Temat: [miniatury] Nocne Przebłyski

Jak ktoś szuka krwi, to niech ucieka, bo dziś jej nie będzie. Tak jakby. ;)


Z Marceliną.


- Tu jest wciąż zbyt kolorowo! - krzyknęła zniecierpliwiona królowa. - Szybko, przynieście więcej białej farby!

Proces malowania pałacu trwał już zdecydowanie zbyt długo. Jak i ostatnio. Od kilku minut królowa miała wielką ochotę po prostu ściąć tych marudnych malarzy i zatrudnić innych. Jedynym ich szczęściem i ratunkiem były zbliżające się święta. Co roku o tej porze władczyni łagodniała i, jak nakazywała tradycja ustanowiona zeszłej zimy, przez okrągłe siedemdziesiąt dwie godziny nie skazywała nikogo na karę śmierci. Ten ogromny gest miłosierdzia choć na chwilę uwalniał poddanych od troski o obecny humor Jej Królewskiej Mości.

- Szybciej, szybciej! Nie zapominajcie, że ogrodowe róże są wciąż jeszcze niepomalowane! No, szybciutko! Ktoś musi chyba poobrywać liście z krzaków i drzew. A jeśli się nie pospieszycie, zostaniecie po godzinach i będziecie to robić właśnie wy! - Karciani pracownicy wymienili tylko krótkie, niezadowolone spojrzenia, westchnęli i wzięli się do pracy ze zdwojoną prędkością. W istocie zadanie nie było znowu wcale takie ciężkie. Wystarczyło wylewać na ścianę odpowiednie ilości farby, nie przejmując się niczym innym - podłoga i wszystkie meble i tak same się czyściły.

Okrutna królowa prychnęła, pokręciła swoją ogromną głową, wstała i, ciągnąc za sobą bardzo długi tren swej białej, zimowej sukni, wyszła z wielkiej sali balowej.

Właśnie w tym momencie zaczęła się najbardziej pożądana przez malarzy część pracy. Pewnie pomyśleliście, że chodzi o przerwę? Cóż, co prawda to normalne, ale akurat nie w tym przypadku. Wyobraźcie sobie, że w tej chwili zaczęli nagle zamiast ścian ochlapywać siebie nawzajem. “Wesołych Świąt!” - to wołanie w jednej chwili wypełniło całą ogromną salę. Karciane ludki uwielbiały święta Bożego Narodzenia. To jedyny dzień w roku, w którym mogli się bawić i wygłupiać (byle tylko nie na oczach królowej!), nie ryzykując utraty głowy.

Farba była dosłownie wszędzie. Każda część papierowego ciała wyglądała jak po przejściu białej powodzi. Nawet niektóre znaczki na kartach zostały zakryte. Białe kleksy pokrywały teraz ściany pałacu. W tej przyjemnej atmosferze praca mijała bardzo szybko. Nawet nie spostrzegli, gdy wybiła godzina nadejścia królowej. Na szczęście wszystko było już wtedy gotowe. Jak zawsze zdążyli na ostatnią chwilę.

Gdy ostatnie rusztowanie zostało usunięte, rozpoczęły się przygotowania na wielki bal. W całym pałacu czuć było piękne zapachy przygotowywanych przez znikające koty potraw. Dwanaście różnych dań zostało starannie ułożonych na długim, przykrytym obrusem stole. Na środku, pomiędzy nimi, ułożono talerz z wielkim stosem białych opłatków.

Nagle w całym królestwie usłyszeć można było donośny dźwięk gongu. Z najdalszych krańców państwa zaczęli nadbiegać uśmiechnięci, szczęśliwi obywatele. Powstała ogromna wrzawa, każdy próbował dostać się jak najbliżej królowej, która dziś miała być tak ciepła i dobroduszna jak nigdy. W końcu na święta wszyscy się zmieniają.



Przepraszam, ale nigdy nie byłam dobra w ustawianiu tutaj akapitów...

Cień


Nim delikatnie odwróciła świeczkę w dłoni. Zanurzyła palec z ciepłym wosku i zaczęła się bawić zastygającą powoli parafiną. Budowała z niej najróżniejsze kształty. Od zawsze to lubiła. Czuła na sobie wygasające powoli ciepło tego tak naprawdę bezużytecznego już bez knota skrawka niczego, a przyjemny dreszcz przechodził po plecach, przekazując jej jakąś energię, którą nie do końca pojmowała.

W całym pomieszczeniu panował prawie absolutny mrok. Rozjaśniał go tylko nikły płomyk świeczki, stojącej posłusznie na stoliku. Nim wpatrywała się w niego uparcie już od kilku minut, nie patrząc nawet na to, co robi z trzymanym w ręce woskiem. Gdy w końcu przeniosła wzrok na dłoń, leżał na niej bezwładnie kształt przypominający motyla, czarnego motyla, jakiego widziała ostatnio na okładce pewnej książki. Nie pamiętała już jej tytułu, ale pomimo tego musiała ją znaleźć. Delikatnie wsunęła zastygniętą parafinę do kieszeni bluzy. Już niedługo się tym zajmie.

Rozejrzała się po pokoju. Przy zasłoniętym ciężkimi firanami oknie ustawiono fortepian. I to chyba już dość dawno, bo pokrywała go bardzo gruba warstwa kurzu. Jak wszystko w tym domu zresztą. Dobrze, że nie musi tutaj sprzątać. Chyba poddałaby się bez walki. Nawet stół i krzesła były tak zakurzone, że nie dało się na nich usiąść, przed wytarciem ich, nie ryzykując ubrudzenia się w całości. Oprócz tych kilku prostych mebli i pięknego mimo swej starości, a może właśnie dzięki niej, instrumentu, nie było w pokoju nic, mimo, iż był dość duży.

Chociaż może nie do końca nic. Na fortepianie stały przecież świeczki. Bardzo dużo świeczek. Może kiedyś ktoś znał ich przeznaczenie, ale dziś, w dobie elektroniki coraz szybciej wychodziły z użycia i mało gdzie można je było kupić. A w takiej ilości? W takiej ilości już w ogóle. A jednak tutaj były. Były i jakby na nią czekały. Co prawda widziała je już wcześniej, ale teraz ich ilość sprawiła na niej jeszcze większe wrażenie. Wskazała palcem na pierwszą z brzegu i zamknęła oczy. Gdy je otworzyła, świeczka paliła się. Uśmiechnęła się, opuściła rękę i jeszcze raz mocno zacisnęła powieki. Tym razem, gdy znów spojrzała na fortepian, pomieszczenie rozświetlał już snop światła płynący ze wszystkich umieszczonych na nim ogarków. Mruknęła z zadowoleniem i już miała wyjść z pokoju, gdy nagle zauważyła poruszający się po ścianie cień. Instynktownie odwróciła się, by sprawdzić, kto za nią stoi, jednak nikogo tam nie było. Szybkim ruchem ręki zgarnęła ze stołu świeczkę, którą wcześniej się bawiła i rozejrzała się po pokoju. Naprawdę nikogo tam nie było. Nie miało prawa być. A mimo to widziała cień, który nie należał ani do niej, ani do niczego, co znajdowałoby się w tym pomieszczeniu. Ten cień żył własnym życiem. Teraz już nawet się nie skradał. W żaden sposób nie krył tego, że zmierza w jej kierunku. Nim nie miała najmniejszego pojęcia, co powinna w takiej sytuacji zrobić, ale stwierdziła, że najlepszą opcją będzie po prostu się wycofać. Wybiegła z pokoju, wciąż oglądając się za siebie. I wtedy stało się coś jeszcze bardziej dziwnego.

Nie wiedziała, jak to możliwe, ale w tej chwili zobaczyła, że cień wyszedł jakimś cudownym sposobem ze ściany, stanął przy fortepianie i zaczął zrzucać na podłogę zapalone świeczki. Jedną z nich nawet podpalił zasłonę. Nim w zdumieniu przystanęła na chwilkę i minęło dobre kilkanaście sekund, zanim zorientowała się, że miała przecież uciekać. Szybko ruszyła w stronę wyjścia. Chciała to ugasić, sprawić, by pożar nie strawił domu, fortepianu, świeczek, ale wiedziała, że nie ma na to czasu. Cień deptał jej po piętach.

Jak na wędrówkę po nieznanym domu z jedną tylko świeczką, która miała oświetlać jej drogę powrotną, radziła sobie dość dobrze. Mimo tego gdy dopadła drzwi wejściowych, cień już tam był. Choć teraz już sama nie wiedziała, czy faktycznie można to coś nazwać cieniem. Ze ścianą pożegnał się póki co już chyba na amen, podszedł do Nim i wsadził rękę do jej kieszeni. Co prawda dziewczyna była zaskoczona, ale nie zapominała o samoobronie. Na niewiele się ona jednak zdała, bo ręka nastolatki dosłownie przeszywała cień, nie wyrządzając mu żadnej szkody. Nie mogła nawet wyrwać temu stworzeniu kawałka wosku, który wyciągnął z kieszeni jej bluzy, bo zaraz gdy to zrobił, zniknął. Nie było go. Dziewczyna nie wierzyła własnym oczom. Musiała dopiero poczuć smród palonego materiału i przeszukać kieszeń kilka razy, żeby uwierzyć, że to wszystko wcale się jej nie przyśniło.

Z trwogą w oczach szarpnęła drzwi i wydostała się do ciemnego, pustego, zaniedbanego ogrodu.


Edit
Święta prawda, nie zauważyłam tego, dziękuję bardzo. No i ogólnie dziękuję za całokształt wypowiedzi. :D
Nie radzę sobie i w tym rzecz. Ale kiedyś się zawezmę i jak już to napiszę, na pewno Ci pokażę. O ile będzie dość dobre. :p

Moim zdaniem jednak nieco rozczarowujesz ;(

Miniatura w trakcie czytania robi duże nadzieje, szczególnie gdy akcja zaczyna się rozkręcać i pojawia się Cień. Ciekawym motywem jest też nutka fantastyki w postaci specjalnych umiejętności bohaterki. Pierwsze 3-4 akapity dość umiejętnie tworzą dość tajemniczą atmosferę. Niestety zakończenie rozwiewa wątpliwości i pokazuje, że tak naprawdę brak w tym dobrego pomysłu który ma początek i koniec, jakiegokolwiek przesłania, ogólnie dość miałka treść. Ciężko doszukać się chociaż kilku zdań które pozwoliłyby jakoś lepiej zwizualizować sobie bohaterkę i nieco pogłębić jej postać. Sam styl jest OK, żadne błędy mi się w oczy nie rzuciły

Czekam dalej bo wierzę, że może być lepiej :)
3,5/10