Zapraszam do rozmowy użytkowników o wszystkich odcieniach dusz, również tych którzy wątpią w jej posiadanie
Wersja do druku
Zapraszam do rozmowy użytkowników o wszystkich odcieniach dusz, również tych którzy wątpią w jej posiadanie
Celtowie. Życie i śmierć.
Celtowie, podobnie jak w przypadku innych Indoeuropejczyków, mieli bardzo rozbudowane życie duchowe. Badacze znają obecnie ok. 400 celtyckich bóstw, a liczne kurhany i odkryte do dnia dzisiejszego liczne miejsca kultu (wbrew częstym opiniom, nie należy do nich słynny Stonehenge, który powstał najprawdopodobniej ok. 3000 p.n.e, czyli przed przywędrowaniem Celtów na dzisiejsze Wyspy Brytyjskie) dają obraz tego, że Celtowie nie tylko wierzyli w życie pozagrobowe, ale także duchowość (obok walki) zajmowała w ich życiu bardzo ważną rolę. Wierzyli oni, że światy bogów, duchów czy ludzi zmarłych istnieją równolegle, a ulokowane są gdzieś pod ziemią lub na odległych wyspach.
Celtowie wierzyli ponadto, że kierunek wschodni (na prawo) jest dobry, z kolei zachodni (w lewo) jest zły. Dlatego też cmentarze lokowane były na lewym (podczas gdy osada na prawym) brzegu rzeki.
Po śmierci człowieka jego ciało starannie przygotowywane było do wyprawy âna tamten światâ. Na samym początku starannie obmywane, okrywane, następnie w konwoju żałobnym transportowane było na miejsce pochówku. Co ciekawe wóz, którym ciało wiezione było na cmentarz, musiał zostać po tym rytuale spalony. Podczas pogrzebu opłakiwano i zarazem wychwalano zasługi zmarłego
https://www.darkplanet.pl/Celtowie-C...erc-48624.html
Załącznik 368349
boga nie ma a jp2 gwalcil male dzieci
zamykam.
Wiklinowy Człowiek
Dzięki zachowanym relacjom starożytnych Rzymian i archeologicznym odkryciom wiadomo, że ludy celtyckie zamieszkujące zachodnią Europę składały ofiary z ludzi od III w. p. n. e. aż do początków naszej ery. Obrzędy te odprawiane były przed druidów. W określone dni odbywał się niezwykły rytuał: do gigantycznej figury z wikliny wpychano dziesiątki ludzi, a następnie podpalano pod nimi ogień.
Była to konstrukcja budowana o ramie w kształcie krzyża i dodatkowymi wspornikami tak, aby całość przypominała sylwetkę ludzką, cała konstrukcja okryta była suchymi gałęziami wierzbowymi, stąd też jego druga nazwa - Wierzbowy pan. Ofiarami byli zwykle przestępcy i jeńcy wojenni, choć zdarzali się i ochotnicy. Fakt, że niektórzy z własnej woli decydowali się na śmierć, świadczy o tym, że Celtowie głęboko wierzyli w nieśmiertelność duszy.
Według źródeł samego Juliusza Cezara oraz rzymskiego geografa Strabona możemy dowiedzieć się, że był on ważną postacią celtyckiego rytuału Beltane, będącym świętem rozpoczynającym lato odbywającym się w nocy z 30 kwietnia na 1 maja.
Podczas uroczystości kukłę podpalano razem z ofiarami, wierzono bowiem, że cała zła energia szła z płomieniem do góry oczyszczając ziemię ze zła i podłości. Po zakończonym rytuale popiół rozrzucano na pola.
Załącznik 368350
Grób korytarzowy Newgrange
To jeden z największych grobowców korytarzowych wzniesionych przez człowieka oraz najbardziej znane ze wszystkich prehistorycznych miejsc w Irlandii. Datowanie radiowęglowe grobu określa czas budowy na ok. 3200 lat p.n.e., i jest on ponad 600 lat starszy niż Wielka Piramida w Gizie i prawdopodobnie starszy niż Stonehenge. Około roku 860 zostało splądrowane przez duńskich najeźdźców
Został zbudowany dla garstki wybrańców i stanowił odpowiednik dzisiejszych katedr. Największy podziw budzą jego powiązania ze słońcem. W latach 1962-1975 przeprowadzono badania i zrekonstruowano nasyp, pod nadzorem profesora Briana O'Kelly'ego z Instytutu Archeologii z College University w Cork. Naukowiec odkrył, że grobowiec zbudowano w taki sposób, że pod czas przesilenia zimowego o 8:58 promienie wschodzącego słońca biegną wzdłuż korytarza i wpadają do komory rozświetlając ją na około 15 minut. Dla pogan był to swoisty kontakt ze zmarłymi.
Pojawiająca się każdego roku wiązka światła była przesycona tajemniczością i miała za zadanie zniwelować mur pomiędzy światem żywych i umarłych. Cały mechanizm jest dosyć skomplikowany, pomimo upłytu tylu lat działa bez zarzutu i ciągle raz do roku łapie promienie w tym samym momencie. Cała budowla została uszczelniona tak aby nie przenikała do niej woda oraz otoczono ją stojącymi kamieniami.
Załącznik 368351
DYSK Z NEBRY
Brązowy dysk z epoki brązu, pochodzący z miejscowości Nebra (Unstrut) w kraju związkowym Saksonia-Anhalt w Niemczech. Został odkryty wraz z kilkoma innymi zabytkami brązowymi w lipcu 1999 roku za pomocą wykrywacza metali przez dwójkę poszukiwaczy skarbów rabujących znajdujące się w pobliżu Nebry kurhany. Byli to Henry Westphal i Mario Renner. Mężczyźni ci wpadli w lutym 2002 roku w Bazylei w ręce szwajcarskiej policji przy próbie wywiezienia Dysku z Nebry za granicę. Zabytek został przekazany w ręce głównego archeologa kraju związkowego Saksonia-Anhalt, Haralda Mellera. Dzięki zeznaniom poszukiwaczy skarbów udało się ustalić miejsce znalezienia â wzniesienie Mittelberg w gminie Ziegelroda (Gemeinde Ziegelroda). Obszar ten był zamieszkany już w neolicie. W okolicy znajduje się ok. tysiąca kurhanów.
Dysk znajdował się w pozycji pionowej, zdobiły go wizerunki słońca, księżyca i 32 gwiazd. Testy wykazały, że brąz pomalowany był kiedyś na czarno co przy złotych dodatkach stanowiło niezwykłą mapę nocnego nieba. Jest to to jedno z najważniejszych znalezisk tak archeologi jak i astronomii. Zdaniem badaczy, 7 gwiazd umieszczonych po prawej stronie tarczy to Plejady. Na półkuli północnej pojawiają się o świcie po zachodniej stronie nieba w dniu równonocy wiosennej i znikają o wschodzie światu nieba w dniu równonocy jesiennej - był to koniec i początek rolniczego roku, trwający od 10 marca do 15 października.
Załącznik 368352
Plejady stanowiły niebiański cykl zbierania plonów. Dysk mógł być też używany w pozycji horyzontalnej. Złote paski na jego krawędziach stanowiły niebiańskie punkty wschodu słońca 21 czerwca i grudnia, w czasie przesilenia letniego i zimowego. Określał więc 4 magiczne pory roku, jak obecny kalendarz, co dla prehistorycznych rolników stanowiło niezwykłą pomoc. Ktokolwiek go używał musiał posiadać niezwykłą wiedzę astronomiczną. Było to nie tylko narzędzie ale przede wszystkim instrument wiedzy i magiczny przedmiot kapłanów epoki brązu.
Znalezione razem z dyskiem sztylety i siekierki typologicznie datowane są na przełom trzeciego i drugiego tysiąclecia przed naszą erą. Z kolei datowanie radiowęglowe fragmentu kory brzozowej znalezionej przy brązowych sztyletach, wskazuje na okres zamykający się w granicach 1600â1500 lat p.n.e. Należy jednak wziąć pod uwagę, że są to lata, w których pochowano osobę leżącą w kurhanie, czyli czas zdeponowania dysku w ziemi. Wcześniej mógł on być w użyciu przez kilka pokoleń. Niektórzy badacze uważają, że dysk mógł być używany od około 2000 roku p.n.e.
Magia zwierząt w pogaństwie
W 1939 roku, we wschodniej Anglii, odkryto anglosaski grób królewski. Była to łódź (90 stóp długości) na której znajdował się ogromny skarb, przebywający obecnie w Muzeum Brytyjskim. Kosztowności był prawdopodobnie przeznaczone dla Raedwalda, ostatniego króla Anglii Wschodniej, z rodu Waffina, zmarłego ok, 625 r. Ustalono to na podstawie analizy ornamentu na dwóch srebrnych łyżkach, która wykazała, że grób należał do króla, który ochrzcił się, ale później powrócił do pogaństwa (co też sam Raedwald uczynił) i znalezionych w sakwie 37 złotych monet merowińskich.
Zawartość skarbu, poza luksusową porcelaną, berłami czy złotymi rękojeściami, stanowił też wizerunek wilka i nie ma w tym żadnego przypadku. Nazwa dynastii kojarzonej z Sutton Hoo tłumaczy się jako "krewni wilka" a biorąc pod uwagę miejscowy folklor i opowieści o ludziach znajdujących oparcie u tych zwierząt można dojść do wniosku, że stanowił coś w rodzaju symbolu władzy. W czasach pogańskich cieszył się dwuznaczną sławą - był zarówno niebezpieczny i budzący grozę ale również wspaniały, w niektórych sytuacjach służył wręcz przykładem, wzorem do naśladowania, kimś u kogo można było szukać pomocy, oparcia.
Materiały z całej Europy pokazują, że za wilki przebierało się wielu władców. Dla pogan był to sposób na przejęcie cech zwierzęcia co miało przemienić mężczyznę w walecznego wojownika. Strój nie musiał być kompletny, często wystarczyła sama skórzana maska - chodziło o zmianę swojego ducha i podejścia. Obecnie jest to trudne do zrozumienia za sprawą judeochrześcijańskiego konceptu, w którym człowiek nie jest partnerem dla zwierzęcia lecz jego panem. Dziś nie widzimy niczego pozytywnego w identyfikowaniu się np ze wspomnianym wilkiem. Co najwyżej osoby stroniące od towarzystwa nazywa się "samotnymi wilkami"
To samo tyczyło się koni. Na anglosaskim cmentarzysku Spong Hill archeolodzy odkryli dekorowane wizerunkami rumaków popielnice, w których przechowywano prochy spalonych zwłok. Co ciekawe, szczątki nie należały wyłącznie do ludzi ale również koni. Według badaczy były one celowo chowane razem. Ta niesamowita "mieszanka" znajdowała się w ponad połowie odnalezionych popielnic. Klacze był za życia bardzo użyteczne, stanowiły symbol bogactwa czy władzy a przede wszystkim stanowiły podstawową część wspaniałych celtyckich rydwanów, które wprawiały w zachwyt samych Rzymian. Ich obecność była również istotna po śmierci, ze względu na pogańskie rytuały. Anglosaskie stosy pogrzebowe wskazują, że miejscowa ludność lubiła celebrować przemianę ciała w popiół. Wierzono, że jest to rzeczywiste przejście do innego świata a denat i koń często płonęli na tym samym stosie co było symbolicznym połączeniem człowieka ze zwierzęciem.
Załącznik 368353
:prawak:prawakCytuj:
6Scare6crow6 napisał
dalej nie czytam:lewak
na chuj przeklejasz jakieś informacje z internetu tutaj? jeszcze jakbys sam jakies swoje przemyślenia pisał to rozumiem, ale co to kurwa wikipedia? xD i o czym my tu mamy dyskutować, że jakieś frisbee z niebry wrzuciłeś no super w chuj xD
Widać, że nawet nie przeczytałeś tekstu. Inaczej nie zadawałbyś takich zjebanych pytań. Masz rację, nie ma tu o czym dyskutować, wyjdź i nie wracaj.Cytuj:
Taidio napisał
Kurwa no będzie kopiował swojego wykopa i zakładał tematy, 2 życia straciłeś, zostaje Ci jeszcze jedno