Temat: [miniatury] Nocne Przebłyski

1. Jaskinia

- Ann! Gdzie jesteś? Nie widzę cię!- Jack krzyczał, rozglądając się wokół. Był młodym mężczyzną, wysokim - mierzył około stu dziewięćdziesięciu centymetrów. Miał krótkie czarne włosy, zielone oczy, przyciągające uwagę długie rzęsy i pełne usta. Jego postura nie pozostawiała niczego do życzenia, wszystko było tak, jak być powinno; barki szerokie, mięśnie wyrzeźbione, zapewne po długiej i męczącej pracy na siłowni. Rysy twarzy Jacka nie były zbyt wyraźnie widoczne przy słabym świetle latarki, którą trzymał w ręku. Z daleka można było zobaczyć tylko jego dobrze zbudowaną sylwetkę, poruszającą się po krętych, ciemnych korytarzach jaskini.
Jack podniósł rękę i powoli dotknął zimnych ścian niekończącego się tunelu. Pogładził kamień, szybko jednak ją odsunął, gdyż po jego plecach przebiegł lodowaty dreszcz. Nie było to jednak takie zwyczajne uczucie, ogarniające człowieka stojącego na śniegu lub w przeciągu. Ten dreszcz przeszył całe jego ciało, od palców stóp aż po czubek głowy. Mężczyzna włożył rękę do kieszeni i poszedł dalej, głośno krzycząc i nawołując tamtej dziewczyny.
- Ann,odezwij się wreszcie! To już nie jest zabawne! Wyjdź! - Przemierzał korytarze już kilkadziesiąt minut, a jego cierpliwość właśnie dobiegała końca. - Ann!
Nie usłyszawszy odpowiedzi, mężczyzna uderzył pięścią w gładką ścianę jaskini. Znów ogarnęła go ta niepokojąca fala mrozu. Tym razem była jednak jeszcze większa.
- Na pewno chcesz ją z powrotem? - W uszach chłopaka rozbrzmiał niski i lodowaty, przerażający głos, dochodzący chyba zza jego pleców, a przed nim pojawiła się smukła, zgarbiona postać z rozwichrzonymi włosami, cała umazana krwią. Szczególnie na twarzy.

nocne-przeblyski.blogspot.com

Aż mi się zachciało pisać, jak to przeczytałem. : ) Niestety wybrałem tak ciężkie studia, że najwcześniej będę miał czas żeby coś napisać w wakacje...
Po prostu dobry kawałek narracji, szkoda, że taki krótki.

Potwierdzam slowa Szantymena, bardzo plynna narracja, tak lekko opisujesz i tego wlasciwie nawet nie czuc, taki naturalny styl. Intrygujaca część. Mamy dzisiaj fajny dzien, same fajne utwory. Dzzej zapoczątkowal ;)

2. Bieg

Luna biegła najszybciej, jak potrafiła. Z trudem omijała drzewa, często potykała się o wystające z ziemi korzenie lub wszechobecne kamienie. Oddychała ciężko, bardzo się męczyła. Nie była urodzoną sprinterką, a teraz biegła już dość długo. To ją do tego zmuszało. To było silniejsze niż ona. Luna nie chciała wiedzieć, co zrobiłoby jej, gdyby ją złapało. Bała się Tego. Bardzo się bała. Dałaby wszystko, żeby się Tego pozbyć. Niestety nie było jak.
Obejrzała się za siebie. To było coraz bliżej. Luna wyobraziła sobie, że czuje oddech Tego na swoim karku. Po plecach przebiegł jej dreszcz. Nie mogła na to pozwolić. To nie mogło jej złapać. Musiała być szybsza. Zmusiła swój wyczerpany już organizm do jeszcze większego wysiłku i znów przyspieszyła.
Skręciła w prawo. Teraz w lewo. I znowu w lewo. Zły ruch. To skróciło sobie drogę i było już coraz bliżej Luny. To nie chodzi ścieżkami, zajmuje raczej każdą inną pozycję. To nie przyporządkowuje się zasadom, one powinny przyporządkować się Temu. To nie będzie chodzić po ścieżkach, przecież ścieżki powinny układać się pod stopami Tego. Było już tak blisko... Za chwilę ją złapie...
Luna jeszcze raz zebrała wszystkie resztki sił, jakie jej zostały. Przyspieszyła. Szybko jednak się zmęczyła i już po chwili nie mogła złapać oddechu. Coraz częściej się potykała, ale ani raz jeszcze nie upadła. To było już tak blisko...
Nareszcie nastąpił ten moment. Dziewczyna przewróciła się i już nawet nie próbowała wstać. Wiedziała, że nadszedł koniec. Teraz już To ją na pewno dopadnie. Złapie ją i udusi albo zrobi z nią jeszcze coś gorszego. Niestety ona nie dała już rady walczyć. Zacisnęła mocno powieki i zastygła w bezruchu, czekając, co się wydarzy.


Ech, oczywiście zapomniałam się w pierwszym poście przedstawić. Skleroza. Jak już pewnie wiadomo mój nick to Mossi, mam 15 lat i dopiero zaczynam na forum (Torg to pierwsze, na którym się zarejestrowałam), więc proszę o wyrozumiałość. :)
Co do tekstu, mam do Was pytanie: myślicie, że powinnam pogrubić To, Temu itd. czy lepiej jest tak, jak jest teraz? Będę bardzo wdzięczna za każdą radę i każdy wytknięty błąd. ;)

;)

Zgodzę się z poprzednikami, w pierwszym opowiadaniu narracja wyśmienita. W ogóle pomysł na fabułę i jakieś dłuższe opko jest naprawdę dobry.
Przy drugim czułem te emocje związane z szybkim biegiem i wysilaniem organizmu, by jeszcze szybciej biec. Również dobra, narastająca narracja.

Myślę, że nie ma co pogrubiać, bo dziwnie by to wyglądało. Wystarczy napisać wielką literą, jakby to była nazwa własna, określająca, że To jest istotą zdolną do ludzkich czynów, a nie jakimś przedmiotem.

Zgadzam się, same duże litery subtelnie ale wyraźnie zwracają uwagę na znaczenie słów.
Jako ta zła czepnę się jednej rzeczy:
zmieniłabym na męczyła, jako jeszcze trwającą czynność, zanim opadła z sił

A co do reszty treści, wyborna, nie uwierzyłabym, że 15 latka może tak pisać.

Widzę, że myślimy podobnie. ;) Też mam do tego taki stosunek, ale już dwie osoby napisały, że lepiej byłoby to pogrubić, więc stwierdziłam, że się tutaj zapytam, a co. :D

Jako ta zła? No chyba Ci zaraz coś zrobię. xD Ja tam się właśnie martwiłam, że nie wypisałaś mi jeszcze (do tej pory) żadnych błędów, bo w którymś tekście pisałaś, że:
:P

Nawet nie wiecie, jak mi miło, aż się zarumieniłam. :D

Ło matko, ile cytatów, czy ja poszalałam?!
Sorry, nie chciałam, samo wyszło. ;)

@MasterHaha, spoko, może być i tak. xD Bardzo mi przyjemnie. :D

Strasznie dziękuję za miłe słowa. Aż się zmotywowałam do pracy po tym wszystkim. Chyba za dużo pochwał jak na jeden dzień. xD

Po więcej zapraszam na nocne-przeblyski.blogspot.com. A jeżeli nie, cóż, trzeba będzie poczekać. :D Kiedyś na pewno to tu wkleję. ^^

Ło jej, od teraz jesteś moją dziewczyną <3

Po prostu kawał dobrej, krótkiej roboty. Chętnie przeczytałbym więcej! Jak na 15 lat dość zgrabnie piszesz. Pisz więcej, masz potencjał.

PS. Widzicie? Da się zebrać ode mnie pochwałę ;D

- Emma, co się stało? - dziewczyny przekrzykiwały się jedna przez drugą, stojąc nad leżącym bez czucia, chudym ciałem koleżanki. Miała krótkie, niezbyt gęste blond włosy, mały, zadarty nos, zapadnięte policzki i długie palce z nie najkrótszymi paznokciami. - Wstawaj!
Dookoła panował mrok. Było już bardzo późno, a one włóczyły się same, choć właściwie teraz to już same stały, na szkolnym boisku. Nie było to zbyt rozsądne ani bezpieczne.
- Pomóc ci? - Diana wpatrywała się zaniepokojona w twarz przyjaciółki, która z minuty na minutę stawała się coraz bledsza. Nie usłyszawszy odpowiedzi, dziewczyna zaczęła klepać Emmę w policzki. - Zimne! - wykrzyknęła pełna zdumienia. Ogarnęło ją wielkie przerażenie. Zaczęła spodziewać się najgorszego. Powoli nachyliła się nad przyjaciółką, by sprawdzić czy oddycha. Nie. Nic nie usłyszała. Sprawdziła tętno, a gdy go nie wyczuła, gwałtownie się odsunęła. - Nie…. Nie żyje -wykrztusiła tylko i bardzo szybko odwróciła się, i odbiegła, trzymając ręce na ustach.
Dziewczyny popatrzyły na siebie bezradnie. Były przerażone. Jedna z nich niepewnie podeszła do leżącej na ziemi Emmy. W przypływie paniki postanowiła rozpocząć jej reanimację, choć doskonale wiedziała, że nic to nie da. Chciała uratować trupa.
Melisa nachyliła się i położyła ręce na klatce piersiowej koleżanki, by rozpocząć uciskanie, gdy usłyszała dobiegający z niedaleka, najprawdopodobniej zza rogu hali sportowej, zimny, niski, męski, donośny głos.
- Zostaw. Długo już tak nie będzie leżeć. Za chwilę nastąpi przemiana.


Nie wiem, skąd ja wzięłam takie akurat miejsce akcji, ale tak właściwie, to chyba jednak wolę nie pytać. ;)

@ Dziękować, dziękować. :D Co do spacji, faktycznie, musiałam nie zauważyć jej braku jak rozklejałam wyrazy po przeniesieniu tekstu tutaj. ;) Chodziło mi o to, że to szkolne boisko, a szkolne boisko, jak sama nazwa mówi jest związane ze szkołą, a "szkoła to zło". xD

Fajne, mały fragment, a mimo to jest w nim tak wiele dobrego, czego na próżno szukać w wielu długich tekstach.
W ostatnim wersie brak spacji w jednym słowie ;d
co do ostatniego zdania, wyobraźnia Twoim wielkim skarbem jest, lepiej się nad nią nie zastanawiać tylko korzystać :D

Składnia super, czekam na rozwinięcie fabuły

Mnie również przypadło do gustu, pisz więcej bo ci to wychodzi :)

Po pustej drodze jechał powoli czarny mercedes. Kierowca- młody, przeciętnej urody Amerykanin, prowadził go z godnym podziwu spokojem, pomimo, iż była właśnie druga trzydzieści w nocy, a on przemierzał ciemny, nieznany mu dotąd las. Miał na sobie jasną, skórzaną kurtkę, ciemnoniebieskie jeansy i pomarańczowe trampki. Wszystko to nie dokońca do siebie pasowało, ale nie miało to dla chłopaka większego znaczenia. Miał teraz pewien cel, który zamierzał osiągnąć.
Danny, bo tak właśnie było mu na imię, miał ciemnobrązowe włosy, orzechowe oczy, nieduży nos i wąskie usta, a na swojej szyi zawiesił pentagram- znak przynależności do sekty. Na ręce niedawno zawiązano mu czerwoną wstążeczkę.
Po chwili chłopak włączył w samochodzie radio. Znudziło mu się już oglądanie wszechobecnych drzew, z których każde wyglądało tak samo jak poprzednie. Potrzebował więcej rozrywki, a na nic innego w tej chwili nie mógł liczyć.
Było kilka minut przed trzecią, kiedy Danny zatrzymał samochód. Znajdował się na jakiejś niewielkiej polanie w samym środku ogromnego, ciemnego boru. Wysiadł i rozejrzał się wokół, nie zauważył jednak nic ciekawego. Tylko jakiś ciemny kruk krążył nad nim i wyglądał, jakby obserwował każdy jego ruch. Nie dużo czasu minęło jednak, aby znudzony ciągłym lataniem ptak usiadł na gałęzi, by z tego punktu dalej przyglądać się ciemnowłosemu chłopakowi.
Danny wrócił do samochodu. Znów włączył radio, które zgasło wcześniej wraz z wyciągnięciem kluczyków ze stacyjki. Z głośników popłynęły pierwsze nuty dobrze znanej mu piosenki.
Była minuta przed trzecią nad ranem, a na leśnej polanie ktoś siedział w swoim samochodzie i wyraźnie czegoś szukał. Kiedy w końcu znalazł, była już równa trzecia. Pogłośnił radio i wysiadł ze swojego mercedesa.
Stanął na samym środku polanki. Do skroni przyłożył sobie trzymany w dłoni pistolet, a po całym lesie rozległ się jego donośny, przerażający, gardłowy śmiech.


Dziękuję za wszystkie miłe słowa. Nie wyobrażacie sobie, jaka jestem teraz szczęśliwa. ^^
Ma ktoś jakąś radę, co robić, żeby przeklejony skądś tekst się nie sklejał?
Z edytora na bloggerze albo worda, różnie. Ech, a miałam nadzieję, że rozdzieliłam już wszystko. :<