Temat: [Wiersze] Raczej filozoficzne

Shirokuro

czarna łza i biały uśmiech,
aproksymacja życia przy pomocy periodycznych pomiarów empirycznych,
znów się uśmiechasz, zasłaniając płaczące oczy,
"cierpieniem jest być z osobą, której się nienawidzi",
"cierpieniem jest nie być z osobą, którą się kocha",
miłość - nienawiść
jaka jest średnia wartość wynikająca z interpolacji tych zmiennych?
ludzie - czarni, biały - Bóg,
Bóg, który odebrał nam wszystko co mieliśmy,
w zamian dał nam nadzieję,
historiozofia neoromantyzmu nie odpowie na nurtujące mnie pytanie,
bezczynność - czarna, praca - biała,
czy na odwrót?
dobro - zło, piękno - brzydota,
kto decyduje o tym, co jest piękne?
dysfunkcja ośrodka umiejscowienia osobowości,
czy to nie piękne? byt bezcielesny,
ulotny;
bezstronny;
absolutny;
dysfunkcja układu postrzegania,
najgroźniejsza jest chyba,
dysfunkcja,
układu postrzegania dobra i zła,
białe i czarne,
czy nie ma innych kolorów?


Herbata

Na biurku trzy brudne kubki po herbacie,
i stos papierów i plama na blacie,
'Geniusz trzyma swoją pracownię w nieładzie!'
'Geniusz nie patrzy gdzie jakie rzeczy kładzie!'
Zielona herbata, parzona długo, niesłodzona,
łzy, jak ocean, herbata łzami solona,
zza okna Czerwona Gwiazda patrzy na mnie z wyrzutem,
"Znów piszesz poezję?" - daj pokój, dość już o tem...
"Jak chcesz, tak czyń, lecz gwiazda Aresa nad tobą czuwa,
jesteś teraz jak Achaj, co nagolennice zbuwa,
i wraca na pole, do domu, kobiety,
lecz rzekłem: na wojnę znów pójdzie. Niestety."
Daj mi więc, gwiazdo, choć chwilę wytchnienia,
bym, gdy odejdę, miał chociaż wspomnienia!
"Będziesz miał, co weźmiesz rękami swojemi,
jam jest na niebie, a ty na ziemi..."
*
Serce mi rozbili, nie przestałem kochać,
oczy wyłupili, nie przestałem szlochać,
płuca mi przebiją - nie przestanę dychać,
ręce mi odrąbią - nie przestanę pisać!
*
Świta zaraz ranek, noc już zaraz skona,
A moja herbata coraz bardziej słona...


Maska

"Słowa ranią gorzej, niźli miecze",
Myślę, że bardziej rani brak słów,
"Co się odwlecze, to nie uciecze",
Tak.. tak właśnie sobie mów,
"Nie pytaj elfa o poradę,
bo ten odpowie: i tak, i nie",
Dziś na ołtarzu tylko wiersz ten kładę,
Rymowankę o tym, jak bardzo mi źle,
"Nawet gdy chmury przesłaniają niebo,
słoneczniki nie przestają wierzyć w słońce",
Łykam własne kłamstwa, jak placebo,
Tłumiąc, tłamsząc moje serce wrzące,
"Kiedy nie pomagają puste słowa,
pozostają jeszcze prawdziwe uczucia",
Choć znów pękła moja głowa,
Członki martwe... Jak bez czucia,
Znów wspominam tamte chwile,
Kiedy słowa nie przeszły przez gardło,
Płynę wstecz kolejne mile,
Choć przegrałem, było warto.


Pieśń Sindara

Ma Pani została daleko, za lasami Lóthlorien zielonymi,
W krainie na nizinach, gdzie dom między polami złotymi,
Kraj to zabaw beztroskich, uciech i spokoju,
Gdzie nie zazna ma Pani głodu ani znoju,
Ja zaś sam tu jestem, pośród lasu kamieni,
Miasto, jak pałac krzatów, z ornamentami srebrnemi,
Choć piękne na swój sposób, to szare i zimne,
Tu ulice nieprzyjazne, a progi niegościnne,
Za górami czarnymi została Zrodzona z Piany,
Gdzie władza elfów nie sięga, za Obręczą Meliany,
Niech mi bogowie pozwolą raz jeszcze ujrzeć oblicze,
Mej Pani, córki Herkeja, lica jej dziewicze...

Shirokuro - jak dla mnie mistrzostwo, uwielbiam wiersze w tym stylu, czysto filozoficzne.
Herbata - motyw ze słoną herbatą bardzo dobry, ogólnie wiersz też jeden z lepszych.
Reszta taka sobie, dość mierna - ale te dwa to mistrzostwo. Brawo!

Podobają mi się te wiersze. Nie jestem jakimś specjalistą od tego, ale myślę, że masz niezłą banię.

Fajna konstrukcja wiersza na zasadzie takich wewnętrznych dialogów. Ostatni trochę na siłę przekombinowany, moim zdaniem nie ma co pisać na siłę, bo potem wychodzą takie rzeczy. Trzeba poczekać na wenę.

No i rymy... nie są z najwyższej półki, a na przykład ten:
taki typowo częstochowski, moim zdaniem lepiej byłoby tu zrezygnować z rymu, może nawet nadałoby to klimat wierszowi, takie oderwanie się od tematu - zatrzymanie się, a tak to już, że noc skona - raczej tu autor kona z bólu wewnętrznego, a noc - nie rozumiem tu intencji, chyba to na siłę wrzucony rym; resztę można przełknąć.

Noc kona, bo już świta, podmiot liryczny całą noc użalał się nad sobą, pisząc poezję. Koniec nocy współgra z końcem wiersza, symbolizuje koniec tej walki wewnętrznej, o której mówi druga część wiersza (Serce mi rozbili...)

Wiersz czwarty, rzeczywiście jest inny niż pozostałe (pewnie też rzeczywiście najsłabszy). Podmiot liryczny utożsamia się tutaj z tolkienowskimi elfami leśnymi, czuje, że znajduje się w miejscu, do którego nie pasuje (Miasto, jak pałac krzatów...). Tęskni za dziewczyną , która jest gdzieś, dokąd on nie może pójść (z różnych względów: lasy i góry symbolizują tu raczej przeszkody natury ludzkiej, a nie geograficznej). Odcięcie się od bezduszności miasta i zachwyt nad wsią jest oczywiście motywem czysto romantycznym (sielanka, arkadia). Wiersz zawiera też, z pozoru nie pasujące tutaj, nawiązania do mitologii greckiej (Zrodzona z Piany, Córka Herkeja). Wytłumaczę tylko, że są to nawiązania do innego wiersza, pisanego do tej samej adresatki ;).

I dzięki za pozytywne komentarze, krytykę również doceniam :).

A już czaję, znaczy poeta wygrał z nocą. A te zwycięstwo... tak niepozornie podkreślone, jakby nic nie znaczące. A przegrana byłaby sromotna. Wszędzie gra przeciwieństw.

A wrzucisz ten "czwarty poprzedni"?

Zaginął i rękopis ma tylko pewna dziewczyna :P.

W zamian coś, czego nie zamierzałem publikować, bo wydawało mi się słabe (i pewnie takie jest)


Skrzydła kłamcy

Nie można zabronić dzieciom się bawić
One mają to w naturze
Nie można zabronić człowiekowi
kochać
Skrzydła, których nie używałem od
tylu lat
Nie mają już siły by wznieść mnie
w powietrze
I can't give any love back
because I'm not getting any either
Te same ścieżki od
tak dawna
Nic się nie zmieniło, tylko
z dnia na dzień coraz bardziej się
duszę
Chcę uciec
Nie wiem przed czym
Odejść
Tylko dokąd?
Na całym świecie ludzie są tacy sami
Podobne ulice
Podobne drzewa
Noldorowie odeszli ze świata
Odpłynęli
na zachód od zachodu
Też bym chciał, jak oni, odpłynąć
by już nigdy
nie powrócić

No to pozazdroscic tej dziewczynie :D
Malo kto wiersz osobisty wlasny dostaje ;_;

Tez jestem pelna uznania dla dwoch pierwszych no i tez kolejnych wierszy, nie spodziewalabym sie ze umiesz tak pisac, tzn widzialam w poetach i przed nimi zaskoczka tez duza byla.
Wprawdzie sie nie znam, no ale to to juz widac ze bardzo wysoka polka z wierszy

This.

Wiersze są zacne, ale gdyby ktoś chciał mi je na siłę recytować i interpretować to odpadłbym już w drugiej linijce pierwszego utworu ("aproksymacja życia przy pomocy periodycznych pomiarów empirycznych"), dlatego nie życzę ani autorowi, ani przyszłym uczniom, aby taka twórczość znalazła się w szkołach ogólnokształcących, wszakże uczniowie znienawidziliby autora i obie strony wyszły by na tym niezbyt ciekawie ;).

Jedyna wstawka po angielsku, a wyjątkowo smutna... i niestety w naszych czasach bardzo częsta.

@refleksja
O ile ciekawsze byłyby moje lekcje polskiego w liceum, gdybym mógł czytać i analizować co chcę i jak chcę Oo.

@Witek
Nie wiem czemu dopiero teraz zauważyłem twój post, na prawdę dziękuję : ).

A końcu udało mi się coś napisać (dosłownie przed paroma minutami).


Tytułu jeszcze brak


Dumnie, dostojnie, ze słońcem w ascendencie,
Wypatruj ludzi zrodzonych o świcie,
Trochę sentymentalnie... tonę w transcendencie,
Na szali Karmentis ważąc własne życie.

Było niczym światło, które przychodzi po zmierzchu,
Jak Juny łono, co błyszczy galaktyką,
A ja chciałem płynąć w łupinie po orzeszku,
Ten blask gonić, gnając ekliptyką.

Ponad tym niebem trwa pielgrzymka wędrowca,
Idee, uczucia, bystre niczym orły łowcze,
Nieapokatastyczny był ten płacz małego chłopca,
Czemu płaczesz? Wzbij się w niebo, chłopcze!

Byłem przy tych, którzy odchodzili


Sypiając w ramionach Azraela,
Śniadając z rodzeństwem Abaddona,
Ja, człowiek. Zwiastun Samaela,
Odprowadzam dziecko za rękę, gdy kona.

Tych, co szukają śmierci, najbardziej mi szkoda,
Bóg zostawia nam po nich tylko białe kości,
Tamta dziewczyna... Była taka młoda.
Jak mogła nie widzieć przed sobą przyszłości?

Minęło pierwsze "biada". Jeszcze dwa nadchodzą,
On tylko jest. Na trąbę władcy otchłani,
Jahweh, dlaczego martwe dzieci nam się rodzą?
Nie dałeś nam pieczęci. Jakim grzechem zbrukani?

Czym jest ten bóg, który zsyła nieszczęście?
Już nas nie słucha? Wołaj Ezekiela!
Nie ojcowskie dłonie, zaciśnięte pięście,
Daje poznać Jaoth dzieciom Uzyjela.

Ale trudne te dwa wiersze ;_;
Niektore slowa musialam sobie googlami objasniac. Nie wydawaj tomiku bo Cie dzieci w szkole znienawidza :)

Trochę mi przyszła do głowy taka krótsza forma a'la haiku. Z haiku właściwym to właściwie ma niewiele wspólnego, ale też nie o to tu chodziło, żeby na siłę miało.


Lato już chyba minęło... prawda?

Skończyła się siła,
Zaczęła bezsilność,
Letnie kurewstwo zastąpiła,
Jesienna niewinność.


Tak. Jesień

Samotną samotność,
Na samotność w tłumie,
Kto nie doświadczył,
Ten nie zrozumie.


Romantyzm żeglowania

Chyba znalazłem,
W papierze i piórze,
To czego szukałem,
W żaglu i sznurze.

Romantyzm i Żeglowanie.

Wiersz warty trochę bardziej rozwinięcia moim zdaniem.
Z drugiej strony temat ;

Tytuł to romantyzm a, w porządku, ja czuję tutaj bardziej słowo ' wolność '

"Chyba znalazłem,
W papierze i piórze, *
To czego szukałem,
W żaglu i sznurze." **

*Dla przykładu oznaczają wolność, brak skrępowania, wyrażanie swojego zdania.
** Tak jak i żagle i sznur które też mogą symbolizować wolność, wypłynięcie na szerokie wody myśli, które możesz przekazać poprzez poezję.
Oczywiście głupio kwestionować czyjąś pracę bo to jego wyobraźnia, ale ja na dużo więcej sposób, moim zdanie, można by czytać ten wiersz przez pryzmat wolności aniżeli romantyzmu

-------

Płynie czas nieubłaganie,
Pierwsza dziewczyna, pierwsze rozstanie,
Spotkanie ze śmiercią, kłótnie, sprzeczki,
Dorastasz - choćbyś nie chciał,
Brak stąd ucieczki.
Lecz życie się toczy, jest w każdym z nas,
A razem z nim płynie on, nieubłagany czas.

Super, że udało mi się kogoś zainspirować! :D

Tak jak napisałem, ta forma jest nawiązaniem do formy haiku, która jest niesamowicie oszczędna w słowach. I na tym też polega, żeby na temat czterech krótkich linijek można było napisać całą stronę możliwych interpretacji. Haiku jako osobna forma mogło powstać pod wpływem filozofii zen, gdyż ta forma skłania do przemyśleń nad przesłaniem wiersza, a pośrednio również do przemyśleń dużo głębszych (w zen takie przemyślenia mogą być traktowane jako forma medytacji).

Co to tytułów, to nie są one "kluczami", ale jedynie podpowiedziami. Dlatego twoja interpretacja oczywiście również jest poprawna.