Temat: [opowiadanie] Kim jestem?

Pierwsze promienie słońca wdarły się do małego pokoju, który nie był zbyt piękny. Szafa, dwa krzesła, stół i materac - wręcz polowe warunki. Żółte, pomazane ściany, a pod nimi wielki dywan, nieco popalony. Mężczyzna obudził się. Leniwie przeciągnął się, włożył spodnie, koszulę - dokładnie oglądał każdy milimetr swojego ciała. Zgarnął ze stołu pieniądze, oraz dokumenty na których dało się rozczytać "Tom Smith. Psycholog zakładu psychiatrycznego". Przeszedł do pustej jadalni, z lodówki wyciągnął ostatnią kromkę chleba. Cóż, mamy post - pomyślał. Czas na mnie.
- Kto tam?
- Tom
- Legitymacja? - Tom przejechał legitymacją przed szybą.
- Witamy! - odrzekł stary ochroniarz.
Wokół niego cisza. Nawet ptaki nie śpiewały radosnych melodii. W oknach tylko blask świateł. Gdzieniegdzie widać ludzi przechadzających się po korytarzach. Pierwsze, drugie piętro - jest i biuro. Mały pokój, pomalowany na zgniło zielono.
- Proszę! - krzyknął Smith. Aaa, Król Sobieski. Witam, witam, proszę usiąść - powiedział z nutką ironii. Panowie, możecie iść. Zostawcie nas samych.
- Witam mój sługo. Co cię tu sprowadza? - powiedział mężczyzna z długimi włosami, nieco przed trzydziestką. Ubrany w biały kaftan.
- Proszę powiedzieć mi, jak się miewacie dzisiaj?
- Nie jest źle, ale bywało lepiej. Znowu ci pazie. Budzą mnie rano, zabierają mnie do jakiś pokoi, do tego ten kaftan - gdzie moja korona? Proszę, zdejmijcie to ze mnie!
- Póki co, jest to niewykonalne. Jeszcze trochę nadzoru i wrócisz do swojego pałacu - odpowiedział uśmiechając się pod nosem. Więc mówisz że nie jest źle? To dobrze, to bardzo dobrze. Widzę że polepsza ci się.
- Nie bądź taki dowcipny. Jeszcze chwila, a skażę cię na banicję! - pacjent zaczął nerwowo się kręcić.
- Spokojnie, cichutko.
- Kurwa! Nie takim tonem pachołku! - przerwał mu. Niech ja cię dorwę. Obiecuję, popamiętasz mnie i moich ludzi!
- Nie tak nerwowo. Dobra, wracamy na ćwiczenia. Panowie! Zabieramy się stąd - krzyknął Smith.
Przeszli długim, wąskim korytarzem, który cały był biały. Skręcili w trzecie drzwi - nad nimi widniał napis "Sala Integracyjna"
- Witam panowie - rozpoczął Smith. Dziś poćwiczymy sztukę zachowania. Przemoc nie jest wskazana, jest wręcz zabroniona. Każdy, kto zrobi coś nieodpowiedniego, zostanie stąd zabrany. Zrozumiane? - głowy tylko przytaknęły.
Co miesięczne ćwiczenia mają rolę otwartych spotkań. Pacjenci uczą się pracy w grupie, integracji. Uczestnicy nie mają tutaj kaftanów - są to ludzie, którzy lada dzień mają wyjść, więc tak przygotowują się do normalnego życia.
- Dobrze. Panie Tomas, proszę opowiedzieć o sobie.
- Tomas Clug, kapłan. - odrzekł pacjent.
- Kapłan? To ciekawe.
- Na pewno intrygujące. Jakiś czas temu doznałem objawienia! Przysięgam! Jezus przemówił do mnie słowami "Idź i nauczaj. Będę przemawiał za ciebie". Głosiłem Królestwo Boże. Bóg mnie wybawi, odkupi moje winy. Wiem to, czuję to!
- Oczywiście, oczywiście, mesjaszu. - odparł lekarz z nutką ironii.
- Pamiętasz wczorajszy dzień i twoją rozmowę o mnie? - Tom skupił na nim wzrok. Wierzcie we mnie, nie w Kościół, nie w księdza, po prostu we mnie! Ja jestem siłą, ja jestem Królem, ja będę cię sądził. Każdy stanie przede mną, nie każdy wejdzie do raju.
- Eh... kolejny! - odrzekł psycholog. Jak to możliwe że wie o tym? Przecież to jakiś chory idiota! Jest ich setki, każdy pieprzy trzy po trzy. Tak, to na pewno celny strzał, przecież cudów nie ma, a Bóg dawno umarł. To są przecież chorzy ludzie! Ogarnij się! Nie, przecież to śmieszne.