Temat: [Kącik recenzencki] agnieszka3201

Więcej niż szczęście - powieść Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej
Główna bohaterka kolejnej książki Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej Więcej niż szczęście przez swe idealistyczne poglądy popada w konflikt z władzami Polski Ludowej. Z konieczności udaje się do Niemiec, gdzie ma nadzieję uwolnić się od prześladowców. Nie wie, że przed nimi nie ma ucieczki… Brzmi to jak zapowiedź powieści sensacyjnej. Bo i tak jest. I nie jest zarazem, ponieważ utwór traktuje o wiele ważniejszych rzeczach. Kryminalna otoczka jest ważna, ale przykrywa clue historii.

Piękna lecz pozbawiona talentu aktorka Teresa jako dwudziestoośmioletnia kobieta wciąż jeszcze jest dziewicą. Czeka na wielką miłość. Wynika to w dużej mierze, choć nie tylko, z jej głębokiej i głęboko skrywanej religijności. Nikomu z jej przyjaciół nie przyszłoby do głowy, że chodzi ona do kościoła i co dzień żarliwie się modli. To właśnie religijność i uwielbienie polskiego papieża stanowią główną przyczynę jej wstąpienia do „Solidarności”, mimo, że jest osobą łagodną i bojaźliwą. Po zwolnieniu z internowania ucieka przed prześladowaniami polskiej bezpieki do Zachodnich Niemiec, gdzie mieszka jej szkolna przyjaciółka Renata, która wprowadza ją do swego towarzystwa określanego przez nią jako „nasze kółko”, gdy tymczasem jest to siatka wywiadowcza. Teresa niewiele rozumie z tego, co ci ludzie mówią, ponieważ słabo zna niemiecki i nie zdaje sobie sprawy, do czego usiłują ją wciągnąć. Dla nich stanowi cenną zdobycz, gdyż większość z nich to tak zwani „wypędzeni”, którzy pragną posłużyć się nią w propagandzie odzyskania zachodnich terenów Polski i wykorzystać jej antykomunistyczną postawę w celach wywiadowczych...
Szary świat socrealizmu przeciwstawia się tutaj rzeczywistości niemieckiej, w którą ucieka bohaterka powieści. Nie wie jeszcze, że sny o Zachodzie to utopia, a rzeczywistość za Odrą, tylko pozornie różni się od tej, z jaką miała nadzieję pożegnać się w ojczyźnie. Znów zmierzy się okrucieństwem świata i znów walka będzie nierówna. Kto wygra?

Autorka pokazuje nam prawdę o ludzkich sercach, o polityce, która nie widzi człowieka, a jedynie statystyki władzy i jej aparat przymusu… Pisze o tym, że nigdy nie możemy być pewni tego, co nas spotka. I że życie usłane jest przeszkodami. Te jednak trzeba krok po kroku, wyciągać i obrabiać na swoją modłę. Z kłód i kamieni rzucanych pod nogi, wybrukować sobie drogę ku przyszłości, A na jej końcu mur, od którego odbiją się nasi prześladowcy. Książka dostępna jako ebook oraz w tradycyjnej formie książkowej.

Złączyłam w jeden temat recenzje jakby co

Co do Jagielnickiej powieść wydaje się ciekawa. W ogóle to takie niecodzienne, że ktoś czyta i prozę, i poezję ;) szacun

„Vis-a-vis twojego okna” – książka Dariusza Grabowskiego, która niesie w sobie optymistyczne przesłanie: dobro zwycięża, zło zostaje pokonane. Czytelnik nie znajdzie jednak prostej recepty na to jak osiągnąć szczęście i jak pokonać zło. Bohaterowie książki – Magda i Adam, to ludzie dojrzali. Mają swoją pracę, którą lubią, mają krąg znajomych, w towarzystwie których czują się dobrze, ale są singlami. I ten stan także im odpowiada. Aż do momentu, kiedy dramatyczne wydarzenia doprowadzają do spotkania tych dwoje zdeklarowanych singli. Wtedy okazuje się, że jednak lepiej we dwoje pić poranną kawę. I tak najlepiej byłoby skończyć tę opowieść. Ale autor przewrotnie wplątuje naszych bohaterów w splot kolejnych zdarzeń, które grożą rozstaniem na zawsze. Jest też czarny charakter, który najbardziej namiesza w życiu bohaterów. Ale, jak stwierdza bohaterka, pewnie tacy też są potrzebni po to, żebyśmy docenili dobro, które nas spotyka.

Intrygujący tytuł u Grabowskiego, jeden z lepszych jakie widziałam i wziełabym ksiazke patrząc tylko na niego. Rzadko sie to zdarza :)

Wypisz, wymaluj "Zmierzch", którego szczerze nie cierpię.

W każdej Twojej recenzji brakuje mi czegoś od siebie, tudzież Ciebie. Wszystko to suche streszczenie, czasem stricte przepisane z okładki. Chciałabym móc przeczytać w każdej recenzji, co o danej książce myślisz - była zła? A może świetna? Co Ci się w niej podobało? Co Ci się nie podobało? Trochę więcej własnej inwencji twórczej, imho na tym właśnie recenzja polega.

Rozwój osobisty. Jakże modne słowa w dzisiejszych czasach. I dalej można wymieniać: samorealizacja, osobisty potencjał, bycie sobą – ale o co tak naprawdę chodzi, „z czym to się je”? Zapraszam Was do podróży z Ryszardem Krupińskim, który nie boi się podejmować trudnych tematów oraz dzieli się swoimi spostrzeżeniami.

Książka zawiera 24 krótkie rozdziały. Każdy z nich dotyka odrębnych treści. Jest to szeroki przekrój przez problemy, kwestie z którymi spotykamy się na co dzień, przez co autor daje szanse Czytelnikowi do zatrzymania się i głębszej refleksji. Można znaleźć rozważania nad naprawdę trudnymi tematami jak lęk, przebaczenie, zazdrość, czy bezsens i beznadziejność. Są także tematy szczególnie ważne w codziennym funkcjonowaniu z innymi, jak pewność siebie, komunikacja. Autor zachęca do zastanowienia się co jest dla mnie ważne tu i teraz, rozpoznania własnych zasobów, mocnych i słabych stron, a także uświadomienia sobie co robię źle lub co powinienem/powinnam w sobie zmienić, a co z kolei pielęgnować. Każdy może znaleźć coś dla siebie szczególnie ważnego. Z pewnością nie jest to tego rodzaju książka, którą się połyka jednego wieczoru czy nocy. Trzeba dać sobie czas na „dyskusje” z autorem. Czytelnik ma pełne prawo do polemiki (co zresztą sam autor podkreśla), chodzi bardziej o ukierunkowanie na wewnętrzny dialog, który z pewnością ma charakter rozwijający i ubogacający.

Podczas lektury były chwile entuzjazmu, dłuższej refleksji, ale też momenty krytyki. W ten sposób już pierwszy rozdział, nawet pierwsze zdania zachęciły mnie do dalszego czytania. Była to wzmianka o „dobrych radach” które jakże często słyszmy od bliskich, a które są tak strasznie uciążliwe i zniechęcające. Coś w stylu magicznego hasła „będzie dobrze” i pogłaskaniu po kolanie. Zapadł mi też w pamięć rozdział, gdzie autor wprost zachęca do stawiania sobie wyzwań, podejścia zadaniowego. Albo jeszcze inny, gdzie pokazuje jak dużo zależy w komunikacji z drugą osobą od niewerbalnych treści, a jak mało od samych słów. Są to rzeczy z pozoru proste, ale często ich sobie nie uświadamiamy w życiu codziennym. z tekstu można wymuskać kilka perełek czyli takich pytań pobudzających do przemyśleń. Na przykład: „Czyje nosze okulary, czy spoglądam na siebie oczyma obcymi czy swoimi?”. „Jaki wizerunek samego siebie zbudowałem z cegiełek oceny innych ludzi, a szczególnie w które oceny i opinie uwierzyłem do tego stopnia, że stały się one moją dzisiejsza samoopinią i samooceną?” Dużym plusem jest także przytaczanie przykładów z życia codziennego.

Jestem świadoma, iż intencją autora była sygnalizacja pewnych treści. Czytając te krótkie rozdziały miałam jednak pewne poczucie braku. Myślę, że bardziej opowiadałabym się za głębszym potraktowaniem zagadnień. Dodałabym też więcej treści wprost rozbudzających w Czytelniku motywację do dalszej pracy nad sobą. Ponadto nieobce autorowi jest stosowanie terminologii psychologicznej. Wiem, że niektóre pojęcia są bardzo spopularyzowane. Jednak zabrakło mi poświęcenia miejsca na dokładne wyjaśnienie, jak autor je rozumie w danym kontekście.
Po lekturze tej książki nachodzi mnie pewna refleksja. Wydaję mi się, iż jeżeli osoba sięga już po tego typu lekturę ma już pewną motywacje albo do wprowadzenia zmian w swoim życiu czy po prostu potrzebę głębszego namysłu nad sprawami dla siebie ważnymi. Tak więc każda książka, która popycha ją do zatrzymania się, zastanowienia się nad tym w jakim momencie życia teraz się znajduję, poznania i przede wszystkim nauczenia się nazywania swoich wewnętrznych przeżyć i stanów emocjonalnych jest godna polecenia. Tych treści właśnie dotyka książka Ryszarda Krupińskiego. Podsumowując myślę, że ta książka pozytywnie nastraja do wprowadzania nawet tych najdrobniejszych zmian w życiu i do uporządkowania swojej „osobistej życiowej wizji”. Z pewnością zachęca do dalszych poszukiwań.

Recenzja pochodzi z portalu moznaprzeczytac.pl

Tekst dobry jako "zajawka" książki ale z nazwą tematu czy pojęciem recenzji ma niewiele wspólnego. Dalej nie wiem, czy za opisywaną przez Ciebie pozycję warto się zabrać, czy może nadaje się tylko do tego, do czego używał książek Cohen Barbarzyńca.