Temat: Motywacja i sens chodzenia do szkoły

Witam

Piszę tutaj, ponieważ mam lekki problem. Generalnie nie jest to problem, ale jest to coś, co mnie męczy.

Zacznę od tego, że przez całe życie byłem chory. Miałem coś w rodzaju zaburzeń zachowania (psychiatra stwierdził, że są to zaburzenia psychotyczne). Nie ukrywam, że jeszcze 2 miesiące temu byłem w ciężkim stanie, ale się wyleczyłem.
Co do moich zaburzeń zachowania, wyglądało to tak, jakby zależnie od sytuacji zmieniał mi się "charakter". Po prostu przez większość swojego życia byłem jakby "idiotą". Nie dostałem się do żadnej szkoły, choć mam zadatki i ambicje. Jestem w dość średnim liceum. Nauczyciele są dobrzy, niektórzy nawet bardzo dobrzy. Jednak problem jest taki, że ja wyleczyłem się w 3 klasie. Jestem teraz absolutnie zdrowy.

Mam wrażenie, że w szkole jestem o kilka poziomów wyżej od większości ludzi. Przez cały czas miałem słabe oceny (jedynka z matmy w 2 klasie). Byłem chory, nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego, że miałem najgorsze oceny w klasie, mimo, że otacza mnie tam wielu idiotów. Deklarację maturalną przyszło mi wypełniać podczas najmocniejszego nasilenia mojej choroby (nawet babcia mi zaniosła do szkoły, bo ja się bałem tam iść).

Kmina jest taka. Szkoła mi nic nie daje, żadnych perspektyw. Każdy przedmiot, oprócz matematyki jest dla mnie nieprzydatny. Wos do niczego mi się nie przyda, na pp uczymy się o tym czym jest pieniądz (to jest żałosne), polski nuda, angielski tragedia (mam skończony certyfikat FCE, mimo tego w szkole mam podstawe, nudzę się). Jedyny ciekawy przedmiot to matematyka.

Nie chce mi się tam chodzić. Zarabiam już pieniądze (Gram w kapeli weselnej, średnio ponad 1-3k na miesiąc). Dostaje również rentę rodzicielską.

e: co do tej matematyki. Po prostu całe życie na tych lekcjach byłem jak debil. Nie zastanawiałem się nad tym.

A jakie pytanie? W czym tkwi problem?

Wydaje mi się, że brakuje Ci motywacji. Postaw sobie cel w życiu i staraj się do tego dążyć. Na początek proponuję, może matura z matematyki na poziomie rozszerzonym na poziomie 90%? (Nie jestem psychologiem/psychiatrą/pediatrą/ortopedą/astronautą, po prostu uważam, że warto spróbować).
Edit:
Może matma to rzeczywiście Twoje przeznaczenie. Skoro Ci się podoba, to ogarnij ją do perfekcji, resztę zlej. Albert Einstein był mistrzem w dziedzinie fizyki, a z reszty totalnym debilem. Może jesteś A. E. XXI wieku

skoncz technikum na lajcie i idz do szkoly policealnej, zdabadz tytuł technika i pracuj lub idz dalej na studia ;p?
no ale mowisz ze nie chcesz zawodu konkretnego wykonywac, troche to no nie wiem, zalosne ze nie wiesz co chcesz zrobic ze soba w zyciu, takie rzeczy sie powinno wiedziec juz w tym wieku, pomysl o tym ze przed toba jeszcze bardzo duzo zycia i jakos musisz je przepracowac, bo nie zawsze bedziesz gral w kapeli weselnej..

Jak rozumiem masz braki z matmy z racji przesranych 2 lat jak to ująłeś. Skoro wcześniej piszesz, że wiedzę możesz sam przyswoić to nadrób braki i zacznij się realizować matematycznie, może nawet na studiach matematycznych.

gdybys mial jakies marzenia to bys wiedzial co bys chcial robic za 10 lat, ale spoko mam ten sam problem ;d
a skoro nie wiesz co chcesz w zyciu robic to wyksztalcenie chociazby srednie ci sie przyda, a przez ten czas mozesz sie zastanowic co chcesz robic. lepiej sie pomeczyc jeszcze troche niz obudzic sie z reka w nocniku, jak za kilka lat bedziesz chcial isc na studia, a pojebales szkole
ale zrobisz co uwazasz

no to chyba sprawa jest jasna, olej szkole
chyba, ze takimi tekstami próbujesz sie dowartosciowac ;)