były nie tylko zmiażdżone, ale i porozcinane, połamane i ogólnie rzecz biorąc, ciężko było poznać, jakie kończyny przetrwały w całości. O ile w ogóle takie istniały. Na dodatek czerwona od krwi i wnętrzności gałąź i ten charakterystyczny zapach juchy przyprawiały Dale’a o mdłości.
Tymczasem wiszący tuż obok Bradley uświadomił mu, jak wiele miał szczęścia i jak bardzo powinien dziękować losowi za guza oraz niewielkie rozcięcie. On też trafił głową w oparcie od fotela. Tylko że jego czaszka pękła pod wpływem uderzenia, a krew i kawałki zmiażdżonego mózgu regularnie spadały na zdekapitowane ciało Corta, którego głowa została odcięta przez spadający kawałek szyby. Temu ostatniemu pozostali mogli właściwie zazdrościć. Zginął szybko i praktycznie bezboleśnie.

Kiedy Horny w końcu zdecydował się poruszyć i zaczął nawet szukać w głowie sposobu na pozbycie się kajdanek, usłyszał charchnięcie. Czyżby nie był jedynym żywym w tym autobusie śmierci? Krótkie rozeznanie się w sytuacji uświadomiło mu, że jedyną osobą, od której mógł coś takiego usłyszeć, był niewątpliwie Harry. Być może źle ocenił rany, jakie zadały mu odłamki szkła i facet wciąż żył.

- Hej, ty… Harry! Żyjesz?

Ciało się poruszyło, co utwierdziło Dale’a w przekonaniu, że mężczyzna jednak nie dał się zabić. I dobrze, mogliby sobie nawzajem pomóc.

- Słuchaj, stary, musimy się stąd wydostać, słyszysz? Nie masz tam czegoś ostrego, czym można by przeciąć kajdany?

Harry jednak nie odpowiedział, choć wyraźnie podnosił się ze swojej niezbyt wygodnej pozycji i chciał wrócić do wnętrza autobusu. Na dodatek kiedy Horny wreszcie zobaczył twarz znajomego, jej wygląd strasznie go zaniepokoił. Pierwsze oko przebił odłamek, ale nie wyglądało na to, żeby mężczyźnie szczególnie to przeszkadzało. Drugie miało czerwoną źrenicę i było całkowicie wyprane z jakichkolwiek emocji. Poza tym gość był blady. Cholernie blady, co było niemożliwe, zważywszy że przez sporą ilość czasu przebywał w pozycji, gdzie krew dopływała do twarzy litrami. Wiadomości, które wcześniej uznawał za wyssane z palca bzdury, nagle wróciły do niego jak bumerang, a w myślach usłyszał głos spikerki mówiącej o tym, że wirus atakuje właśnie umierających.

„…wyzwalając w ludziach agresję i pozbawiając zdolności do racjonalnej oceny sytuacji…”

Momentalnie chwycił rękoma za oparcia fotelu i odsunął się od ciała więźnia. Harry charczał raz po raz, coraz szybciej wspinając się ku niemu. Horny poczuł zapach gnijącego mięsa. Nawet jeśli przed chwilą miał jeszcze wątpliwości, to teraz był całkowicie pewny, że ma do czynienia z prawdziwym żywym trupem. Wyciągnął nieprzykutą kajdankami nogę przed siebie, położył na podłodze i skierował na nią ciężar ciała, a następnie podciągnął się z powrotem w stronę swojego fotela. Tam złapał się za oparcia i odsunął nogę od potwora. Ten niezrażony kontynuował jednak wspinaczkę, skierowawszy wzrok w stronę łydki, która bezskutecznie próbowała wydostać się z więziennego zamka. Dale kopnął Harry’ego w twarz, czym kupił sobie trochę czasu, co nie zmieniało faktu, że jego los był praktycznie przesądzony.
Gdyby nie to, że nagle głowa zombiaka eksplodowała czerwienią i opadła – tym razem naprawdę martwa – na dziurę po szybie.

Huk wystrzału z pistoletu ciągle odbijał się od bębenków Horny’ego. W głębi duszy czuł, kto właśnie uratował go od śmierci, ale wciąż miał nadzieję i niemalże modlił się o to, aby nie był to właśnie ten ktoś. Jednak kiedy chwilę później ogromne ciało wybawiciela wychyliło się zza części autobusu, która była poza zasięgiem wzroku Dale’a, nadzieja pękła jak bańka mydlana.

- Cóż za zbieg okoliczności – stwierdził zdyszany i czerwony od krwi, ale uśmiechnięty Ron. – Wygląda na to, że przeżyliśmy tylko my dwaj.

Diabełek tym razem się nie odezwał. Widocznie nawet ciemna strona duszy Horny’ego respektowała pojęcie długu. A Dale miał wobec znienawidzonego przez siebie człowieka największy z nich.

Dług życia.

@ConQuien ;

Nie wiem czego oczekiwałem ale na pewno nie takiej kontynuacji ;) Ta wersja prologu naprawdę bardzo mi się podobała. Językowych błędów nie zauważyłem, styl przyjemny w czytaniu. Co do fabuły - widać, że na tle tego oklepanego motywu z zombie zaczyna się coś dziać. Opisy większości więźniów w sumie potrzebne nie były bo zaraz i tak w wypadku umierają, ale były ciekawe i umiejętnie dopełniały opis 2 bohaterów którzy przeżyli. Napisane zwięźle i konkretnie, bez przesadyzmu. Oczywiście postać której czytelnik automatycznie najmocniej kibicuje (Harry) szybko umiera, normalka :D, a największy skurwysyn (Ron) wychodzi cało. Miałem nadzieje ze tak nie bedzie, ojciec stający w obronie córki wzbudza sympatię, ale podświadomie wiedziałem co się stanie, no bo zbyt przyjemnie być nie może ;d Scena wypadku nawet trzyma w napięciu

Trochę zdziwiło mnie, że Harry przemienił się w zombie: 1) tak szybko? 2) kto go zaraził?

+10 pkt za grę słowną z nazwiskiem Dale'a

Pisz dalej, z chęcia przeczytam kontynuację ich przygód (jak Ron go uratował to pewnie bedzie mógł sobie poruchać za to)

@edit
aha: sprobuj sie powstrzymac przed uzywaniem takiego słownictwa jak "wychujać" czy nawet "bzykanie", trochę to obniża poziom całości

Oookej, wreszcie zebrałem się do przeczytania wprowadzeń kolejnych bohaterów. "Horny" mi się podobał, mimo prostoty pomysłu i tego w jak wygodny sposób poradziłeś sobie z sytuacją Dale'a. Ron i Horney z pewnością będą tworzyć ciekawy duet bohaterów. "Jane" natomiast od pewnego momentu robi się zupełnie nieprzekonująca. Chodzi oczywiście o:
Serio? ;p Daj mu strzelbę czy coś, farmer mieszkający blisko lasu może mieć jakiś sztucer myśliwski, shotguna, cokolwiek. Ale wiatrówka rozsadzająca głowy? xD Szanujmy się. Nie rozumiem też dlaczego gałąź łamie się akurat pod najlżejszą osobą.

"Shawn" natomiast nie podoba mi się w ogóle - pełen tanich chwytów, braku jakiejkolwiek logiki. Zawiodłem się na tym opowiadaniu ;C