[Kącik recenzencki] agnieszka3201
Więcej niż szczęście - powieść Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej
Główna bohaterka kolejnej książki Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej Więcej niż szczęście przez swe idealistyczne poglądy popada w konflikt z władzami Polski Ludowej. Z konieczności udaje się do Niemiec, gdzie ma nadzieję uwolnić się od prześladowców. Nie wie, że przed nimi nie ma ucieczki… Brzmi to jak zapowiedź powieści sensacyjnej. Bo i tak jest. I nie jest zarazem, ponieważ utwór traktuje o wiele ważniejszych rzeczach. Kryminalna otoczka jest ważna, ale przykrywa clue historii.
Piękna lecz pozbawiona talentu aktorka Teresa jako dwudziestoośmioletnia kobieta wciąż jeszcze jest dziewicą. Czeka na wielką miłość. Wynika to w dużej mierze, choć nie tylko, z jej głębokiej i głęboko skrywanej religijności. Nikomu z jej przyjaciół nie przyszłoby do głowy, że chodzi ona do kościoła i co dzień żarliwie się modli. To właśnie religijność i uwielbienie polskiego papieża stanowią główną przyczynę jej wstąpienia do „Solidarności”, mimo, że jest osobą łagodną i bojaźliwą. Po zwolnieniu z internowania ucieka przed prześladowaniami polskiej bezpieki do Zachodnich Niemiec, gdzie mieszka jej szkolna przyjaciółka Renata, która wprowadza ją do swego towarzystwa określanego przez nią jako „nasze kółko”, gdy tymczasem jest to siatka wywiadowcza. Teresa niewiele rozumie z tego, co ci ludzie mówią, ponieważ słabo zna niemiecki i nie zdaje sobie sprawy, do czego usiłują ją wciągnąć. Dla nich stanowi cenną zdobycz, gdyż większość z nich to tak zwani „wypędzeni”, którzy pragną posłużyć się nią w propagandzie odzyskania zachodnich terenów Polski i wykorzystać jej antykomunistyczną postawę w celach wywiadowczych...
Szary świat socrealizmu przeciwstawia się tutaj rzeczywistości niemieckiej, w którą ucieka bohaterka powieści. Nie wie jeszcze, że sny o Zachodzie to utopia, a rzeczywistość za Odrą, tylko pozornie różni się od tej, z jaką miała nadzieję pożegnać się w ojczyźnie. Znów zmierzy się okrucieństwem świata i znów walka będzie nierówna. Kto wygra?
Autorka pokazuje nam prawdę o ludzkich sercach, o polityce, która nie widzi człowieka, a jedynie statystyki władzy i jej aparat przymusu… Pisze o tym, że nigdy nie możemy być pewni tego, co nas spotka. I że życie usłane jest przeszkodami. Te jednak trzeba krok po kroku, wyciągać i obrabiać na swoją modłę. Z kłód i kamieni rzucanych pod nogi, wybrukować sobie drogę ku przyszłości, A na jej końcu mur, od którego odbiją się nasi prześladowcy. Książka dostępna jako ebook oraz w tradycyjnej formie książkowej.
Zbiór wierszy Piotra Sikorskiego - Moje Sacrum
Tom wierszy „Moje sacrum” Piotra Sikorskiego otwiera liryk Moja modlitwa, w której podmiot liryczny wyraża refleksję na temat istoty modlitwy, jak należy modlić się aby poprzez modlitwę odnaleźć Boga obok siebie. Jaki ma ona przybrać charakter aby była wysłuchana? Czy w ogóle ma to jakiekolwiek znaczenie. Opisuje on wertykalny porządek świata rozpięty pomiędzy określeniami przestworza, gwiazdy obłoki oraz przeciwległe do nich piasek, ziemia, stopy ślady. Wszystkie wiersze zawarte w tomiku poezji „Moje sacrum” mają charakter religijny, sakralny określający relację jednostki do różnie pojmowanej sfery sacrum , czyli świętości i sfery boskiej. Został podzielony na dwie części, pierwszej poświęconej relacji Bóg-człowiek, modlitwa do Boga, sposób wyrażania się do Boga w modlitwie. „W części zatytułowanej "Kolory modlitwy" poruszam zagadnienia dotyczące modlitwy, budowania relacji człowiek-Bóg, postrzegania świata jako dzieła Stwórcy.” – pisze na swojej stronie Piotr Sikorski. Druga ("W listopadowy wieczór") porusza sprawy dotykające istotę życia i śmierci, refleksji nad umieraniem i przemijaniem. „Moje sacrum” to debiutancki tom poezji Sikorskiego, który ukazał się w formie książkowej w 2012, a następnie w formie ebooka w 2013 roku. Został napisany językiem prostym, bez zbędnych gramatycznych zawiłości i słownych komplikacji. Zachęcam do zapoznania się z ich treścią, będącą doskonałą refleksją nad życiem każdego z nas.
W pogoni za demonem - Katarzyna Markowska-Żal
„W pogoni za demonem” Katarzyny Markowskiej-Żal to powieść o tematyce fantastycznej, nadając jej baśniowy klimat. Akcja rozpoczyna się w kraju mitycznym, który można by porównać ze starożytną Persją, natomiast dalsza jej część to już odmienne kulturowo i klimatycznie miejsce. Akcja książki dynamiczna, postacie pierwszoplanowe stworzone przez autorkę ) posiadają wystarczającą głębię i pełny opis psychologiczny. Pozostałe postacie są zarysowane w mniejszym lub większym stopniu – adekwatnie do pełnionej roli. Większa część powieści to dialogi niezbędne dla rozwoju akcji, lub przedstawienia charakterystyki bohaterów. Powieść przyjemnie się je czyta (dialogi doskonale dobrane do przedstawionych bohaterów), nadają wartkości i lekkości lekturze – są humorystyczne. Głównymi bohaterami powieści są Zoobar, ulubieniec króla, postać bawidamka, kobieciarza, ale jednocześnie jest jednym z najlepszych dowódców armii ancharyjskiego króla Kyriakura. Innym równie interesującym chociaż tajemniczym bohaterem jest Meshala – nowy faworyt królewski, niesamowitej urody cudzoziemiec. Problemy pojawiają się kiedy to niespodziewanie znika nowy królewski pupil. Król oskarża Zoobara o morderstwo, pozbawia go tytułów i skazuje na wygnanie. Zoobar chcąc odzyskać przychylność króla rusza w drogę aby odszukać uciekiniera. Jednak czy tamten będzie chciał wrócić? Czy za namową Zoobara Meshala zmieni zdanie? Zaskakująca powieść, pełna przygód, bitew, miłości obu mężczyzn do jednej kobiety. Zobacz jak dalej potoczą się losy bohaterów książki Katarzyny Markowskiej-Żal. Książka już ukazała się w księgarniach w formie ebooka. Serdecznie zachęcam do jej przeczytania.
Vis a Vis Twojego okna - Dariusz Grabowski
„Vis-a-vis twojego okna” – książka Dariusza Grabowskiego, która niesie w sobie optymistyczne przesłanie: dobro zwycięża, zło zostaje pokonane. Czytelnik nie znajdzie jednak prostej recepty na to jak osiągnąć szczęście i jak pokonać zło. Bohaterowie książki – Magda i Adam, to ludzie dojrzali. Mają swoją pracę, którą lubią, mają krąg znajomych, w towarzystwie których czują się dobrze, ale są singlami. I ten stan także im odpowiada. Aż do momentu, kiedy dramatyczne wydarzenia doprowadzają do spotkania tych dwoje zdeklarowanych singli. Wtedy okazuje się, że jednak lepiej we dwoje pić poranną kawę. I tak najlepiej byłoby skończyć tę opowieść. Ale autor przewrotnie wplątuje naszych bohaterów w splot kolejnych zdarzeń, które grożą rozstaniem na zawsze. Jest też czarny charakter, który najbardziej namiesza w życiu bohaterów. Ale, jak stwierdza bohaterka, pewnie tacy też są potrzebni po to, żebyśmy docenili dobro, które nas spotyka.
Dotrę do Ciebie - powieść nastoletniej pisarki
Bycie nastolatkiem nie jest łatwym okresem w życiu. Problemy z którymi musimy się wtedy zmagać są bardzo często nie zrozumiałe dla naszych rodziców i dlatego wydaje nam się, że pozostajemy z nimi sami i że sami się z nimi uporamy. Czasem dajemy im radę, czasem jednak problemy mogą nas przerosnąć, ale upartość w tym wieku niestety jest nieraz silniejsza niż zdrowy rozsądek.
Książka „Dotrę do Ciebie” to historia nastolatki, która wraz z matką przeprowadza się do innego miasta. Z trudem próbuje się odnaleźć w nowej szkole i w nowym miejscu. Na szczęście na jej drodze pojawia się chłopak, który swoją tajemniczością intryguje Annabel dlatego za wszelką cenę próbuję poznać jego mroczną przeszłość.
Historia Annabel jest próbą odpowiedzi na pytanie, co w życiu najważniejsze. Jest zarazem piękną i wzruszającą opowieścią o stracie, ale i o miłości, przyjaźni i nadziei. Gdy przyjrzymy się losom Annabel i Simona można dojść do wniosku, że najważniejsze są relacje z tymi, którzy są nam bliscy i potrzebują naszej miłości. Oni nas tworzą i kształtują.
Pod pseudonimem Ann Justine Reveur kryje się pewna nastolatka, mająca upodobanie do tajemniczości. Oprócz stawiania pierwszych kroków w profesji pisarza, uczęszcza do liceum ogólnokształcącego. Debiut literacki nie przysłoni faktu, że największą pasją Ann jest muzyka, a dopiero na drugim miejscu pojawia się słowo pisane. W wolnym czasie kocha czytać, a pisanie traktuje jako dopełnienie czytelniczej powinności. Na tę chwilę największym marzeniem młodej pisarki jest podzielenie się z literacką publicznością własnymi powieściami, najlepiej kilkoma w niedługim czasie, i zyskanie wiernych czytelników. Więcej o Autorce można dowiedzieć się z prowadzonego przez nią bloga www.servus-amoris.blogspot.com
Lawina - powieść sensacyjna Jolanty Marii Kalety
„Lawina” to powieść sensacyjna, osadzona w bardzo konkretnych realiach historycznych, z rzetelnym tłem społeczno-obyczajowym. Akcja rozgrywa się w czasach głębokiego stalinizmu, w 1948 roku w Kowarach, uroczym miasteczku, zagubionym wśród lasów u podnóża Karkonoszy.
Po wyjściu z więzienia, były akowiec, chirurg Jędrek Madej otrzymuje nakaz pracy w tamtejszym szpitalu. Dźwigając na swoich barkach tragiczne wojenne przeżycia ma nadzieję rozpocząć nowe życie. Wkrótce jednak przekonuje się, że nie ma na to żadnych szans. Z wielu powodów.
Kowary skrywają jakąś mroczną tajemnicę, która przekształciła miasteczko w twierdzę, pod kontrolą milicji i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Madej od pierwszego dnia pobytu zostaje poddany intensywnej inwigilacji przez szpiegów i donosicieli. Jego poczynaniami szczególnie interesuje się bezwzględny i wszechwładny oficer KBW, porucznik Jenot.
Przez przypadek do rąk Madeja trafiają dziwne fotografie, w tym jedna przedstawiająca tajemniczy symbol w kształcie dwóch ogniw łańcucha splecionych ze sobą, wyrytych w ścianie. Gdy zaintrygowany próbuje rozwikłać zagadkę okazuje się, że ma przeciwko sobie nie tylko KBW lecz także grasujący po lasach Werwolf.
Także życie osobiste, zwłaszcza to uczuciowe, łata z trudem. Gdy sądzi, że najgorsze ma już za sobą, okazuje się, że znalazł się w pułapce. Stanął oko w oko ze śmiertelnym niebezpieczeństwem.
Odrodzona po zdradzie. Wystarczyła jedna noc…
Z pewnością zdarzają się w życiu dramaty większe niż rozczarowanie w miłości, ale i ten ból może na długo wytrącić z psychicznej równowagi, czasem na resztę życia odebrać zaufanie do płci przeciwnej albo nawet skłonić co bardziej wrażliwych do targnięcia się na życie.
Kiedy spada i ciężko rani nas cios w plecy zadany przez kochaną osobę, nie mamy wielu możliwości, pozostaje tylko cierpiąc czekać na kojące działanie czasu albo udać się po pomoc do psychoterapeuty i łykać antydepresanty.
Mnie spotkało takie nieszczęście bez ostrzeżenia, jak grom z jasnego nieba, ból odebrał apetyt, sen i wszelką radość życia. Nie wierzyłam, że czas zdąży mi pomóc zanim się po prostu wykończę, a na terapię nie miałam pieniędzy – na szczęście, jak wkrótce miało się okazać. Byłam odpowiedzialna za synka, w żadnym wypadku nie mogłam ryzykować depresji, musiałam znaleźć ratunek już, natychmiast.
I znalazłam, kiedy powodowana autentyczną rozpaczą przestałam go szukać w mądrości innych ludzi, a zaczęłam we własnej duszy; wystarczyła jedna bezsenna noc...
Tylko tyle czasu potrzebowałam, żeby odrzucając górę śmieci (stereotypów, błędnych przekonań, uprzedzeń) dokopać się do źródła własnej mądrości i siły. Udało mi się znaleźć więcej niż szukałam - nie spodziewałam się istnienia w głębi duszy wewnętrznej busoli, która wyprowadziła mnie ku słońcu i odtąd bezbłędnie wskazuje drogę w labiryncie uczuć.
Udało mi się, bo miałam dość determinacji, żeby zdobyć się na przełamanie wewnętrznej inercji i zmobilizować do działania.
Jeśli mnie, osobie przeciętnej, się to udało, to może udać się każdemu, bo taką busolę zainstalowała nam w duszy ta sama wyższa siła, która umieściła w niej potrzebę akceptacji, miłości, zaufania, prawdy i wolności czyli uniwersalnych duchowych wartości, uznawanych za najważniejsze jak świat długi i szeroki (gdyby były przez wszystkich stosowane w praktyce, ziemia byłaby rajem). Mam nadzieję, że uda mi się zainspirować do szukania własnej drogi, własnej busoli, bardzo wielu czytelników, zwłaszcza czytelniczki, bo piszę głównie dla kobiet. Stąd wzięła się potrzeba spisania tych doświadczeń, potężny wewnętrzny imperatyw, który swego czasu bardzo mnie zadziwił. http://www.ksiegarnia123.pl/p/36019/...zyla-jedna-noc
Rozwój osobisty. Medytacje terapeutyczne - Ryszard Krupiński
Rozwój osobisty. Jakże modne słowa w dzisiejszych czasach. I dalej można wymieniać: samorealizacja, osobisty potencjał, bycie sobą – ale o co tak naprawdę chodzi, „z czym to się je”? Zapraszam Was do podróży z Ryszardem Krupińskim, który nie boi się podejmować trudnych tematów oraz dzieli się swoimi spostrzeżeniami.
Książka zawiera 24 krótkie rozdziały. Każdy z nich dotyka odrębnych treści. Jest to szeroki przekrój przez problemy, kwestie z którymi spotykamy się na co dzień, przez co autor daje szanse Czytelnikowi do zatrzymania się i głębszej refleksji. Można znaleźć rozważania nad naprawdę trudnymi tematami jak lęk, przebaczenie, zazdrość, czy bezsens i beznadziejność. Są także tematy szczególnie ważne w codziennym funkcjonowaniu z innymi, jak pewność siebie, komunikacja. Autor zachęca do zastanowienia się co jest dla mnie ważne tu i teraz, rozpoznania własnych zasobów, mocnych i słabych stron, a także uświadomienia sobie co robię źle lub co powinienem/powinnam w sobie zmienić, a co z kolei pielęgnować. Każdy może znaleźć coś dla siebie szczególnie ważnego. Z pewnością nie jest to tego rodzaju książka, którą się połyka jednego wieczoru czy nocy. Trzeba dać sobie czas na „dyskusje” z autorem. Czytelnik ma pełne prawo do polemiki (co zresztą sam autor podkreśla), chodzi bardziej o ukierunkowanie na wewnętrzny dialog, który z pewnością ma charakter rozwijający i ubogacający.
Podczas lektury były chwile entuzjazmu, dłuższej refleksji, ale też momenty krytyki. W ten sposób już pierwszy rozdział, nawet pierwsze zdania zachęciły mnie do dalszego czytania. Była to wzmianka o „dobrych radach” które jakże często słyszmy od bliskich, a które są tak strasznie uciążliwe i zniechęcające. Coś w stylu magicznego hasła „będzie dobrze” i pogłaskaniu po kolanie. Zapadł mi też w pamięć rozdział, gdzie autor wprost zachęca do stawiania sobie wyzwań, podejścia zadaniowego. Albo jeszcze inny, gdzie pokazuje jak dużo zależy w komunikacji z drugą osobą od niewerbalnych treści, a jak mało od samych słów. Są to rzeczy z pozoru proste, ale często ich sobie nie uświadamiamy w życiu codziennym. z tekstu można wymuskać kilka perełek czyli takich pytań pobudzających do przemyśleń. Na przykład: „Czyje nosze okulary, czy spoglądam na siebie oczyma obcymi czy swoimi?”. „Jaki wizerunek samego siebie zbudowałem z cegiełek oceny innych ludzi, a szczególnie w które oceny i opinie uwierzyłem do tego stopnia, że stały się one moją dzisiejsza samoopinią i samooceną?” Dużym plusem jest także przytaczanie przykładów z życia codziennego.
Jestem świadoma, iż intencją autora była sygnalizacja pewnych treści. Czytając te krótkie rozdziały miałam jednak pewne poczucie braku. Myślę, że bardziej opowiadałabym się za głębszym potraktowaniem zagadnień. Dodałabym też więcej treści wprost rozbudzających w Czytelniku motywację do dalszej pracy nad sobą. Ponadto nieobce autorowi jest stosowanie terminologii psychologicznej. Wiem, że niektóre pojęcia są bardzo spopularyzowane. Jednak zabrakło mi poświęcenia miejsca na dokładne wyjaśnienie, jak autor je rozumie w danym kontekście.
Po lekturze tej książki nachodzi mnie pewna refleksja. Wydaję mi się, iż jeżeli osoba sięga już po tego typu lekturę ma już pewną motywacje albo do wprowadzenia zmian w swoim życiu czy po prostu potrzebę głębszego namysłu nad sprawami dla siebie ważnymi. Tak więc każda książka, która popycha ją do zatrzymania się, zastanowienia się nad tym w jakim momencie życia teraz się znajduję, poznania i przede wszystkim nauczenia się nazywania swoich wewnętrznych przeżyć i stanów emocjonalnych jest godna polecenia. Tych treści właśnie dotyka książka Ryszarda Krupińskiego. Podsumowując myślę, że ta książka pozytywnie nastraja do wprowadzania nawet tych najdrobniejszych zmian w życiu i do uporządkowania swojej „osobistej życiowej wizji”. Z pewnością zachęca do dalszych poszukiwań.
Recenzja pochodzi z portalu moznaprzeczytac.pl
Pleban - zaskakująca powieść Nowodworskiego
"Pleban" Patryka Nowodworskiego to straszna historia o duchach, która dotyczy dawnej i mrocznej zależności między księdzem, domem a pewną rodziną. Jest to także opowieść o cierpieniu, grzechu i wybaczaniu.
Młody człowiek obudziwszy się rano stwierdza, iż ma całkowitą pustkę w głowie. Niby wie, że obok niego leży śpiąca żona, że ma dziecko, ale nie potrafi „złapać” kontaktu z rzeczywistością. Przytrafia mu się to już kolejny raz w życiu. Jego ciało wykonuje pewne podstawowe czynności niejako z automatu. Po upływie kilku lat, wraz z żoną kupuje od sędziwego proboszcza stary dom, do którego się przeprowadzają. Tam zaczynają dziać się dziwne rzeczy, które z początku sugerują mu, iż posiadłość, którą nabył jest nawiedzona, jednak wraz z odkrywaniem tajemnic domu, prawda okazuje się znacznie bardziej … mroczna i zaskakująca.
Autor jest młodym człowiekiem, który próbuje odnaleźć się, jako pisarz. Jego pierwszą wydaną powieścią była „Kochanka”- komediowy romans z elementami erotyki. Tym razem spróbował swoich sił w nieco innym gatunku literackim.
1 załącznik(ów)
Podszepty pychy. Opowiadania
Podszepty pychy. Opowiadania to książka zabierająca czytelnika w podróż do czterech różnych światów. Bohaterowie dwóch pierwszych opowiadań żyją w świadomości, że dzięki rewolucji technicznej posiedli atrybuty boskiej władzy do kreowania nowego rodzaju istnień, a przynajmniej decydowania o kształcie ich egzystencji. Natomiast bohaterów dwóch następnych opowiadań łączy potrzeba bycia zauważonym, docenionym lub po prostu kochanym. Pragną bliskości drugiego człowieka, ale w rzeczywistości, w której przyszło im żyć te proste, naturalne uczucia nie mogą być zaspokojone.
Załącznik 301289Załącznik 301289
Ogród Adonisa przenosi nas do niezwykłego, położonego na właściwym poziomie troposfery ogrodu, pełnego niepoznanych dotąd organizmów i ekscentrycznej infrastruktury. Jego twórcą jest zmęczony życiem w świecie uprzedzeń i animozji zakonnik, który pragnie w przyszłości przeniknąć do swego ogrodu jako odmienna roślina, by wreszcie poczuć prawdziwą istotę życia. Tytułowy Indeks mobilności to wartość, która wyraża przydatność każdego człowieka w społeczności, żyjącej w bliżej nieokreślonym mieście. Służy rozwojowi gospodarczemu i przyczynia się do ogólnego dobrobytu, ale mieszkańcy miasta odczuwają zgoła coś odmiennego. Natomiast opowiadanie Consumento opisuje wirtualne planetarium choć początkowo stworzone jako narzędzie kuszenia rzeszy klientów dla wielkich korporacji to właśnie za sprawą zdeformowanego fizycznie i zakompleksionego, aczkolwiek niepozbawionego inteligencji, Mentora, planetarium staje się nową rzeczywistością, w której wszyscy pragną zaistnieć.
