[Opowiadanie] "Skrywane uczucia"
Rozdział I - Gość
___________________________
- Cześć mamo – krzyknęłam wchodząc do domu
- Cześć kochanie – przywitała mnie mama z uśmiechem. – Idź się przebierz i przyjdź na obiad
- Ok. – pobiegłam na górę, a po 15 minutach byłam już z powrotem i razem z mamą zasiadłam do obiadu
***
- Jak było w szkole ?
- Mamo, w szkole jak w szkole- westchnęłam. – Ale słuchaj, nawet nie wiesz jaka była afera z Maćkiem
- Jakim Maćkiem ?
- No tym, mówiłam Ci ostatnio. Ze mną do klasy chodzi. Ten co ciągle pyskuje do nauczycieli i z każdym się bije
- A , chyba kojarzę. No to co się stało ?
- Dzisiaj na historii facet chciał wpisać mu uwagę bo cały czas rozmawiał, a on tak się wkurzył, że zaczął wrzeszczeć, a potem zrzucał wszystko z ławek, a na końcu chciał rzucać w nauczyciela krzesełkiem, ale go powstrzymaliśmy – mówiłam jak nakręcona
- No to fajnego macie kolegę
- Żebyś wiedziała; no ale czasem jest z nim śmiesznie tylko często przesadza na przykład dzisiaj bo nauczyciel aż chciał z klasy uciekać – zaśmiałam się
- Maju, ale to nie jest śmieszne, przecież ten chłopak może komuś zrobić krzywdę
- Mamo, nie przesadzaj. Dobra, ja idę odrobić lekcje, a potem pooglądam tv
- Ej, ej chwila !
- Co ?
- A naczynia kto pozmywa ?
- Przecież dzisiaj kolej Julki – powiedziałam zadowolona i poszłam do salonu. Odrobiłam lekcje i trochę się pouczyłam , a potem włączyłam sobie film. Usłyszałam jak ktoś wchodzi do domu. Pomyślałam, że to Julka, więc nawet nie sprawdzałam.
Dochodziła 18.00, więc poszłam zjeść kolację, zauważyłam, że Julka nadal nie pozmywała naczyń, więc postanowiłam ją zawołać
- Jula – krzyknęłam na górę, ale po dłuższej chwili nie zeszła. – Julka, złaź na dół – krzyknęłam wkurzona, tym razem usłyszała bo zbiegła na dół, tyle że w strasznie złym humorze
- Czego się tak wydzierasz ?! – powiedziała wściekła
- Naczynia pozmywaj – powiedziałam ze sztucznym uśmiechem
- I tylko po to mnie wołasz ?!
- Dochodzi 19.00, a dzisiaj twoja kolej jakbyś zapomniała
- Nie zapomniała, ale mam teraz gościa, więc bądź tak łaskawa, nie wydzieraj się na cały dom i nie rób mi wstydu
- Wstydzić się będziesz, kiedy ten twój gość zobaczy u nas w kuchni stertę brudnych naczyń – lekko się wkurzyłam i wróciłam do salonu, a Julka warknęła nerwowo i pobiegła z powrotem na górę.
Po jakimś czasie usłyszałam jak ktoś schodzi na dół. W głosach dosłyszałam się Julki i… jakiegoś chłopaka. Zdziwiłam się trochę bo zwykle przychodziły do niej tylko koleżanki. Chciałam zobaczyć kto to, więc poszłam do kuchni nalać sobie soku. Zauważyłam, że oboje rozmawiają i nagle Julka pobiegła na górę, a chłopak popatrzył na mnie zaskoczony i podszedł bliżej uśmiechając się. No, nie powiem, uśmiech miał prześliczny
- Siema, mała ! – przywitał się pewny siebie no i czar prysł. - Jesteś siostrą Julki prawda ?
- Po pierwsze, nie mała mój drogi, a po drugie to tak, jestem siostrą Julki, Maja – podałam mu rękę
- Rafał – wystawił rękę żeby przybić żółwika, ale ja nie uległam tak łatwo i czekałam aż uściśnie mi rękę, kiedy w końcu to zrobił, uśmiechnęłam się zwycięsko. – Widzę, że jesteś strasznie uparta, ale ja to lubię – mówił wciąż się uśmiechając
- A mnie zaczynasz wkurzać
- Oj mała, nie denerwuj się
- Już ci coś powiedziałam na ten temat, nie jestem mała. Małego to ty możesz mieć – wkurzyłam się, a on się zaśmiał, podejrzewam, że po to żeby mnie wkurzyć
- Nie skomentuje tego – powiedział powstrzymując się od śmiechu. – Sprawa stoi tak, jutro wieczorem wpadam po Ciebie i idziemy do kina, a potem jakiś spacer, co ty na to ?
- Pomarzyć możesz – popatrzyłam na niego z obrzydzeniem, a on popatrzył na mnie zdziwiony. – Słuchaj, może inne dziewczyny uległy Tobie, nie mam pojęcia czemu, no ale dobra. Znam Twoją opinię w szkole, jesteś zwykłym podrywaczem. Nie wiem dlaczego wszystkie dziewczyny tak an Ciebie lecą, jesteś po prostu bezczelny, a ja nie zamierzam być koleją dziewczyną, z którą się umówisz, rozkochasz w sobie i zostawisz – powiedziałam wkurzona i usłyszałam jak Julka zbiega na dół, a po chwili była obok nas. Popatrzyłam na nią, a potem na Rafała. – Na razie – wycedziłam wściekła i wróciłam do salonu…
[Opowiadanie] "Skrywane uczucia"
Rozdział II - Kolejne spotkanie
_______________________________
Następnego dnia
Rano wstałam, ubrałam się i ruszyłam do szkoły. W szkole spotkałam Gośkę, pogadałyśmy chwilę i opowiedziałam jej o całej sytuacji z poprzedniego dnia, ale już po chwili tego żałowałam.
- Majka, ale dlaczego ty tak na niego naskoczyłaś – piszczała wściekła. – Przecież on chciał się tylko umówić
- Gośka uspokój się ! Potem o tym pogadamy, a teraz chodź bo za chwilę będzie lekcja – wzięłyśmy plecaki i ruszyłyśmy pod klasę.
W drodze Gośka wciąż nawijała, jaka to ja jestem głupia, że odrzuciłam zaproszenie Rafała. Na moje nieszczęście, idąc do klasy spotkałyśmy Rafała. Gośka zaczęła mnie ‘dziubać’ ręką w prawy bok, na znak żebym zobaczyła kto idzie, a od tego jej dziubania, aż skuliłam się w bok, Rafał popatrzył na mnie rozbawiony, a ja zmroziłam Gośkę spojrzeniem.
- Cześć mała – uśmiechnął się, ale czemu wciąż mówi do mnie mała, przecież wie, że nie lubię tego, choć właściwie zaczynało mnie to bawić. Byłam zaskoczona, że wgl się ze mną przywitał. Myślałam, że jest na mnie zły, za to co mu wygarnęłam.
- Cześć – mimowolnie na mej twarzy pojawił się delikatny uśmiech i ruszyłyśmy dalej. Zastanawiałam się dlaczego wgl się do niego uśmiecham.
- Majka ! – piszczała zachwycona Gośka. – Uśmiechnął się do ciebie
- No i co z tego ?
- Ej, ale mówiłaś, że się pokłóciliście – spytała poważnym tonem
- No bo tak było, ale najwyraźniej już mu przeszło – wyjaśniłam nieobecnym głosem
- Ale nie bądź na niego taka cięta , on jest taki ładny – rozmarzyła się
- Ale tu nie o to…- nie dokończyłam bo zabrzmiał dzwonek na lekcję i musieliśmy wchodzić do klasy, w której już czekał nauczyciel.
Przez całą lekcję Gośka nawijała o Rafale, jaki to on jest ładny i wgl, a ja starałam się udawać, że słucham nauczyciela żeby odpuściła, ale nie dała się nabrać. Gośka wie, że ja nienawidzę historii i to ostatni przedmiot na , którym uważam.
Kiedy zadzwonił dzwonek, po raz pierwszy w życiu, byłam zła, że skończyła się lekcja. Wiedziałam, że na przerwie czeka mnie długi monolog ze strony Gośki na temat Rafała
- Majka ! Jeżeli ty się z nim nie umówisz, to zrobię to za ciebie
- W sensie, że ty się z nim umówisz tak ? – zaśmiałam się bo wiedziałam o co tak naprawdę jej chodzi.
- Nie, w sensie, że ciebie umówię z Nim, jasne ?
- Znowu chcesz się mieszać
- Bo pasujecie do siebie – uśmiechnęła się, na co ja westchnęłam zrezygnowana.
- Gośka, ale czemu ty masz takiego fioła na punkcie chłopaków? Co ty w nich widzisz ?
- Już ci mówiłam, że bycie z chłopakiem to coś wspaniałego
- Ale ja się zaczynam o ciebie martwić. Mamy dopiero 16 lat, a ty już miałaś więcej chłopaków niż ja znam
- A ty nie miałaś ani jednego, mimo, że wielu z naszej klasy pisało do ciebie, to ty nie chciałaś z nimi pisać
- Bo ja nie potrzebuję chłopaka
- Potrzebujesz, potrzebujesz tylko jeszcze o tym nie wiesz – poklepała mnie po ramieniu poszłyśmy na kolejną lekcję
Po całym dniu w szkole, zmęczona wróciłam do domu. Nie zastałam w nim nikogo, znalazłam tylko kartkę na blacie w kuchni
„ Pojechałam na lotnisko po tatę. Obiad stoi na kuchence, odgrzejcie sobie. Miałam na Was czekać, ale nie wiedziałam, o której wrócicie
Całuję, Mama”
Cieszyłam się, że wreszcie zobaczę tatę, nie widziałam go od miesiąca bo musiał wyjechać do Austrii. Odgrzałam sobie zupę i zaczęłam jeść. W pewnym momencie ktoś zadzwonił do drzwi, poszłam otworzyć, a w progu stanął Rafał.
- Cześć mała – uśmiechnął się szyderczo, a ja prychnęłam śmiechem
- Cześć, a co ty tu robisz ?
- Przyszedłem do Julki, mam jej pomóc w zadaniu
- No wiedziałam, że Julka to tuman, ale żeby udawać głupią, żeby Cię poderwać to naprawdę szkoda słów – westchnęłam
- Że co ?
- Nic, nic, tylko wiesz, jej jeszcze nie ma, ale możesz na nią zaczekać
- Ok., dzięki
- To idź do salonu włącz sobie tv, a ja za chwilę przyjdę
Poszłam do kuchni, dokończyłam jedzenie zupy, umyłam talerz i wróciłam do salonu. Po drodze zastanawiałam się czemu nie czuję już złości do Rafała.
- Już jestem – usiadłam obok niego, a on wyłączył telewizor. Popatrzyłam na Niego zdziwiona, ale Rafał tylko się uśmiechnął.- Chcesz coś do picia ?
- Nie dzięki, ale chciałem Cię przeprosić, za moje wczorajsze zachowanie – westchnął niepewnie, a ja byłam strasznie zaskoczona
- W porządku – uśmiechnęłam się delikatnie. – No to skoro mamy czas przeprosin to ja przepraszam za to wszystko co Ci wygarnęłam
- Nie no, właściwie miałaś rację
- Nie coś ty. Byłam na Ciebie wściekła. Sory
- A tak wgl to co to było za wyginanie się rano w szkole ? – zaśmiał się, a ja poczułam, że ‘strzelam buraka’
- Ee… skurcz
- Jasne, jasne – zaśmiał się. – Już ja widziałem co Ci Gośka robiła. Tylko było dziub, dziub… - i zaczął mnie dziubać w bok nie przestając się śmiać
- No przestań – i odpowiadałam mu tym samym, a potem zaczęła się walka na poduchy, która trwała dobre 20 minut. Byłam pewna, że wyglądam okropnie, więc pobiegłam do łazienki się poprawić.
Kiedy wróciłam, Rafał siedział z poduszką na kolanach i szerokim uśmiechem
- Niee – wyjąkałam błagalnym głosem. – Na dzisiaj wystarczy
- Hm. Ok.
- Poważnie ? – spytałam zaskoczona, nie sądziłam, że ta łatwo odpuści
- Tak, na dzisiaj wystarczy, ale jutro, pojutrze i jeszcze później to na pewno Ci nie odpuszczę – uśmiechnął się szyderczo
- Jak to ?
- No co ? Pomagam Twojej siostrze w projekcie, więc przyzwyczaj się, że przez jakiś czas będziesz musiała mnie znosić – zaśmiał się, a ja jęknęłam zrezygnowana
- To będę się chować w pokoju – uśmiechnęłam się ironicznie
- A spróbujesz tylko ! Pamiętaj, że mamy coś do skończenia – wskazał na poduszkę
- No to muszę dzisiaj schować wszystkie poduszki
- Nie radzę ! W każdej chwili mogę się rozmyślić i skończymy wojnę dzisiaj
- Nie odważysz się – spojrzałam na Niego przerażona
- A chcesz się przekonać ?
- Nie, wiesz chyba… - nie dokończyłam bo Rafał zaczął okładać mnie poduszką, a ja nie mogłam się bronić bo po jego stronie leżały wszystkie poduszki, więc zaczęłam uciekać, a Rafał szybko biegł za mną. Złapał mnie w pasie i zaczął łaskotać, a ja zwijałam się ze śmiechu. Po chwili pchnął mnie na kanapę i usiadł na mnie nie przestając łaskotać.
W takiej pozycji zastała nas Julka, która właśnie wróciła do domu. Szybko wstaliśmy z kanapy, a Julka popatrzyła na nas zszokowana
- Yy… nie przeszkadzam ?
- To… ja Was zostawię – wydukałam i pobiegłam do łazienki się ogarnąć i wróciłam do salonu. Byłam pewna, że Julka jest wściekła na mnie, ale co ja poradzę…
Po jakiejś godzinie Julka i Rafał zeszli na dół, nawet do niech nie wychodziłam, wolałam nie wchodzić Julce w drogę. Po wyjściu Rafała, siostra przyszła do mnie ze wściekłą miną
- Co to miało być ?!
- Ale o co Ci chodzi ?
- O to co zastałam, kiedy wróciłam do domu
- A na co wyglądało ? – spytałam nie odrywając wzroku od telewizora
- Na… no nie powiem co
- Ohoho siostrzyczko, masz bardzo bujną wyobraźnię
- Majka !
- Słuchaj ! – popatrzyłam na Nią. – Jakbyś wróciła wcześniej to nic takiego nie miało by miejsca, więc przestań użalać się i szukać winnych tylko lepiej popatrz na siebie
- Twierdzisz, że to moja wina
- Przecież nie moja – powiedziałam obojętnie wracając do oglądania telewizji. – Rafała też nie bo przyszedł o tej godzinie, o której mu kazałaś – dodałam po chwili
- Trzymaj się od Niego z daleka, rozumiesz ?! On jest mój! – wycedziła i wróciła na górę, a ja wyłączyłam telewizor i zabrałam się za sprzątanie bałaganu, który razem z Rafałem stworzyłam.
Około 20.00 wrócili rodzice. Pobiegłam przywitać się z tatą, który od samego progu wręczył mi walizkę pełną ciuchów, które dla mnie kupił, a dla Julki kupił gitarę, o której zawsze marzyła. Posiedziałam chwilę z rodzinką, a potem poszłam się wykąpać, na następnie przymierzyłam ciuchy. Tata doskonale znał mój gust, żadnych błyskotek, świecidełek i innych takich dupereli. Ciuchy były genialne. Pobiegłam mu jeszcze raz podziękować, wróciłam do pokoju i położyłam się do łóżka, aż nagle dostałam wiadomość od nieznanego numeru
„-Nie myśl sobie, że to koniec, jutro dokończymy naszą bitwę ;p „
Uśmiechnęłam się nieświadomie, wiedziałam, że to Rafał i nawet nie zastanawiałam się skąd ma mój numer, byłam pewna, że Gośka Mu go dała. Po dłuższym zastanowieniu odpisałam mu:
„- Schowałam poduszki :) „
„- Nie wierzę:) a po za ty, mogę przynieść swoje, będzie więcej ;p „
I tak toczyła się nasza rozmowa, która trwała jakąś godzinę, a nagle Rafał napisał
„- Twoja siostra jest nienormalna. Od godziny zamęcza mnie sms’ami”
Na tę wiadomość wybuchłam śmiechem.
„-Nie odpisuj :)”
„- Nie odpisuje, ale ona nie daje mi spokoju. Weź jej coś powiedz ;d”
„ – Oj biedaku, ale nie narzekaj bo przynajmniej nie musisz jej znosić na co dzień”
Popisaliśmy jeszcze chwilę, aż napisałam Rafałowi, że idę spać. Położyłam się i zamknęłam oczy, ale nie mogłam zasnąć, wciąż myślałam o Rafale, w końcu podniosłam się, a w głowie miałam setki myśli. Dlaczego o nim myślę ? Czy ja go lubię ? Czy on mnie lubi ? Dlaczego mi tak zależy ? Chyba zaczynam go lubić, ale co jeśli teraz będziemy spędzać ze sobą coraz więcej czasu ? Nie, to niemożliwe ! Coś takiego nie może mieć miejsca ! W końcu wyszeptałam załamanym głosem: „ Nie mogę się w Nim zakochać”
[Opowiadanie] "Skrywane uczucia"
Rozdział 3 .
__________________________
Następnego dnia; po południu
Siedziałam sobie w pokoju, czytając książkę, gdy mama zawołała mnie na dół
- Masz gościa – uśmiechnęła się do i poszła na górę, a ja w salonie zobaczyłam Rafała
- Przyszedłeś do mnie ?
- No mamy coś do skończenia, prawda ? – uśmiechnął się i rozejrzał po pokoju. – Ale widzę, że nie żartowałaś mówiąc, że schowałaś poduszki
- Ja nigdy nie żartuję – uśmiechnęłam się. – A ty miałeś przynieść swoje, prawda ?
- No tak, ale nie sądziłem, że mówisz poważnie
- A widzisz ! – zaśmiałam się.
- To co robimy ?
- Łaskotki i dziubanie odpadają bo po wczorajszym jeszcze mnie żebra bolą
Pogadaliśmy chwilę, moja mama wyszła do sklepu, a Julki nadal nie było
- Masz jakiś fajny film ?
- Hm. Nie wiem, zobacz sobie. Na półce koło telewizora leżą wszystkie płyty
- To może ten ? – podszedł do mnie z filmem „Wyścig śmierci”, który bardzo lubiłam
- Ok., ale o ile mnie pamięć nie myli to przyszedłeś tu robić z Julką projekt, a nie oglądać ze mną filmy – spojrzałam na Niego pytająco
- Taa, ale zdecydowanie wolę to drugie. A co przeszkadzam Ci ?
- Odrobinę – powiedziałam z udawaną powagą
- Ej ! Ranisz mnie – zrobił obrażoną minę
- Jakoś przeżyję – uśmiechnęłam się, a Rafał zaczął mnie dziubać w bok i choć prosiłam go żeby przestał to on twierdził, że mam to na co zasłużyłam, gdy nagle ktoś zadzwonił do drzwi, a ja szybko wyrwałam się Rafałowi i pobiegłam otworzyć. Przyszedł Tomek
- Cześć. Wejdź – uśmiechnęłam się
- Cześć. Co tak długo się nie odzywasz ? Aż musiałem się sam pofatygować – uśmiechnęłam się ironicznie
- No rzeczywiście, musiało Cię to wiele kosztować – ironizowałam i poszliśmy do salonu
- A właśnie poznajcie się, Tomek to jest…
- Rafał ? Stary co ty tu robisz ?
- Co ja tu robię ? Co ty tu robisz ?
- Ej, ej ! – przerwałam im. – To wy się znacie ?
- No raczej – odpowiedzieli jednocześnie. – Znamy się jak nikt inny – dodał Tomek
- Aha – uśmiechnęłam się lekko
- Rafał, co ty tu wgl robisz ?
- Pomagam siostrze Mai w projekcie, no a ty ?
- Ja przyszedłem do Mai, ale tylko na chwilę. Chciałem Jej coś oddać – uśmiechnął się wręczając mi płytę z filmami. – I muszę już lecieć. Na razie – wyszedł, a ja wróciłam do Rafała
- Skąd znasz Tomka ?
- Jesteśmy kuzynami – uśmiechnęłam się
- Poważnie ? Nigdy nic nie mówił
- A co tu mówić? Nie było potrzeby
- No tak. Słuchaj, co robisz dzisiaj wieczorem ?
- Nie mam planów, a co ?
- Pomyślałem, że może poszlibyśmy na spacer ?
- Rafał posłuchaj – spoważniałam. – To, że się dogadujemy to nie zmienia mojej decyzji. Przykro mi, ale nie umówię się z tobą
- Ale przecież dobrze się czujemy, kiedy jesteśmy razem, więc dlaczego ?
- Mam swoje zasady – uśmiechnęłam się lekko
- Ja nie odpuszczę
- Ja tym bardziej – westchnęłam
- Ale czemu ty się tak upierasz ? To tylko spacer
- Mhm, na razie spacer , a co potem ? – popatrzyłam nie Niego. – Potem kolejny spacer, kino trzymanie się za ręce, spędzanie ze sobą coraz więcej czasu, aż w końcu się w Tobie zakocham
- To źle ? – uśmiechnął się pewnie
- Mówiłam, że mam swoje zasady
- Zasady są po to żeby je łamać
- Nie tym razem – uśmiechnęłam się pewnie
- Ładnie dziś wyglądasz – dodał po chwili
- Nie podlizuj się – zaśmiałam się i spojrzałam na niego, a on przybliżył się do mnie, aż nasze twarze były bardzo blisko siebie, a ja nie wiadomo czemu, nie odsunęłam się od Niego, chciałam, ale nie mogłam. Coś mnie do Niego ciągnęło, ale wiedziałam, że jeśli go pocałuję to całkowicie wpadnę. Nasze twarze były milimetr od siebie, a Rafał patrzył mi głęboko w oczy, kiedy już mieliśmy się pocałować, do domu weszła Julka, a my szybko odsunęliśmy się od siebie. Na całe szczęście Julka nas nie widziała. Popatrzyłam na Rafała, na Jego twarzy widać było złość, ale też rozczarowanie. Nie mam pojęcia czemu, ale ja poczułam ogromną ulgę, jednak w głębi duszy byłam wściekła na Julkę za to, że nam przerwała.
Julka ściągnęła kurtkę i razem z Rafałem poszła na górę. Posiedziałam sobie w salonie, a potem poszłam do siebie trochę się pouczyć. Po około godzinie zeszłam na dół, zrobić sobie herbaty, nastawiłam wodę i pobiegłam zapytać się Rafała i Julki czy chcą coś do picia, kiedy wpadłam do pokoju, zastałam ich w takiej samej pozycji co Julka mnie i Rafała. Zabolało mnie to jak cholera. Jednak znacznie bardziej fakt, że Rafał mnie okłamuje, niż to co zobaczyłam
- Chyba się puka ! – wrzeszczała Julka, ale nie słuchałam Jej, kiedy spojrzałam na Rafała widać było, że poczuł ulgę. Przeniósł wzrok na mnie, a ja popatrzyłam na Niego z miną typu: „ A ja głupia Ci wierzyłam” i wyszłam z pokoju.
Wypiłam herbatę i poszłam do salonu. W radiu akurat leciało „ Ira – Nie daj mi odejść”. Podczas słuchania w głowie utkwił mi ostatni wers refrenu : „ Jutro już nikt, a dziś jeszcze my”
Usłyszałam jak Julka i Rafał schodzą na dół. Ja w tym czasie poszłam do kuchni, którą mieliśmy połączoną z korytarzem, więc tak czy tak natknęłam się na Rafała
- Mogę pożyczyć film – uśmiechnął się, jakby nic się nie stało
- Jula, daj mu „ Wyścig śmierci” – powiedziałam obojętnie i poszłam na górę, a On popatrzył na mnie zdziwiony.
Po wyjściu Rafała, Julka znowu zrobiła mi awanturę, tym razem o to, że weszłam do Jej pokoju bez pukania. Właściwie to była zła o to, że przeze mnie nie pocałowała Rafała, ale miałam ją gdzieś.
Poszłam do salonu i zaczęłam sięgnęłam do stołu po pilota, ujrzałam jednak na nim kopertę, która byłą zaadresowana do mnie. Był w niej list:
„ Maju, piszę ten list kiedy Twoja siostra nie patrzy, chociaż jest to strasznie trudne bo Ona chce widzieć wszystko co ja robię. No ale to nie o tym. Chcę Ci wyjaśnić tą całą sytuację, którą zastałaś w pokoju, ale wiem że pewnie nie chciałabyś ze mną rozmawiać, więc dlatego piszę. Po pierwsze to nie jest tak jak myślisz. To Julka chciała mnie pocałować. Ja nic do niej nie czuję. To był impuls. Uwierz mi. A z resztą musimy jeszcze pogadać. Spotkajmy się dzisiaj o 17.00 w parku, koło kwiaciarni.
Rafał.
Zastanawiałam się czy iść na to spotkanie. Co to w ogóle da ? Ciekawiło mnie jednak, co Rafał ma mi do powiedzenia. Postanowiłam, że pójdę, ale nie byłam, pewna czy dobrze robię. Spojrzałam na zegarek, było już coś po 16.00, więc poszłam się ubrać. Wybrałam [taki] strój, pomalowałam się lekko, zaczesałam i wyszłam.
Kiedy doszłam, Rafał już tam czekał
- O co chodzi ? – spytałam obojętnie
- Chciałem pogadać
- O czym ?
- O tej sytuacji, która miała miejsce
- Rafał, ale mnie to nie interesuje. Nie jesteśmy razem, nie musisz mi się tłumaczyć
- Ale chcę bo to nie jest tak jak wyglądało
- Tak ? A niby jak ?
- To Julka zaczęła, a ja…
- A ty nie mogłeś się powstrzymać – przerwałam mu
- Nie, to nie tak. To był impuls
- Jasne – prychnęłam
- Proszę Cię, wybacz mi – uklęknął przede mną, a wszyscy ludzie zaczęli się na nas patrzeć. – Przepraszam
- Rafał, zwariowałeś ? Wstań – zaśmiałam się
- Jeżeli mi wybaczysz to wstanę
- No dobrze – westchnęłam po chwili namysłu , a on wstał, pocałował mnie w policzek, uniósł mnie na ręce i zakręcił dookoła.
- Dziękuję – uśmiechnął się szeroko. – To może kino ?
- Rafał – jęknęłam zrezygnowana
- Czyli ciągle nic z tego ? - westchnął
- Raczej nie
- Dobrze, więc nie będę Cię już więcej zamęczał – wyznał, byłam strasznie zaskoczona, ale nic nie powiedziałam, tylko popatrzyłam na Niego z żalem. – Ale mam nadzieję, że nasz kontakt się nie urwie
- Jasne, że nie – szepnęłam, a Rafał pocałował mnie w policzek i odszedł. Opadłam na ławkę, a po dłuższej chwili zaczęłam sobie po cichutku śpiewać: „Jutro już nikt, a dziś jeszcze My…”
