[Wiersze] Raczej filozoficzne

Shirokuro

czarna łza i biały uśmiech,
aproksymacja życia przy pomocy periodycznych pomiarów empirycznych,
znów się uśmiechasz, zasłaniając płaczące oczy,
"cierpieniem jest być z osobą, której się nienawidzi",
"cierpieniem jest nie być z osobą, którą się kocha",
miłość - nienawiść
jaka jest średnia wartość wynikająca z interpolacji tych zmiennych?
ludzie - czarni, biały - Bóg,
Bóg, który odebrał nam wszystko co mieliśmy,
w zamian dał nam nadzieję,
historiozofia neoromantyzmu nie odpowie na nurtujące mnie pytanie,
bezczynność - czarna, praca - biała,
czy na odwrót?
dobro - zło, piękno - brzydota,
kto decyduje o tym, co jest piękne?
dysfunkcja ośrodka umiejscowienia osobowości,
czy to nie piękne? byt bezcielesny,
ulotny;
bezstronny;
absolutny;
dysfunkcja układu postrzegania,
najgroźniejsza jest chyba,
dysfunkcja,
układu postrzegania dobra i zła,
białe i czarne,
czy nie ma innych kolorów?


Herbata

Na biurku trzy brudne kubki po herbacie,
i stos papierów i plama na blacie,
'Geniusz trzyma swoją pracownię w nieładzie!'
'Geniusz nie patrzy gdzie jakie rzeczy kładzie!'
Zielona herbata, parzona długo, niesłodzona,
łzy, jak ocean, herbata łzami solona,
zza okna Czerwona Gwiazda patrzy na mnie z wyrzutem,
"Znów piszesz poezję?" - daj pokój, dość już o tem...
"Jak chcesz, tak czyń, lecz gwiazda Aresa nad tobą czuwa,
jesteś teraz jak Achaj, co nagolennice zbuwa,
i wraca na pole, do domu, kobiety,
lecz rzekłem: na wojnę znów pójdzie. Niestety."
Daj mi więc, gwiazdo, choć chwilę wytchnienia,
bym, gdy odejdę, miał chociaż wspomnienia!
"Będziesz miał, co weźmiesz rękami swojemi,
jam jest na niebie, a ty na ziemi..."
*
Serce mi rozbili, nie przestałem kochać,
oczy wyłupili, nie przestałem szlochać,
płuca mi przebiją - nie przestanę dychać,
ręce mi odrąbią - nie przestanę pisać!
*
Świta zaraz ranek, noc już zaraz skona,
A moja herbata coraz bardziej słona...


Maska

"Słowa ranią gorzej, niźli miecze",
Myślę, że bardziej rani brak słów,
"Co się odwlecze, to nie uciecze",
Tak.. tak właśnie sobie mów,
"Nie pytaj elfa o poradę,
bo ten odpowie: i tak, i nie",
Dziś na ołtarzu tylko wiersz ten kładę,
Rymowankę o tym, jak bardzo mi źle,
"Nawet gdy chmury przesłaniają niebo,
słoneczniki nie przestają wierzyć w słońce",
Łykam własne kłamstwa, jak placebo,
Tłumiąc, tłamsząc moje serce wrzące,
"Kiedy nie pomagają puste słowa,
pozostają jeszcze prawdziwe uczucia",
Choć znów pękła moja głowa,
Członki martwe... Jak bez czucia,
Znów wspominam tamte chwile,
Kiedy słowa nie przeszły przez gardło,
Płynę wstecz kolejne mile,
Choć przegrałem, było warto.


Pieśń Sindara

Ma Pani została daleko, za lasami Lóthlorien zielonymi,
W krainie na nizinach, gdzie dom między polami złotymi,
Kraj to zabaw beztroskich, uciech i spokoju,
Gdzie nie zazna ma Pani głodu ani znoju,
Ja zaś sam tu jestem, pośród lasu kamieni,
Miasto, jak pałac krzatów, z ornamentami srebrnemi,
Choć piękne na swój sposób, to szare i zimne,
Tu ulice nieprzyjazne, a progi niegościnne,
Za górami czarnymi została Zrodzona z Piany,
Gdzie władza elfów nie sięga, za Obręczą Meliany,
Niech mi bogowie pozwolą raz jeszcze ujrzeć oblicze,
Mej Pani, córki Herkeja, lica jej dziewicze...

Shirokuro - jak dla mnie mistrzostwo, uwielbiam wiersze w tym stylu, czysto filozoficzne.
Herbata - motyw ze słoną herbatą bardzo dobry, ogólnie wiersz też jeden z lepszych.
Reszta taka sobie, dość mierna - ale te dwa to mistrzostwo. Brawo!

Podobają mi się te wiersze. Nie jestem jakimś specjalistą od tego, ale myślę, że masz niezłą banię.

Fajna konstrukcja wiersza na zasadzie takich wewnętrznych dialogów. Ostatni trochę na siłę przekombinowany, moim zdaniem nie ma co pisać na siłę, bo potem wychodzą takie rzeczy. Trzeba poczekać na wenę.

No i rymy... nie są z najwyższej półki, a na przykład ten:

Cytuj:

---

Świta zaraz ranek, noc już zaraz skona,
A moja herbata coraz bardziej słona...

---

taki typowo częstochowski, moim zdaniem lepiej byłoby tu zrezygnować z rymu, może nawet nadałoby to klimat wierszowi, takie oderwanie się od tematu - zatrzymanie się, a tak to już, że noc skona - raczej tu autor kona z bólu wewnętrznego, a noc - nie rozumiem tu intencji, chyba to na siłę wrzucony rym; resztę można przełknąć.

Noc kona, bo już świta, podmiot liryczny całą noc użalał się nad sobą, pisząc poezję. Koniec nocy współgra z końcem wiersza, symbolizuje koniec tej walki wewnętrznej, o której mówi druga część wiersza (Serce mi rozbili...)

Wiersz czwarty, rzeczywiście jest inny niż pozostałe (pewnie też rzeczywiście najsłabszy). Podmiot liryczny utożsamia się tutaj z tolkienowskimi elfami leśnymi, czuje, że znajduje się w miejscu, do którego nie pasuje (Miasto, jak pałac krzatów...). Tęskni za dziewczyną , która jest gdzieś, dokąd on nie może pójść (z różnych względów: lasy i góry symbolizują tu raczej przeszkody natury ludzkiej, a nie geograficznej). Odcięcie się od bezduszności miasta i zachwyt nad wsią jest oczywiście motywem czysto romantycznym (sielanka, arkadia). Wiersz zawiera też, z pozoru nie pasujące tutaj, nawiązania do mitologii greckiej (Zrodzona z Piany, Córka Herkeja). Wytłumaczę tylko, że są to nawiązania do innego wiersza, pisanego do tej samej adresatki ;).

I dzięki za pozytywne komentarze, krytykę również doceniam :).

Cytuj:

---

Szantymen napisał

Noc kona, bo już świta, podmiot liryczny całą noc użalał się nad sobą, pisząc poezję. Koniec nocy współgra z końcem wiersza, symbolizuje koniec tej walki wewnętrznej, o której mówi druga część wiersza (Serce mi rozbili...)

---

A już czaję, znaczy poeta wygrał z nocą. A te zwycięstwo... tak niepozornie podkreślone, jakby nic nie znaczące. A przegrana byłaby sromotna. Wszędzie gra przeciwieństw.

A wrzucisz ten "czwarty poprzedni"?

Zaginął i rękopis ma tylko pewna dziewczyna :P.

W zamian coś, czego nie zamierzałem publikować, bo wydawało mi się słabe (i pewnie takie jest)


Skrzydła kłamcy

Nie można zabronić dzieciom się bawić
One mają to w naturze
Nie można zabronić człowiekowi
kochać
Skrzydła, których nie używałem od
tylu lat
Nie mają już siły by wznieść mnie
w powietrze
I can't give any love back
because I'm not getting any either
Te same ścieżki od
tak dawna
Nic się nie zmieniło, tylko
z dnia na dzień coraz bardziej się
duszę
Chcę uciec
Nie wiem przed czym
Odejść
Tylko dokąd?
Na całym świecie ludzie są tacy sami
Podobne ulice
Podobne drzewa
Noldorowie odeszli ze świata
Odpłynęli
na zachód od zachodu
Też bym chciał, jak oni, odpłynąć
by już nigdy
nie powrócić

No to pozazdroscic tej dziewczynie :D
Malo kto wiersz osobisty wlasny dostaje ;_;

Tez jestem pelna uznania dla dwoch pierwszych no i tez kolejnych wierszy, nie spodziewalabym sie ze umiesz tak pisac, tzn widzialam w poetach i przed nimi zaskoczka tez duza byla.
Wprawdzie sie nie znam, no ale to to juz widac ze bardzo wysoka polka z wierszy

Wielki plus za "Maskę", nic dodać nic ująć :)

Cytuj:

---

Bubsztron napisał

Wielki plus za "Maskę", nic dodać nic ująć :)

---

This.

Wiersze są zacne, ale gdyby ktoś chciał mi je na siłę recytować i interpretować to odpadłbym już w drugiej linijce pierwszego utworu ("aproksymacja życia przy pomocy periodycznych pomiarów empirycznych"), dlatego nie życzę ani autorowi, ani przyszłym uczniom, aby taka twórczość znalazła się w szkołach ogólnokształcących, wszakże uczniowie znienawidziliby autora i obie strony wyszły by na tym niezbyt ciekawie ;).

Cytuj:

---

I can't give any love back
because I'm not getting any either

---

Jedyna wstawka po angielsku, a wyjątkowo smutna... i niestety w naszych czasach bardzo częsta.

@refleksja
O ile ciekawsze byłyby moje lekcje polskiego w liceum, gdybym mógł czytać i analizować co chcę i jak chcę Oo.

@Witek
Nie wiem czemu dopiero teraz zauważyłem twój post, na prawdę dziękuję : ).

A końcu udało mi się coś napisać (dosłownie przed paroma minutami).


Tytułu jeszcze brak


Dumnie, dostojnie, ze słońcem w ascendencie,
Wypatruj ludzi zrodzonych o świcie,
Trochę sentymentalnie... tonę w transcendencie,
Na szali Karmentis ważąc własne życie.

Było niczym światło, które przychodzi po zmierzchu,
Jak Juny łono, co błyszczy galaktyką,
A ja chciałem płynąć w łupinie po orzeszku,
Ten blask gonić, gnając ekliptyką.

Ponad tym niebem trwa pielgrzymka wędrowca,
Idee, uczucia, bystre niczym orły łowcze,
Nieapokatastyczny był ten płacz małego chłopca,
Czemu płaczesz? Wzbij się w niebo, chłopcze!

Byłem przy tych, którzy odchodzili


Sypiając w ramionach Azraela,
Śniadając z rodzeństwem Abaddona,
Ja, człowiek. Zwiastun Samaela,
Odprowadzam dziecko za rękę, gdy kona.

Tych, co szukają śmierci, najbardziej mi szkoda,
Bóg zostawia nam po nich tylko białe kości,
Tamta dziewczyna... Była taka młoda.
Jak mogła nie widzieć przed sobą przyszłości?

Minęło pierwsze "biada". Jeszcze dwa nadchodzą,
On tylko jest. Na trąbę władcy otchłani,
Jahweh, dlaczego martwe dzieci nam się rodzą?
Nie dałeś nam pieczęci. Jakim grzechem zbrukani?

Czym jest ten bóg, który zsyła nieszczęście?
Już nas nie słucha? Wołaj Ezekiela!
Nie ojcowskie dłonie, zaciśnięte pięście,
Daje poznać Jaoth dzieciom Uzyjela.

Ale trudne te dwa wiersze ;_;
Niektore slowa musialam sobie googlami objasniac. Nie wydawaj tomiku bo Cie dzieci w szkole znienawidza :)

Trochę mi przyszła do głowy taka krótsza forma a'la haiku. Z haiku właściwym to właściwie ma niewiele wspólnego, ale też nie o to tu chodziło, żeby na siłę miało.


Lato już chyba minęło... prawda?

Skończyła się siła,
Zaczęła bezsilność,
Letnie kurewstwo zastąpiła,
Jesienna niewinność.


Tak. Jesień

Samotną samotność,
Na samotność w tłumie,
Kto nie doświadczył,
Ten nie zrozumie.


Romantyzm żeglowania

Chyba znalazłem,
W papierze i piórze,
To czego szukałem,
W żaglu i sznurze.

Romantyzm i Żeglowanie.

Wiersz warty trochę bardziej rozwinięcia moim zdaniem.
Z drugiej strony temat ;

Tytuł to romantyzm a, w porządku, ja czuję tutaj bardziej słowo ' wolność '

"Chyba znalazłem,
W papierze i piórze, *
To czego szukałem,
W żaglu i sznurze." **

*Dla przykładu oznaczają wolność, brak skrępowania, wyrażanie swojego zdania.
** Tak jak i żagle i sznur które też mogą symbolizować wolność, wypłynięcie na szerokie wody myśli, które możesz przekazać poprzez poezję.
Oczywiście głupio kwestionować czyjąś pracę bo to jego wyobraźnia, ale ja na dużo więcej sposób, moim zdanie, można by czytać ten wiersz przez pryzmat wolności aniżeli romantyzmu

-------

Płynie czas nieubłaganie,
Pierwsza dziewczyna, pierwsze rozstanie,
Spotkanie ze śmiercią, kłótnie, sprzeczki,
Dorastasz - choćbyś nie chciał,
Brak stąd ucieczki.
Lecz życie się toczy, jest w każdym z nas,
A razem z nim płynie on, nieubłagany czas.

Super, że udało mi się kogoś zainspirować! :D

Tak jak napisałem, ta forma jest nawiązaniem do formy haiku, która jest niesamowicie oszczędna w słowach. I na tym też polega, żeby na temat czterech krótkich linijek można było napisać całą stronę możliwych interpretacji. Haiku jako osobna forma mogło powstać pod wpływem filozofii zen, gdyż ta forma skłania do przemyśleń nad przesłaniem wiersza, a pośrednio również do przemyśleń dużo głębszych (w zen takie przemyślenia mogą być traktowane jako forma medytacji).

Co to tytułów, to nie są one "kluczami", ale jedynie podpowiedziami. Dlatego twoja interpretacja oczywiście również jest poprawna.

Wiersz nieco banalny

Czemu Nandor chce odpłynąć?*
Czemu nie chce żagli zwinąć?
Roztaklować takielunku,
Wyładować z furt ładunku.

Czemu wilk chce mieszkać w lesie,
Gdzie wśród koron pieśń się niesie,
Gdzie są jego pobratymcy,
Ot - gang wilków, to złoczyńcy!

Czemu orzeł chce szybować,
Wiatrem skrzydła swe osnować,
Orły to zwierzęta, które,
W wietrze czują swą naturę.

Czemu człowiek szuka szczęścia?
Czego szukam w twych objęciach?
Czemu szukam wciąż miłości?
Tyle jest tu nieścisłości...



*Nandor - Nandorowie to u Tolkiena plemię Elfów-żeglarzy.

Fajny, lekki wierszyk, jak zwykle kipi Twoim talentem ;d nie ogarniam skąd takie pomysły na wiersze można miec ^^

Coś nic nie mogę ostatnio napisać (bo studia) i chyba zniżka formy, ale nabazgrałem coś takiego:



To serce tak bardzo płacze,
Po prostu nienawidzę. Nie. Nie wybaczę.
Jak gdyby ciało rozdarte od wnętrza,
Jak gdyby fala; wciąż wyżej się spiętrza,
Tak bolą słowa, których nie powiedziano,
Uczucia jak ludzie, o których zapomniano,
Miało się błyszczeć, świecić jadeitem,
Jest zaś matowe. To ciemność przed świtem?

Deszcz

Kolejny dzień jakiś taki monochromatyczny,
Wiem, żałosne. Znowu jestem romantyczny.
Czy ją kocham? Tak, stosunek platoniczny,
W sercu łzy, na twarzy uśmiech. Zgadłeś, ironiczny.
Pada deszcz. Krople słone jak ocean,
Choć już płynę mil tysiące, wciąż nie widać
wiatrów przemian;
Czemu pada właśnie na mnie?
Łzy me skrywa. Dość starannie.

To taka mała zaleta deszczu.
Nie widać, że płaczę...

Historia miłosna


Złamany mesyjasz, ustami rozdarty,
Znów mnie o to pytasz? Nic nie jestem warty,
Zdawało się - człowiek, przeciętny chłopczyna,
Puściłaś się w obieg. Tak, wiem, "znów zaczyna",
Ecce jest homo, a homo ma serce,
Jak rynsztok jest łono, czystość w poniewierce,
Rozbity wybawca, łamali mu kości,
Mentalny oprawca. Przegrał w całej rozciągłości,
On wybrał samotność? Czy ona wybrała?
Popadli w sromotność, on pożądał ciała,
Kobieta niewinna? Czytaj pan mniej baśni,
Jej natura płynna. Dobra, dość już, zaśnij,
Ni sen ni czuwanie nie da ukojenia,
Z diabłem spowiadanie. Z popem od niechcenia,
To ciało jest puste. Puste jak wydmuszka,
Wiem, "przeproś się z lustrem". Przez serce, do łóżka.

Niesamowicie laczysz te rymy, masz talent do wierszy, bo wygladaja jakby byly pisane z niezwykla lekkoscia. Deszcz bardzo spoko, ladnie uchwyciles prawde, a historia milosna... brzmi jakos tak, ze czyta sie i wersy wirują, otaczają, moze kwestia poznej godziny, ale widac jak zwykle geniusza ;d

praca konkursowa, ale chyba nawet jako-tako wyszło, więc zamieszczam i tutaj :)

Zmora Alastora


O niebo alabastrowe,
Jak gdyby mlekiem niebiosa polane,
Jak piękno niewiasty spowite w osnowę,
O gwiazdy skrywane, jak serca złamane!

O niebo konające,
Ty bolesnej śmierci zwiastunie!
o jedno Księżyca spojrzenie żebrzące,
Duchy żeglarzy zgubionych w twej łunie.

O niebo kryjące swe gwiazdy jak łono,
Nie dajesz wyznaczyć z siebie azymutu!
Dlaczego ruszyłem w podróż nieskończoną?
I gnijąc, i krwawiąc, lecz nie od szkorbutu...

Zza kubka herbaty spoglądam w przestworze,
W ślad za duszą twoją, ma dusza wylata,
Jak długo mnie będziesz ścigać, Alastorze?
Czy znajdę spoczynek, choć na skraju świata?

Zmora Alastora - dobry wiersz. Zaglądam tu ciągle i od razu rozpoznałem twój styl. Gdy przeglądałem prace konkursowe to po prostu wiedziałem że to twój wiersz. Masz strasznie ciekawy styl, lubisz wątki mitologiczne, za to cię cenię.

"Napisałem" pieśń. W cudzysłowie, bo autorem jest J.R.R. Tolkien, ja zaś dokonałem jedynie marnego przekładu (luźnego).

Cytuj:

---

Lament for Boromir:

Through Rohan over fen and field where the long grass
grows
The West Wind comes walking, and about the walls it
goes.
'What news from the West, O wandering wind, do you
bring to me tonight?
Have you seen Boromir the Tall by moon or by starlight?'
'I saw him ride over seven streams, over waters wide
and grey;
I saw him walk in empty lands, until he passed away
Into the shadows of the North. I saw him then no more.
The North Wind may have heard the horn of the son of
Denethor.'
'O Boromir! From the high walls westward I looked
afar,
But you came not from the empty lands where no men
are.'

From the mouths of the Sea the South Wind flies, from
the sandhills and the stones;
The wailing of the gulls it bears, and at the gate it
moans.
'What news from the South, O sighing wind, do you bring
to me at eve?
Where now is Boromir the Fair? He tarries and I grieve.'
'Ask not of me where he doth dwell -- so many bones
there lie
On the white shores and the dark shores under the
stormy sky;
So many have passed down Anduin to find the flowing
Sea.
Ask of the North Wind news of them the North Wind
sends to me!'
'O Boromir! Beyond the gate the seaward road runs
south,
But you came not with the ailing gulls from the grey
sea's mouth.'

From the Gate of Kings the North Wind rides, and past
the roaring falls;
And clear and cold about the tower its loud horn calls.
'What news from the North, O mighty wind, do you
bring to me today?
What news of Boromir the Bold? For he is long away.'
'Beneath Amon Hen I heard his cry. There many foes he
fought.
His cloven shield, his broken sword, they do the water
brought.
His head so proud, his face so fair, his limbs they laid
to rest;
And Rauros, golden Rauros-falls, bore him upon its
breast.'
'O Boromir! The Tower of Guard shall ever northward
gaze
To Rauros, golden Rauros-falls, until the end of days.'

---

Przez Rohan


Przez Rohan, tam gdzie wielki step,
Sunie gęsta mgła.
Zachodni wiatr wieje
I ponad mury gna.

„Co zacz, mój wietrze, opowiadaj mi,
Na zachodzie droga twa.
Czyś widział Kapitana,
Przy gwiazdach lub za dnia?”

„Widziałem, jechał przez siedem wód,
Gdzie Entwash nurt drwi zły.
Widziałem, szedł przez pusty ląd,
Aż zniknął z oczu mi.

Gdzie cienie północnych marchii,
Nie ujrzałem więcej nic.
Lecz północny wiatr mógł usłyszeć róg
Strażnika Białych Wieżyc.”

„O Boromirze, z wysokich wież,
Wlepiam oczy w siną dal.
Już nie brzmi dumnie twój biały róg,
Nie brzęczy twarda stal.”

***

Na falach mórz, gdzie południa wiatr,
Tańczy piasek wydm.
Lament mew rozbrzmiewa,
znajomy niosąc rytm.

„Co zacz, mój wietrze, opowiadaj mi,
Na południu szlak swój masz.
Czyś widział Boromira?
W jego miejsce trzymam straż.”

„Nie pytaj mnie gdzie twój kamrat tkwi,
Złowieszczy jest to brzeg.
Gdzie biało-czarne porty mrą,
Niejeden tam już legł.

Tak wielu szło nad morza skraj,
Za Anduiny nurt.
Los ich może znać północny wiatr,
Co okala obła burt.”

„O Boromirze, spod mych bram,
Na południe wiedzie trakt.
Lecz nie brzmi już twój szczery śmiech,
Gdzie fale biją takt.”

***

Przez Bramę Królów wieje wiatr,
Gondoru sławiąc cześć.
I bieżąc przez ulice,
Do króla niesie wieść.

„Co zacz, mój wietrze, opowiadaj mi,
Na północy jest twój dom.
Czyś widział naszego księcia?
Tu czeka jego tron.”

„Pod Amon Hen słyszałem krzyk,
Tam ciężki dźwięczał miecz.
Trzaskały drzazgi z tarczy i
Leżał róg rzucony precz.

Ten dumny tak i piękny tak,
Na pierś złożył dłonie swe.
I złoty nurt wód Rauros,
Obmył rany krwawe.”

„O Boromirze, Wieża Czat,
Swe oblicze zwraca tam,
Gdzie złote wody Rauros
Wodza odebrały nam.”


Zdaję sobie sprawę, że ta pieśń ma już zapewne wiele różnych polskich wersji, ale nie wzorowałem się na żadnej z nich.
Można spróbować zaśpiewać na melodię:
http://www.youtube.com/watch?v=j_BOEVAHfEk

Zupełnie inną melodię sobie do tego przetłumaczonego tekstu wyobrażałam :O
A o co chodzi z wersami, dlaczego się różnią między sobą? Słowa inaczej można interpretować? Bo chyba to samo zawsze znaczą z angielskiego na pl ;d

Cytuj:

---

ProEda napisał

Zupełnie inną melodię sobie do tego przetłumaczonego tekstu wyobrażałam :O
A o co chodzi z wersami, dlaczego się różnią między sobą? Słowa inaczej można interpretować? Bo chyba to samo zawsze znaczą z angielskiego na pl ;d

---

Chodzi o to, że to jest tzw. bardzo "luźne" tłumaczenie, czyli niedosłowne (mogę zmieniać treść, o ile nie odbiegam za bardzo od meritum i od tematu).
No i zawsze można sobie parafrazować, dlatego podejrzewam, że jak weźmiesz dwa różne tłumaczenia "Władcy" to będą dwie całkiem różne wersje tej piosenki (powinna być gdzieś na początku Dwóch Wież z tego co pamiętam).

A melodie mogą oczywiście być różne, np:
http://www.youtube.com/watch?v=_MhCaU_pjVM

Monolog na szczycie Mount Everest

Oto spoglądam na ziemię z wysokości
jak Kordian z Białej Góry szczytu
Brzmi głos umarłych na tej Przedwieczności
Największej; człowiek u zenitu
człowiek w perygeum, człowiek w ascendencie,
człowiek znów zaćmiony, obleczony ciężkich
wizji chmurą;
Ciszej! Słyszysz? Przedziwne zaklęcie
myśli ludzkie gna, bieżące drogą znaną
choć nie wiemy którą;

W dole ludzie strwożeni kłębią się w watahy
Któryż się nie lęka? Brat zabija brata
Śmierci tchnieniem zionie ciało przyodziane
w łachy;
Jam jest cień człowieka, któż jest cieniem świata?

O gdybym mógł serc pozrywać kajdany
Gdybym mógł zawiści i niezrozumienia
z dusz wydrzeć zalążki, bijąc w tarabany
przerwać ciąg krzywdy, bólu, odrzucenia.

Niech przeciw samemu sobie ruszy oburzony
lud bezradności skrępowany trwogą -
Na czole i w oczach gwiazd błyszczą miliony
- by jak oroboros zeżreć własny ogon.

to uczucie, gdy trzeba sięgnąć do słownika przy czytaniu wiersza ;dddddddd
ladny ;)

1

są tacy których miłość uskrzydla
i tacy których miłość zabija
tym tysiąc złych myśli kłębi się w głowie
tym usta i ręce niemocą spętane
ich oczy są mokre od słonej goryczy
ich ciała spragnione bliskości jak szczenię
co łasić się chciałoby do dłoni przyjaznej
a zdycha zamknięte w klatce bez wyjścia

2

jeżeli taka jest cena za poezję
to na boga nie warto jej płacić
jeśli wrażliwość znaczy samotność i odrzucenie
a w zamian umiem pisać wiersze nieczytane
to gdzie tu sprawiedliwość
gdzie równość jednostki
i prawo do szczęścia
wniwecz obrócone
jak złamane marzenia

fajne, urokliwe i nieco melancholijne wierszyki. Piękne byłyby z nich piosenki, śpiewasz tez może? Drugi Turnau?xD

Śpiewam fatalnie :D ale dzieki

E tam, na pewno nie jest tak źle. W końcu, wtórując Stuhrowi: "Śpiewać każdy może..." ^^
Zaraz zmontujemy jakiegoś muzyka, niech nam podłoży melodię jakąś piękną i będzie bajecznie.
No, powiedzmy, bo te wiersze chyba zbyt wiele z cudami i szczęściem nie mają wspólnego, prawda? To raczej życie. Takie bolesne "trochę" życie. Jak chyba zawsze i u każdego. No nic, bywa. Bądźmy optymistami i nie dajmy uciec marzeniom. Będziemy ich pilnować, to się nie połamią może. :D


Edit!
No i oczywiście zxapomniałam dodać najważniejszego: wiersze naprawdę bardzo mi się podobają. ;)

Dziekuje za komentarz, kazdy jest dla mnie bardzo wazny :)

Chyba każdy wie czego to tłumaczenie. Ogólnie w polskich tłumaczeniach przyjęło się, żeby wersów tego utworu nie rymować, ja poszedłem inną drogą. Oceńcie sami.

Wiersz o Jedynym Pierścieniu

Trzy pierścienie królom elfów pod nieba przestworzem,
Siedem panom krzatów gdzie kamień chłodem zionie,
Dziewięć śmiertelnym ludziom, których śmierć przemoże,
Jeden pierścień Mrocznemu Panu, tam na Czarnym Tronie,
W krainie Mordor, pogrążonej w cieniu.
Pierścień Jedyny by wszystkimi rządzić, by wszystkie zniewolić,
Pierścień Jedyny by wszystkie zebrać, czarem je zespolić,
W krainie Mordor, pogrążonej w cieniu.


nie wiem jak zrobić akapity, tak żeby w poście było je widać, także wersja z akapitami, takimi jakie chciałem żeby były, na blogu (link w sygnaturze)


letting me down

Dlaczego miałby
beton i styropian odmalowany
na zielono
nie być
bramą fortecy elfów?

Why do I just
keep
letting me down?

Dlaczego pomnik Mickiewicza,
który stoi w parku
nie miałby być jak statuy
władców Numenoru?

No metter how many times
I try
people just keep on
letting me down

Dlaczego nie ma miłości
czystej i wiernej
Jak w zapomnianych baśniach?
Jezus się nie mylił
Myślę, że jako człowiek
też przegrywał, a teraz
udaje Greka.
I patrzy posępnie
zakłamanym obliczem,
w drewnie wyrzeźbionym
Jakby miał nas w pogardzie.

Nie ma rzeczy żałosnych
poza nazwaniem żałosnym
drugiego człowieka

chciałbym wierzyć w Boga,
chciałbym wierzyć w ludzi,
a wierzę tylko w wartości,
które w konfrontacji ze światem
są tak nierealne.

Checklista


Guma do wyżucia,
Sufit do umycia,
Brzuch mój do rozprucia,
Ja sam do zabicia,
Relacje do zepsucia,
Cięcia do zaszycia,
Los wciąż do wykucia,
Szukać drogi życia,
Porobić zakupy,
Nastawić zmywarkę,
Znowu widzieć trupy,
Wypić trutki czarkę,
Nagotować zupy,
Pożyczyć wkrętarkę,
Znów w życiu dać dupy,
Zepsuć swoją markę,
Mniej samotnych wieczorów,
Więcej zrozumienia,
Mniej zmyślonych tworów,
Szukać pocieszenia,
Śnić wciąż tylko o niej,
Porządek na biurku,
Pulsujące skronie,
Zawisnąć na sznurku

Przysłów

Trzy są rzeczy,
których pojąć nie mogę
Nie, cztery, których
nigdy nie zrozumiem
Jak może Bóg miłosierny
na potępienie skazywać grzeszników
gdy sam w swej opatrzności
wiedział przecież doskonale,
że się staną grzesznikami
już w dniu, w którym ich tworzył?
Jak to się dzieje,
że pies liże rękę,
która go bije,
a kot drapie tę,
która go karmi?
Są ludzie psami
i są też kotami.
Gdybym był Bogiem
to lato trwałoby cały rok.
Czy to Szatan przynosi
ten chłód, który przenika
aż do szpiku kości?
Jak to w końcu jest,
że zaciskamy zęby
by zdusić jęk bólu,
oczy zasłaniamy
łzy ścierając słone,
okłamujemy się nawzajem
w sprawie swoich uczuć
choć wiemy, że to boli?

Przysłów

Stary, dobry temat. W sumie interesuje się takimi aspektami życia także zbytnio nie zmusiłeś mnie do refleksji na ten temat. Wykonanie dość płytkie - oparty na paradoksie miłosiernego Boga, coś ala omnipotencja. Bywało lepiej chociaż aspekt psa i kota jest dość ciekawy pod względem literackim - to na plus.

Kwiat róży

Zaśpiewaj mi szeptem
na ucho
Pozwól płakać
dłonią gładzić włosy
Chciałbym przypomnieć sobie
twój zapach
Dwie rzeki mogą bieg swój cały
samotnością nurtu szlak przemierzać
by ostatecznie do tego samego
wpaść morza
Czyliż mi to różnicę czyni
czy czekać mam dzień, miesiąc
czy życie całe?
Namiastką bliskości
wiersz na pożółkłej nabazgrany kartce
namiastką uczucia.
Kocham cię, obiecuję,
że nigdy nie będę szczęśliwy.


Niebo pustego świata

rozdziera gęste myśli,
rozszarpuje wspomnienia
martwe niebo, w szaleńczym zastygłe bezruchu

wgłąb czaszki się wwierca
eksplozją ciszy
pustynia jaskrawej zieleni

razi oczy suche
uśmiecha się kpiąco
gładzi drżącą dłonią
światło Avalonu

blizny serca krwawią,
trzewia duszy płaczą
jedna mała fala przemierza
ocean tęsknoty

Cytuj:

---

Szantymen napisał

Śpiewam fatalnie :D ale dzieki

---

no to moze zarapowac? ogarniesz jakis dobry bit i nawiniesz :)

Jeździec

Pędzi przez odmęty
wściekłych fal ryk rozszarpując.
Ach, lica pozbawion
ten potwór nieludzki!

I gna coraz dalej
przestworzy rozpiętość zmiatając.
Ach, twarzy nie widać
pod księżycem czarnym!

Czyż na zachód zmierza
jak Tymurydów
wierzchowców fala bezbrzeżna?

W której twierdzy bramy
uderzy ten taran
by mur cnoty spękać?