Temat: [kącik recenzencki] ABiardzka

"Bycie na czasie" jeżeli chodzi o tę książkę można podpiąć również pod erotyzm, którego jest w niej więcej niż mniej. A jak wiadomo obecnie nie wydaje się nic poza powieściami erotycznymi. :)

Recenzja:
Czy miłość może być zła? Albo inaczej: niewłaściwa? Często przynosi ze sobą smutek i cierpienie, ale czy jej niestosowność ma prawo krzywdzić osoby niepowiązane? Jak to jest z uczuciem tak wielkim i potężnym, iż jest ono w stanie doprowadzić mężczyznę do płaczu? To prawda, istnieje wiele rodzajów miłości: niewinna miłość do dziecka, matki; namiętna miłość kochanków, jak i miłość czysta, którą darzą się dwie połówki przysłowiowego jabłka.
Odłożywszy książkę na półkę, wiem, że nigdy jej nie zapomnę. Nie zapomnę jej lekkości, a zarazem głębokości, nasączenia radością, jak i rozpaczą. To wszystko pozostanie we mnie na bardzo długi okres.
Kinga to trzydziestoletnia narzeczona Darka, z którym tak naprawdę jest z przymusu, niźli własnego wyboru. Jednak w niedługim czasie będzie miało miejsce pewne zdarzenie, które uruchomiło szereg wydarzeń. Obróciło jej życie o 180 stopni, wywróciło je do góry nogami, każąc, aby się do niego przystosowała. Kobieta spotyka na swojej drodze żonatego M. M. był niegdyś jej szefem, z którym po odejściu nie utrzymywała kontaktu. Stara miłość odżyła, a Kinga została kochanką. Po półtora roku potajemnych spotkań, okazuje się, że dołączy do nich ktoś jeszcze. Ktoś, na kogo M. nie jest przygotowany, kto może zburzyć jego porządek życia raz na zawsze. Dziecko. Kinga podejmuje decyzję o ukryciu przed nim tego faktu. Udaje jej się to przez dwadzieścia jeden tygodni. Długich, aczkolwiek pięknych tygodni płaczu i śmiechu. Jednak to nie odrzucenie ojca jest tragiczne, a wydarzenie mające miejsce później. To ono burzy radość Kingi, jednak sprawia, że staje się silniejsza; staje się kimś całkowicie innym. Kimś z kogo jej dziecko, patrząc na nią z góry, będzie niewyobrażalnie dumne.
Gabriela Gargaś stworzyła coś niesamowitego. Historia, którą miałam przyjemność poznać, była niebywale realna, jakby pisana na własnym doświadczeniu. I nie tylko ja mam takie zdanie. Przyznam, że pod koniec byłam już znużona i czytałam, aby skończyć. Jednak nie żałuję nocy spędzonych z tą lekturą, ponieważ nie jest to tylko jakaś tam historia. Ona pozwala nam się czegoś nauczyć. Zawiera ogrom złotych myśli, rad, jak czerpać z życia co najlepsze i nie zatracić się w tym. Aby cieszyć się nim i kochać.
Całą lekturę czekałam na jedno wyjaśnienie. Kim był M.? A raczej, jak brzmi jego imię? To dodatkowo pchało mnie do przewracania kolejnych stron. I mimo że rozczarował mnie brak owej informacji, nadał on tej postaci tajemniczości, tego, że jednak wszystkiego o nim nie wiemy. Może jest innym człowiekiem, niż sobie wyobrażałam.
Ogółem książka jest naprawdę ciepła. Niekiedy radujemy się razem z bohaterką, a innym razem czujemy jej ból, który jest namacalny w takim stopniu, iż sądziłam, że mogę go dotknąć. Myśl, że to już koniec napawa mnie smutkiem, a zarazem szczęściem, ponieważ teraz może być tylko lepiej.
„Jutra może nie być” to książka nie tylko o miłości. Znajdziesz w niej ból, rozpacz, szczęście, walkę z samym sobą o przetrwanie, odwagę i przyjaźń. Jest o spełnianiu marzeń i przezwyciężaniu słabości. O sile, której potrzeba, aby nie tylko otworzyć oczy, ale również wstać z łóżka.

Recenzja:
Swoją opinię na temat tej książki wyrobiłam po przeczytaniu samego opisu, krótkich komentarzy na obwolucie oraz pięćdziesięciu stronach tekstu. Późniejsza przygoda była tylko utwierdzeniem się w swym przekonaniu. David Foenkinos, pisarz i scenarzysta ekranizacji powieści „Delikatność”, okazał się warty każdego grosza wydanego na jego dzieło.
Nathalie i Francois to para jak z obrazka. Zakochana, troszcząca się o siebie i rozumiejąca siebie nawzajem. Nic nie można im zarzucić. Ich miłość w niedługim czasie zostaje przypieczętowana ślubem, a szczęśliwe małżeństwo zaczyna prowadzić wspólne życie. Jednak ich życiowa sielanka nie trwa długo. Wypadek, a następnie śmierć Francois’a zmienia wszystko. Wywraca życie Nathalie do góry nogami, niespodziewanie pozostawiając ją samą.
Mijają miesiące, a kobieta stara się uporać z nieobecnością ukochanego. Wraca do pracy, rzuca się w wir obowiązków. Lecz gdy poznaje Markusa i nieoczekiwanie całuje go, dla niej nic się nie zmienia. To mężczyzna zachodzi w głowę, dlaczego to zrobiła. Czy ten pocałunek będzie początkiem czegoś nowego?
Na delikatnie wykonanej obwolucie przeczytałam „Foenkinos pisze tak, jakby szeptał do kobiecego ucha. Delikatnie i z miłością.”. Nie ma możliwości, abym nie zgodziła się z tymi słowami. Książka, którą przeczytałam, historia, którą poznałam dzięki temu autorowi, z przyjemnością zaliczam do udanych romansów. Nie odnalazłam w nim przesytu uczuć, emocji bohaterów, jak w harlequinach. Każde wydarzenie czy słowo było przemyślane i ukazane tak, aby zaciekawić, ale nie skrępować Czytelnika. Pan Foenkinos pisze w sposób lekki i… delikatny, po prostu. Jest odpowiednią osobą, na odpowiednim miejscu.
Sposób obrazowania wydarzeń również jest specyficzny. Z początku autor przybliża nam jedynie fakty, podając znikomą ilość głębszych opisów. Dopiero w późniejszej części dostajemy więcej przemyśleń i odczuć postaci, wymiany dialogów są dłuższe, niż wcześniej. Dostałam wówczas bardziej drobiazgową wizję bohaterów i miałam możliwość poznać ich lepiej i utożsamić się z nimi.
Książka Davida Foenkinos’a to porządny kawałek romansu. Styl autora swą łagodnością zaprasza do dalszej lektury, nie dając ani krzty wątpliwości. Lektura bez dwóch zdań jest warta polecenia. Mimo że nie jestem fanką romansów bez dodatkowego tła innego gatunku, polubiłam obraz delikatnej, łagodnej miłości, która idealnie wpasowuje się w dzisiejsze realia.

Osobiście bardziej spodobała mi się książka Gargaś - wyjęta z życia, przekonująca, lekka. Delikatność również nie jest powieścią złą, lecz mniej w niej dramatyzmu, wzruszenia... czyli tego co lubię najbardziej.:)

Książka może być nie dla Was, ale muszę podzielić się swoimi przeżyciami. Moim zdaniem fantastyczna. :D


Recenzja:
Nawet w najśmielszych wyobrażeniach i fantazjach nie sądziłam, że kiedykolwiek dotknę książki, której treść owinie wokół mnie swoje macki i porwie bez najmniejszego ostrzeżenia. Otóż pierwsza część trylogii Delirium to idealny przykład na to, jak zwodnicza bywa obecna literatura nie tylko młodzieżowa, ale wykraczająca poza zakres przeznaczony jedynie dla określonej grupy czytelniczej. Czy zadziwia kogokolwiek ta wysoka nota? Mnie dziwi jedynie to, że nie stworzono wyższej, ponieważ w tym przypadku skala dziesięciu, sześciu czy pięciu gwiazdek to najzwyczajniej w świecie za mało. Ale może przejdę nareszcie do kwintesencji dzieła Lauren Oliver – fabuły.
Od ponad sześćdziesięciu lat miłość jest uważana za chorobę. Ten fantastyczny stan, gdy ludzie czują się najbardziej szczęśliwi w całej swej egzystencji został ogłoszony najbardziej niebezpiecznym schorzeniem, które może dotknąć żyjącego człowieka. W dniu osiemnastych urodzin każdy musi podejść do zabiegu, podczas którego podaje mu się remedium, a człowiek już nigdy nie zarazi się miłością. Lecz oprócz „praworządnych” obywateli istnieją również Odmieńcy. Są to ludzie, którzy sprzeciwili się władzy i uciekli do swego prawdziwego domu bez murów i zakazów – Głuszy.
Gdy poznajemy Lenę, bez zastanowienia można stwierdzić, że życie tej dziewczyny niedługo zostanie wywrócone do góry nogami. I tak też się staje. Pozostało jej trzy miesiące do zabiegu i szczerze nie może się go doczekać. Tak jest dopóki nie poznaje Alexa, rzekomo wyleczonego obywatela Stanów Zjednoczonych, wolnych od Amor deliria nervosa. Co takiego wydarzy się w jej życiu, że tydzień przed zabiegiem postanawia uciec do Głuszy i stać się jednym z Odmieńców? Co zmusza ją do wyboru między obowiązkiem wobec kraju a swoim szczęściem?
A co powiecie na taką odpowiedź: Miłość.

Od długiego czasu zbierałam się w sobie, aby zabrać się za powieść Lauren Oliver. Nie ma gorszej rzeczy, jaką mogłam zrobić, niż odwlekanie tego momentu. Okazało się bowiem, że mimo zarysowanego szablonu, książka ma więcej do zaoferowania młodemu i starszemu czytelnikowi niż większość obecnie wydawanej literatury fantastycznej. Oprócz wstrząsającej wizji przyszłości, autorka dotkliwie zobrazowała, że nie doceniamy tego, co mamy, ponieważ jesteśmy tak pewni istnienia miłości i nie wyobrażamy sobie życia bez niej. Nie wyobrażamy sobie, jakie to życie byłoby puste i bez najmniejszego sensu. Smak autorki, jej wyczucie sprawiało, że czerpałam ogromną przyjemność z tej lektury. Ze zręcznością lawirowała między subtelnymi opisami przyrody, a konkretnymi i pełnymi dynamiki opisami akcji, za co należą się gromkie oklaski, gdyż ze świecą szukać równie zręcznego pióra

Bohaterowie wykreowani przez Oliver to kawał dobrze odwalonej roboty. Są to postacie, których nie sposób nie polubić i nie zaciekawić się ich losami. Każde ich działanie miało swoje wytłumaczenie w obecnej sytuacji czy przeżyciach z przeszłości. Ich więzi są realne, nie znalazłam nawet najmniejszego śladu, który kierowałby tę powieść ku zmarnowanej idei czy niewykorzystanemu potencjałowi. Lena, Hana i Alex to postacie z krwi i kości. Chłopak jest co prawa ukazany w sposób wyidealizowany, choć może uzasadnieniem jest narracja zgrabnie poprowadzona z punktu widzenia Leny.

Delirium autorstwa Lauren Oliver to powieść, w której porusza się tematy poważne jak i rozbawia czytelnika. Wprowadza nas ona w chwilę zadumy, refleksji lub powoduje głośny wybuch śmiechu.
A miłość, mimo ze zakazana, jest piękna i inspirująca.

Recenzja "Delirium" bardzo mi się podoba, jak tylko będę miała więcej czasu i pozbędę się wreszcie książek z półki "do przeczytania i oddania do biblioteki" na pewno będę chciała po nią sięgnąć.

A tak na marginesie to ciekawy masz u siebie konkurs. :)

A teraz coś dla chłopców. :)

Recenzja:
Powieść „Przygody Piotrusia Pana” jest wystarczająco ponadczasowa, aby nadal była czytana i opowiadana dzieciom. Przygoda zwyczajnego chłopca, który ponad wszystko pragnął pozostać dzieckiem, jest dobrze znana młodemu pokoleniu. Co więcej, Jakub Ćwiek postanowił napisać wersję również dla tych starszych czytelników. Muszę przyznać, że pomysł na nią wydał mi się bardzo ciekawy, a samo wykonanie - fantastyczne. Autor słynie z nawiązywania w swojej twórczości do szeroko rozpoznawalnych książek, filmów, muzyki, czy seriali. Można nawet stwierdzić, iż jest to jego znak rozpoznawalny. Zadebiutował zbiorem opowiadań „Kłamca” w 2005 roku i od tamtego momentu pilnuje swego miejsca na półkach. I słusznie!

„Chłopcy” to historia Zagubionych Chłopców, dawnych kompanów Piotrusia Pana. Jednak pewne wydarzenie sprawiło, że ich drogi się rozeszły, a sami Chłopcy pod opieką Dzwoneczka opuścili Nibylandię oraz Piotrusia i przenieśli się do realiów naszej Polski. Zamieszkali w Lunaparku, gdzie dorośli, zrobili interes życia na czarodziejskim pyłku, który umożliwia przemieszczanie się Skrótem, i każdą wolną chwilę poświęcili na dobrą zabawę. Dodatkowo pozbywają się Szczurów – są to osoby, które złamały jedną z trzech najważniejszych zasad podczas przejazdu Skrótem: nie zawracaj, nie zatrzymuj się, nie zjeżdżaj z drogi. Jadąc przez życie motocyklami, tytułowi Chłopcy mają wiele innych ciekawych przygód. Chwilowe narzeczeństwo, nastraszenie bogatej gaduły, którą uprzednio uratowali przed pożarciem przez Szczura oraz pomoc osieroconemu Kubusiowi. Lecz najbardziej wstrząsający jest dla nich moment, gdy ich mama, Dzwoneczek, zostaje porwana.

Dzwoneczek w tym ostrym, metalowym wydaniu przyprawia o zawroty głowy. Naprawdę, jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się choćby pomyśleć o takim rodzaju adaptacji znanej powieści. A przecież reżyserowie i pisarze opisali i nakręcili już chyba każdą możliwą wersję popularnych bajek. Bazują przeważnie na osadzeniu wydarzeń we współczesności, zmianie bohaterów na dojrzałe osoby i dodaniu wątków kryminalnych. W tej książce dostałam coś innego. Autor stworzył postacie oryginalne, jedyne w swoim rodzaju, specyficzne. Zawarł w książce masę humoru i głośnego, motocyklowego ryku.

Dzięki rozdziałom możemy poznać każdego bohatera z osobna. Jakub Ćwiek przedstawił postacie uparte, łobuzerskie oraz mimo wieku niedojrzałe. Bo właśnie o tym jest ta książka - o niedojrzałości i dojrzałości zarazem. Autor luźnym, zabawnym tonem opowiada historię chłopców, którzy idą przez świat z szerokim uśmiechem na ustach i używając życia. „Chłopcy” to ewidentnie literatura rozrywkowa, której celem jest zmuszenie czytelnika do fantastycznej zabawy.

Nie wiem, czy bawiłam się tak dobrze przy jakiejkolwiek książce. Jakub Ćwiek to mistrz w pisaniu powieści charakternych z ciętą ripostą i nutą czarnego humoru. Zapewnił mi dużo śmiechu, za co jestem bardziej niż wdzięczna. Polecam bez cienia wątpliwości!