Temat: Wiwerna w słuchawkach - TORGowa baza polecanych albumów.

Drodzy forumowicze, Panie, Panowie, chłopcy i dziewczęta! Lubicie muzykę i chcielibyście się nią podzielić? Uważacie, że pewna płyta jest niesłusznie niedoceniana i chcecie to wykrzyczeć światu? Lub może wręcz przeciwnie, krzeszecie skry zgrzytając zębami, gdy wszyscy dookoła pieją z zachwytu nad płytą, w której według was nie ma nic specjalnego? Zakładam niniejszy temat z myślą o tym, by spełniał dwie funkcje: po pierwsze, by stanowił sensowną i unikalną skarbnicę wiedzy muzycznej, po drugie - by stał się dla nas, forumowiczów, pewnym wyzwaniem, pretekstem lub okazją do napisania więcej niż kilku linijek tekstu o dużej zawartości "xDDDD;dd", jednym słowem - do tworzenia ciekawego i wartościowego contentu na forum.

Jak dokładnie miałoby to wyglądać? W temacie zamieszczamy nasze autorskie recenzje materiału i dyskutujemy o nich, linki, a więc katalog recenzji będzie zawarty w systematycznie aktualizowanym przeze mnie pierwszym poście. Jakie wymagania ma spełniać taka recenzja?


Od strony ideowej:

1. Recenzujemy materiał w miarę świeży. Myślę, że możemy przyjąć luźną cezurę +/- 5 lat (do dyskusji). Nie trzymamy się sztywno tej granicy, rzecz w tym, że kolejne recenzje "Thrillera" Michaela Jacksona raczej nie są nikomu potrzebne.

2. Recenzowany materiał powinien być albo bardzo dobry, albo bardzo słaby. Coś, przed czym ostrzegamy, aby nawet kiejm tego nie ruszać, lub po prostu must have (do dyskusji).

Od strony technicznej:

1. Recenzja musi być napisana poprawną polszczyzną, zachowujemy zdrowy umiar jeśli chodzi o wulgaryzmy.

2. Tekst powinien być rzeczywiście wartościowy i wyczerpywać temat - rozumiem, że są specjaliści od zwięzłego i zgrabnego ujmowania rzeczy, jednak umówmy się - Juliusz Cezar był jeden i nie żyje od jakichś 2050 lat, niech tekst ma więcej niż jeden akapit.

3. Jak w każdej recenzji - najważniejsze są przemyślenia recenzenta oraz ich uzasadnienie.

4. Recenzja powinna być sformatowana w następujący sposób:



Jeśli chodzi o mnie, postaram się dostarczać nie mniej niż 3 recenzje tygodniowo, zależy mi jednak na waszym zaangażowaniu - im więcej nas będzie, tym większa różnorodność muzyczna. Pomyślę również o nagrodzeniu osób regularnie dostarczających wartościowe teksty i możecie mi wierzyć - będzie to coś więcej niż torgowe premium na miesiąc.Zapraszam do dyskusji.


Ne Obliviscaris - Citadel [metal progresywny]
Smokey Fingers - Columbus Way

Żeby nie być gołosłownym i Was również zmobilizować do działania - wrzucam pierwszą reckę, kolejne dwie wjadą pewnie jutro / w weekend.


Ne Obliviscaris, czyli z łaciny “Obyście nie zapomnieli” to pochodzący z kraju Kangurów i dziobaków sekstet parający się szeroko pojętym metalem progresywnym. Na dokonania Australijczyków trafiłem zupełnie przypadkiem podczas muzycznych wojaży w nieznane rejony Youtube, jednak spotkania tego bynajmniej nie żałuję - Citadel jest bowiem rewelacyjnym albumem.

Krążek zawiera trzy utwory podzielone na siedem ścieżek, całość zaś zamyka się w niespełna pięćdziesięciu minutach. Długość ścieżek waha się od dwóch-trzech minut w przypadku spokojniejszych preludiów do właściwej części utworów i zamykających album, wyciszających fragmentów, aż do ponad szesnastu minut w środkowej partii materiału. Kompozycje są przemyślane i dobrze rozplanowane - muzycy prawidłowo operują dynamiką i tempami z jednej strony nie pozwalając słuchaczowi się nudzić, a z drugiej - nie przytłaczając zbyt dużą ilością blastów i ciężkich riffów na raz.

Jak już wcześniej wspomniałem - Citadel to metal w nowoczesnym wydaniu, interesujący zarówno pod względem technicznym jak i muzycznym. Jeśli jednak szukacie djentowych łamańców w stylu Periphery, Meshuggah czy Animals As Leaders - trafiliście pod zły adres. Twórczości Ne Obliviscaris najbliżej chyba do środkowego okresu muzyki Opeth, wykazuje też pewne podobieństwa do amerykańskiego Fallujah, jednak nie jest to proste kopiowanie - album ma swój niepowtarzalny klimat i charakter.

Ne Obliviscaris porzucają ciężkie, i niekiedy przesadnie selektywne i pełne brzmienie gitar charakterystyczne dla nowoczesnego grania na rzecz ostrego, niemalże blackowego pazura. Nie rezygnują przy tym z wirtuozerskiej techniki. Dużą rolę na albumie odgrywają świetne partie skrzypiec, pianina i czystych gitar - w tej Cytadeli nie znajdziecie bowiem elektronicznych sampli i syntezatorów tylko żywe, oddychające i bardzo umiejętnie obsługiwane instrumenty. Zazwyczaj podchodzę do instrumentów smyczkowych i klawiszy z dużą dozą ostrożności - bardzo łatwo zespoły metalowe wpadają w pułapkę kiczu i infantylności. Ne Obliviscaris jednak takich problemów nie mają - zarówno rzewne melodie jak i wprowadzające nastrój tajemnicy i niepokoju orientalne zagrywki wydają się zupełnie niewymuszone i dobrze budują klimat albumu. Ten zaś maluje się w dość mrocznych barwach, muzycznie pokrywając się z tekstami utworów, inspirowanych między innymi pokręconymi pracami Breugla czy Boscha.

Krótko podsumowując - najnowsze dziecko australijskiego zespołu to album złożony, ciekawy i pomysłowy. Umiejętnie balansuje między brutalnością growlu, blastów i szybkich riffów a nastrojem i pięknem melodii - efekt końcowy pozwala nam zarówno przeżywać silne emocje oraz podjeść analitycznie do tej złożonej muzyki, jak i dać się ponieść nastrojowi, zapomnieć o reszcie świata i chłonąć całym sobą ten muzyczny pejzaż. Ja na pewno do wnętrza Cytadeli będę wracał często - wam również to polecam.

jestem ciekaw czy temat będzie się cieszył zainteresowaniem, takich smakoszy muzycznych nie jest tu chyba za wiele. Spróbuje coś napisać raz,drugi. Może więcej, coś tam znajdę na półce by o tym wspomnieć ^^
//jak Ci przeszkadza post z offtopem to go wyjeb

Nie przeszkadza, temat jest również do dyskusji - po prostu w pierwszym poście będą odsyłacze do wszystkich quality postów.

Ze swojej strony przepraszam za brak recek w tym tygodniu, ale w pracy muszę przez 3 dni zastępować kolegę.

Czy ktoś poleca coś z gatunku blues? Chciałbym się zagłębić w ten klimat, ale chciałbym wiedzieć co warto w pierwszej kolejności przesłuchać.

Smokey Fingers to rockowy kwartet z małego miasta Lodi w Lombardii. Jest to mały band na który składa się wokalista, gitarzysta, basista i perkusista. Grają southern rocka, głównie w małych lokalach we Włoszech i choć nie są rodowitymi amerykanami spod konfederackiej flagi, świetnie oddają ducha tego gatunku. Zespół ten poznałem, gdy pewnego razu jeden z ziomków podesłał mi link do jednego z ich kawałków. Spodobał mi się ten zespół, ale minęło chyba pół roku, zanim sobie o nim przypomniałem. Tym razem pozostał ze mną do dziś.

Na album składa się 12 cztero-sześcio minutowych ścieżek co w sumie daje godzinę muzyki. Utwory są różnorodne - zarówno muzycznie jak i pod kątem tematyki tekstów. Na bazie z pozoru prostych riffów powstaje ciekawa melodia, a solówki choć nie spektakularne (jak ma to miejsce np. w Lyrynd Skynyrd), są całkiem miłe dla ucha, muzycy nie boją zbawić się czasem tonacją czy rytmem, co daje całkiem przyjemne efekty.

Sama muzyka to nie jest typowy rock - zajeżdża rock'n'rollem, country i bluesem - czyli po prostu southern. Nie jest to jednak taki southern z wielkiej sceny (jak choćby ww. Ly-Sky.), a właśnie specyficzna muzyka małego zespołu, którego próżno by szukać nawet na angielskiej wikipedii i to jest chyba jego największy urok; mały band grający w małych barach - jak z amerykańskiego filmu. Czasem chciałbym być w jednym z takich miejsc, z kuflem zimnego piwka, ale póki co mogę jedynie wieczorkiem puścić sobie ich album i w takiej atmosferze odpocząć z browarkiem po kolejnym męczącym dniu co i Wam polecam :)


tak serio to nie umiem i nie lubię bawić się w te klocki, ale żeby Ci Nebula nie było przykro, że tak sam zapierdalasz z tematem to coś tam naskrobałem, szanuję za temat