Blog "spy-stories" czyli opowiadania 'szpiegowskie'

Witam!
Chciałbym zaprezentować wam swojego bloga z opowiadaniami.

Opowiadania będą się pojawiać w weekendy (w szerokim pojęciu piątek-poniedziałek), zależy jak obu autorom się będzie chciało. W „weekend” będą pojawiać się najwyżej
dwa opowiadania – jedno moje, jedno Vaynearda.
Autorami będziemy tylko my. Ale dzięki temu zobaczycie dwa odmienne spojrzenia na ogólny szkic opowiadania, co będzie czasami zmuszać nas do zmiany koncepcji. Obaj piszemy to co chcemy, więc jest to również pewnego rodzaju zabawa dla nas. Opowiadania będą wrzucane na przemian. Właśnie po to, żeby psuć sobie nawzajem konwencję twórczą.
Zapraszam do przeczytania i pozdrawiam!

http://spy-stories.blog.pl/

Próbka naszych możliwości. W miarę możliwości postaram się wrzucić resztę.

Prolog
(autorstwa Vaynearda)
Był wieczór. Niby normalny, lecz coś o czym nikt nie wiedział miało się stać. Młody chłopak, którego imienia nie znamy odmieniał tego dnia pracę rządowego wojska.
30 grudzień, 2011 roku, Sprawozdanie z odebrania poufnych danych od agenta.
Tego dnia odmieniłem pracę wojskowej agencji. ten wieczór sprowadził do mnie wiele pytań. Np. „Co ja kurwa tutaj robię?!” Ale cóż, zadanie miało być wykonane i nie miałem nic do gadania. Z tajnego schronienia ok., godz. 15.30. Jak to nie bywa w naszym kraju, śniegu nie ma. Ale powinien być, no cóż, bywa i tak. Po otwarciu drzwi moja mina zrzedła do końca. Padał deszcz! Nic mnie tak bardzo nie wkurza jak cholerny deszcz. Jednak misja czekała. Po postawieniu kroku na chodniku widziałem codzienny widok. Ratusz miejski, rynek, czy też kamieniczki z czasu średniowiecza. Idąc w kierunku umówionego spotkania mijam dom kultury. Następnym ciekawym miejscem jest główna ulica miasta, nazwana na cześć marszałka Piłsudskiego. Znajduje się tam mnóstwo sklepów i restauracji, jednak po 16 latach mieszkania tutaj, nie robi to na mnie najmniejszego wrażenia. Przed końcem ulicy skręciłem w jedną z uliczek, prowadzących do miejsca spotkania. Ludzi mijałem wielu, pewnie to z gorączki nowego, 2012 roku. Na szczęście nikt zapewne nie wiedział po co ja się tutaj pojawiłem. Doszedłem do upragnionego miejsca. Dotarłem tam, gdzie miałem czekać na agenta. Wchodzę do pobliskiego sklepu. Nie miałem zamiaru moknąć na tym cholernym deszczu. Wiem, jedynie, że ma mieć na sobie siwą kurtkę i być w podobnym wieku do mojego. Mija pierwsze 5 minut. Żadnego śladu naszego łącznika. Po kolejnych pięciu minutach dostrzegam za przezroczystymi drzwiami, siwą kurtkę. Gdy wszedł i pokazał mi owiniętą w brystol płytę, to już wiedziałem o co chodzi. Podszedłem do niego i usłyszałem tylko trzy słowa : „Uważaj na siebie.” Podał mi paczkę i poszedł do sklepu po papierosy. W pierwszej chwili ustałem się pod drzwiami. Za chwilę spokojnym krokiem wyszedłem. Jednak nie patrząc za siebie, wziąłem nogi zapas i pobiegłem. Ale zorientowałem się, że mogę być obserwowany przez wrogi kontrwywiad. W uliczce zwolniłem i wróciłem do normalnego tempa. Wracając tą samą drogą nie zauważyłem nic podejrzanego. Szedłem prosto do kryjówki. Dotarłem tam bez żadnego kłopotu. Teraz czas na odpoczynek.

Podpisano
chor. Koblencki Andrzej

Cytuj:

---

Był wieczór. Niby normalny, lecz coś o czym nikt nie wiedział miało się stać(wydarzyć lepiej brzmi). Młody chłopak, którego imienia nie znamy odmieniał tego dnia pracę rządowego wojska.
30 grudzień, 2011 roku, Sprawozdanie z odebrania poufnych danych od agenta.
Tego dnia odmieniłem pracę wojskowej agencji. ten wieczór sprowadził do mnie wiele pytań. Np. „Co ja, kurwa, tutaj robię?!(bez przecinka brzmi jakby on był tą kurwą)” Ale cóż, zadanie miało być wykonane i nie miałem nic do gadania. Z tajnego schronienia ok.,(co okej? :) nie używa się skrótów, do tego ten przecinek, a kysz) godz. 15.30. Jak to nie bywa w naszym kraju, śniegu nie ma.

---

Fajny pomysł na treść, ale mimo ogólnej poprawności językowej, styl jest bez polotu, sztywny i ciężki, a fabuła z potencjałem niewykorzystana jak należy. Liczę, że będzie lepiej w kolejnym tekście.

Co rozumiesz przez to, że styl jest 'ciężki'? Z resztą zapraszam do przeczytania pozostałych czterech opowiadań.
http://spy-stories.blog.pl Za chwilę wejdzie tam już piąte opowiadanie (3 mojego autorstwa), które pojawi się również tutaj.
Rozumiem, że "niewykorzystanie fabuły" dotyczy tylko tego opowiadania. Jest ono częścią opowieści, resztę można znaleźć w linku.
Wracając do stylu - jest to akurat opowiadanie kolegi. Próbka moich umiejętności za około godzinę.
Pozdrawiam :)

Trudno określić, po prostu się czuje, czy czyta się łatwo czy ciężko ;) Ale możliwe, że wpływ na to mają mało rozbudowane zdania, słownictwo, mieszanie czasów, może za mało czytanych książek, a może za mało ćwiczeń, nie wiem ile lat macie, więc trudno mi się odnieść. Oczywiście nie mówię, że tekst jest zły, bo nie jest, bywały tu gorsze. Niemniej mogło być na pewno lepiej.
I tak, ocena dotyczy tylko tej części, jak znajdę czas zajrzę do kolejnych, pozdrawiam i radzę się nie przejmować, bo ja tu jestem często ta zła, bo innym może się podobać

pozwoliłam sobie przerobić tekst, żeby pokazać różnicę.

Cytuj:

---

Wieczór. Na pozór normalny, lecz wkrótce miało się wydarzyć coś o czym nikt nie wiedział. Tego dnia młody chłopak, którego imienia nie znamy, odmieniał pracę rządowego wojska.(nie wiem co to znaczy wprawdzie ale ufam, że jesteś w temacie).

30 grudnia, 2011 roku
Sprawozdanie z odebrania poufnych danych od agenta.

Dziś odmieniłem pracę wojskowej agencji. Wieczorem naszło mnie wiele pytań, np. Co ja tutaj, kurwa. robię?! Cóż, zadanie miało być wykonane i nie miałem nic do gadania. Wyszedłem z tajnej kryjówki około godziny 15.30. Jak to bywa w naszym kraju, śniegu oczywiście nie było, mimo że być powinien! Bywa i tak... Moja mina zrzedła do końca, bo nagle lunął deszcz. Nic mnie nie wkurza tak bardzo jak cholerna ulewa, jednak misja czekała, więc ruszyłem naprzód. Idąc chodnikiem widziałem codzienny widok - ratusz miejski, rynek i kamieniczki z czasu średniowiecza. Wkrótce minąłem dom kultury, a za nim wyłoniła się główna ulica miasta nazwana na cześć marszałka Piłsudskiego. Otaczało ją mnóstwo sklepów i restauracji, choć po szesnastu latach mieszkania tutaj nie robi to na mnie najmniejszego wrażenia. Na krańcu drogi skręciłem w jedną ze ścieżek prowadzących prosto do miejsca spotkania. Minąłem wiele osób, zapewne z powodu zbliżającej się gorączki sylwestrowej nocy. Na szczęście nikt nie wiedział po co się tu pojawiłem. Po chwili byłem na miejscu, czyli tam, gdzie miałem czekać na agenta. Wszedłem jednak do pobliskiego sklepu, bo nie miałem zamiaru zmoknąć do suchej nitki. Spojrzałem za szybę i obserwowałem. Wiedziałem jedynie tyle, że ten człowiek jest moim rówieśnikiem i będzie miał na sobie siwą kurtkę. Minęło pierwsze pięć minut, a śladu naszego łącznika nie było. Po kolejnej chwili zauważyłem za przezroczystymi drzwiami lokalu siwą kurtkę. Agent wszedł do środka i wyjął owiniętą w brystol płytę. Wiedziałem już o co chodzi. Podszedłem do niego i usłyszałem tylko trzy słowa - "uważaj na siebie.” Oddał mi paczkę i oznajmił, że idzie do sklepu po papierosy. Przez chwilę nie ruszałem się z miejsca, po czym spokojnym krokiem wyszedłem. Na zewnątrz, nie oglądając się za siebie, wziąłem nogi za pas i zacząłem biec. Resztki rozsądku podpowiedziały mi, że mogę być właśnie obserwowany przez wrogi kontrwywiad, więc zwolniłem. Wracałem do kryjówki tą samą drogę i nie zauważyłem niczego podejrzanego. Nadszedł w takim razie czas na odpoczynek.

---

wprawdzie to też nie jest idealne, ale to jest właściwszy kierunek

Kolejne moje opowiadanie. Trochę wymęczone, ale jest.

Nowe miejsce pracy (5)

Godzina 17. W Polsce, jak na grudzień przystało już pewnie ciemno. A my siedzimy w jakimś hoteliku na przedmieściach Kabulu i odbieramy meldunki od Aliego, który już zdążył się zakonspirować. Jedynie GROM-owcy nie mają nic do roboty. Mimo że w samolocie nie poznaliśmy się bliżej, to było widać, że to sami swoi, że prawdziwi Polacy. Kontrola na granicy też to zauważyła, i chłopaków uszczuplono o pewnie ilości wszelkich alkoholi. Ilość jaką próbowali przewieść do hotelu, nie tylko okazała się nielegalna. Dla Afgańczyków była to śmiertelna dawka etanolu. Teraz trzech z nich się opalało, dwóch moczyło się w hotelowym basenie. Dla nich to wszystko spacerek. Do momentu odbijania zakładnika.
Z wiadomości od Aliego wynikało, że nie będziemy mieli lekko. Z tego co udało mu się ustalić grupa terrorystyczna, która więzi Polaka jest przygotowana na przyjęcie nieproszonych gości, takich jak my. Sama baza, gdzie trzymany jest zakładnik jest uniezależniona od otoczenia, poza cotygodniowymi dostawami żywności. W okół budynków rozciąga się mur o wysokości czterech metrów, z jedną bramą, od zachodu. Możliwe, że jest tam również tunel ewakuacyjny. Wszystko oczywiście pod czujnym okiem kamer. Za jakiś czas chcą uświadomić nas o tym, że mają naszego człowieka i zamienić go na mnie. Niestety Ali nie ustalił po co jestem im potrzebny, ani kto jest tym zakładnikiem, który jest więziony. Swojego czasu kilku Polaków ginęło w Afganistanie, jedni wśród swojego oddziału, inni podczas wykonywania misji infiltracyjnych. Jedni w grupach, inni samotnie.
Mimo sporej ilości informacji ustalonych przez Aliego, co do reszty byliśmy w dupie. Tak jak i z alkoholem, niektóre rzeczy dało się przewieźć przez granice, a niektóre nie. Tymi rzeczami były na przykład wszelka broń należąca do nas i do GROM-u. W obu przypadkach została nam ona odebrana już na odprawach w bazie. Jedyne co zabraliśmy, to mundury polowe. Do tego Andrzej miał problemy z laptopem. Przy tej temperaturze powietrza nie działał najlepiej.
-Dobra chłopaki trzymajcie się. Kolejny meldunek za dwa dni. Mam nadzieję, że zbiorę dla was trochę więcej informacji.
-Spokojnie. Nie spieszy nam się. Rób dalej swoje. Trzymaj się stary.
-Na razie.
Oczywiście kłamałem. Gdzieś tam nasz człowiek czekał na nas. Śpieszyło nam się jak cholera.

Co do posta poprzedniego - kosmetyczne zmiany, a jednak widać różnicę.

Cytuj:

---

ProEda napisał

wprawdzie to też nie jest idealne, ale to jest właściwszy kierunek

---

Kochana Edio, zapamiętaj że każdy ma swój styl i takie słowa dość śmiesznie brzmią ;D Bez urazy.

Pomysł zajebisty - czekam aż się rozpiszecie.

Kochany Masterze, nie zgadzam się. Niektórzy stylu nie mają wcale, a inni mają marny i trzeba nad nim pracować. Ale przykładu nie zapisałam ze zmianą stylu - wyeliminowalam jedynie błędy językowe, sylistyczne, techniczne, logiczne i gramatyczne. Zajęło to mniej czasu niż gdyby je wymieniać. Jeśli ktoś jeszcze nie będzie umiał dostrzec gdzie błędy były, mogę rozczłonkować ;)

A co do nowej części, jest o niebo lepsza. Fajny pomysł, fajna narracja, płynnie się czyta. Błędów kilka jest, ale drobne, jak będę na kompie to zedytuję i wskażę.

Dziękuje za słowa uznania. Mimo, że tekst krótki to męczyłem się nad nim dość długo, bo prawie godzinę (nie wiem czy to przez słowa krytyki co do fragmentu kolegi, czy przez dłuższą przerwę w pisaniu).

Jeśli chodzi o styl, to uważam, że żeby mieć jakiś tam swój styl wystarczy umieć pisać i czytać ze zrozumieniem. Ekspertem, jak obecni tutaj nie jestem, ale myślę, że żeby
pisać opowiadania lub dłuższe utwory potrzebna jest jakaś znajomość dzieł pisarzy uznanych. Ja wzoruję się na Sapkowskim i chyba to coś daje.

No hej :D To ja jestem autorem pierwszego opowiadania i cieszę się, że są słowa krytyki i postaram się zmienić te kilka rzeczy, ale ja się dopiero uczę tak pisać i błędy się zdarzają każdemu :)

Witaj ;) ja się cieszę za to, że się nie zrażasz. Każdy na początku pisze gorzej niż lepiej i tylko pisząc trenuje się umiejętności. Pozdrawiam i powodzenia

Jesli ktos nie potrafi przyjąc krytyki to bedzie tylko gorzej. Ja jestem otwarty na każdą krytyke i przez nia się uczę :)

Cytuj:

---

ProEda napisał

Kochany Masterze, nie zgadzam się. Niektórzy stylu nie mają wcale, a inni mają marny i trzeba nad nim pracować. Ale przykładu nie zapisałam ze zmianą stylu - wyeliminowalam jedynie błędy językowe, sylistyczne, techniczne, logiczne i gramatyczne. Zajęło to mniej czasu niż gdyby je wymieniać. Jeśli ktoś jeszcze nie będzie umiał dostrzec gdzie błędy były, mogę rozczłonkować ;)

---

Patrz. Jest sobie trzech pisarzy - jeden lubi styl "A", drugi styl "B" a trzeci jest laikiem. Idąc do pierwszego pisarza dostanie pochwałę, a od drugiego naganę, i na odwrót. Wiesz że cię kocham, tak z miłości ci to mówię, że komentując czyjś styl i proponując zmiany tak na prawdę zmieniasz wszystko według siebie. Po prostu styl albo się podoba albo nie.


@ down


Jesteś w ciąży albo nie - wiersz jest dobry albo nie.

Styl jest albo dobry albo nie ;d kocham takie diskusy
A fragment, w którym usunęłam błędy - uwierz, do mojego stylu mu daleko. Zmiany dotyczyły tylko i wyłącznie błędów, a z własnego doświadczenia wiem, że takie porównania są budujące i lepiej działają niż rozłożenie tekstu na czynniki pierwsze. Ja nie krytykuję, żeby krytykować, tylko żeby autor uwierzył w to, że może więcej.
ah zapomnialabym

Cytuj:

---

Mimo, że w samolocie

---

bez przecinka

Cytuj:

---

będziemy mięli lekko

---

Cytuj:

---

Wspacjaokół budynków

---

przed ani przecinkow tez nie stawiamy, chyba ze ani powtarzamy ;d

@up
No zgadza sie ;d

Btw jeszcze a propo stylu - jest oceniany wszedzie - na wypracowaniach, na maturze, na konkursach, zawsze iles punktow na styl jest przeznaczona. Wiec moze byc tych punktow nawet zero. Jesli na maturze styl przestaną oceniać, przyznam Ci rację :D

Styl nie jest ani dobry, ani zły. Może on po prostu odpowiadać czytelnikowi lub nie odpowiadać.

Faktem jest natomiast, że styl wrodzony nie jest i można go ćwiczyć. Po pierwsze czytając, podświadomie łapiemy to, jak piszą różni autorzy i zbieramy niektóre cechy, po drugie - pisząc. Wystarczy przeczytać swój tekst po napisaniu i go poprawić. To też rozwijanie swojego stylu, zauważenie że mamy tendencję do czegoś, co, na przykład, źle brzmi.

Natomiast inną sprawą jest lekkość języka. Da się napisać książkę, czy opowiadanie, po którym będzie się lecieć błyskawicznie z pełnym zrozumieniem. Za przykład weźmy Pilipiuka i jego opowiadania o Wędrowyczu. Nikt nie zaprzeczy, że czyta się je dobrze. Styl zaś to fakt, czy pozostaniemy przy nich dłużej, czy nie. To forma tego, jak coś zostało napisane. Za styl można na przykład uznać overload opisów u Poe'go. Nie jest to złe, ani dobre. Ma zwolenników i przeciwników.

Nie wiem jaka jest oficjalna definicja stylu, ja ją tak widzę i tak opisałem. Powoływanie się na jakiekolwiek słowniki niespecjalnie ma sens, bo to nie o definicję wyrazu chodzi, a o jego pojmowanie, które każdemu przysługuje w jego własny sposób.

Cytuj:

---

ProEda napisał

@up
No zgadza sie ;d

Btw jeszcze a propo stylu - jest oceniany wszedzie - na wypracowaniach, na maturze, na konkursach, zawsze iles punktow na styl jest przeznaczona. Wiec moze byc tych punktow nawet zero. Jesli na maturze styl przestaną oceniać, przyznam Ci rację :D

---

To akurat zupełnie inny rodzaj stylu, bo po prostu zgodność stylistyczna polega na odpowiednich kolokacjach wyrazów.

No to o tą zgodność chyba mi chodziło, dla mnie to zawsze się styl nazywało :D

Zgadzam się z blues manem ; p
Poza tym dziękuje za pokazanie błędów. Biorę się za poprawianie w poście i na blogu. Przy okazji wrzucę też opowiadania od 1 do 4. Może te części też przypadną wam do gustu :)

Wszystko się sypie (1)

Tego dnia wszystko miało być nie tak jak powinno. I było. Z jednym wyjątkiem. Było jeszcze gorzej niż powinno być.
Po powrocie z tej nieszczęsnej „misji” jak to określiło dowództwo przekazałem materiały majorowi Chejmowickiemu. Wtedy wszytko się posypało.
- Ich chyba do końca pojebało!
- Ale że z czym? – zapytałem.
- Z tą całą nową organizacją. „Ze względu na znikomą potrzebę funkcjonowania jednostki, zostanie ona usunięta, a jej członkowie przydzieleni do organizacji w miastach….”
- Ale przecież to my wykonywaliśmy najważniejsze misje zwiadowcze dla tego kraju! Więc czemu nie mogą nam przydzielić ludzi z innych jednostek? – zapytałem – to przecież chyba oczywiste, że u nas są najlepsi ludzie.
- No właśnie. Sam sobie odpowiedziałeś na to pytanie. Ta jednostka zrobiła już za dużo. Według nich.
Te słowa zakończyły naszą rozmowę. Bo poza tymi „nowymi rozkazami przyszły nowe, razem z całą dokumentacją. Wyglądało na to że jakiś cwaniak wiedział za dużo.
W głównej bazie czekali już kumple po fachu.
- I co?
- Co tam znowu od nas chcą?
- Będzie w końcu jakaś robota? – pytali.
W naszej agencji pracowało około 25 agentów, każdy różnił się od siebie tak, jakby byli przypadkowymi ludźmi z ulicy. Mięli jednak jedną cechę wspólną która występowała u każdego porządnego Polaka. W skrócie – „A ze mnom się nie (przerwa na oddech i czknięcie) napijesz?” Ale każdy z nich miał wyćwiczony jeden dialog na pamięć:
- Dzień dobry, poproszę 15 Lechów, 7 Pereł i 8 Speciali.
- (po dłuższej chwili) Proszę bardzo, coś jeszcze?
- Tak, uhm. Poproszę 4 połówki Sobieskiego.
Do tego opcjonalnie dochodziło „Da pani na zeszyt” oraz „Dzdzięki” jeśli szła druga kolejka. JEśli nie było Lechów, Pereł lub Tyskich, każdy z nas znał zamienniki.
Jen wyrwał mnie z zamyślenia:
- No gadaj do cholery!
- Chcą usunąć naszą jednostkę. Po następnej misji.
Nigdy wcześniej, przez 20 lat służby w tym fachu nie słyszałem takiej wiązanki przekleństw, określeń narządów płciowych i wyzwisk wycelowanych w dowództwo. Poza tym nigdy nie były tak celne. Dobrze, że Zbych powiedział to, co powiedział.
- Chłopaki, pierdolimy to. Idę do sklepu. I kupię jedną połówkę więcej niż zwykle.
Tak perfidnie skończył się dla nas 11 listopada. Ale najgorsze było to, że stara prawda wzięła górę – Obojętnie, ile butelek wódki kupisz i tak jednej połówki zabraknie.

Wyjaśnienia (2)

Dzisiaj, po całej nocy picia naszego standardowego towaru, myślenia co dalej z nami będzie i wyzywania na to całe pojebane dowództwo mieliśmy rozwiązać nasz problem. Musiałem się w końcu wybrać Biura Operacyjnego . Ale nie po następną misje. Trzeba było im wytłumaczyć z polskiego na nasze, że w tym kraju MY jesteśmy najlepsi i nie można nas ot tak zlikwidować. Ale najpierw trzeba było wyleczyć boląca głowę… Po przespanym dniu, jeszcze na kacu zmusiłem się do wstania z łóżka. Ubrałem galowy mundur i powiedziałem do siebie:
-Teraz, albo kurwa nigdy.
Idąc tak przez korytarz przez mój mózg przeszło mi moje całe 20 lat kariery. Poczynając od prostych misji ubezpieczających i konspiracyjnych w ZSRR w czasie Zimnej Wojny, ostrej rozwałki w Kosowie w 1997 i do wysłania mnie do Iraku razem z Polskimi służbami w 2003. Teraz zszedłem do niewielkiej elity ludzi, która działa na terenie kraju w charakterze jednej z najbardziej zatajonych oddziałów. A teraz mieliby się nas pozbyć? Nie na mojej zmianie. Podszedłem do drzwi Biura wziąłem głęboki oddech i zapukałem. Usłyszałem donośny głos pułkownika:
-Wejść!
Delikatnie chwyciłem klamkę i wszedłem do pokoju. Nie był to duży gabinet, nawet jak na tak wysoki stopień. Za dębowym biurkiem siedział wysoki człowiek, mniej więcej po 50-siątce. Miał na sobie mundur polowy wz. 94 z pagonami. Dwie belki i trzy gwiazdki. A jednak można do czegoś dojść w tej branży. Pewnym krokiem przeszedłem próg, stanąłem wyprostowany i zasalutowałem:
-Pułkowniku, chorąży Andrzej Koblencki melduje się!
-Spocznij! – Odpowiedział – Sebestian Kiełpa. Siadajcie. Co was sprowadza?
-Pułkowniku, o co chodzi, że nasza jednostka ma być zlikwidowana?! Jakim prawem praktycznie najlepszy oddział w kraju ma zniknąć?!
-Sprawa jest poważniejsza niż Ci się wydaje żołnierzu. Jeden z naszych agentów z oddziału z Krakowa został zdemaskowany podczas operacji w Afganistanie. Talibowie nie znaleźli przy nim naszego małego dyktafonu i GPS-a. Z zapisów rozmów wiemy, że próbowali się czegoś o Tobie i Twoim oddziale dowiedzieć. Nie wiadomo skąd o Tobie wiedzą, to jest głebsza sprawa. Teraz priorytetem jest odzyskanie naszego człowieka. Masz teraz ważne zadanie. Wybierz trzech najlepszych ludzi, wnikniecie do środowiska afgańskiego. Będziecie współpracować z GROM-em. Przeszkola was na odpowiedni poziom. Ruszacie za 4 dni. Chcę mieć akta tych trzech wybrańców i wiedzieć co potrafia, ile maja wzrostu i jaki pierdolony numer buta potrzebują. To ma być misja idealna. – Przestał na chwilę mówić i napił się wody.
-Pułkowniku, jeśli można, wiemy co mamy robić. Co wiemy o Talibach i innych skurwysynach?
-Niewiele, z zapisów wiemy, że koło niego krąży około 15 ludzi. Panuje tam chaos, ale się ogarniają. Jest zaminowane wejście główne, nikt nie ma tam wstępu pojazdem. A na piechote, każdy musi pokazać tatuaż. Nie wiemy jak on wygląda. Są dobrze zorganizowani, to fakt. Jest tam sporo śmietanki. To może być jedna z najwiekszych naszych dotychczasowych operacji.
-No tak, ale czemu nasza jednostka ma być usunięta?!
-Muszą mieć złe informacje, jednostka będzie w stanie uśpienia. Po całej akcji wrócicie do działania. Ten cały raport to ściema, ale niech będzie w jak najwęższym kręgu nieoficjalna wersja.
-Tak jest. Zabieram się do organizacji. Dostaniemy jakieś papiery?
-Tak wszystko ma już GROM. Dostaniecie wszystko w Grudziądzu. Wyruszacie stamtąd.
-Tak jest! Na pohybel skurwysynom!
-Tak trzymaj Koblencki! Odmaszerować!
To więc takie bajki się tu kręcą. Fakt faktem, sprawa była poważniejsza niż myślałem. Teraz trzeba wybrać ludzi. Najpierw jednak zbiórka i czas to oblać, być może ostatni raz widzimy się wszyscy razem…
(zadymę w Biurze Operacyjnym opisał Vayneard)

Jak wybrać? (3)

To pytanie nurtowało mnie przez najbliższe 2 dni. Jak wybrać? Kogo? A czasu było coraz mniej. Poza tym ta całą papierkowa robota, która dochodziła do całej sprawy ze względu z „usunięciem jednostki”. Do tego cały czas kontaktował się ze mną GROM, który chciał omówić aspekty współpracy, i wspólne „ćwiczenia”. I z tymi ćwiczeniami też był problem. Młody już nie jestem a ich kapitan pewnie będzie chciał zrobić nam chrzest, który zdecydowanie do przyjemnych nie należał. Bardzo przypominał bieg katorżnika, ale znając humor GROM-owców to przy okazji najchętniej nauczyli by nas rozbrajania ładunków nuklearnych, ale na szczęście prawo zabrania użycia do tego prawdziwej bomby. Do tego pewnie dojdzie jakaś wspólna misja, żeby zgrać się jako drużyna. Mówią, że lenistwo mija, gdy się dorośnie. Nie mogę się doczekać tego momentu. W wieku 34 lat mógłby wreszcie nastąpić.
Po południu zacząłem się zastanawiać nad tymi trzema osobami. Zdecydowanie potrzebny nam był informatyk. Znałem kilka osób, ale stwierdziłem, że stary Andrzej nam wystarczy. Krótko o nim: st. sierż Andrzej Kossak był hakerem jednostki. Swoim „laptopem” (robiony na zamówienie, jest w stanie obliczyć wszystko, a także wytrzymać upadek z 4 piętra) był w stanie wykraść stronie nieprzyjaciela każdy plik (w wolnych chwilach nieprzyjaciele w ramach żartów tracili swoje pornosy), zmienić działanie każdego programu na dowolnym komputerze, lub usunąć bazy danych dotyczące pocisków nuklearnych. Jego największym sukcesem jest jak na razie zgaszenie światła w pokoju Osamy Bin Ladena podczas jego zabójstwa. Oczywiście przez internet.
Hmmm, ale kto następny? Na pewno przyda się podwójny agent. Ali nada się znakomicie. Sierż. Hadżi Abdul Kowalski był rodowitym polakiem z ojca, praojca, ale jego matka pochodziła z Afganistanu. Jego geny na szczęście też, co pozwoliło mu na rozwój w siatce szpiegowskiej, jako podwójny agent w czasie misji w krajach arabskich. Polski akcent nie pozostawiał wiele do życzenia i na jego szczęście arabski również, co wnioskujemy z faktu, że nadaj żyje. Nikt w jednostce nie chciał mówić do niego Hadżi Abdul, po nazwisku też było nieładnie (szczególnie, że takie pospolite), tak więc ktoś wymyślił ksywkę Ali. Samemu Hadż.. Hadźi… Jemu też się spodobała. W każdym razie do tej misji też na pewno będzie pasował jak ulał.
Potrzebowałem jeszcze jednego człowieka. Kogoś uniwersalnego, kogoś, kto może pracować z GROM-em jako zwykły żołnierz lub jako zwiadowca, ale też kogoś kto jest w naszym fachu elitą, tak jak Ali czy Andrzej. Odpowiedź nasuwała się sama- sierż. Jarosław Leśniowiecki. Pracował w jednostce rok, ale już widzieliśmy, że jest w stanie pracować tak dobrze jak my, starzy wyjadacze. Człowiek młody, trochę porywczy, ale znający podstawowe taktyki wojskowe. Przy okazji potrafił pracować w siatce szpiegowskiej. Był wychowankiem gromu, co także ułatwiało całą sprawę. Określenie „Kto jest do wszystkiego jest do niczego” wypowiedział ktoś, kto nie znał Jarka.
Tak to byli ci ludzie których potrzebowałem. Sama śmietanka. Najlepsi z najlepszych. Jedyne co mi pozostało to załatwić te ćwiczenia i wspólną misję z GROM-em. I ich „pierdolony numer buta” dla pułkownika Kiełpy.

Czas wyruszać (4)

No to teraz nadszedł czas żeby wyjechać i się sprawdzić. Ali, Kossak, Leśniowiecki i ja byliśmy gotowi z samego rana. Mimo że jak najmniej osób miało wiedzieć, że nasza jednostka nie zostanie usunięta to powiadomiłem cały nasz oddział jak jest naprawdę. W końcu moje małe skurwysyny musiały się dowiedzieć gdzie ich dowódca jedzie z kilkoma ludźmi i po co się tam wybiera . A nie mogłem zostawić ich na lodzie.
Oczywiście stwarzaliśmy od razu masę problemów, bo nie mogliśmy sami pojechać do tego pieprzonego Grudziądza, bo samochód sam się nie przyprowadzi. Więc wysłali z nami szofera Kamila Stłuczyka. Człowiek naszego popierdolonego pokroju, ale nikt nie mógł go przepić. Nie wiem, jak on to robi, ale nie można go rozgryźć od 5 lat.
Podczas jazdy razem z chłopakami sprawdzaliśmy swój czarny humor. Walka toczyła się o flaszkę żubrówki. Najdziwniejsze jest to, że konkurs wygrał Ali kawałem o Arabach…
Po godzinnej jeździe dotarliśmy do Grudziądza, gdzie miał już na nas czekać oddział GROM-u. Tak też było. Ludzie, którzy pracują w wojsku, wywiadzie czy innych takich strukturach poznają swoich po pierwszym spojrzeniu. My nie byliśmy gorsi. Naszym oczom ukazała się czwórka ludzi. Niby normalni ludzie czekający na samolot, ale było w nich coś dzięki czemu wiedzieliśmy kim tak naprawdę są. Dla nas ta grupa wydała się znajoma. Tak już mamy.
Ich dowódca, kapitan Grzegorz Kalinowski to spory chłop o ogromnym doświadczeniu i zamiłowaniu militarnym. Jednak bardziej podchodził pod maniaka. Jednak jak każdy dobry Polak miał zasadę „ Polak z Polakiem do szabli i do szklanki” Więc szybko znaleźliśmy dobry kontakt.
Następny to st.sierż. Mikołaj Frylek. Widać było, że chłop zna się na rzeczy. Był mocno wyposażony w mięśnie. Stawiam, że wyciska spokojnie 150 kilo. Już sam jego uścisk dłoni budził zdumienie. Nie chciałbym sobie u niego przejebać. Ale poza tym to bardzo przyjazny człowiek, postawił każdemu po piwku.
Trzeci to sierż. Maciej Nowak. W porównaniu do innych był chudym, słabym człowiekiem, jednak nadrabiał to szybkością biegu i inteligencją. Nie wiem, skąd ten sukinkot tyle wie i jak potrafi planowac operację, tak, żeby każdy miał coś do roboty.
Ostatni to sierż. Michał Kapuściński. Miał role naszego Leśniowieckiego. Umiał dosłownie pierdolone wszystko! Od zawiązania butów do rozbrojenia bomby w skarpecie podpiętej do kilku ludzi i przy okazji mógł mu jeszcze pewnie ktoś celować w głowę z kałasza, bo tak spokojnego człowieka nie widziałem.
Byliśmy po odprawie bagażowej, a nasz samolot już stał. Poszliśmy zadowoleni. Z fałszywymi papierami jechaliśmy do Afganistanu odbić tajnego agenta z GROM-em. Tradycyjny niedzielny dzień.
(Dzień wyprawy opisał Vayneard)

Zapraszam na nowe opowiadanie :D od tego czasu sa dwa, ale z meeega opóźnieniem :P Miłego czytania :)

Powoli i do przodu (6)

Po godzinach wylegiwania się nad basenem, niespotykanej ilości wypitego alkoholu (dużej, nawet jak na nas) trzeba było wziąć się do roboty. Mimo, że było kilka dni po nowym roku to nie było więcej czasu na opierdalanie się.
Polegając cały czas na naszym cudownym Alim mieliśmy coraz większy zarys całego kompleksu terrorystów. Sporo budowli ze zbrojonego betonu, w każdej żelazne drzwi zabezpieczone i zamknięte na 4 spusty. Trzy hangary, niewielkie, w których znajdowała się większość arsenału wszystkich terrorystów. A było ich jednak sporo. Ali obliczył ich około 150. Dodatkowo, co jakiś czas pojawia się oficer ze swoja elitarną obstawą. Miał okazje zobaczyć ta elitę w akcji i powiedział, że będziemy potrzebowali jeszcze kilku porządnych ludzi do poradzenia sobie z nimi. Nie wie jednak, gdzie dokładnie trzymają naszego człowieka. Jest kilka piwnic dla takich jak on, ale nie widać go było nigdzie.
Pewnie zapytacie, czemu nie użyjemy zdjęć satelitarnych? Otóż dlatego nie, gdyż Kossak włamał się to głównego systemu i wykrył, że terroryści mają dostęp do rosyjskich satelitów i gdyby nas wykryli, to z całej akcji wyszłoby fiasko.
Po tym rozeznaniu zrobiliśmy szkic sytuacyjny kompleksu. Teren był za duży na otwartą bitwę, więc ją odłożyliśmy jako ostateczność. Musiała to być cicha akcja. Nie wiedzieliśmy jednak, czy nie będzie nas za dużo na taką operacje. Fakt faktem razem z GROM-owcami było nas ośmiu. Na 150 ludzi. Czemu nie? Cały teren było podzielony na kwadraty, jak szachownica, osiem na osiem. Razem jakieś 2km2. Działaliśmy już na większych terenach, ale nie w technice Close Quarter Battle. Czyli na zasadzie : Jeb młotem w drzwi, hukowy do środka, czyścimy i tak całe terytorium. Bez hałasu się nie obejdzie. Więc to było dla nas nowym wyzwaniem, czy poradzimy sobie z takim zadaniem.
W czasie gdy omawialiśmy różne scenariusze wpadł do nas jeden ze starych znajomych z jednostki wywiadu – Jerzy Kolczak. Stary, popierdolony człowiek, który wie co i jak. Jak zwykle wpadł jak do siebie i wykrzyczał swoje przywitanie:
Chuj wam w dupę, tępe popierdolone pały!!
Szczena mi odpadła do podłogi, ale musiałem odpowiedzieć naszym starym przywitaniem:
-Kolczu! Jebany, pierdolony w dupę chuju! Co Ty tu do kurwy nędzy robisz?!
Jak widać, byłem teraz na misji i dostałem cynk, że się tu kręcisz. O co tu chodzi?
Mamy do odzyskania naszego człowieka od tych popierdolonych talibów. Siedzi już tam dobre 2 miesiące. A my się opierdalamy i mamy niedobór w ludziach, a nie chcą nam nikogo podesłać.
To się dobrze składa, jestem teraz wolny Kabel. Przydam się wam?
Się kurwa pytasz ! Masz swój sprzęt czy potrzebujesz go od nas?
Mam swój, ale muszę na niego poczekać jeszcze chwile. Kiedy wyruszamy?
Spokojnie, wiemy gdzie siedzi, ale nie wiemy pod jakim syfem go trzymają. Chwile to jeszcze zajmie. Jak chcesz to częstuj się. Stara, dobra, polska Żubrówka .
O stary! Tego mi tutaj brakowało!
To walnij drinka i gadamy co tu z naszymi popierdoleńcami będziemy robić w piekle z turbanami i latającymi 7.62 nad głowami.
Tak właśnie zyskaliśmy kolejną parę rąk do rozpierdalania ludzi w turbanach. Jerzy Kolczak. Gość, któremu nikt z naszego wywiadu nie dorastał do pięt. Umiał wszystko i wiedział jak to wykorzystać. Od zawiązywania butów w biegu do rozbrajania bomb pod ostrzałem.

Cytuj:

---

Mięli

---

kto co mięli?xD

minusy:
- mnóstwo błędów interpunkcyjnych, a myślałam, że nikt już nie zapomina o przecinkach przed najpopularniejszym "że" lub "który"
- zdarzają się powtórzenia
- liczby niezapisane słownie
- literówki
- zwroty grzecznościowe zapisane z wielkiej litery

a propo, 5 część wsiąkła :O

+część 3 i 6(jak wybrać) najlepsza technicznie
+pomysłowa fabuła, choć trochę przesadnie agresywna

a tak na marginesie, od jakiegoś czasu (u mnie także) widzę, że myślniki się nie kopiują z edytora. Trzeba w odpowiednich ustawieniach w programie ustawić, by nie traktowano myślników jako punktowania - wtedy kopiowanie będzie je obejmowało

Nowe miejsce pracy (5)

Godzina 17. W Polsce, jak na grudzień przystało już pewnie ciemno. A my siedzimy w jakimś hoteliku na przedmieściach Kabulu i odbieramy meldunki od Aliego, który już zdążył się zakonspirować. Jedynie GROM-owcy nie mają nic do roboty. Mimo, że w samolocie nie poznaliśmy się bliżej, to było widać, że to sami swoi, że prawdziwi Polacy. Kontrola na granicy też to zauważyła, i chłopaków uszczuplono o pewnie ilości wszelkich alkoholi. Ilość jaką próbowali przewieść do hotelu, nie tylko okazała się nielegalna. Dla Afgańczyków była to śmiertelna dawka etanolu. Teraz trzech z nich się opalało, dwóch moczyło się w hotelowym basenie. Dla nich to wszystko spacerek. Do momentu odbijania zakładnika.

Z wiadomości od Aliego wynikało, że nie będziemy mięli lekko. Z tego co udało mu się ustalić grupa terrorystyczna, która więzi Polaka jest przygotowana na przyjęcie nieproszonych gości, takich jak my. Sama baza, gdzie trzymany jest zakładnik jest uniezależniona od otoczenia, poza cotygodniowymi dostawami żywności. Wokół budynków rozciąga się mur o wysokości czterech metrów, z jedną bramą, od zachodu. Możliwe, że jest tam również tunel ewakuacyjny. Wszystko oczywiście pod czujnym okiem kamer. Za jakiś czas chcą uświadomić nas o tym, że mają naszego człowieka i zamienić go na mnie. Niestety Ali nie ustalił po co jestem im potrzebny, ani kto jest tym zakładnikiem, który jest więziony. Swojego czasu kilku Polaków ginęło w Afganistanie, jedni wśród swojego oddziału, inni podczas wykonywania misji infiltracyjnych. Jedni w grupach, inni samotnie.

Mimo sporej ilości informacji ustalonych przez Aliego, co do reszty byliśmy w dupie. Tak jak i z alkoholem, niektóre rzeczy dało się przewieźć przez granice, a niektóre nie. Tymi rzeczami były na przykład wszelka broń należąca do nas i do GROM-u. W obu przypadkach została nam ona odebrana już na odprawach w bazie. Jedyne co zabraliśmy, to mundury polowe. Do tego Andrzej miał problemy z laptopem. Przy tej temperaturze powietrza nie działał najlepiej.

-Dobra chłopaki trzymajcie się. Kolejny meldunek za dwa dni. Mam nadzieję, że zbiorę dla was trochę więcej informacji.

-Spokojnie. Nie spieszy nam się. Rób dalej swoje. Trzymaj się stary.

-Na razie.

Oczywiście kłamałem. Gdzieś tam nasz człowiek czekał na nas. Śpieszyło nam się jak cholera.
(Nowe miejsce pracy opisywał Rupcio)