Temat: [opowiadanie] Życie na Rookgaardzie III - Powrót Wielkiego

Uwaga, uwaga. Na prośbę użytkownika oraz przez moje głupie przekonanie, że kogoś może to jeszcze zainteresować xD
Radzę czytać od początku raczej (od pierwszej części od pierwszego rozdziału!), spis treści w pierwszym poscie jest. Polecam zapoznać się z całą lekturą, gdyż nie będziecie wiedzieć kto jest kim i dlaczego tak. Tym razem na pewno ta część zostanie dokończona. Wiem, że już dwa razy tak mówiłem, ale tym razem na pewno skończę pisać ŻnR III. I NIE będzie to ostateczne zakończenie. Chcę mieć pewne pole manewru na przyszłość.

Rozdziały utrzymają podobną długość co wcześniej - około 1,5-2 strony w wordzie.

49. Niebieskie nici
      Obejrzałem się za siebie, wszyscy stali z szeroko otwartymi ustami, jakby chcieli coś wykrzyczeć. Następnie ponownie spojrzałem na ogromnego minotaura, który niespodziewanie uniósł się w powietrze, a wokół niego pojawiły się ledwo widoczne niebieskie wstęgi światła. Potwór przechylił głowę do tyłu, a ręce rozłożył tworząc lewitujący nad ziemią krzyż, który w dodatku świecił. Oczom nie wierzyłem, męczyło mnie jednak przeczucie, że to, co widzę, jest prawdziwe.
      – Kurwa mać! – Usłyszałem za sobą zdenerwowanego rekruta. Odwróciłem się i zauważyłem ranę na jego klatce piersiowej.
      – Co ci się stało? – zapytałem, a po chwili ponownie usłyszałem krzyk i wulgarne zdania.
      Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Zewsząd dobiegały przeraźliwe jęki, ludzie padali na ziemię jak muchy, a wszyscy mieli ze sobą jedną wspólną rzecz. Niebieska poświata. Zrozumiałem wtedy, co zaszło. To Morgan, a nie Sheng, jest napastnikiem. To Morgan zabija ludzi na Rookgaardzie. To Morgan wisi w powietrzu i śmieje się nam w oczy.
      – Złaź na dół, pieprzony zdrajco! – krzyczałem. – No złaź!
      – Ha, ha, ha – zaśmiał się agresor. – Myślisz, że tak łatwo mnie pokonasz, Feniksie? Nie tym razem, dzieciaczku... Ha, ha, ha!

      W mojej głowie narodził się sprytny plan, który miał doprowadzić do śmierci tego przeraźliwego potwora. Rozkazałem moim ludziom zająć ustalone wcześniej pozycje, a zwiadowcom zrobić rozeznanie w terenie. Miało to przygotować mnie do niezwykle trudnego manewru, który wymagał... dyskrecji. Byłem przecież obserwowany z góry i wszystkie poczynania każdej żywej istoty, każdej pierdolonej mrówki, były śledzone przez oczy Morgana. Nagle koło ucha świsnęła mi strzała. Po chwili druga, trzecia i czwarta. Spojrzałem w górę, jednak minotaur wisiał bez ruchu. Kto więc do mnie strzelał? Podbiegłem do jednego z pocisków i zrozumiałem, że strzelca nie było. A przynajmniej był niematerialny. Sama dusza. Dusza Morgana. Zorientowałem się szybko, że groty nie miały wbić się w moje ciało, lecz w ściśle określone wokół mnie miejsca. Udało się to bezbłędnie. Natychmiast podskoczyłem, jednak wtedy było już za późno, gdyż cienkie niebieskie nitki naprężyły się i boleśnie wbiły w moje nogi, rzucając o ziemię. Upadek był niemal bezbolesny, a problemem były moje dolne kończyny. Na nic nie zdały się próby oswobodzenia się z tych wstęg, ale miałem jeszcze do dyspozycji ręce, którymi dobyłem katany i próbowałem przeciąć liny. Nic się nie stało. Kolejne strzały upadały w pobliskie krzaki, a ja czułem się coraz bardziej unieruchomiony. Podniosłem się z ziemi, spojrzałem na Morgana i próbowałem rzucić się do ucieczki. Bez skutku. Silne szarpnięcie ręką zabolało tak, że aż wydałem z siebie okrzyk.

      Ból przeszywał mnie na wskroś. Od oczu, przez kręgosłup aż po stopy. Nie mogłem nawet lekko drgnąć, choć ciało próbowało samo oswobodzić się z pułapki. Przyznam szczerze, że sprytne to było ze strony Morgana i prawie mnie miał, gdyby nie pewien fakt. Zwiadowcy wrócili z pola walki i otoczyli mnie szczelną barierą, przez którą nikt i nic nie miało prawa się prześlizgnąć. Jeden z nich po cichu zrelacjonował całą sytuację dokoła nas i mogłem w końcu wykonać mój tajemniczy manewr, który trzymałem właśnie na takie okazje, jak ta. Nie przeciągając dłużej, wypowiedziałem krótkie zaklęcie uwalniające i…
      – Znik… – próbował krzyknąć jeden z moich strażników, lecz przymknąłem mu usta szybkim ruchem.
      – Cicho siedź, baranie. Jestem niewidzialny, Morgan mnie nie zauważy. Nie wie, że zniknąłem – szeptałem. – Udawajcie, że tu cały czas jestem. Niech jeden wydaje jakieś jęki, jakby się ruchał. Wróg pomyśli, że to z bólu.
      – A ty co chcesz niby sam zrobić? W ogóle… – zdziwił się zwiadowca. – Nikt nie może używać magii na wyspie oprócz Cipfreda!
      – Oj tam, oj tam… Dogadam się z mnichem. A teraz, do dzieła. Idę sobie od was brzydale.
      Próbowałem załagodzić sytuację tak beznadziejną, że nikt nie zaśmiał się z ani jednego mojego żartu. Przecież były śmieszne.

      Pobiegłem w stronę wejścia do wioski, wszedłem na kładkę i dobyłem łuku. Parę razy strzeliłem w powietrze, później jednak celowałem prosto w wielkiego minotaura wiszącego nad polem bitwy. Każda strzała trafiła go w klatkę piersiową, jednak Morgan ani drgnął. Nie czuł bólu i to było przerażające. Jak pokonać kogoś, kto nie odczuwa bólu? Wtedy przyszedł mi do głowy kolejny genialny, moim zdaniem, pomysł.
      – Ej! – krzyknąłem. – Jeśli chcesz mnie dopaść, to lepiej się rozejrzyj!
      – Tyyyyy! – krzyczał rozwścieczony Morgan. – Jak… Jak mi uciekłeś?!
      Nie miałem zamiaru zdradzić mu moich umiejętności, musiałem jednak go jakoś zabić. Przypomniawszy sobie, jak straciłem moją pierwszą broń, próbowałem zrobić to samo teraz. Wyciągnąłem katanę z pochwy i z całej siły cisnąłem w olbrzymiego minotaura. Ostrze wbiło się aż po samą rękojeść w sam środek serca Morgana.
==========
Powrót do Spisu Treści

___
Piszcie co o tym sądzicie. KAŻDY komentarz mile widziany... Abym tylko widział zainteresowanie tym opowiadaniem jakieś... Pozdrawiam.

bardzo dobrze ze opowiadanie powrocilo ;d
ps. "wydałem z siebie okrzyk" - okrzyk? z bolu to chyba krzyk powinien byc.

Kiepsko nie było, językowo na pograniczu no i moje ulubione opowiadanie ;). Tibja ;).

No fajnie, tylko jakoś tak pobieżnie. Nie przepuściłeś przez worda i trochę zbyt się zapędziłeś z językiem. Ale ciekawie.

50. Miecz Furii na żywo
      Przez kilkanaście sekund osłupiały wpatrywałem się w wiszącego nad głowami wszystkich Minotaura. Krew obficie spływała po jego piersi. Morgan wyjął ostrze ze swojego serca, po czym cisnął nim w pierwszego lepszego wojownika.
      – Kiedyś ci powiedziałem… – zaczął mówić, – że możesz mnie zabić tylko Mieczem Furii!
      – Powiedzmy, że go mam. Co wtedy zrobisz? – wyszydziłem.
      – Nic. Będę walczył na poważnie.
      Jeśli to, co teraz robił Morgan, nie było na poważnie, to nie chcę wiedzieć, co będzie dalej. Nie miałem jednak legendarnego ostrza, dlatego nie mogłem go zabić. W tym momencie podszedł do mnie Cipfred.
      – Feniksie, pomyśl życzenie – powiedział.
      Pomyślałem oczywiście o tym, abym posiadł wymarzony przez siebie miecz. Po chwili poczułem ciężar. Okazało się, że w pochwie na moją katanę spoczywało inne ostrze. Przecież moja broń wbita była w serce jakiegoś nieznanego mi wojownika. Chwyciłem za rękojeść i ostrożnie wyjąłem oręż z pokrowca.
      – O kurwa! – krzyknąłem z zachwytu. Mnich zawadiacko się uśmiechnął i poklepał mnie po ramieniu.
      – Nie myśl tylko, że masz go na stałe – powiedział.
      – Jak to?
      – Ten miecz to tylko iluzja. Nie jestem pewien, czy zdołasz nim pokonać Morgana, ale warto spróbować.
      – A już myślałem… – westchnąłem zrezygnowany, ale pełen zapału do walki w największym wrogiem Rookgaardu.

      Zanim mogłem przystąpić do ataku Mieczem Furii, musiałem w jakiś sposób obezwładnić Morgana. Postanowiłem wykorzystać do tego… błękitne nici, będące kawałkami jego duszy. Wciąż podekscytowany faktem, iż posiadam ostrze, na które poluję od wielu miesięcy, zagadałem do wroga:
      – Morganie, chciałbym, byś popatrzył w lewo.
      Przeteleportowałem się na pole bitwy, które do tej pory obserwowałem z kładki. Morgan, tak jak planowałem, wypuścił w moją stronę kilka niebieskich wstęg. Raz jeszcze przeniosłem się, a minotaur ponownie we mnie wystrzelił. Jeszcze kilkakrotnie powtórzyłem ową czynność, aż bestia była przytwierdzona do ziemi niczym napełniony gorącym powietrzem balon tuż przed startem. Tak był oplątany, że nie mógł poruszyć nawet ręką. Opadałem powoli z sił, dlatego nie mogłem ponownie się teleportować. Podbiegłem więc do Morgana, wyjąłem z pochwy Miecz Furii, zamachnąłem się, by wbić go w krwawiące już serce minotaura, lecz coś mnie powstrzymało. Jakaś nieznana siła nie pozwalała mi poruszyć ręką. Ledwo zdołałem zauważyć obiekt pędzący we mnie z ogromną siłą. Była to taka sama włócznia, jaką posługiwały się trolle. Nie miałem pojęcia, kto we mnie rzucił, musiałem natomiast szybko schować się w bezpieczne miejsce. Odzyskawszy odrobinę sił, teleportowałem się do moich strażników.
      – Gra skończona – powiedziałem. – Wiem już, jak zabić Morgana.
      Żołnierze patrzyli na mnie pytającym wzrokiem, jakbym powiedział coś w obcym języku. Nie dziwiłem się jednak, że nie domyślali się, co było moim planem. Opowiedziałem im wszystko z najmniejszymi szczegółami, po czym rozproszyli się po całym polu bitwy. Okrążyli wiszącego nad ziemią minotaura i z odległości około trzydziestu łokci ciskali w niego włóczniami. Trafiła każda. Każda przeszyła ciało Morgana na wylot, za każdym razem powodując wytrysk ciemnoczerwonej, gęstej krwi. Wtedy przyszedł czas na mój ruch. Szybko rozwiązałem problem jedynej wady teleportacji – żeby mogło dojść do całkowitego przeniesienia, musiałem wylądować na jakimś podłożu. Początkowo chciałem teleportować się nad lub obok minotaura, ale zdałem sobie sprawę, że mogę wylądować na jego głowie. To uczyniwszy, usłyszałem gromkie brawa mieszane z okrzykami przerażenia, dochodzące z tłumu obserwującego moje zmagania z wrogiem.

      Ptaki zerwały się z pobliskiego pola. Wilki przeraźliwie zawyły. Nagle zerwał się potężny wiatr, mocno rzucając gałęziami drzew. Gapie na dziesięć sekund wstrzymali oddech. Wbiłem Legendarny Miecz Furii w czaszkę Morgana – największego wroga Rookgaardu. Ostatecznie rozprawiłem się z okropną bestią, która zabijała rekrutów i ważniejszych wojowników wyspy. Wyczyn, którym zasłużyłem się dla wyspy o wiele bardziej niż zgładzeniem Minotaura Maga. Czułem się bohaterem.

      Kiedy niebieskie wstęgi duszy Morgana zniknęły, bestia spadła z hukiem na ziemię, powodując salwę śmiechu wśród tłumu. Strażnicy wraz z oddziałem RS pobiegli, by usunąć ciało z pola bitwy. Nieoczekiwanie podszedł do mnie Cipfred.
      – Nie sądziłem, że tym marnym falsyfikatem zdołasz go pokonać…
      – Mistrzu… Nie sądzę, aby to był koniec. Co z Shengiem? Co z Wirtarothem?
      Mnich zamyślił się, po czym wspomniał:
      – Prawdziwy Miecz Furii wciąż na ciebie czeka. Nie zawiedź mnie. Nie zawiedź swoich marzeń.

      Zbliżała się północ. W akademii trwało przyjęcie na moją cześć. Wszyscy mieszkańcy wioski wraz z rekrutami i wojownikami zebrali się, by podziękować mi za ocalenie ich życia. Na samym początku uczciliśmy pamięć poległych minutą ciszy, po czym przystąpiliśmy do biesiadowania. W pewnym momencie zza okien dobiegał donośny krzyk kobiety. Wybiegłem z sali i oczom własnym nie wierzyłem. Na murze wisiała kolejna ofiara.
========
Powrót do Spisu Treści
___________
Oooooooook..... W końcu po tylu latach zakończyłem wątek Morgana... AHhahahaha nie sądziłem, że do tego dojdzie. Zparaszam do czytania kolejnych rozdziałów. Gwarantuję, że to nie koniec ciekawych obrotów wydarzeń.

Oto kolejny rozdział! Już ponad połowa trzeciej serii, tylko 9 chapterów do końca.
Poniższy będzie trochę przegadany. Mało akcji, sporo informacji. Zapowiedź czegoś większego... Sami się przekonacie ;)

51. Nowy trop - nowy wróg
      Młody rekrut zwisał głową w dół z muru odgradzającego wioskę od wschodniej części wyspy. Na jego plecach widniał znak, który nie pasował do opisywanych przez Cipfreda. Było jasne, że dzieło Morgana kontynuuje ktoś inny. Nie wiedziałem jeszcze, kim był nowy morderca i szybko chciałem to odkryć. Część biesiadników wróciła do sali balowej, pozostali woleli zamknąć się we własnych domach. Postawiono na nogi wszystkie oddziały RS włącznie z moją Grupą Odkrywczą. Sunrise ocenił skalę niebezpieczeństwa:
      – Biorąc pod uwagę miejsce pozostawienia zwłok, wróg nie może dostać się do wioski. Zarządzam stan podwyższonej gotowości, a poziom ochrony wioski ustanawiam na ścisły!
      Ścisła ochrona polegała na wyznaczeniu pasa o szerokości stu metrów, zaczynającego się u stóp muru ogradzającego Rookgaard. Tam ustawiano patrole składające się z dwóch Rookstayerów. Wsparcie dostał również strażnik kładki. Dodatkowych trzech łuczników mogło zabić dodatkowe ilości nadchodzących potworów.

      Również w świątyni postawiono patrol RS. Jeden strażnik stanął także przy schodach prowadzących z rzeźni Toma do mojego domu.
      – Po co straż u mnie? – zapytałem mnicha.
      – Wróg, kimkolwiek jest, będzie próbował pozbawić ludność Rookgaardu bohatera.
      – Ale ja…
      – Skończ. Szykuje się coś straszniejszego, niż do tej pory widziałeś. Załatwiłeś Minotaura Maga. Na dobre załatwiłeś Morgana. Pamiętaj, że ta wyliczanka nie powinna się na tym zakończyć! Pozostał jeszcze Wirharoth! No i najpotężniejszy z dotychczasowych przeciwników… Sheng. Z tym to dopiero będzie krwawa uciecha!
      – Zdaję sobie sprawę, że wojna zbliża się wielkimi krokami, ale nie powinno to zatrzeć mojego pierwotnego celu…
      – Feniksie – Mnich westchnął i zawiesił głos na kilka sekund. Popatrzył na mnie badawczo, po czym kontynuował: – Legendarne Ostrze może okazać się nagrodą w tej wojnie. Może się też okazać jej przyczyną. Miecz, którym ukatrupiłeś Morgana oraz ten, który spoczywa na wyspie, nie były prawdziwe. Prawdziwy artefakt ukryty jest tak dobrze, że nawet ja nie mam pojęcia, gdzie. Musisz wiedzieć, że tak naprawdę to nie ja go schowałem. Nikt z żyjących. Autorzy licznych przeciwności, jakie spotkają cię w drodze do komnaty z mieczem, zabrali swą tajemnicę do grobu. Jesteś zdany sam na siebie i na swój rozum. Nie pozwól, by chęć zdobycia Legendarnego Ostrza zawładnęła tobą do tego stopnia, byś zapomniał o mieszkańcach Rookgaardu w obliczu wojny, która zbliża się nieubłaganie. To będzie najgorsze, co możesz zrobić – walczyć tylko o swoje. Teraz najważniejszy jest ten młodzieniec wiszący na murze. Musimy go przenieść do Akademii, gdzie obejrzy go Logicka. Jej medyczne zdolności nie ograniczają się tylko do zatruwania strzał i warzenia mikstur! Zajmij się tym. Natychmiast!

      Odszedłem od mnicha bez słowa. Jego monolog dał mi do zrozumienia, że muszę porzucić poszukiwania Miecza Furii na rzecz obrony wioski. Byłem gotów postąpić wedle jego zachcianek, ale czy sam tego chciałem? Nie byłem przecież egoistą, dlatego postanowiłem dać z siebie wszystko, by ochronić mieszkańców.

      Ostrożnie zdjąłem ciało rekruta z kamiennego muru. Przy pomocy jednego z wojowników, zaniosłem zwłoki do Akademii. Spoczywały one w tej samej sali, w której przed kilkoma godzinami wyprawiane było przyjęcie na moją cześć. Gdy przybyła Logicka, rozpoczęła się poglądowa sekcja zwłok. Polegało to mniej więcej na tym, że musieliśmy przewracać denata na wszystkie możliwe strony, a medyczka oglądała dokładnie każdą część ciała, wyłapując przy tym wszelkie anomalie.
      – Zobacz, Feniksie – wspomniała. – Praktycznie żadnych śladów walki. Ręce ma nietknięte.
      – Może bronił się mieczem, albo maczugą? – zapytałem.
      – Nie, raczej nie. Był bezbronny. Znasz go?
      – Niestety nie.
      – Musiał to być ktoś nowy na wyspie, gdyż także nigdy nie widziałam go w moim sklepie.
      Minęło kolejnych pięć minut oględzin, jednak jedynym znalezionym śladem było kilkucentymetrowe rozcięcie na udzie.
      – Sądzę, że to po mieczu z Carlin – powiedziała Logicka. – Charakterystyczne, wąskie cięcie. To na pewno miecz Carlinowców.
      – Nie ma żadnych kropek, jakby po nakłuciach? – Upewniłem się, czy nowy wróg posiada moce Morgana, czy też nie.
      – Nie ma. Zginął prawdopodobnie przez wykrwawienie się z tej rany. To robota doświadczonego rycerza, który nie zna się na magii.

      Pierwsza dobra wiadomość tamtej nocy – nowy wróg był zwykłym rycerzem, bez żadnych nadnaturalnych mocy.

      – Cipfredzie! – krzyczałem od wejścia do świątyni. – Powiedz mi jedną rzecz.
      – Słucham?
      – Znasz jakiegoś minotaura, który jest doskonale wyszkolony w walce bronią białą i nie posiada zdolności magicznych?
      – Znam, a co?
      – Kolejną ofiarę zabito mieczem z Carlin. Precyzyjne cięcie uda. Tylko doświadczeni wojownicy wiedzą, gdzie ciąć, aby zabić.
      – Interesujące jest to, co mówisz… Naszym nowym wrogiem jest więc Wirharoth… Źle się dzieje, oj źle…

Powrót do Spisu Treści
===========

Zapraszam na kolejną część, która również będzie troszkę przegadana. Zdradzę, iż będzie także mały zgrzyt :>
PROSZĘ TAKŻE O KOMENTARZE!!!!

Następny epizod do przeczytania. Do wioski przybywa ktoś z pewną prośbą, mhmh... Zapraszam do lektury.

52. Prośba
      Zwołane zostało zebranie wszystkich oddziałów RS na wyspie. Każdy miał dostać jakieś zadanie do wykonania, które miało pomóc w organizacji. W obliczu zbliżającej się wojny, każdy musiał pomóc. W ten sposób ja zostałem przydzielony do stworzenia punktu zbrojeń. Miałem zaadaptować jeden z budynków mieszkalnych na skład ekwipunku. Wybrałem sklep Obiego, ponieważ znajdował się w centrum wioski i z każdego ważniejszego miejsca – czy to świątynia, czy akademia – był tam łatwy dostęp. Parter całkowicie przemeblowałem. Lada znalazła się przy samych drzwiach, aby ludzie nie wchodzili do środka, a w samym pomieszczeniu było więcej miejsca. O ściany oparłem kilkanaście katan, na podłodze leżały tarcze i hełmy. Na piętrze, gdzie niegdyś sklep miała, zmarła już, żona Obiego, składowane były zbroje, nogawice i buty.

      Zaopatrzenie arsenału rosło z dnia na dzień za sprawą rekrutów, którzy za małą opłatą odsprzedawali zdobyty z potworów ekwipunek. Takim sposobem w ciągu kilkunastu dni mieliśmy zapełniony cały budynek. Mogliśmy w pełni wyposażyć aż dwustu wojowników.

      Sunrise zajmował się naborem do Wojsk Rookgaardu oraz Oddziałów Rookstayerów. Każdy rekrut mógł wstąpić do tych pierwszych, drugie zaś mogły być zasilane w tych, którzy zadeklarowali dozgonną wierność wyspie. Przed przygotowaniami do wojny, w wojsku było tylko pięćdziesięciu rekrutów, w tym dwudziestu, którzy mieli niedługo opuścić wyspę. W obliczu przyszłych wydarzeń zmienili oni jednak zdanie i wstąpili do RS. W ten sposób Oddziały zwiększyły swą liczebność do stu pełnoprawnych członków. Każdy przeszkolony był pod względem orientacji w terenie, strategicznego myślenia oraz kamuflażu. Nieliczni ukończyli także kurs na Zaawansowanego Rookstayera, co pozwalało na swobodne poruszanie się po całej wyspie. Oprócz mnie, Sunrise i mnicha, tylko pięciu innych ludzi mogło zapuszczać się w najodleglejsze zakamarki wyspy bez zezwolenia.

      Najciekawsze zadanie miała jednak Logicka – nasza nowa medyczka. W ciągu dwóch tygodni sporządziła sto pięćdziesiąt plecaków leczących mikstur oraz z dwustu kamieni zrobiła runy odtruwające. Masowo skupowała także puste flaszki po miksturach oraz flaszki ze szlamem, aby zatruwać strzały. To wszystko poukładała w świątyni, tworząc z niej magazyn medykamentów. Ze swojej chatki zrobiła zaś mały szpital, zdolny pomieścić do dziesięciu ciężko rannych wojowników. Sama zamieszkała w jednym z pokoi nad rzeźnią Toma.

      Gdy przygotowania do wojny szły pełną parą, Gell podniosła z kładki alarm. Dwóch członków RS, którzy wspólnie infiltrowali pobliskie krzaki, podbiegło do zbliżającego się potwora. Był to troll. Gdy łucznicy wspomagający strażnika kładki zaczęli doń strzelać, monstrum wykrzyczało:
      – Nie atakować. Przybywam w pokoju.
      – Troll? W pokoju do ludzi? – Zdziwiła się Gell.
      – Mam pewną prośbę do waszego przywódcy.
      Zastanawiałem się, kogo miał na myśli. Nie było bowiem jasno określone, kto na wyspie jest najważniejszy. Mnich opiekował się świątynią, był przywódcą duchowym oraz najważniejszym obrońcą wioski. Sunrise zaś dowodził oddziałami RS i Wojskami Rookgaardu, a pod moimi rządami była Grupa Odkrywcza. Troll szybko rozwiał moje wątpliwości i poprosił o rozmowę sam na sam ze mną.

      Zdziwiony, iż środowisko trolli uznaje mnie jako przywódcę Rookgaardu, zgodziłem się porozmawiać z jednym z nich. Byłem niezmiernie ciekaw, co było tak ważne, aby pofatygować się do wioski, narażając przy tym życie. Potwór szybko zaczął mówić na temat:
      – Feniksie… Minotaury opanowały nasze podziemia. Zabijają naszych najlepszych wojowników, którym nie podołali nawet wasi rekruci. Ja wiem, jak to wygląda… My, trolle, od wieków bronimy swoich terytoriów i naprawdę, gdyby ludzie tam nie wchodzili, żaden z naszych rąk by nie zginął. Tak samo jak przed waszą rasą, bronimy się przed minotaurami. Nie oczekuję wiele, ale mam nadzieję, że chociaż rozpatrzysz moją prośbę.
      – Tro… Masz jakieś imię? – zapytałem.
      – Ytoh Urlak Mirmidaar – odpowiedziała bestia.
      – Uhh… Ok, będziesz Ytoh. Powiedz mi w takim razie, dlaczego ludzie? Czemu nie odezwiecie się do orków?
      – Orkowie są bardzo, ale to bardzo osłabieni bo ostatniej bitwie z wami. Została ich garstka i ukrywają się gdzieś daleko na wschodnim Rookgaardzie.
      – Sam nie wiem… Co będziemy z tego mieli?
      – Zapewnimy wsparcie podczas wojny. Zapewnimy schronienia, materiały do produkcji broni i zbroi. Dostarczymy także wiele lin, łopat i pochodni. Nasz król – Ysyd Ytah Urdermorr – chce zwiększyć liczebność naszych wojowników do tysiąca. To, jak mniemam, o wiele więcej, niż wasze siły. Na pewno się przydadzą kolejne ręce do obrony wyspy…

      Propozycja Ytoha była bardzo interesująca, nie mogłem jednak przyjąć jej samowolnie, bez konsultacji z mnichem. Powiedziałem trollowi, że odezwiemy się do niego najszybciej, jak się da. Odszedł nie mając chyba nadziei na pomoc z naszej strony. Pobiegłem szybko do mnicha.
      – Cipfredzie! – krzyczałem od wejścia.
      – Co jest?
      – Przybył troll, ale o tym pewnie słyszałeś.
      Mnich przytaknął.
      – Prosił mnie, abyśmy wspomogli ich w obronie podziemi… Minotaury poszerzają swoje terytoria, zbliżając się tym samym do wioski. Zagrożenie jest coraz większe i musimy z tym się liczyć, podejmując decyzję…
      – Feniksie… Nie wiem, co o tym myśleć – zadumał mnich.
      – Powiedz tylko, czy mam posłać wiadomość z odmową, czy przyjęciem układu.
      – Dobrze… Zatem moją decyzję poznasz jutro rano…

_________________

PROSZĘ O KOMENTARZE!!!!!

A tak mnie ostatnio naszło, żeby dopisać jakiś rozdział.
Nie obiecuję żadnych terminów, kiedy pojawi się kolejny ;) Jak napiszę, to wrzucę. I tak nikt tego pewnie już nie czyta, ale wypadałoby dokończyć niedokończone opowiadanie.
Pozdro!

=====

53. Decyzja
      Noc minęła spokojnie. Ciemność oszczędziła nam ataków i, za co dziękuję bogom, nowych trupów. Tego poranka miałem też poznać decyzję mnicha w związku z prośbą trolli. Nie dawało mi to spać. Sam nie do końca wiedziałem, co mam o tym wszystkim sądzić, tym bardziej nie mógł tego wiedzieć Cipfred. Trudne to wszystko było jak cholera, ale trzeba było przecież jakąś odpowiedź bestiom dać. W końcu to oni wyciągnęli rękę do nas jak do swoich panów, a dobry pan nie powinien ignorować swoich poddanych. Szczerze czy nie, oferowali w zamian pomoc. W takich czasach warto było łapać się każdej okazji, każdej propozycji sojuszu. Minotaury nie były bowiem łatwym do walki gatunkiem. Nie dla ludzi.
      Co innego orkowie, których rozgromiliśmy w niecałe trzy dni. Krążą pogłoski, że kilka osobników biega gdzieś daleko na zachodzie przy kamiennych kręgach, palą ogniska i pożerają wilki i jelenie. Ich jednak nie należało się obawiać. Słabi w walce wręcz, miotaniu włóczni i łucznictwie. Beznadziejni na całej linii, jednak mieli to coś, co budziło w człowieku strach uginający nogi i wprawiający całe ciało w drżenie.
      Ilekroć widziałem orka, zimny dreszcz przeszywał moje i tak pokryte gęsią skórką ciało.
      Strach.

      Ruszyłem do świątyni na krótko po ukazaniu się złocistego łuku słońca na wschodnim horyzoncie. Zastałem, jak zwykle, modlącego się w pozycji kwiatu lotosu mnicha. Siedział w kącie i patrzył na mnie przerażonym, a zarazem pytającym wzrokiem.
      – Miałem wizję – powiedział. Zaniechał spoglądania na mnie, zlustrował szybko całe pomieszczenie, licząc szybko wszystkie medykamenty zgromadzone przez Logickę.
      – Jaką? – zapytałem z wyczuwalną niepewnością w głosie. Nie potrafiłem panować nad emocjami.
      Spojrzał na mnie raz jeszcze i otworzył usta. Nic jednak nie zdołał z siebie wydusić. Słowa grzęzły mu w gardle jak ości ze źle oczyszczonego filetu rybnego. Zdołał tylko zapytać, czy na pewno chcę znać jego obawy. Kiwnąłem głową, na co mnich zaczął żywo opowiadać:
      – Z naszego sojuszu z trollami nic dobrego nie wyniknie, o nie… Jestem jednak pewien, że dotrzymają swojego słowa i bezwzględnie pomogą nam. Mimo wszystko sprowadzimy tym na siebie gniew nie tylko minotaurów, ale i orków. Widziałem hordy ogromnych bestii. Napływają wielkimi łodziami z północy. W pewnej jaskini, gdzie legowisko miały wilki, zrobiły sobie schronienie i port.
      Przerwał na chwilę, obserwując uważnie moje reakcje na poszczególne fakty. Z pewnością dałem po sobie znać, że historia ta zszokowała mnie do tego stopnia, że nie potrafiłem wydusić z siebie żadnego słowa. Mimo to Cipfred kontynuował:
      – Widziałem sojusz orków i minotaurów przeciwko naszemu sojuszowi z trollami. Wielka, długa i krwawa wojna nadciąga wielkimi krokami.
      – A pomoc? Kontynent chyba nie zostawi nas w takim niebezpieczeństwie.
      – Król ma nas gdzieś. Jest jednak moim przyjacielem i po wielu prośbach na pewno się ugnie.
      – Co zamierzasz? – zapytałem, choć doskonale wiedziałem, jaką uzyskam odpowiedź.
      – Nic. – Mnich uśmiechnął się. – Pozostaje nam tylko czekać i kontynuować przygotowania.
      Ponownie badawczo zawiesił na mnie wzrok, szukając oznak zaniepokojenia, niezadowolenia z panującej sytuacji. Po tych wszystkich wydarzeniach na wyspie nie sposób było ukryć przed Cipfredem nawet najmniejszej kropli potu. Potu wywołanego strachem.
      – Przekaż Ytohowi, że przystajemy na ich propozycję – powiedział mnich łagodnym tonem, jakby próbował mnie uspokoić. – Będzie ciężko, ale wygramy!
      Odszedłem ze spuszczoną głową. Nie byłem już niczego nieświadomym rekrutem, który wykonywał misje zlecane przez tutejszych handlarzy. Nawet Minotaura Maga, Morgana i innych bestii nie traktowałem dość poważnie. Dorosłem w końcu do prawdziwej wojny, którą musiałem stoczyć jako Rookstayer – obrońca Rookgaardu.

      Wyszedłem na kładkę o umówionej z trollem porze. Pojawił się punktualnie. Po wyrazie jego twarzy łatwo można było wywnioskować, że nie oczekuje dobrych wieści. Zmierzał ku murom wioski ciężkim, powolnym krokiem, wzbijając za sobą kłęby kurzu osiadłego na trawie po ostatnich walkach.
      Słońce górowało. Promienie wbijały się w ciało trolla niczym ostre szpile krawieckie, powodując złudzenie świecenia. Dobry znak, pomyślałem i wyruszyłem przyszłemu sojusznikowi naprzeciw.
      – Ytohu, wysłanniku trolli – zacząłem. – Witaj na naszej ziemi.
      – Dziękuję ci, Feniksie. Proszę cię jednak, oszczędź tych honorów. Zbliża się wojna, nie czas więc na zbędne grzeczności.
      – Dobrze. – Spełniłem prośbę bestii.
      – Nie przedłużajmy więc już – upomniał się o swoje. – Mów, czego się dowiedziałeś.
      – Rada Wioski zgadza się na współpracę – powiedziałem zgodnie z prawdą.
      Troll rozpromienił się. Podziękował i zaprosił mnie do kopalni na ucztę. Nie był zbyt zadowolony, gdy odmówiłem, wolałem jednak jeszcze nie ryzykować zbytnim zaufaniem do tych bestii. Pożegnałem gościa i wyznaczyłem na jutro termin spotkania organizacyjnego.

      Mnich miał zupełnie inny nastrój niż o poranku. Patrzył na mnie z iskierkami w oczach, żywo poruszał się po świątyni, niemalże podskakując. Zapytany o powód takiego entuzjazmu nie chciał odpowiedzieć. Usprawiedliwiał się jednak tym, że sam miałem się o tym dowiedzieć w przyszłości.
      Rozejrzałem się po pomieszczeniu w poszukiwaniu jakichś wskazówek. Oprócz sterty run odtruwających, plecaków pełnych mikstur, dziesiątków kołczanów wypełnionych zatrutymi strzałami, nie znalazłem niczego wartego uwagi.
      W pewnym momencie usłyszałem przenikliwy dźwięk tłuczonego cienkiego szkła. Charakterystyczny odgłos nie ominął także uszu Cipfreda. Obaj spojrzeliśmy na otwór w ścianie świątyni, wypatrując czegoś dziwnego.
      Po białej posadzce płynęła rzeka zielonej mazi, która swoje źródło miała w rozbitej fiolce z przygotowaną do zatruwania strzał krwią węży. Między cegłami ściany przeciwnej do okna tkwiła strzała. Od razu rozpoznałem drewno z jakiego została wykonana. Po tym mogłem też zidentyfikować rasę łucznika, bo tylko jeden typ potworów ośmiela się regularnie odcinać gałęzie szlachetnych dębów na zachodzie wyspy…
      – Cipfredzie – powiedziałem spokojnie. – Musisz się schować w podziemiach.

Proszę bardzo, w PDFie zamieszczam wszystkie rozdziały od pierwszego (napisanego z 5 lat temu :D) do 52.
53. jest juz na forum bo jest najnowszy, pozostałe siedem pojawi się w przyszłości :D
Na moim blogu zamieszczę też pełną i już jakoś obrobioną wersję PDFa gdy zakończę całe opowiadanie.

Usilnie mocno proszę o komentarze :) Najlepiej do każdej z trzech części oddzielny, bo są z róznych okresów mojej twórczości, co widać gołym okiem.

http://speedy.sh/FbQNc/Zycie-na-Rookgaardzie-wydanie-niepelne.pdf

@up
Polecam jednak przeczytać od początku :>

@topic
Usunąłem niedziałające linki do poszczególnych rozdziałów oraz poprawiłem linki do poprzednich części (w każdym temacie), więc teraz można swobodnie przemieszczać się między tematami bez potrzeby szukania ich po całym dziale ;)

Najnowszy rozdział w tym tygodniu ;)

54. Głowa
      Czarną otchłań nocnego nieba rozdzierały co i rusz białe zmarszczki, rycząc przy tym okropnie. Donośne grzmoty docierały do wyspy znad Kontynentu, a uderzające w wodę błyskawice zastępowały chwilami słońce.
      Nad zachodnim horyzontem widniała pomarańczowa poświata, która niemal krzykiem uświadamiała nam wszystkim, że nadchodzi najcięższa noc, jaką kiedykolwiek przeżyliśmy. Słońce wydające swoje ostatnie tchnienie głęboko pod linią wody pozostawiało dla nas tę łunę dla otuchy. Każdemu poprawiał się humor, gdy spoglądał na umierający stary dzień.
      - Feniksie! – Usłyszałem głos, a nim się obejrzałem stał przy mnie mnich. – Chowaj się do Akademii.
      - Dzięki – odparłem z wyrzutem dając mu do zrozumienia, że chcę pobyć przez chwilę sam.
      Krople wody połyskiwały w świetle błyskawic niczym tysiące małych diamentów z królewskiej korony. Strużki deszczu wdzierały się w każdą najmniejszą szczelinę, a gigantyczne kałuże niemal uniemożliwiały poruszanie się po zawsze suchym terenie. Jedno wielkie bajoro. Tylko tak mogłem nazwać to, co właśnie działo się na Rookgaardzie. Deszcz zwiastunem burzy, pomyślałem. Burza trwała więc w najlepsze, jednak za tym wyspiarskim przysłowiem kryło się coś więcej. Deszcz był sygnałem od wszystkich bogów tego świata. Był ich płaczem. Bogowie płakali nie nad przeszłością i nawet nie nad teraźniejszością. Wylewali niezliczone ilości łez nad tym, co dopiero miało się wydarzyć.
      Zbliżające się nieszczęście otaczało mnie zewsząd już teraz, gdy idąc do Akademii kilka razy ugrzęzłem w wielkim bajorze.
      I nagle dopadły mnie myśli, których poniekąd się wstydziłem. Mógłbym zdezerterować. Uciec przez morze na kontynent, ogolić się na łyso i wstąpić do Zakonu. Przywdziałbym mnisi płaszcz i udzielałbym ślubu królewskim dzieciom, potomkom wielkich rycerzy z Thais oraz zwykłym mieszczanom. Wiódłbym spokojne życie na Kontynencie u boku pięknych kobiet z tamtejszych burdeli.
      Szybko zdałem sobie sprawę, że nie było to możliwe. Żadna noc nie była spokojna, brakowało ludzi do walk i do pracy, a ja nie mógłbym ich zostawić w potrzebie. Zresztą, byłem dla nich bohaterem, wybawcą, obrońcą. Mogłem wszystko na tej wyspie, a jednak coś mi podpowiadało, by uciekać.
      Znów usłyszałem głos Cipfreda, tym razem donośny i groźny, jakby małemu dziecku tłumaczył, że czegoś nie wolno.
      - Feniksie, musisz wrócić… - powiedział na wydechu, po czym łapczywie wessał łyk powietrza.
      - Co jest takiego ważnego, że przerywasz moją modlitwę?
      - Głowa. – Słowo wyciągnięte z nikąd? To żart? Nie miałem pojęcia, co miał na myśli, jednak bałem się dopytać. Mimo strachu słowa same wypełzły z mojej krtani.
      - Jaka… - Zawahałem się. – Czyja głowa? – Natychmiast poprawiłem, powoli domyślając się, o co chodziło.
      - Moja, Feniksie. Moja.
      Słowa te spadły na mnie jak ogromny głaz oderwany od skały, w którą stado rozwścieczonych orków ciskało swoje wielkie młoty bojowe.
      Szedłem za nim jak cień. Nie odezwałem się ani słowem odkąd wyruszyliśmy. Za mną rozpościerała się zanikająca łuna umierającego słońca, przede mną była tylko wizja wojny, rozpaczy i morze krwi, które zmywa wielkie bajoro. Nawet mnich przyozdobił swój habit purpurowymi wstęgami, oznaczającymi śmierć, żałobę i zakończenie pewnego aktu w historii.
      Niewątpliwie to był koniec rozdziału zwanego „pokój”.
      Idąc przez niewielki zagajnik, mogłem dostrzec w oddali palące się ogniska, przy których z pewnością urzędowali rozradowani orkowie, piekąc wilcze udka i oporządzając upolowanego niedźwiedzia. W ostatnich dniach na wyspie pojawiło się więcej włóczników, którzy potrafili uwalić nawet największego drapieżnika. Momentami wydawało mi się, że ciche odgłosy orkijskich pieśni nieśmiało wdzierały mi się do uszu. Jakby chciały mnie ostrzec. Tylko przed czym?

      Dotarłszy do Akademii spojrzałem na przerażonego Hoxito, zbierającego liczne zwoje pergaminu z posadzki. Przytrzymałem jeden z nich skórzanym butem, a nie usłyszawszy ani słowa sprzeciwu, schyliłem się i chwyciłem papier w nagą dłoń. Zachęcony nerwowym postękiwaniem Gell, zacząłem czytać na głos:
      - Przegrupowanie sił w Podziemiu. Pięć komnat mieczników, cztery komnaty łuczników, siedem komnat włóczników. Możecie jeszcze się wycofać. Dostarczcie nam głowę waszego mnicha, zanim nastanie pełnia księżyca.
      - Chcieliśmy… - zaczęła nieśmiało Gell. – Chcieliśmy cię poinformować, gdy wrócisz. Naprawdę!
      - Zwlekaliście z tym? Co na to Sunrise?
      - Sunrise uciekł! – ryknął Hoxito, wprawiając szyby w oknach w drżenie.
      - Jak to, kurwa, uciekł? Jak to… JAK UCIEKŁ?!
      - Feniksie, nie czas teraz na rozmyślania o dezerterze. Pociągnął za sobą setkę mieczy. To jest dopiero problem. Szesnaście komnat agresywnych minotaurów czeka w Podziemiach, by wypełznąć niczym glisty po ulewnym deszczu. Przypominam, że deszcz już pada, bogowie płaczą nad naszym losem. Obślizgłe robale wyjdą przez każdą dziurę, by siać zamęt na powierzchni. Wyspa jest stracona, nie dziwię się więc, że Sunrise postanowił uciec. I tak pewnie nie przeżyje podróży przez zdradliwą toń. Wciągnie go pierwszy lepszy wir.
      Patrzyłem na Cipfreda jak w portret kogoś brzydkiego, doszukując się nutki piękna w tym, co widziałem. Niestety, na twarzy mnicha nie było miejsca na uśmiech, wypełniała ją tylko bezwzględna szczerość, wżynająca się w mózg niczym rzemienie od zbyt ciężkiego plecaka.
      Wielki mi dowódca, który ucieka w obliczu największej wojny, jaką wyspa widziała. Przyjaciel, pomocnik, obrońca, bohater. Ktoś taki jak ja, tyle że bez większych osiągnięć. Spodziewałem się jednak najgorszego i wcale się nie myliłem.
      - Mój kochany, teraz to ty musisz poprowadzić naszych dzielnych rycerzy ku zwycięstwu! – rzekła triumfalnie Gell, nie kryjąc zadowolenia. Niestety ja nie cieszyłem się tym tak, jakbym się cieszył kilka pełni księżyca wcześniej.
      - A sram na to stanowisko – prychnąłem i odwróciłem się na pięcie twarzą w stronę wyjścia. Poczułem ucisk na ramieniu.
      - A zatem droga przez morze stoi przed tobą otworem – usłyszałem słowa mnicha, które spowodowały dreszcz, jaki czuję zawsze, gdy smakuję cierpkie wino z mojego pucharu.
      - Cipfredzie… - zacząłem, gdy przez okno wleciało tajemniczo wyglądające zawiniątko z wielkich liści.
      Jajowata paczuszka owinięta była kilkakrotnie sznurkiem z pędów nieznanego mi krzewu. Za jednym z nich zatknięty był rulon z wiadomością.
      - Tylko dla oczu Feniksa. – Przeczytałem na głos i, widząc ciężkie, wściekłe spojrzenia przyjaciół, postanowiłem otworzyć to przy nich.
      Rozdzierałem szerokie na dwie dłonie liście, warstwa po warstwie, uważając, by nie uszkodzić przedmiotu w środku. Gdy w końcu poznałem prawdę, wyrzuciłem paczuszkę z rąk i odskoczyłem od niej jak oparzony. Fala nieprzyjemnego gorąca przeszyła mnie na wylot, wysypując na czoło setki kropelek potu.
      - Głowa! – krzyknął Hoxito. – Głowa kobiety!
      - Feniksie, sam widzisz… - powiedziała Gell, przytulając się do mnie ze strachu. Spojrzała na mnie błagającym wzrokiem, któremu nie mogłem się oprzeć.
      - Cipfredzie – zacząłem grzecznym, urzędowym tonem, - proszę o oficjalną nominację w obecności Rady Wioski, dowódców oddziałów oraz reszty mieszkańców. Wygłoszę mowę, plan działania i oczekuję sprawiedliwego, tajnego głosowania.
      - Dobrze, dobrze – rzucił zrezygnowany mnich. – Ale i tak wiesz, że zostaniesz wybrany na dowódcę głównego…
================

Proszę o komentarze :P

Spróbowałem poczuć się, jak za dawnych czasów i stworzyć rozdział w kilkadziesiąt minut. Tym samym jest to jeden z ostatnich rozdziałów tej serii. Planowany finał nastąpi w rozdziale opatrzonym numerkiem 60. Ale, kto może wiedzieć, kiedy go zamieszczę? :>

55. Strategia
      W małej klitce bez okien, położonej nieopodal Akademii, zgromadziła się Rada Wioski wraz z dowódcami wszystkich oddziałów, a także dziesiątką przypadkowych przechodniów. Podjęto ostateczne środki ostrożności, a pomieszczenie, z zewnątrz którego nic nie widać, było tylko początkiem. Cipfred stworzył niewidzialną barierę, a także przywołał klony samego siebie, oraz pozostałych radnych. Pierwszorzędna zmyłka, w sam raz na głupkowate minotaury.
      – Zebraliśmy się z dwóch powodów – zaczął mnich. – Po pierwsze, proszę was, moi drodzy, abyście wysłuchali, co ma wam do powiedzenia Feniks. Zaraz po tym dowiecie się, jaki jest drugi powód naszego zebrania.
      Zapowiedziany niczym prowincjonalny mnich przed zbiorem datków, wystąpiłem na podwyższenie, z którego doskonale widziałem przerażone miny moich towarzyszy. Wszyscy wyczekiwali pokrzepiającej mowy zagrzewającej do walki. Nic z tego.
      – Moi drodzy – zacząłem. – Nie mam dobrych wieści do przekazania. Nasz dotychczasowy dowódca sił zbrojnych, Sunrise, uciekł z wyspy, zabierając ze sobą stu najlepszych rycerzy. Przestraszyli się śmierci, bądź samego wroga. Tego zapewne nigdy się nie dowiemy, gdyż dotarły do mnie raporty, iż morze wyrzuciło na brzeg ciało niezidentyfikowanych ludzi. Patrol północno–wschodni podejrzewa, że jedno z nich należy do naszego zbiega numer jeden. – Kilku żołnierzy westchnęło głośno. – Najciekawsze jest to, że wszystkie tropy prowadzą do aktualnego obozu orków. Śmiem otwarcie podejrzewać, że Sunrise był sprzymierzeńcem wrogich sił i infiltrował nasze wojska, korzystając z najwyższego tytułu Dowódcy Głównego. Przez ten haniebny czyn, przez długi czas Cipfred nie będzie w stanie nikomu zaufać. Sądzę jednak, że jestem wystarczająco godzien, by kandydować na to stanowisko i o to też proszę was, byście w tajnym głosowaniu poparli moją kandydaturę.
      Przez chwilę oczekiwałem na wiwaty, fruwające hełmy i odśpiewany hymn, jednakże szybko uświadomiłem sobie, że jesteśmy na skraju wojny i ludziom nie w głowie zabawy i fanfary. Głos zabrał więc mnich:
      – Przyjmuję twoją kandydaturę, zapraszam wszystkich na głosowanie.

      Tak jak się dowiedziałem, zgodnie z tradycją świeżo upieczony Dowódca Główny musi wygłosić plan działania swoich rządów, oraz mianować dwóch najbliższych ludzi, którzy będą jego zarządcami. Wszystko miało się odbyć na uroczystym apelu, jednakże w obawie przed atakiem, postanowiliśmy zorganizować spotkanie jeszcze skromniejsze, niż poprzednio. Tylko zaufane grono, choć w obliczu ostatnich wydarzeń brzmi to dość ironicznie.
      – Witam ponownie, już jako Dowódca Główny. Przyszedł czas na ogłoszenie drugiego powodu, dla którego zorganizowaliśmy to wszystko. Wojna! – Ostatnie słowo wykrzyczałem tak, że niemal zdarłem sobie gardło. Pospiesznie rozwinąłem podręczną mapę i wyjąłem z kieszeni kawałek węgla, po czym zacząłem kreślić linie, krzyżyki i okręgi. – Na zachodzie, tuż za rzeką gromadzą się nieliczne oddziały orków. Ta część wyspy będzie naszym najmniejszym zmartwieniem, ale obawiam się, że to tylko pozory stwarzane przez wroga, dlatego dla pewności postawimy tam dwa patrole. Większy problem mamy na północy oraz północnym–wschodzie. W tym pierwszym regionie znajduje się główne wejście do Podziemi, w których swoje siły gromadzą trolle oraz minotaury. Jedna z tych ras jest z nami sprzymierzona, a druga, groźniejsza i silniejsza, jest nam wroga. Oczywiście mowa o minotaurach, którzy sprzymierzając się z orkami planują zapanować nad wioską, tym samym przejmując kontrolę nad wyspą.
      – Co z orkami? – zapytał jeden z dowódców.
      – Zbierają się na wspomnianym północnym–wschodzie, gdzie znajduje się ich obóz pełniący jednocześnie rolę portu. To w tamtejszej okolicy znaleziono zwłoki Sunrise i kilku zbiegłych z nim rycerzy. Oddziały znad morza są znacznie silniejsze i przede wszystkim liczniejsze od tych za naszymi murami. Wojsko przyjmuje od teraz nową strukturę, wraz z nowymi dowódcami. Gell, zostajesz moim osobistym zarządcą do spraw ofensywy. Hoxito, zostajesz moim osobistym zarządcą do spraw komunikacji. Teraz słuchajcie uważnie. Niniejszym formuję pierwszą dywizję łuczników, podzieloną na trzy plutony, drugą dywizję włóczników, podzieloną na dwa plutony, trzecią dywizję rycerzy, podzieloną na sześć plutonów, czwartą dywizję medyków, podzieloną na dwa plutony oraz piątą dywizję tytanów z jednym plutonem. Dowódcami zostaną osoby wypisane na dokumencie, który będzie dostępny u mojego zarządcy do spraw komunikacji. A teraz proszę o szczególną uwagę.
      W tym miejscu pierwszy i drugi pluton dywizji rycerzy przejdzie do bezpośredniej ofensywy. – Narysowałem na mapie węglem krzyżyk w miejscu, gdzie w rzeczywistości powinno być wejście do Podziemi. Zadaniem tych dwóch grup będzie powstrzymanie wylewającej się fali wroga. Wsparciem będzie pół plutonu łuczników, który stacjonować będzie na kładce.
      Trzeci, czwarty i piąty pluton rycerzy, wraz z pierwszym plutonem włóczników oraz drugim plutonem łuczników zaatakuje obóz wroga nad morzem. Różnicą będzie jednak czas, w którym tego dokonacie, a mianowicie dowódcy wydadzą rozkaz do ataku dopiero w chwili, gdy fala z Podziemi zostanie opanowana.
      Drugi pluton włóczników i trzeci pluton łuczników ustawi się na murach. Pozostała połowa plutonu łuczników, oraz cały pluton rycerzy będzie obserwować zachodnią część wyspy, nieustannie meldując o zmianach w szykach wroga.
      – Co z medykami? I czym jest dywizja tytanów? – zapytał któryś z dowódców.
      – Każdy oddział otrzyma pół plutonu medyków. Patrol zachodni otrzyma dwie osoby, reszta zostanie na miejscu, przygotowując mikstury i strzały. Dywizja tytanów to grupa najsilniejszych ludzi, którzy zostaną w wiosce i będą jej bronić w razie bezpośredniego ataku. Jeśli w ciągu dwóch nocy takowy nie nastąpi, wyruszymy na pole bitwy.


_
Następny rozdział za rok o/