Dziedzictwo rodu Shettleton

Wersja do druku

31-07-2011, 02:45
Elite Box

Dziedzictwo rodu Shettleton [fantasy]

http://i51.tinypic.com/foipas.png
Słowem wstępu:
Witam wszystkich czytelników działu Opowiadania. Pragnę przedstawić Wam mój najnowszy tekst, pt. Dziedzictwo rodu Shettleton. Po długiej przerwie w pisaniu powracam, aby podzielić się z Wami swoją wyobraźnią. Zapraszam do czytania rozdziałów, które będą pojawiać się co 3 do 5 dni. Proszę o komentarze, gdyż one najbardziej motywują do dalszego pisania. Także te najgorsze ;)

ANTI-PLAGIAT NOTE
Opowiadanie opublikowane jest także:
- na moim blogu http://sciencefantasia.blogspot.com pod nickiem Box
- w mojej gazetce erepublik http://www.erepublik.com/en/newspape...tasia-278262/1 pod nickiem Arry Stark

Jeśli znajdziecie opowiadanie w innych miejscach - proszę o kontakt :)

Rozdział I

      Gdy James Shettleton przemierzał bezkresne polne drogi Amyville w poszukiwaniu czegoś ciekawego, co mogło oderwać go od monotonnej codzienności wakacji na wsi z rodzicami, w promieniu kilkunastu kilometrów dało się słyszeć potężny wybuch. Z pobliskich krzaków gwałtownie wyleciała rodzinka kuropatw, gdzieś w oddali przez drogę przebiegała gromada bażantów, a psy ujadały, jakby ktoś stał nieopodal granic ich terytoriów. Czas się zatrzymał dla młodego Jamesa. Łapał tę chwilę pełną garścią, jakby nigdy nie miała się już powtórzyć. Gdy chłopcu wydawało się, że wszystko trwa tak długo, obserwacja uciekającego ptactwa, czy drżenie powierzchni wody, w rzeczywistości minął ułamek sekundy i fala uderzeniowa, utraciwszy już swoją olbrzymią moc, rozwiała jego długie, złociste włosy i niemal go przewróciła.
      James Shettleton jak gdyby nigdy nic przetarł swoje niebieskie, jak tafla oceanu, oczy i ruszył dalej przed siebie, nie zbaczając z obranej wcześniej ścieżki. Uznał, że wybuch gdzieś w oddali go nie dotyczy, że nie jest czymś, co jest warte uwagi. Dalej szukał czegoś, co wyrwie go z szarej rzeczywistości.

      W otoczeniu dziesięcioletniego Jamesa prawie nikt nie zna o nim prawdy. Jedynie rodzice, Sarah i Ronald, wiedzieli, co ich syn potrafi. A potrafił wiele.

      Pewnego dnia, do malutkiego domku na skraju Amyville podszedł listonosz, który nie bardzo wiedział, gdzie ma szukać rodziny Stewartów. Sarah Shettleton wyjaśniła, że nie ma pojęcia, jednak urzędnik był bardzo natarczywy. Po kilku minutach szarpaniny, zdołał obezwładnić drobną kobietę i skrępował jej ręce.
      – A masz, suko, za te wszystkie lata, które przez ciebie musiałem cierpieć w pierdlu – wysyczał przez zęby, uderzając ją pięścią w brzuch wraz z każdą wypowiedzianą sylabą. – Teraz ty posmakujesz, co to jest cierpienie. Patrz, jak twój mały, bezbronny synek zostanie zabity.
      Sarah zmusiła się do płaczu.
      James, widząc łzy płynące z wielkich z przerażenia, piwnych oczu matki, zaczął błądzić w myślach po tych samych ścieżkach, które przemierzał kilka dni wcześniej.
      – To ty spowodowałeś wybuch w Eastwood City? – zapytał poważnym tonem.
      – O czym ty mówisz, dzieciaku?
      – Pytam, czy to ty spowodowałeś wybuch w Eastwood City? – Ponowił pytanie, tak samo monotonnie jak poprzednio.
      – Nie wiem co ci strzeliło do łba, chodź ze mną, ona musi cię widzieć.
      – PYTAM, CZY TO TY SPOWODOWAŁEŚ WYBUCH W EASTWOOD CITY?! – wykrzyczał z całej siły chłopiec, aż w oknach zadrżały szyby, a oprawca w mundurze listonosza poczerwieniał na twarzy.
      – Dziecko… Kim ty, do kurwy nędzy, jesteś? – zapytał cicho.
      James odpowiedział natomiast, tak samo jak dotychczas, bardzo spokojnie:
      – Nie zadziera się z czystej krwi dziedzicem mocy Shettleton.
      Po wypowiedzeniu ostatniego słowa podniósł matkę z ziemi, oswobodził ręce i nakazał zadzwonić na policję. W tym samym czasie z oprawcą zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Każdy włos wychodzący z jego głowy powodował okropny ból. Listonosz zwijał się, jak palony plastik, na podłodze, a gdy wydawało mu się, że wraz z ostatnim włosem wszystko się skończy, z jego palców zaczęły strzelać paznokcie, zostawiając po sobie krwawe odpryski na szybach i ścianach chatki. Bandzior krzyczał tak głośno, że zaczął pluć krwią, bo zdarł sobie gardło i nadwyrężył struny głosowe. Chociaż to mogła być kolejna technika tortur Jamesa. Chłopiec zaprowadził matkę do sąsiedniej izby, po czym wrócił i zamknął za sobą drzwi.
      – Teraz się z tobą rozprawię, Madeleine.

      Stary listonosz nagle przeistoczył się w wysoką, jak na dziesięciolatkę, niebieskooką łysą dziewczynę, która z trudem stała na nogach. Zdołała o własnych siłach podejść do krzesła, ale gdy próbowała na nim usiąść, zniknęło. Upadła na podłogę z taką siłą, że w całkowitej panującej tam ciszy dało się usłyszeć dźwięk pękających kości. Była to następna technika tortur Jamesa Shettletona. Dziewczynka, leżąc na zimnych, spróchniałych dechach, nawiązała rozmowę ze swoim katem:
      – Po co to robisz, co?
      – A po co ty nachodzisz moją rodzinę?
      – Twoja matka…
      – No co moja matka?! – Zdenerwował się James.
      – Spędziłam wiele lat w więzieniu, przez tą małą jędzę…
      James patrzył na Madeleine pytającym wzrokiem. Wcale nie udawał, że nie miał pojęcia, co uczyniła jego matka. Nie miał jednak ochoty dowiedzieć się tego akurat teraz. Dziewczyna jednak pierwsza się odezwała:
      – Masz niezwykły dar… Dar Shettletonów… Ale czy musisz marnotrawić to w taki sam plugawy sposób, jak twoi rodzice?
      – Co to za szczególny dar, o którym wszyscy w koło tak trąbią? Ja tylko potrafię komuś wyrządzać krzywdę, sprawiać ból tak niesamowity, że człowiek błaga o śmierć po kilku sekundach… I co to za dar?
      – Twoją moc można wykorzystać na wiele sposobów, nie tylko te okrutne. Domyślam się, że nie wiesz nic o dziedzictwie Shettleton?
      Chłopak pomyślał chwilę nad konsekwencjami tego, co chciał powiedzieć, ale uznał, że gorzej być nie może, a sam na pewno nie zginie, bo Madelein była wystarczająco osłabiona. Kontynuował więc konwersację:
      – Wiem. Wiem, że jestem kolejnym dziedzicem mocy, która służy do wypełniania jakiejś tam misji…
      Madelein przetarła twarz chustą. Zobaczyła swoją świecącą, łysą głowę w lustrze, ale ignorując fakt oszpecenia, wyjaśniła Jamesowi, z jakiego powodu zaatakowała dziś ich domek wypoczynkowy:
      – Dawno temu prababcia twojej prababci zapoczątkowała, całkiem przez przypadek, łańcuch niefortunnych, jak się później okazało, wydarzeń. Przez zebranie złego ziela na polu zatruła swojego męża. Jej córka, która pobierała nauki u swojej matki, ugotowała kilkanaście lat później zupę z tego samego ziela, jednak nie zdołało ono już zabić nikogo więcej. Rodzina, poprzez śmierć męża lady Elisabeth Shettleton, zyskała odporność na wszelkiego rodzaju trucizny. Córka lady Liz popełniła jednak inny poważny błąd, wysyłając jednego ze swoich synów na polowanie z ojcem. Stary wówczas Mark pomylił wypróżniającego się w krzakach syna z łanią i odstrzelił mu łeb. Domyślasz się, co wtedy zyskała rodzina Shettletonów?
      – Odporność na ból? – zapytał nieśmiało James, zaciekawiony opowieścią.
      – Prawie. Była to odporność na pociski broni palnej. Chociaż nie jestem pewna, czy współczesna broń wam nie grozi… Ale kontynuując opowieść, drugi syn Marka spłodził dwoje niesamowitych dzieci. Córkę Kate i syna Arnolda. Choć nigdy nie miał ojcu za złe, że zabił jego brata, matce nie potrafił wybaczyć, że puściła Carola na polowanie. Nie chciał popełnić tego samego błędu, dlatego zrezygnował całkowicie z polowań, a zwierzynę kupował tylko na podmiejskim targu…
      – Dobra, dobra – przerwał James. – Nie chcę już tego słuchać. Jaki to ma związek ze mną i moją matką?
      – Chciałam do tego dojść krok po kroku, ale skoro nie chcesz, zmuszona jestem opowiedzieć ci wydarzenia tylko z ostatnich kilkunastu lat… Twoja matka jest dziedziczką mocy Shettleton, jedyną kobietą, która przedłużyła istnienie nazwiska w świecie. Od wielu pokoleń, ród twoich dziadków toczył wojnę z rodem Greenhold dosłownie o wszystko. Spory o ziemię, o przebieg granicy terytoriów… Greenholdowie wytyczyli nawet godziny, w których mógł szczekać pies. Chodzi o to, że ta wojna trwa do dziś. We współczesnych czasach trudno jest rozpoznać rodowitego Shettletona czy Greenholda, dlatego nie prowadzą oni jawnych walk zbrojnych. Nawet przez lata nabywania przez Shettletonów kolejnych mocy i kolejnych odporności, rywale nie rezygnowali.
      James, nie wiedząc zupełnie, o czym bredzi Madeleine, ponowił pytanie o to, jaki związek ma z tym jego matka i on sam. Dziewczyna w końcu zaczęła mówić:
      – Sarah Shettleton jest jedyną osobą, która może raz na zawsze zakończyć wojnę z rodem Greenhold. Posiada jednak jedną, bardzo poważną wadę. Nie potrafi znieść okrucieństwa, nie potrafi patrzeć na cierpienie innych.
      Młody chłopak w końcu pojął, o co chodzi w dziedziczeniu mocy jego rodziny. Szybko wyciągnął słuszne wnioski, o czym poinformował rozmówczynię:
      – Z pokolenia na pokolenie poprzez serię nieszczęść, mój ród nabywa kolejnych odporności.
      – Zgadza się – przytaknęla Madeleine.
      – Z tego wynika, że moja matka musi doświadczyć cierpienia i bólu, aby się na nie uodpornić?
      – Tak, Jamesie Shettleton. Tak jak Sarah zamordowała mojego syna, ja muszę zamordować ciebie. I to na jej oczach!
01-08-2011, 01:15
Cainsw

Bardzo fajne. Błędów nie zauważyłem. Czekam na drugą część : )

Down@
Dzięki
01-08-2011, 01:42
Elite Box

Oto drugi rozdział opowiadania. Powoli wchodzimy do głównego wątku i tajemnicy... Sami zobaczycie.

Rozdział II
      Nad Amyville zebrały się ciemne, jak owoc granatu, chmury, z których zaczął siąpić drobniutki deszczyk. Kałuże na pobliskiej wiejskiej drodze wolno powiększały się w zagłębieniach po kołach traktorów, które codziennie nią przejeżdżały. Po kilku minutach opady wezbrały na sile i rozpętała się prawdziwa ulewa, jakby ktoś wysoko na niebie umieścił słuchawkę prysznica lub, co gorsza, miliony wielkich wiader z wodą. Zapach wilgoci rozprzestrzeniał się po całej wiosce, a ostatni promyk słońca został zgaszony przez napływającą coraz większą ilość ciemnych chmur. James wyjrzał przez okno, aby sprawdzić, czy woda nie wdziera się na ich podwórko. W tej samej chwili z nieba strzeliła grubą wstęgą błyskawica. Nie trzeba było długo czekać, aby usłyszeć potężny grzmot gdzieś w pobliżu Amyville. Młody chłopiec przypomniał sobie nagle o leżącej na podłodze dziewczynie, z której wciąż musiał wyciągnąć informacje o jego rodzinie i, co najważniejsze, pochodzeniu odziedziczonej przez niego mocy.
      – Madeleine – rozpoczął rozmowę. – Dlaczego moja matka zamordowała twojego syna? Ona nigdy nie dopuściłaby się tak haniebnego czynu!
      – Oj, głupiś ty, Jamesie. Jakież byłoby twoje zdziwienie, gdybym opowiedziała ci do końca historię dziedziczności mocy Shettletonów.
      – Nic mnie już nie zdziwi po tym, jak się tu pojawiłaś… – wymamrotał zrezygnowany chłopak. – Mów, byle szybko, bo chcę mieć już to z głowy.
      – Kiedy Greenholdowie zabili twojego dziadka, a ojca twojej matki, była ona strasznie zrozpaczona. Sama, bez absolutnie niczyjej pomocy, wymordowała niemal połowę żyjących wówczas członków wrogiego rodu. Jednym srebrnym nożem do listów. Ale nie udałoby się jej to bez posiadanej mocy… Mocy tak przeraźliwie potężnej, że sama boję się o tym mówić.
      James patrzył na podnoszącą się z ziemi Madeleine, ponownie spojrzał w okno. Po zewnętrznej stronie po szybie wspinał się mały pajączek, który chciał skryć się w ciepłej chacie przed deszczem. Chłopiec patrzył na niego przez dłuższą chwilę, po czym przypomniał sobie o niewielkiej pajęczynie za drzwiami do izby. Wymamrotał coś pod nosem i pajączek niemal natychmiast zaczął dyndać pod sufitem. Zachwyt stworzeniem przerwała mu dziewczynka:
      – Zdolność teleportacji, co? Twoja matka też to odziedziczyła po zamordowanym ojcu.
      – Czemu akurat to?
      – Twój dziadek był zafascynowany telekinezą i teleportacją jak nikt inny w wiosce. Czytał sporo ksiąg na ten temat i pobierał nauki przenoszenia przedmiotów u nadwornych magów. Nie było mu dane jednak dokończyć kursu, ale bogowie nagrodzili go pośmiertnie, zsyłając dar teleportacji na jego jedyną córkę. To pozwoliło jej zabić kilkunastu ludzi w mgnieniu oka.
      James słuchał z zaciekawieniem, jednak coś nagle go tknęło. Ponownie spoglądając ukradkiem na cieszącego się ciepłem pajączka, pomyślał o morderstwie.
      – Czemu siedziałaś w więzieniu, skoro to moja matka zabiła twojego syna?
      – Nie mów, że nie pojąłeś?!
      Shettleton pokręcił przecząco głową.
      – Twoja matka natychmiast uciekła z miejsca zbrodni. Wiesz… teleportowała się, a ja pozostałam, opłakując śmierć jedynego potomka. Nie domyślasz się nawet, jaki ból w sercu odczuwa człowiek, który stracił rodzinę, a zwłaszcza własne dziecko. Roniłam łzy przez kilka miesięcy, a do dzisiaj mam ochotę się zemścić.
      – Ostatnie pytanie, zanim cię zabiję. Skąd o tym wszystkim wiesz?
      – O nie… Nie zabijesz mnie. Nie jesteś do tego zdolny. Ale i tak ci powiem. Jestem potomkinią Greenholdów, a dokładnie nazywam się Madeleine Beatrice Greenhold.

      James, analizując po kolei wszystko, czego się dowiedział, postanowił jak najszybciej zabić Madeleine. W jej żyłach płynęła przecież krew odwiecznych wrogów jego rodu, który przez pokolenia gromadził różnorakie moce, aby tylko zgładzić Greenholdów co do jednego. Obmyślał w głowie dziesiątki posunięć na wypadek ewentualnej walki. Chociaż co do walki był pewien, że będzie miała miejsce.

      – Rozumiem, że nie masz dziesięciu lat, Madeleine.
      – A jak miałabym w tym wieku urodzić dziecko?
      Dziewczynka ponownie się przeistoczyła, tym razem w dorosłą już kobietę o wyraźnych rysach twarzy, zdradzających jej podeszły wiek. Zmarszczki odchodzące od kącików ust i oczu, słabo widoczne odbarwienia w okolicach nosa. Miała z siedemdziesiąt – nie – osiemdziesiąt lat. Jej syn mógłby mieć teraz własne dorastające dzieci.
      – Zdolność transmutacji… Zapowiada się ciekawa walka – powiedział zachwycony faktem James.
      – Jaka walka? – zdziwiła się Madeleine.
      – Zabiję cię, córko Greenholdów! Zginiesz jak zwyczajna dziewka ze wsi, w małej drewnianej chacie, na spróchniałej podłodze. Nie zostaniesz pochowana zgodnie z tradycjami rodu i zeżrą cię robale. Zero litości i szacunku dla takich jak ty! Wypełnię wolę Shettleton i pozbędę się wroga raz na zawsze!

      Po kilkunastu minutach zawziętej dyskusji na temat, czy James może zabić Madeleine, czy nie, doszło do decydującego o dalszych losach obu rodów starcia. Oponenci stanęli naprzeciw siebie, przygotowując w tym czasie strategie. James postawił na szybkość i dokładność ciosów. Zaatakował Madeleine pewnie i bez większej trudności wbił miedziany sztylet między żebra. Miał nadzieję, że przebił jej płuco, lecz widząc kobietę z werwą rzucającą się na niego, zapomniał o płucu i zmusił ciało do przeniesienia w drugi kąt sali. Teleportacja nie była prostą techniką, ale opanował ją w dostatecznym stopniu.
      Kobieta uderzyła chłopca pięścią w twarz, po czym szybko oddaliła się pod okno. James nie pozostawał jej jednak dłużny i szybko oddał cios ze zdwojoną siłą, a Madeleine niemal nie wypchnęła z okna szyby. Pod jej ciężarem złamał się jednak blat stołu i gruchnęła pośladkami o starą podłogę. Shettleton wykorzystał moment słabości wroga i zaczął wymachiwać na oślep sztyletem przed oczami Greenholdowej, mamrocząc w tym samym momencie słowa w obcym języku. Widząc, że James nie trafił ani razu, zmęczona już starowinka chciała szybko zerwać się z desek i uderzyć przeciwnika pełną siłą. Zdziwiła się, gdy nie mogła się podnieść.
      – Ha! Mam cię, starucho! – Szyderczo zaśmiał się James.
      – Co… Co się dzieje?
      – Unieruchomiłem twoje ciało na kilka minut. Teraz mogę zadać ci ostateczny cios. Wybierz, proszę, gdzie uderzyć najpierw? Płuca, żołądek, wątroba? A może od razu serce, żebyś długo nie cierpiała?
      – Oszczędź mnie, błagam… Mam męża.
      – Wiesz co? Zastanawiające jest to, jak bardzo przypominasz moją matkę. – Zignorował poprzednią wypowiedź Madeleine James. – Nie przyjęłaś nazwiska po mężu, aby przedłużyć swoje rodowe, więc nie masz brata. Miałaś jednego syna, a twój mąż jest absolutnym nieudacznikiem. Jako mała dziewczynka byłaś łudząco podobna do mojej matki, którą oglądałem na zdjęciach z jej pierwszego dnia w szkole. Mogłybyście być bliźniaczkami, ale ona ma dwadzieścia dziewięć lat, a ty osiemdziesiąt. Zbyt wiele was łączy, to jest dziwne.
      – Za dużo filozofujesz, mały. Zaraz twoja klątwa zniknie i będę mogła cię wykończyć jak należy.
      – Zabawne.

      Po niecałej minucie, widząc, że klątwa unieruchomienia ciała nie odpuszcza, Madeleine postanowiła wykorzystać ostatni raz dzisiejszego dnia swoją moc. Głęboko myślami powędrowała do najszczęśliwszego dnia w jej życiu. Był to dzień narodzin jej synka. Przypominając sobie spacery z wózkiem pośród wysokich sosen, zdumiona własną głupotą odkryła w końcu, jak może się oswobodzić. Przeniosła swoją duszę do ciała małego pajączka, którego James wcześniej sprowadził do izby. Widząc to, Shettleton niemal natychmiast próbował przeteleportować Madeleine do stojącego na półce słoika po musztardzie. Nie udawało mu się to niestety, gdyż potomkini Greenholdów zbyt szybko się poruszała. W końcu jednak trafił w moment i przeniósł stawonoga.
      – Teraz to już po tobie, suko – wypowiedziawszy te słowa, wziął słój do ręki i wrzucił do rozpalonego kominka.

      Chwilę później do izby wbiegła Sarah Shettleton ze łzami w oczach.
      – Nie! Nie rób jej tego! – krzyczała.

_______________________
Proszę o komentarze! Jestem ciekaw, czy wam się podoba, jakie są wasze przemyślenia itp.
01-08-2011, 13:08
DeadlyJake

Podoba mi się. :) Czekam na dalszy ciąg. Tak samo jak moje opowiadanie, urwane w strasznie niewygodnym momencie - ale to przynajmniej przyciąga do czytania następnej części. :D
04-08-2011, 01:22
Waromir

Opowiadanie daje do myślenia, jest bardzo ciekawe : ) Szczególnie, jeśli czyta się je o tej porze. Czekam na kontynuacje.
04-08-2011, 10:43
konto usunięte

Rety, trzeba mieć niezłą banie do wymyślenia czegoś takiego. To brzmi jak jakaś saga. Tak swobodnie opisujesz te sceny walk, umiejętności, żadnych zgrzytów w składni dla mnie nie ma. Czapki z głów i też czekam na kolejna część.
05-08-2011, 03:21
Elite Box

@up
Dziękuję i cieszę się, że się spodobało! Sceny walk uwielbiam opisywać. Prawdę mówiąc, chcę ich opisywać jak najwięcej, gdyż niegdyś zarzucono mi, że są za mało dynamiczne. Im więcej jednak piszę, tym lepiej mi to idzie. Przynajmniej tak mi się wydaje ;)

Kolejny rozdział.

Rozdział III
      Sarah podskoczyła do rozpalonego kominka i wyjęła słój z małym pajączkiem, w którego ciele spoczywała Madeleine. Parząc przy tym ręce, otworzyła zakrętkę i wypuściła insekta na wolność. Stawonóg wszedł na swoje stare miejsce za drzwiami, po czym staruszka przeniosła się do starego ciała, które wciąż tkwiło nieruchome na podłodze.
      – Synu – zaczęła Shettleton. – Madeleine Beatrice Greenhold jest moją starszą przyrodnią siostrą.
      James otworzył oczy tak szeroko, że o mały włos nie wypadły z oczodołów. Wytarł rękawem starej, podartej już szaty spocone czoło. Pocił się z przerażenia. Nie spodziewał się, że jego domysły mogą pokrywać się z rzeczywistością.

      Ulewa ustała. Zza rozrzedzających się chmur wychodził oślepiający blaskiem księżyc. Ogień w kominku powoli dogasał, jednak nikt o to nie dbał. Pajączek zamieszkujący przestrzeń między ścianą a drzwiami utkał sobie słusznej wielkości pajęczynę, w którą zdążyło złapać się już kilka much. Ucztując, nie miał nawet chwili na podpatrzenie emocjonujących wydarzeń w izbie. Madeleine w końcu podniosła się z zawilgotniałej podłogi. Jako pierwsza odważyła się poruszyć. James ruszył na nią uzbrojony w sztylet, jednak matka powstrzymała go przed zadaniem ciosu.
      – Musisz coś zrozumieć, Jamesie – powiedziała. – Madeleine jest jedyną osobą, która może ocalić mi życie przed gniewem Greenholdów. Chociaż sama pochodzi ze zwaśnionego z nami rodu, próbuje mi pomóc, gdyż jestem córką jej matki.
      – Miałabyś na nazwisko Greenhold, albo ona Shettleton! – krzyknął obezwładniony James.
      – To nie jest takie proste… Romans naszej matki z moim ojcem musiał zostać zatuszowany. Gdyby rodziny się dowiedziały, wszyscy mielibyśmy poważny kłopot. Szubienica to najlepsze, co mogłoby nas wtedy spotkać…
      – Czyli nie jestem czystej krwi Shettletonem?
      – Niestety, Jamesie, nie jesteś. Ale nie odziedziczyłeś po Greenholdach niczego, a w twoich żyłach płynie wola Shettleton.
      – Dlatego muszę jej dopełnić! – wykrzyczał James.
      – Nie możesz! – odezwała się Madeleine. – Kiedy ja zginę, twoją matkę zabiją Czarne Demony.
      – Czarne Demony? – zdziwił się młody chłopak.
      – Madeleine – przerwała staruszce siostra. – On nie musi o tym wiedzieć. Nie mieszaj w to mojego syna, jest jeszcze zbyt młody, by poznać tak straszną prawdę o istniejącym świecie.

      James zastanawiał się, czym były wspomniane Czarne Demony. Nie to jednak było największym problemem. Stanął przed poważnym dylematem – zabić Madeleine, by zemścić się na rodzie Greenhold, czy ocalić ją, by chroniła jego matkę. Po dłuższej chwili zastanowienia postanowił jednak pozostawić staruszkę przy życiu. Pomyślał, że i tak niedługo umrze ze starości.

      Shettleton podszedł do Madeleine i pchnął ją nożem do krojenia chleba w brzuch. Po trzech ciosach odszedł od półprzytomnej kobiety. Nakazał jej pozostać w Amyville, przy jego matce, by wspomniane Czarne Demony nie mogły się do niej dostać.
      – Jamesie – wspomniała. – Oddaję ci swoją moc transmutacji. Niech to będzie jedyne, co otrzymasz dobrego po rodzinie Greenhold.
      – Jestem zdumiony, jak spokojnie o tym mówisz, Madeleine – odpowiedział młodzieniec.
      – Tylko tak mogę ci się odwdzięczyć. Poza ochroną twojej matki, oczywiście.
      – Jeszcze tylko jedno pytanie… Nie musisz mnie już zabijać?
      – Dopóki tu jestem – nie.

      Chłopak nie był zadowolony uzyskaną odpowiedział. Wiedział bowiem, że Sarah musi zyskać odporność na ból i cierpienie, by przeżyć atak Czarnych Demonów. Ale co było dla niego ważniejsze? Własne życie, czy jego matki? Z pewnością nie chciał, by którekolwiek z nich ginęło. Postanowił odłożyć tę kwestię na dalszy plan. Jego celem było odnaleźć Greenholdów, chociaż sam nie wiedział po co. Czuł wewnętrzną potrzebę porozmawiania z kimkolwiek z owego rodu. Chciał dowiedzieć się czegoś o swojej babci. Przeczekawszy noc, ubrał się o świcie i niepostrzeżenie wymknął się z chaty. Dzień zapowiadał się pogodny i ciepły, bez zbędnych burz, czy ulew. Świetnie nadawał się na daleką wędrówkę.

      James, korzystając z dopiero co nabytej mocy, transmutował się w średniego wieku mężczyznę. Lat dodawały mu krótkie wąsy i trzydniowy zarost. Mierzył niewiele ponad metr i siedemdziesiąt centymetrów i był przy tym szczupły. Tak wyglądając, mógł zamieszkać w każdym hotelu, pić każdy trunek i, co podobało się chłopakowi, zabawiać się z każdą nierządnicą. Fizycznie dorosły chłopak wyruszył w samotną wędrówkę po świecie, w celu rozwiązania nurtujących go problemów: czym są Czarne Demony oraz dlaczego jego babcia puściła się z Greenholdem. To, dlaczego Madeleine pozostała przy nazwisku ojca, nie zastanawiało go w ogóle. Była dla niego nieistotnym robaczkiem, jak tamten pajączek, zwisający z sufitu przy kominku.

      Poranek faktycznie był pogodny. Na niebie mozolnie przesuwało się jedynie kilka białych obłoczków, przypominających owce przed strzyżeniem. Promienie słoneczne wspaniale odbijały się od licznych okien w domostwach Amyville. W takim blasku młody potomek Shettletonów przemierzał wiejskie dróżki, by w końcu dojść do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Ustronna ścieżka, na której usłyszał wybuch.
      – W końcu dzieje się coś ciekawego – powiedział sam do siebie, po czym ruszył przed siebie, nie myśląc o wydarzeniach z ubiegłej nocy. Próbował delektować się ciszą i spokojem, co mogła zapewnić mu okolica. Czas znów się dla niego zatrzymał. Na chwilę zapomniał o niebezpieczeństwie czyhającym na jego matkę. Zapomniał o zemście. O zdradzie krwi. Chciał pobyć sam pośród natury. To uwielbiał najbardziej. Błogą ciszę, ku zmartwieniu Jamesa, przerwał nadjeżdżający wóz. Rolnik, zdziwiony widokiem dorosłego mężczyzny pośród polnych dróg, wciągnął go w miłą pogawędkę.
      – A co pan tu robisz, sam, o tej porze dnia? Hm? – zapytał.
      – Oczyszczam umysł z niemiłych wspomnień, panie – odpowiedział grzecznie James.
      – Dajcie spokój, żaden ja tam pan. Ot, rolnik zwykły. Jakież to wspomnienia, hm?
      – Pozwólcie, że nie będę się dzielił. Mam jednak pewną prośbę.
      – Słucham ja was! – Ochoczo oznajmił farmer.
      – Czy moglibyście mi wskazać drogę do najbliższej gospody? Żołądek przysycha mi do kręgosłupa, a w gardle sucho, jakby kto pieprzem sypał.
      – Jasne. Idźcie dalej tą samą drogą. Przy wielkim posągu boga Fidiusa skręćcie w lewo.
      James podziękował rolnikowi uściskiem dłoni i głębokim ukłonem. Na odchodne zapytał tylko, jak długo będzie musiał iść. Dowiedziawszy się, że podróż zajmie mu nie więcej niż godzinę, ruszył wolnym tempem, próbując z powrotem zatracić się w głuchej ciszy.

      Rzeczywiście, po godzinie powolnego marszu, chłopak zauważył wielką tablicę, zapraszającą do odwiedzenia gospody „u Klemensa”. Bez chwili wahania wszedł do środka i zajął miejsce przy barze.
      – Kufel zimnego piwa poproszę – oznajmił.
      Właściciel, pytając o godność przybysza, podał słusznej wielkości szklanicę z lodowatym browarem.
      – Nazywam się James Shettleton. Pochodzę z Amyville. Chciałbym również coś zjeść i przenocować.

      James po wypiciu trzeciego kufla i zjedzeniu dwóch misek żuru, postanowił zapytać gospodarza o ród Greenholdów. Ten, usłyszawszy nazwisko, wzdrygnął się, ale poinformował chłopaka, że nic nie wie. Młodzieniec przez chwilę próbował wyciągnąć ze staruszka informacje, ale na próżno. Klemens Vicket był niskiego wzrostu dziadkiem, który swoją gospodą zajmował się, jak sam mówił, od dwudziestu kilku wiosen. Każdego roku obsługiwał tysiące gości i podawał setki litrów wina i browaru. Nie ryzykowałby życia okłamując Jamesa. Nawet, jeśli nie słyszał o morderczych mocach Shettleton, nie w głowie było mu zatajanie informacji o Greenholdach – postrachu New Viseberg. Za głowę choć jednego członka tego rodu oferowana była nagroda dwustu tysięcy złotych monet. Przynajmniej tak napisane było na ogłoszeniu, które bardzo zainteresowało młodzieńca.
      – Panie, długo to wisi tutaj? – zapytał.
      – To? – zamyślił się Klemens. – A będzie tak ze trzy noce już. Przyszedł taki wysoki obdarciuch i zaoferował dwieście sakiew temu, który przyniesie mu głowę tych morderców… Straszny to był typ, ale wiedział czego chciał. Ja pomogę każdemu, kto pomoże wyplenić tych brudasów z mojej wioski.
      – Cóż ci złego uczynili, panie? Mówiłeś, że nic nie wiesz.
      – Proszę mi wybaczyć. Myślałem, że jesteś jednym z nich.
      – Nie ufałeś mojemu nazwisku? – zapytał groźnym tonem James.
      – Bardzo przepraszam, panie. Mogę tylko powiedzieć, że Arthur Greenhold pracował u Draxonów na dworze. Straszni ludzie… Nie mniej straszni od niego. Ale ich zabił. Wyrżnął co do jednego. – Starzec był wyraźnie zdenerwowany samym faktem, że opowiada taką historię. James nawet nie myślał, by mu przerywać. – On miał tylko poić konie i sprzątać stajnię. Z przymusu wynająłem mu izbę, dosłownie za bezcen. Lord Draxon lubił jednak upokarzać swoich służących, a stary Greenhold nie wytrzymał. Nie pozwolił, by pluto na jego nazwisko. Wszystkich ich wybił… Żadnego nie zostawił przy życiu.
      Wysłuchawszy ciekawej historii, Shettleton postanowił poprosić o klucz do swojego pokoju. W głowie zbierał do kupy uzyskane przed chwilą informacje, gdy do gospody wszedł zakapturzony mężczyzna, podobny do tego z opisów gospodarza.
      – Jam jest Patrick Shettleton. Szukam wnuka mojego – Jamesa.
_________
Jak zwykle, proszę o komentarze! Są one bardzo motywujące ;) Lepiej sie pisze wiedząc, że ktoś to przeczyta :D Pozdrawiam i zapraszam na kolejną część, już niedługo.
10-08-2011, 10:17
konto usunięte

Ta część najmniej ciekawa ale też fajna. Niby motyw zwaśnionych rodów już sie przejada w literaturze ale wystarczy dobry pomysł, jak tutaj. Bardzo mi sie podoba możliwość transmutacji, zazdroszczę Jamesowi
16-08-2011, 12:18
Friicht_

Zapowiada się niesamowicie. Jeśli chodzi o błędy, to znalazłem jeden, który rzucił mi się w oczy (ę zamiast e):

Cytuj:

Elite Box napisał

Bardzo przepraszam, panie. Mogę tylko powiedzieć, że Arthur Greenhold pracował u Draxonów na dworze. Straszni ludzie… Nie mniej straszni od niego. Ale ich zabił. Wyrżnął co do jednego. – Starzec był wyraźnie zdenerwowany samym faktem, że opowiada taką historię. James nawet nie myślał, by mu przerywać. – On miał tylko poić konie i sprzątać stajnię.

Przyznam się szczerze, że bardziej byłem pochłonięty tym co się zaraz stanie, aniżeli szukaniem błędów :).
Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział!

Pozdrawiam, Friicht_.
17-08-2011, 00:37
Elite Box

Niestety, nie zgodzę się z błędem. Chodzi o jedną stajnię, a nie o kilka. Np.:
- jedną stajnię <- o to chodzi
- dwie stajnie

Cieszę się, że przypadło Wam do gustu. Chociaż komentarzy jest strasznie mało... Zabieram się za pisanie kolejnego rozdziału (musiałem opuścić mieszkanie na kilka dni i nie miałem dostępu do swoich zapisek, wybaczcie).
17-08-2011, 10:27
Friicht_

A to mój błąd, zwracam honor :).

Mam nadzieję, że kolejny rozdział pojawi się już niedługo, bo dosłownie CIEKAWOŚĆ mnie zżera :D.
Ja jeszcze nie odważyłem się, żeby wstawić tu swoje opowiadanie ;p. Może, gdy będę mieć tego więcej to ujrzy ono światło dzienne :).

Pozdrawiam, Friicht_.
23-08-2011, 02:47
Elite Box

@up
Cieszę się, że akcja zaciekawiła Cię aż do tego stopnia. Mam nadzieję, że nie zawiedziesz się, czytając następne rozdziały.

A oto rozdział nr 4!:

Rozdział IV
      Patrick Shettleton rozejrzał się uważnie po gospodzie pomimo tego, iż wiedział, że ma marne szanse na spotkanie tu swojego wnuka. Przecież była to pijacka knajpa, w której biesiadnicy wlewali w siebie zimne piwo, aż nie zwrócą. Co mógł tam robić James? Nie rozpoznając go w żadnym z gości, przysiadł się do wąsatego, nieogolonego mężczyzny, nie wiedząc, że to właśnie ta osoba, której szuka.
      – Podajże dwa wielkie kufle lodowatego browaru! – zawołał do Klemensa, po czym zagadał do młodego Shettletona:
      – Waszmość tutaj pierwszy raz?
      – Tak, zaszedłem tu, by przenocować kilka dób. Ot, zbrakło mi sił do dalszej wędrówki – odpowiedział James.
      – Ładną mamy pogodę, czyż nie?
      – Prawda, ładną, ale królewscy kapłani przewidują, że potężne coroczne ulewy nawiedzą nas kilka dni wcześniej, niż zwykle.
      – To komplikuje twoje plany wędrówki, dobrze rozumiem? – ciągnął rozmowę Patrick.
      – Niezbyt.
      James przyglądał się człowiekowi, który podawał się za jego dziadka. Zmierzył go dokładnie wzrokiem od stóp aż po głowę i ocenił, że nie ma więcej, niż sześćdziesiąt lat. Kilkudniowy zarost wskazywał, że również zawitał tu z powodu zmęczenia długą wędrówką. Starzec wciąż uparcie próbował rozmawiać:
      – Słyszałem, że jeden z tych psich synów, Greenholdów, tutaj pracował… Prawda to?
       – Też żem tak słyszał – odpowiedział chłopak z niezbyt dobrze udawanym wiejskim akcentem.
      – Suczy syn wymordował całą rodzinę i nikt nie wie dlaczego… Co to też się porobiło na tym zawszonym świecie…
      – Straszna opowieść…

      Po kilku minutach niezręcznej rozmowy gospodarz w końcu podał dwa kufle trunku.

      Patrick Shettleton nie wyglądał na tyle, ile miał. W rzeczywistości liczył sobie osiemdziesiąt trzy lata, ale dzięki licznym miksturom i wywarom zachował urodę sześćdziesięciolatka. Włosy miał smolisto czarne, uczesane w równy przedziałek po środku głowy. Nie zapuszczał brody ani wąsów, nie nosił też okularów. Po prostu nie wyglądał jak sędziwy staruszek. Mimo młodego wyglądu, kondycja nie pozwalała mu na tak długie wyprawy, jak dwadzieścia czy trzydzieści lat wcześniej. O ile skórę potrafił wygładzić z najmniejszej zmarszczki, nie był jednak w stanie wpłynąć magią na swoje narządy wewnętrzne. Serce coraz częściej odmawiało mu posłuszeństwa. Szybkie tętno i zadyszka oznaczały, że czas zawinąć do jakiejś przydrożnej gospody i odpocząć trzy lub cztery doby. Tak było i tym razem. Dodatkowo obrał sobie nowy cel podróży – odnalezienie wnuka.
      – Postawiłem ci browar, a nie znam jeszcze twego imienia – powiedział delikatnie.
      – Christopher Filling – odpowiedział, wymyślonym na poczekaniu nazwiskiem, James. Popatrzył przy tym ostrzegawczo na gospodarza, który już otwierał usta, aby zaprotestować.
      – Tak więc, Chris, muszę komuś się zwierzyć… Szukam wnuka, który uciekł z domu.
      – To straszne – zaironizował młody Shettleton.
      – To naprawdę jest straszne! Nikt nie wie dlaczego, ale nagle opuścił rodzinną posiadłość w Amyville. Co gorsza, Czeluść Panów Zagłady znów się otworzyła i Czarne Demony wychodzą na nasz świat.

      James znów zastanawiał się, czym są wspomniane Czarne Demony. Nie miał jednak odwagi zapytać. Bał się, że ciekawość zdradzi jego prawdziwą tożsamość, bowiem to jemu najbardziej zagrażały te nieznane stworzenia. Chłopak postanowił słuchać uważnie dalszej opowieści dziadka:
      – Niegdyś po Ziemi chodziły potwory tak straszne, że jeden z Panów Pokoju – Pan Bezpieczeństwa – zwabił je wszystkie nad Wielki Kanion Siress, po czym zrzucił je w dół przepaści i zamknął ją za nimi. Tak powstała Czeluść Panów Zagłady, w której strącone potwory przybierały na sile i okrzyknęły się śmiertelnymi wrogami Panów Pokoju. Do walki z dobrem służą im właśnie Czarne Demony, których zadaniem jest…
Patrick Shettleton zaniemówił z wrażenia, gdy w drzwiach gospody zobaczył Arthura Greenholda. Ten sam, który wymordował rodzinę Draxonów.
      – Patricku – powiedział. – Mogę prosić cię o rozmowę w cztery oczy? Chyba mamy sobie coś do wyjaśnienia.
      – Nie będę z tobą rozmawiał, sukinsynu!
      – Oj nie rób scen, staruchu – wysyczał przybysz. – Nie będzie bolało, obiecuję… He, he, he.

      Gdy starsi mężczyźni wyszli na zewnątrz gospody, James zaczął wypytywać Klemensa o jego dziadka. Dowiedział się, że był on kiedyś kupcem, ale Panowie Zagłady sprowadzili go na złą drogę. Podobno krążyły pogłoski, że Patrick Shettleton sam stał się jednym z Panów Zagłady, a domniemana ochrona jego wnuka to tylko przykrywka dla prawdziwych zamiarów. Chłopak nie chciał jednak w to wierzyć. Po dopiciu piwa do samego dna odszedł z kluczem w ręku i zmierzał ku swojej izbie sypialnej. Na schodach jednak przez małe okienko przyuważył, jak mężczyźni, którzy dopiero co opuścili lokal, burzliwie o czymś dyskutowali. James wyszedł z gospody i zaczaił się w krzakach. Starał się podsłuchać możliwie jak najwięcej słów z rozmowy.

      – Nie dam ci chłopaka! – krzyczał Patrick.
      – Naprawdę? Co ci zależy… Patricku?
      – To jest mój wnuk. Jedyny, jakiego mam. Nie pozwolę, by spotkał go los taki jak mój, mojego ojca czy dziada. Po prostu.
      – Oj Patricku, Patricku… Jakiś ty głupi. Pan Virtho cię sowicie wynagrodzi – mówił spokojnym tonem Arthur Greenhold. – Taka moc nie jest często spotykana w świecie Panów Zagłady.
      – Arthurze, James nie wstąpi do Czeluści.
      – A jego matka? Pomyślałeś o niej? Sarah będzie musiała zginąć. Co wolisz… Śmierć córki, czy wnuka?
      Chłopak zastanawiał się, co odpowie jego dziadek. Choć tak naprawdę chciał żyć i dokonać zemsty na Greenholdach, chciał też by żyła jego matka. Patrick odpowiedział:
      – Zapewniam cię, że żadne z nich nie zginie.

      Po kilkunastu minutach jałowej dyskusji, mężczyźni przeszli do rękoczynów. Greenhold przyłożył przeciwnikowi pięścią w twarz i uniknął dość silnej prostej kontry. Patrick Shettleton był jednak mistrzem walki wręcz i z łatwością sprowadził oponenta do parteru, gdzie skutecznie go obezwładnił. Niestety, Arthur okazał się być silniejszym i szybko oswobodził się, wstał i skopał staruszka.
      – Nie dostaniesz Jamesa… Uciekł z domu, nikt nie wie gdzie jest – mówił Patrick. – Ja również go szukam.
      – O czym ty mówisz?
      – Ślad po nim zaginął. Ale mam przeczucie, że jestem blisko. Bardzo blisko. To uczucie każe mi iść, chociaż podróżować dalej nie chcę. Znajdę go i obronię przed złem tego świata.
      – O nie! Będę pierwszy. Sprowadzę go do Czeluści Panów Zagłady, zanim zdążysz się z nim pożegnać.
      – PO MOIM TRUPIE! – wykrzyczał rozwścieczony Shettleton.
      – A to da się załatwić. I to już teraz! – To powiedziawszy, Greenhold wyszeptał formułkę zaklęcia i z jego palców wystrzeliły długie złociste promienie światła. Oplątały Shettletona, obezwładniając go przy tym. Kolejne magiczne pociski uderzały w staruszka jeden obok drugiego, powodując przeszywający ból całego ciała.
      – Diamon blarn uwoease! – krzyknął nagle napastnik. Z powstałej w powietrzu bramy, która wydawała się być zrobiona z czarnego dymu, wybiegły trzykrotnie większe niż ludzie potwory. Były podobnej intensywnej barwy, co wrota, w których się pojawiły.
      – Attuj thisgo huka. Immeast!
      – Yek Sinie.

      James nie rozumiał języka, w którym porozumiewał się Arthur Greenhold z bestiami. Przeczuwał jednak, że był to rozkaz zabicia jego dziadka. Po paru chwilach okazało się, że chłopak miał rację.
      – Teraz, Patricku, zginiesz z rąk tych, przed którymi bronisz wnuka swojego. Czarne Demony w swej pięknej, doskonale wykształconej postaci. Silniejszych w całej Czeluści nie znajdziesz.
      Napastnik popatrzył swojej ofierze prosto w oczy. Po czym wydał ostateczny rozkaz podwładnym:
      – Kilic immeast!
      Potwory poszłusznie rzuciły się na obezwładnionego Patricka Shettletona. James nie wytrzymał i nagle wyskoczył z krzaków, krzycząc głośno słowa zaklęcia zatrzymania czasu.
____________

Ten nowy edytor jest TAK WKURWIAJĄCY, że to poezja ;/
No nic, mam nadzieję, że rozdział spodoba się, pomimo małej ilości akcji. Strasznie przegadany wyszedł :D
23-08-2011, 13:57
NidPO

1 załącznik(ów)

Widzę, że w tym dziale brak oficjalnego, mieszającego z błotem krytyka, więc postanowiłem sobie przywłaszczyć to jakże zaszczytne miano forumowej łajzy.

Na razie pozwolę sobie poprawić tylko pierwszy rozdział, bo w tekście jest za duża ilość błędów, żebym miał obskoczyć wszystkie cztery części naraz.

Cytuj:

Elite Box napisał

Rozdział I

      Gdy James Shettleton przemierzał bezkresne polne drogi Amyville w poszukiwaniu czegoś ciekawego, co mogło oderwać go od monotonnej codzienności wakacji na wsi z rodzicami, w promieniu kilkunastu kilometrów dało się słyszeć potężny wybuch. Z pobliskich krzaków gwałtownie wyleciała rodzinka kuropatw, gdzieś w oddali przez drogę przebiegała gromada bażantów, a psy ujadały, jakby ktoś stał nieopodal granic ich terytoriów. Czas się zatrzymał dla młodego Jamesa. Łapał tę chwilę pełną garścią, jakby nigdy nie miała się już powtórzyć. Gdy chłopcu wydawało się, że wszystko trwa tak długo, obserwacja uciekającego ptactwa, (przecinek do usunięcia) czy drżenie powierzchni wody, w rzeczywistości minął ułamek sekundy i fala uderzeniowa, utraciwszy już swoją olbrzymią moc, rozwiała jego długie, złociste włosy i niemal go przewróciła.
      James Shettleton jak gdyby nigdy nic przetarł swoje niebieskie, jak tafla oceanu, (to jest porównanie, a nie wtrącenie, więc przecinki są tutaj niechciane) oczy i ruszył dalej przed siebie, nie zbaczając z obranej wcześniej ścieżki. Uznał, że wybuch gdzieś w oddali go nie dotyczy, że nie jest czymś, co jest warte uwagi. Dalej szukał czegoś, co (Nie mogłeś tego inaczej zredagować? Może i nie jest to do końca powtórzenie, bo mamy do czynienia z fleksją, ale i tak wybija czytelnika z rytmu) wyrwie go z szarej rzeczywistości.

      W otoczeniu dziesięcioletniego Jamesa prawie nikt nie zna o nim prawdy. Jedynie rodzice, Sarah i Ronald, wiedzieli, co ich syn potrafi. A potrafił wiele.

      Pewnego dnia, (kolejny przecinek do usunięcia) do malutkiego domku na skraju Amyville podszedł listonosz, który nie bardzo wiedział, gdzie ma szukać rodziny Stewartów. Sarah Shettleton wyjaśniła, że nie ma pojęcia, jednak urzędnik był bardzo natarczywy. Po kilku minutach szarpaniny, zdołał obezwładnić drobną kobietę i skrępował jej ręce.
      – A masz, suko, za te wszystkie lata, które przez ciebie musiałem cierpieć w pierdlu – wysyczał przez zęby, uderzając ją pięścią w brzuch wraz z każdą wypowiedzianą sylabą. – Teraz ty posmakujesz, co to jest cierpienie. Patrz, jak twój mały, bezbronny synek zostanie zabity.
      Sarah zmusiła się do płaczu. (o k***a, twarda z niej zawodniczka, jeśli w takiej sytuacji do płaczu musiała się wręcz zmusić)
      James, (kolejny przecinek do odstrzału) widząc łzy płynące z wielkich z przerażenia, piwnych oczu matki, zaczął błądzić w myślach po tych samych ścieżkach, które przemierzał kilka dni wcześniej.
      – To ty spowodowałeś wybuch w Eastwood City? – zapytał poważnym tonem.
      – O czym ty mówisz, dzieciaku?
      – Pytam, czy to ty spowodowałeś wybuch w Eastwood City? (KROPKA! Albo zamień przecinek po 'pytam' na dwukropek, bo aktualnie to jest pytanie o to, czy pyta) – Ponowił pytanie, tak samo monotonnie jak poprzednio. (jak dla mnie, ponowienie pytania jest czynnością odnoszącą się do mowy, więc chyba małą literą)
      – Nie wiem (przecinek) co ci strzeliło do łba, chodź ze mną, ona musi cię widzieć.
      – PYTAM, CZY TO TY SPOWODOWAŁEŚ WYBUCH W EASTWOOD CITY?! (Ponownie, w***b pytajnik, albo zamień przecinek na dwukropek) – wykrzyczał z całej siły chłopiec, aż w oknach zadrżały szyby, a oprawca w mundurze listonosza poczerwieniał na twarzy.
      – Dziecko… Kim ty, do kurwy nędzy, jesteś? – zapytał cicho.
      James odpowiedział natomiast, tak samo jak dotychczas, bardzo spokojnie: (Nie podoba mi się szyk zdania)
      – Nie zadziera się z czystej krwi dziedzicem mocy Shettleton.
      Po wypowiedzeniu ostatniego słowa podniósł matkę z ziemi, oswobodził ręce i nakazał zadzwonić na policję. W tym samym czasie z oprawcą zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Każdy włos wychodzący z jego głowy powodował okropny ból. Listonosz zwijał się, jak palony plastik, na podłodze (zwijał się na podłodze jak palony plastik – szyk), a gdy wydawało mu się, że wraz z ostatnim włosem wszystko się skończy, z jego palców zaczęły strzelać paznokcie, zostawiając po sobie krwawe odpryski na szybach i ścianach chatki. Bandzior krzyczał tak głośno, że zaczął pluć krwią, bo zdarł sobie gardło i nadwyrężył struny głosowe. Chociaż to mogła być kolejna technika tortur Jamesa. Chłopiec zaprowadził matkę do sąsiedniej izby, po czym wrócił i zamknął za sobą drzwi.
      – Teraz się z tobą rozprawię, Madeleine.

      Stary listonosz nagle przeistoczył się w wysoką, jak na dziesięciolatkę, niebieskooką (przecinek) łysą dziewczynę, która z trudem stała na nogach. Zdołała o własnych siłach podejść do krzesła, ale gdy próbowała na nim usiąść, zniknęło. Upadła na podłogę z taką siłą, że w całkowitej panującej tam ciszy dało się usłyszeć dźwięk pękających kości. Była to następna technika tortur Jamesa Shettletona. Dziewczynka, leżąc na zimnych, spróchniałych dechach, nawiązała rozmowę ze swoim katem:
      – Po co to robisz, co?
      – A po co ty nachodzisz moją rodzinę?
      – Twoja matka…
      – No co moja matka?! – Zdenerwował się James.
      – Spędziłam wiele lat w więzieniu, przez tą (tę) małą jędzę…
      James patrzył na Madeleine pytającym wzrokiem. Wcale nie udawał, że nie miał pojęcia, co uczyniła jego matka. Nie miał jednak ochoty dowiedzieć się tego akurat teraz. Dziewczyna jednak pierwsza się odezwała:
      – Masz niezwykły dar… Dar Shettletonów… Ale czy musisz marnotrawić to w taki sam plugawy sposób, (przecinek do usunięcia) jak twoi rodzice?
      – Co to za szczególny dar, o którym wszyscy w koło tak trąbią? Ja tylko potrafię komuś wyrządzać krzywdę, sprawiać ból tak niesamowity, że człowiek błaga o śmierć po kilku sekundach… I co to za dar?
      – Twoją moc można wykorzystać na wiele sposobów, nie tylko te okrutne. Domyślam się, że nie wiesz nic o dziedzictwie Shettleton? (Kropka...)
      Chłopak pomyślał chwilę nad konsekwencjami tego, co chciał powiedzieć, ale uznał, że gorzej być nie może, a sam na pewno nie zginie, bo Madelein była wystarczająco osłabiona. Kontynuował więc konwersację:
      – Wiem. Wiem, że jestem kolejnym dziedzicem mocy, która służy do wypełniania jakiejś tam misji…
      Madelein przetarła twarz chustą. Zobaczyła swoją świecącą, łysą głowę w lustrze, ale ignorując fakt oszpecenia, wyjaśniła Jamesowi, z jakiego powodu zaatakowała dziś ich domek wypoczynkowy:
      – Dawno temu prababcia twojej prababci zapoczątkowała, całkiem przez przypadek, (tu wstawiłeś podwójną spację) łańcuch niefortunnych, jak się później okazało, wydarzeń. Przez zebranie złego ziela na polu zatruła swojego męża. Jej córka, która pobierała nauki u swojej matki, ugotowała kilkanaście lat później zupę z tego samego ziela, jednak nie zdołało ono już zabić nikogo więcej. Rodzina, poprzez śmierć męża lady Elisabeth Shettleton, zyskała odporność na wszelkiego rodzaju trucizny (Co ty żeś się uwziął na ten dziwny szyk zdań? Zapewniam, że o wiele lepiej wygląda normalnie napisane 'Poprzez śmierć męża lady Elisabeth Shettleton rodzina zyskała odporność na wszelkiego rodzaju trucizny). Córka lady Liz popełniła jednak inny poważny błąd, wysyłając jednego ze swoich synów na polowanie z ojcem. Stary wówczas Mark pomylił wypróżniającego się w krzakach syna z łanią i odstrzelił mu łeb [color](głowę)[/color]. Domyślasz się, co wtedy zyskała rodzina Shettletonów?
      – Odporność na ból? – zapytał nieśmiało James, (ten przecinek mi tu nie pasuje) zaciekawiony opowieścią.
      – Prawie. Była to odporność na pociski broni palnej (a nie lepiej 'z broni palnej'?). Chociaż nie jestem pewna, czy współczesna broń wam nie grozi… Ale kontynuując opowieść, drugi syn Marka spłodził dwoje niesamowitych dzieci. Córkę Kate i syna Arnolda. Choć nigdy nie miał ojcu za złe, że zabił jego brata, matce nie potrafił wybaczyć, że puściła Carola na polowanie. Nie chciał popełnić tego samego błędu, dlatego zrezygnował całkowicie z polowań, a zwierzynę kupował tylko na podmiejskim targu…
      – Dobra, dobra – przerwał James. – Nie chcę już tego słuchać. Jaki to ma związek ze mną i moją matką?
      – Chciałam do tego dojść krok po kroku, ale skoro nie chcesz, zmuszona jestem opowiedzieć ci wydarzenia tylko z ostatnich kilkunastu lat… Twoja matka jest dziedziczką mocy Shettleton, jedyną kobietą, która przedłużyła istnienie nazwiska w świecie. Od wielu pokoleń, (zbędny przecinek) ród twoich dziadków toczył wojnę z rodem Greenhold dosłownie o wszystko. Spory o ziemię, o przebieg granicy terytoriów… Greenholdowie wytyczyli nawet godziny, w których mógł szczekać pies. Chodzi o to, że ta wojna trwa do dziś. We współczesnych czasach trudno jest rozpoznać rodowitego Shettletona czy Greenholda, dlatego nie prowadzą oni jawnych walk zbrojnych. Nawet przez lata nabywania przez Shettletonów kolejnych mocy i kolejnych odporności, (zbędny przecinek) rywale nie rezygnowali.
      James, nie wiedząc zupełnie, o czym bredzi Madeleine, ponowił pytanie o to, jaki związek ma z tym jego matka i on sam. Dziewczyna w końcu zaczęła mówić:
      – Sarah Shettleton jest jedyną osobą, która może raz na zawsze zakończyć wojnę z rodem Greenhold. Posiada jednak jedną, bardzo poważną wadę. Nie potrafi znieść okrucieństwa, nie potrafi patrzeć na cierpienie innych.
      Młody chłopak w końcu pojął, o co chodzi w dziedziczeniu mocy jego rodziny. Szybko wyciągnął słuszne wnioski, o czym poinformował rozmówczynię:
      – Z pokolenia na pokolenie poprzez serię nieszczęść, mój ród nabywa kolejnych odporności.
      – Zgadza się – przytaknęla Madeleine.
      – Z tego wynika, że moja matka musi doświadczyć cierpienia i bólu, aby się na nie uodpornić?
      – Tak, Jamesie Shettleton. Tak jak Sarah zamordowała mojego syna, ja muszę zamordować ciebie. I to na jej oczach!

Okeej, były shizy, były wybuchy, ale cała ta rozmowa była w hooy naciągana. Dziewczyna przyszła zabić go na oczach jego matki, on ją torturował, a potem gadają ze sobą o historii rodziny Shettletonów, jakby pili jakąś pie****oną herbatkę...
Przeważają błędy interpunkcyjne. Polecam się zapoznać z tematem: http://forum.tibia.org.pl/showthread...k-Interpunkcja , dodać go do zakładek czy gdzieś tam i korzystać podczas pisania tekstu. Drugą wadą jest ten wymuszony, dziwaczny szyk zdania. Zmiana kolejności odpowiednich słów nie sprawia, że twój tekst stanie się nagle bardzo wyrafinowany czy godny zachwytu, a jedynie może utrudniać potencjalnemu czytelnikowi śledzenie wydarzeń i w ekstremalnych wypadkach – zdenerwować.

To na razie tyle o pierwszym rozdziale. Fabuła ujdzie, ale jak wspomniałem, ta rozmowa mnie nie przekonuje. Technicznie słabiej z winy tych źle używanych przecinków i pytajników. Hmm... Jako, że mam dzisiaj dobry dzień, moja ogólna ocena to:

Załącznik 266402
23-08-2011, 21:57
Elite Box

Cytuj:

(o k***a, twarda z niej zawodniczka, jeśli w takiej sytuacji do płaczu musiała się wręcz zmusić)

Tak, musiała się zmusić ;) Nie chcę zdradzać szczegółów dalszej fabuły, ale akurat musiała.

Cytuj:

(Ponownie, w***b pytajnik, albo zamień przecinek na dwukropek)

Tak, wiem :P Dokształcałem się długo po napisaniu tego opowiadania, a po prostu zapomniałem je przejrzeć. Przyznaję się bez bicia.

Cytuj:

(tu wstawiłeś podwójną spację)

A być może. W wordzie tą czcioneczką domyślną czasem nie widać czy między wyrazami jest odstęp czy nie ma... Ale forum powinno usuwać wielokrotne spacje :o

Cytuj:

(Co ty żeś się uwziął na ten dziwny szyk zdań? Zapewniam, że o wiele lepiej wygląda normalnie napisane 'Poprzez śmierć męża lady Elisabeth Shettleton rodzina zyskała odporność na wszelkiego rodzaju trucizny)

Nie bardzo rozumiem, co jest złego w tamtym zdaniu. O ile poprzednie faktycznie brzmiały troszkę nienaturalnie, w tym nie widzę nic złego.

Cytuj:

Była to odporność na pociski broni palnej (a nie lepiej 'z broni palnej'?)

Być może. Ale to chyba nie jest błędem? Rozważę poprawę owego zdania.

Cytuj:

Okeej, były shizy, były wybuchy, ale cała ta rozmowa była w hooy naciągana. Dziewczyna przyszła zabić go na oczach jego matki, on ją torturował, a potem gadają ze sobą o historii rodziny Shettletonów, jakby pili jakąś pie****oną herbatkę...

Jakieś wprowadzenie musiało być. Z kolei James jak i Madeleine nie są jakoś specjalnie pierdolnięci, żeby od razu skakać sobie do gardeł ;) Rozmowa miała jedynie na celu wprowadzenie czytelnika po krótce w fabułę. Sama postać Madeleine jest epizodyczna i nie planuję użycia jej w dalszych perypetiach. Faktycznie, troche to brzmi jak rozmowa przy herbatce i chyba faktycznie dodam jakąś scenkę przed tym, że usiedli do stolika :D

No niestety interpunkcja jest moją słabą stroną. Próbuję czytać, wkurwać zasady, ale nic nie daje rezultatu. Jedyne co mogę robić to właśnie sprawdzanie błędów podczas pisania. Postaram się zredukować liczbę nadmiernych/brakujących przecinków w przyszłosci.

Dzięki za ocenę, która i tak jest w miarę wysoka. Nie wstawiam tekstów po to, aby zaszpanować, że umiem pisać, tylko właśnie po to by ktoś to przejrzał i zaznaczył błędy :P Wiem, że je popełniam.

Dzięki raz jeszcze, zachęcam do dalszego przeczytania/zaznaczania!! :D

PS.

Cytuj:

Widzę, że w tym dziale brak oficjalnego, mieszającego z błotem krytyka, więc postanowiłem sobie przywłaszczyć to jakże zaszczytne miano forumowej łajzy.

Kiedyś był Yami, ale odszedł na emeryturę. Ale wcale nie musisz być zgryźliwy i nie wiadomo jak wkurwiający, żeby dotrzeć do ludzi ;) Z doświadczenia wiem (zarówno jako krytyk jak i pisarz), że ludzie chętniej poprawiają błędy i piszą dalej, gdy nie zostaną zmieszani z błotem xD Ale ja przyjmę wszystko na klatę, ja nie powinienem popełniać błędów. W końcu kiedyś byłem panem i władcą działu "Opowiadania Tibijskie" (który de facto już nie istnieje) xD
23-08-2011, 22:12
NidPO

Cytuj:

Elite Box napisał

A być może. W wordzie tą czcioneczką domyślną czasem nie widać czy między wyrazami jest odstęp czy nie ma... Ale forum powinno usuwać wielokrotne spacje :o

Nie wiem, po prostu czytałem tekst cytowany, więc możliwe, że na forum tego nie widać ^^

Cytuj:

Elite Box napisał

Nie bardzo rozumiem, co jest złego w tamtym zdaniu. O ile poprzednie faktycznie brzmiały troszkę nienaturalnie, w tym nie widzę nic złego.

Po prostu wtedy wstawiałeś jakieś wtrącenia, że już w końcu sam nie byłem pewien, czy przecinki w tym zdaniu były dobrze użyte, więc zwróciło to moją uwagę.

Cytuj:

Elite Box napisał

Być może. Ale to chyba nie jest błędem? Rozważę poprawę owego zdania.

Chyba nie jest. To była raczej sugestia w stylu 'tak to wygląda lepiej'.

Cytuj:

Elite Box napisał

No niestety interpunkcja jest moją słabą stroną. Próbuję czytać, wkurwać zasady, ale nic nie daje rezultatu. Jedyne co mogę robić to właśnie sprawdzanie błędów podczas pisania. Postaram się zredukować liczbę nadmiernych/brakujących przecinków w przyszłosci.

Spoko, ważne, że nie masz na to wyjebane, jak co poniektórzy.

Cytuj:

Elite Box napisał

Kiedyś był Yami, ale odszedł na emeryturę.

Wiem, pytałem go nawet o pozwolenie na przejęcie tej funkcji :D

Cytuj:

Elite Box napisał

Ale wcale nie musisz być zgryźliwy i nie wiadomo jak wkurwiający, żeby dotrzeć do ludzi ;) Z doświadczenia wiem (zarówno jako krytyk jak i pisarz), że ludzie chętniej poprawiają błędy i piszą dalej, gdy nie zostaną zmieszani z błotem xD

To już będzie zależeć od dnia i mojego nastroju xD
16-09-2011, 17:11
Elite Box

Witam po przerwie!
Walki Pisarzy, początek roku szkolnego i cały ten burdelik związany z organizacją w klasie marutalnej skutecznie przeszkodziły mi w pisaniu opowiadań :( Nic jednak straconego, wszystko nadrobimy i gwarantuję, że moje obie serie będą regularnie już kontynuowane. Nie wiem tylko, czy będę rozdziały wydawał co tydzień czy co dwa, zależy to od nakładu pracy ze szkoły. Nie mniej jednak przedstawiam piąty rozdział "Dziedzictwa rodu Shettleton", w którym w końcu dowiecie się jak skończyła się potyczka Patricka Shettletona z Arthurem Greenholdem. Powoli zbliżamy się do głównego wątku związanego z tytułowym dziedzictwem. Szybka akcja, wiele walk i pojedynków. To wszystko już w przyszłych rozdziałach, tymczasem zapraszam na poniższy!

Rozdział V

      Wszystko w jednej chwili ucichło, jakby ktoś włożył zatyczki do uszu lub zwyczajnie ogłuchł. Oświetlane srebrnym księżycowym światłem chmury zatrzymały się w miejscu, a przelatujące na ich tle ptaki wyglądały jakby były zawieszonymi na sznurkach zabawkami w niemowlęcej kołysce. James miał kilka sekund na usunięcie z pola bitwy przyzwanych przez Greenholda bestii. Przez chwilę nie miał zielonego pojęcia jak ma to uczynić, ale szybko zdał sobie sprawę, że wystarczy zamienić potwory w ślimaki i zwyczajnie je zdeptać. To też młody Shettleton uczynił i dosłownie w ostatniej chwili zdążył schować się z powrotem w krzakach. Czas ponownie ruszył, niewielkie chmury zaczęły leniwie sunąć po usianym drobnymi punkcikami nieboskłonie. Odbite od srebrnego globu światło rozświetlało pole walki, na którym zapanował chaos. Kiedy Jamesowi upłynęły dwie minuty, w rzeczywistości nie minęła nawet sekunda. Czarne Demony zniknęły tak samo niespodziewanie jak się pojawiły. Chłopak szybko zdał sobie jednak sprawę, że nie do końca udało mu się powstrzymać bestie, gdyż nie zniszczył bramy ze smolisto czarnego dymu.
      Mężczyźni w dalszym ciągu kłócili się o to, kto tak naprawdę jest po stronie zła. Chociaż żaden nie potrafił udowodnić drugiemu winy, każdy z nich wiedział swoje i według nich tylko to było prawdą, co sami uważają. James podsłuchał z emocjonującej rozmowy, że jest jedynym człowiekiem na Ziemi, który mógłby pozbawić żywota jednego z Panów Zagłady. Którego by sobie nie wybrał, zabiłby go z pewnością, a przynajmniej tak sądził senior rodu Shettleton.
      Gałęzie wbijały się Jamesowi boleśnie w policzki, zaś mrówki, na których kolonii raczył usiąść, obłaziły go i mocno gryzły. Nawet tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę.
      Pomimo zdziwienia na twarzach obu panów, walka nadal trwała. Czarownicy przekrzykiwali się w zaklęciach wszelakiej maści: blokujących, torturujących, śmiercionośnych, raniących i unikających. Wszystkie chwyty były dozwolone, bo przecież nie była to oficjalna walka turniejowa, podczas której nie wolno używać niektórych rodzajów magii, w szczególności tej najczarniejszej.
      Jeśli chodzi o czarną magię, to ród Shettleton był w tej dziedzinie postrzegany jako mistrzowie. Sam Patrick miał na koncie niemal trzysta stoczonych pojedynków, w tym tylko dwa przegrane. Jedyne dwa stoczone z Arthurem Greenholdem.

      Po dwóch kwadransach z gospody wybiegł Klemens zaciekawiony kolorowymi błyskami na rozgwieżdżonym niebie. Wraz za karczmarzem na dwór wyszło sporo ciekawskich biesiadników, którzy nierzadko trzymali kufle ze złocistym trunkiem. Przedsiębiorczy Thomas z Rithuanu zbierał zakłady. Niektórzy śmiałkowie wzięli ze sobą krzesła i rozsiedli się wygodnie ze szklanicami najlepszego rithuańskiego wina, obserwując emocjonującą walkę.

      Księżyc powoli chował się za oddalony łańcuch Gór Phiverryńskich. Na wschodzie, gdzie położona była osada Amyville, zaczynało się rozjaśniać, sygnalizując tym samym nieuchronne nastanie świtu. Oznaczało to, że pierwsza od dwóch dekad walka przedstawicieli zwaśnionych rodów Greenhold i Shettleton musiała dobiec końca. Niestety przepisy zabraniały toczenia magicznych pojedynków między wschodem a zachodem słońca. Porządny czarownik nigdy nie złamałby królewskiego prawa, dlatego Arthur chcąc szybko zakończyć pojedynek posłał w kierunku przeciwnika śmiercionośne zaklęcie wykradzenia duszy.
      Wszyscy gapie jak jeden mąż wydali z siebie głośne „oh”. Myśleli, że to koniec walki, a Patricka Shettletona trzeba będzie pochować. Wtedy na linii ognia nieoczekiwanie zmaterializowała się Madeleine. James wytrzeszczył oczy, nie wierząc w to, co widział. Kolejne westchnienie widowni oznaczało to samo zdziwienie. Kobieta pochłonęła całą energię zaklęcia po czym jej dusza zaczęła się powoli ulatniać.
      Nikt z ciekawskiego tłumu nie widział nigdy ludzkiej duszy, wielu wątpiło w jej istnienie. Wykradzenie duszy Madeleine przez Arthura Greenholda dało jednak niezbity dowód na jej istnienie.
      Był to niebiesko–złocisty obłok. Na wpół żywa Madeleine zdołała jeszcze powiedzieć Patrickowi, aby chronił wnuka i dokładnie przeszukał gospodę. Gdy w końcu wyzionęła ducha, ów okrążył ciało trzykrotnie, po czym powędrował w stronę mordercy. Przerażony Arthur pobladł na twarzy i wziął nogi za pas. Biegł tak szybko, że na tle rozjaśniającego się nieba było widać tumany kurzu wzbijanego przez jego buty. Duch wstąpił w ciało Patricka, który w tym samym momencie stracił przytomność.

      Izba sypialna urządzona była w nowoczesnym stylu. Kolorowa tapeta, wykładzina ze sztucznego tworzywa i bawełniane zasłony w oknie zupełnie do siebie nie pasowały. Taka jednak moda panowała w tamtejszych okolicach. Karczmarze coraz częściej zamiast głów jeleni i dzików wieszali na ścianach obrazy i przeróżne małe instrumenty muzyczne. W tym pokoju w oczy rzucała się przepiękna gitara wykonana w Shardhanie.
      Na niezbyt szerokiej kozetce leżał Patrick Shettleton, przy którym przez cały czas siedział James. Gdy w końcu starzec obudził się, nie bardzo wiedział gdzie się znajduje i jak tam trafił.
      – Co ja tu robię? – zapytał.
      – Zostałeś ranny w walce z Arthurem Greenholdem – odparł James. – Obroniła cię Madeleine.
      – O, to ty, Chris.
      – Nie. Nie jestem tym, za kogo mnie uważasz – zanegował. – Tak naprawdę nazywam się James Shettleton i jestem twoim wnukiem, którego tak bardzo chcesz odnaleźć i ochronić.
      – Musimy wracać do Amyville – zakomunikował starzec.
      – NIE! – krzyknął młody Shettleton. – W żadnym razie tam nie wrócę! Chcę razem z tobą raz na zawsze zamknąć Czeluść. Jeśli to ja jestem jedynym, który może mierzyć się z Panami Zagłady, to jestem na to gotów.
      – Ale ty masz tylko dziesięć…
      – Aktualnie to trzydzieści parę – przerwał i wyszedł z izby.

      Przez cały kolejny dzień Shettletonowie jedli najlepszy bigos na świecie i pili wcale nie gorsze rithuańskie wino. Kapusta była miękka, zaprawiana przecierem pomidorowym. Obficie doprawiona zmieloną, suszoną papryką oraz kulkami czarnego pieprzu. Jednak największym atutem przyrządzonej przez Klemensa potrawy była duża ilość różnego rodzaju mięs. Sam gospodarz twierdził, że nigdzie indziej nie dają tak dużo, co u niego.
      Gdy zapadał zmrok, dwóch świeżo upieczonych absolwentów Studium Czarowników chciało stoczyć ze sobą pojedynek. James został wybrany na sędziego. Jego zadaniem było obserwowanie, czy zawodnicy grają fair i ocenianie jakości i celności zaklęć oraz taktyki.
      Mag zwany Anthoisem wyzwał na pojedynek Friviusa z Saahadimu. Walka rozpoczęła się łagodnie od standardowych zaklęć obezwładniających. Po krótkiej potyczce w końcu przeszli do konkretów. Bardzo wyszukane czary jak cierniowe pociski czy zatrute kolce okazały się jednak nieskuteczne z powodu chybień. Gdy wydawało się, że Anthois wykończy przeciwnika zaklęciem utraty przytomności, ten niespodziewanie odparł magiczny pocisk, który rykoszetem trafił w jego twórcę. W ten sposób Frivius wygrał walkę zdobywając dwanaście punktów za technikę plus pięć za zwycięstwo.
      Nim James się obejrzał, nastał świt. Chociaż wydawało się, że pojedynek początkujących czarowników trwał dobre kilka godzin, tak naprawdę minęła zaledwie jedna. Słońce wznosiło się nad horyzont bardzo wcześnie o tej porze roku. Prestiżowe turnieje magów odbywały się więc od późnej jesieni po wczesną wiosnę, kiedy noc trwa wystarczająco długo, aby nie trzeba było przekładać pojedynków na inny termin.

      Mężczyźni wyruszyli z gospody tuż po południu. Słońce nadal świeciło wysoko na nieboskłonie, boleśnie parząc nieosłonięte fragmenty skóry.
      Ziemia była wysuszona, każdy krok wzbijał w powietrze chmurę piasku. Niektóre fragmenty drogi były nieutwardzone, co jeszcze bardziej utrudniało wędrówkę. Gdy mężczyźni dochodzili do skrzyżowania, z którego można było dojść do Hert i Vairunu, James potknął się i przewrócił. Spojrzał odruchowo za siebie i zobaczył na drodze przedmiot przypominający kształtem duży kamień. Po głębszym zbadaniu tajemniczego obiektu wzrokiem, doszedł do wniosku, że był to martwy ptak pozbawiony skrzydeł i odnóży. Co dziwniejsze, ktoś pofatygował się i urżnął stworzeniu dziób.
___________________

Proszę o komentarze! Każdy komentarz mile widziany ;<
01-11-2011, 23:00
Elite Box

Oojojojoo! Ale się działo! Po zalaniu komputera piwem, siedział ponad 3 tygodnie w naprawie! Byłem więc bez narzędzia pracy. Mogłem jedynie planować i dopracowywać fabułę tego jak i kolejnych moich opowiadań, a co z tego wynikło, dowiecie się już za chwilę.

Przy okazji chciałbym zareklamować blog, na którym będę zamieszczał nowe rozdziały Dziedzictwa rodu Shettleton oraz w przyszłości innych moich opowiadań.
http://sciencefantasia.blogspot.com

Rozdział VI
      Kto, do cholery, pozbawia ptaki dziobów? W ogóle kto ma interes w zabijaniu tych latających stworzeń? Jakie mogą być z tego korzyści? James nie musiał długo czekać, aby poznać odpowiedzi na te nurtujące go pytania, bowiem po kilku minutach marszu znów zobaczył leżące na drodze martwe zwierzę. Podszedł do truchła i rzucił weń zaklęcie rozbioru. To był jeden z tych czarów, jakich młody dziedzic nauczył się sam z dawno przeczytanej księgi.
      Zwłoki przybrały postać żywego organizmu, uniosły się nieznacznie nad ziemię i zaczęły wirować wokół własnej osi. Chłopak wypowiadał niezrozumiałe nikomu innemu słowa inkantacji, po czym zaczął kreślić w powietrzu przedziwne symbole, jaśniejące niebieską poświatą. Ptak zawisł w bezruchu po czym niemal natychmiast wystrzelił w górę z prędkością zbliżoną do dźwięku, aby po chwili bezwładnie opaść kilkanaście metrów dalej. Nic jednak nie działo się bez przyczyny. Analizując czas opadania zwłok oraz trajektorię lotu, James wyznaczył przybliżoną godzinę śmierci zwierzęcia. Zgodnie z jego przewidywaniami nastąpiła ona tuż po wschodzie słońca.
      Patrick rzucił okiem na pozostałości kruka z ponurą miną. Odwrócił się i powolnym krokiem ruszył w dalszą wędrówkę.
      Młody Shettleton kończył jednak rozpoczęte czary i poznawał nowe szczegóły dotyczące śmierci ptaka. Jak zabić latające stworzenie bez użycia broni dystansowej lub magii? To pytanie nurtowało go od samego początku, a rzucane zaklęcie miało przybliżyć mu chociaż szczątkową odpowiedź. Mylił się. Zwierzę zostało trafione śmiercionośnym pociskiem <i>Reilin Silin Ame Tur</i>. Magią tak potężną, że na dźwięk tych słów Patrick stanął w miejscu.
      – Jamesie – zwrócił się do wnuka – zostaw już tego trupa i chodź. Nie wystarczy ci, że wiesz, jak zginął?
      – Owszem, wystarczy. Pytanie jednak: po co?
      – A czy to ważne? Zabił go sam Virtho…
      James nie dał mu dokończyć. Sam wiedział, kto zabił ptaka, a widząc, że starzec nie zamierza odpowiedzieć na drugie pytanie, odciął się od pogawędki i ruszył wolnym krokiem w stronę Vairunu.

      Słońce chowało się za horyzontem, a ciężkie czarne chmury zbierały się po drugiej stronie świata, zwiastując obfite opady deszczu. Kapłani nigdy się nie mylą, pomyślał James i zaczął rozglądać się za potencjalną kryjówką na noc, za równo przed deszczem jak i przed dzikimi stworzeniami.
      Patrick obawiał się jednak czegoś o wiele gorszego, niż wygłodniały wilk lub nawet niedźwiedź. Obawiał się Virtho. Najstraszniejszego Pana Ciemności chodzącego po świecie ludzi. Pana, który nie cofnie się przed niczym i nawet odporności wynikające z dziedzictwa krwi Shettletonów nie są w stanie go zatrzymać.
      Młodzieniec wypatrzył obiecującą skałę, nachyloną do ziemi tak, że zacinający ze wschodu deszcz nie padałby na wędrowców. Przez chwilę zastanawiał się, czy jest sens tracić siły na wyczarowanie płomienia, ale w końcu zdecydował się rozpalić ognisko w tradycyjny sposób. Patrick zaś upolował kilka węży za pomocą krótkich dzid bitewnych.

      Mięso węża smakowało wybornie. Patrick wciąż powtarzał wnukowi, że nie każdy gatunek tego beznogiego płaza nadaje się do spożycia, ale wyglądało na to, że złapał właściwego osobnika.
      Zjedli bez słowa, delektując się każdym kęsem.

      James obudził się pierwszy. Wyszedł z ukrycia i szybko zorientował się, że obok skały, która dała mu schronienie, znajduje się zagłębienie terenu, w którym zebrało się nieco wody deszczowej. Szybkim krokiem zbliżył się do dołu i pochylając się złapał kilka haustów. Łapczywie pijąc nie spostrzegł jednak, że w wodzie czaiła się… ryba. Dopiero gdy woda zaczynała cuchnąć śluzem, James oderwał się od źródełka życiodajnego płynu. Bez ceregieli schylił się jeszcze raz, by tym razem złapać rybę i zanieść na ognisko.
      – Stój! – krzyknął Patrick.
      – Co jest? – Zainteresował się chłopak.
      – W pobliżu jest jakaś rzeka, jezioro lub morze?
      – Na pewno nie w promieniu paru kilometrów…
      – To skąd masz…
      Nie zdążył dokończyć, gdy James wrzucił rybę z powrotem do niewielkiego zbiornika. Zrozumiał wreszcie, że w powstałym ze świeżej deszczówki bajorku nie miała ona prawa istnieć. Była zatem wyczarowana.
      – Skoro ryba jest sztuczna – ciągnął swój wywód Patrick – to i woda może być zatruta.
      – Żyję.
      – Co? – zapytał starzec wyraźnie nie kryjąc swojego zdziwienia niespodziewaną odpowiedzią wnuka.
      – Wciąż żyję, a wypiłem ze dwa litry… Woda jest naturalna, ryba jest podejrzana. Idźmy stąd lepiej, zanim ktoś nas zaatakuje…

      Nie minęło dziesięć minut, gdy od strony bajora szła horda malutkich demonów, przypominających przerośniętego suma. Długie wąsiska sprawiały, że potwory wyglądały bardziej komicznie, niż strasznie. Nie dając się zwieść śmiesznemu wyglądowi, Shettletonowie z zegarmistrzowską precyzją wycelowali swe ręce w stronę nieprzyjaciół i zaczęli wymawiać słowa zaklęć obronnych.
      – Ese imari iki zaihun. Howherhei! – krzyczał Patrick, przywołując w ten sposób ognistego smoka.
      – Ogniem przeciw wodzie? – zdziwił się James. – Przecież to…
      – Siedź cicho i patrz, jak to robi mistrz – skwitował go starzec.
      Z jego rąk wystrzelił snop żółto–zielonych iskier. Demony zaczęły świergotać niczym ptaki spłoszone wystrzałem. Rozbiegły się, formując tylko sobie znany szyk bojowy, wszystkie niemal jednocześnie uniosły do góry ręce (James mógł tylko przypuszczać, że wystające z obu stron ciała wypustki były rękoma) i zalały podróżników czerwonym światłem. Światłem ciemnym, prawie koloru krwi, jednak tak oślepiającym jak najjaśniejszy promień słońca. Korzystając z dezorientacji przeciwnika, stwory z Czeluści spaliły wszystkie rzeczy Shettletonów, w tym mapy, ubrania i suchy prowiant.
      Zostali bez niczego. Na samym środku pustkowia, zaatakowani przez rybopodobne potwory. Gdy świetlista czerwona mgła opadła, zrozumieli, że są w o wiele gorszym położeniu niż myśleli.
      – Oj niedobrze, niedobrze… Wygląda na to, że musimy dotrzeć do Vairunu najszybciej jak się da.
      – A Hert? – James wskazał ręką na północ. – Nie będzie bliżej?
      – W Hert, mój drogi, nie otrzymamy żadnej pomocy. W Vairunie znajdziemy przychylnych nam ludzi. Zapewniam cię, że w dzisiejszych czasach niewielu ich stąpa po tym świecie…

      Nie rozumiejąc słow starca James nie brnął w dalszą dyskusję. Spojrzał na to, co pozostało z ich tobołów i bez cienia nadziei podszedł sprawdzić, czy aby na pewno nie da się czegoś ocalić. Ze zdumieniem stwierdził, że jedna z map leży zupełnie nietknięta, jakby chroniła ją jakaś magiczna bariera antyogniowa. Rzucił okiem na zawartość papieru i z zachwytu aż krzyknął. Ten świstek mógł im uratować życie. Podszedł do Patricka i pokazał mu skróconą drogę do stolicy kraju o takiej samej nazwie – Vairun.

      – Gdzie się podziały te przedziwne, komiczne stworzenia? – zapytał Patrick.
      – Nie wyczuwam ich obecności. Może polazły tam, skąd przybyły?
      – Obyś miał rację. Ruszajmy więc do Vairunu. Przygotuj się jednak na długą podróż, bo dopiero tam się prześpimy i zapewne dopiero tam włożymy do ust jakąś strawę.
      Nie przejmując się niczym, ruszyli. Od stolicy dzieliły ich jedyne dwa dni drogi, a jedynym problemem było przeżycie kolejnej nocy oraz zdobycie odrobiny wody. Słońce górowało, a palące promienie prażyły ziemię. Nic nie wskazywało na to, by w ciągu najbliższych dni miał spaść deszcz. Ci cholerni kapłani, pomyślał James, jednak nie zawsze mają stuprocentową rację…

      Tymczasem głęboko pod ziemią, w miejscu zwanym Czeluścią, władca ciemności – Virtho – zacierał ręce na myśl, że już niedługo przyjdzie mu władać niewątpliwie najpotężniejszymi mocami, jakie posiadł człowiek. Mocami Shettleton.

_________
I nie zapomnijcie! http://sciencefantasia.blogspot.com ! Polubcie stronę na facebooku, aby otrzymywać świeże informacje :)
09-11-2011, 22:14
Elite Box

Rozdział VII
      – Panie – mówił spokojnym tonem sługus – musimy jak najszybciej pojmać tego młodego Shettletona.
      – Wiem, Jirox, wiem… – westchnął Virtho.
      – Moje małe Shishikie wykonały swoje zadanie wzorowo, panie.
      – Masz pewność, że chłopakowi nie spadł ani jeden włos z głowy? – zapytał nerwowo Pan Ciemności. – Chcę go żywego! – warknął po chwili namysłu.
      Do czeluści wracały właśnie wspomniane wcześniej Shishikie, gdy Jirox zmierzał ku bramie, która wyglądała na wyrzeźbioną w dymie. Demon pochwalił swoich podopiecznych i wkroczył do świata ludzi.

      Shettletonowie poruszali się na tyle szybkim krokiem, aby zmęczyć się jak najmniej, a dotrzeć do Vairunu jak najszybciej. Na szczęście mieli mapę, która wskazywała drogę na skróty do stolicy królestwa. Młody James pod postacią mężczyzny w średnim wieku znów spostrzegł leżącego na drodze martwego ptaka. Pomyślał, że są na dobrej drodze, a trupy to tylko przynęta, na którą zresztą świadomie dali się złapać. Chłopak chciał za wszelką cenę konfrontacji. Był przekonany, że zrobi dobry uczynek zabijając jednego z Greenholdów. Musiał to zrobić. Taki był warunek odziedziczenia wszystkich mocy.
      Patrick zastanawiał się, czy Arthur zatrzymał się w Vairunie na tyle długo, aby zdążyli go dopaść. Rozwodził się też nad tym, czy przypadkiem wróg nie zmylił ich i nie poszedł do Hert, gdzie ścigający go Shettletonowie naraziliby się na liczne słowa pogardy. Nikt w Hert bowiem tajemniczego rodu nie darzył sympatią, a spowodowane było to masakrą dokonaną przez matkę Jamesa.
      Starzec chciał umożliwić Jamesowi dopełnienie woli Shettleton. Ale nie znał prawdziwych zamiarów chłopaka.
      James przypatrywał się kolejnym ptakom, które leżały porozrzucane na całej szerokości pasa ruchu. Niektóre z nich rozjechane były przez wozy, prawdopodobnie prowadzone przez rolników pod wpływem rithuańskiego wina. Chłopak machnął na to ręką i szedł dalej. Wiedział, że podąża właściwą drogą. Wiedział, że niedługo osiągnie swój cel niezależnie od tego, co planuje jego dziadek. Prawdę mówiąc planował pozbyć się staruszka, ale w końcu zdał sobie sprawę, że popełniłby zwyczajne morderstwo, gdyby zabił członka swojej rodziny. Dręczyło to młodego Shettletona przez sporą część drogi.
      Patrick spojrzał na wnuka.
      – Jamesie, zbliżamy się do miasta – zakomunikował chłodno. Nie chciał ujawniać przed dziedzicem żadnych emocji.
      – Zatem do dzieła. – Shettletonowie zdolni do pełnienia najpotężniejszych czarów, jakie ludzkość kiedykolwiek wyśniła, przybrali wygląd największych dostojników kościelnych.

      Ubrani w szaty kapłanów Subry przekroczyli bramę Vairunu pewnym, acz ostrożnym krokiem. Nie umknęły ich uwadze pełne nienawiści spojrzenia strażników, którzy najwyraźniej nie przepadali za przedstawicielami wiary. Patrick pomyślał, że ci opancerzeni goryle całe dnie spędzają w miejscowej oberży i nie wiedzą nawet jak wygląda świątynia.
      Pokonawszy spory odcinek głównej alei, James skręcił nagle w boczną uliczkę. Po obu stronach drogi stały wysokie na pięć pięter budynki mieszkalne, zdobione z zewnątrz złotem, srebrem i, czego James nie był pewien, kością słoniową. Piękna rzeźbionych fasad dopełniały ciężkie, mosiężne zwieńczenia w kształcie kul i stożków. Na jednym z nich powieszono koguta.
      – To tutaj – rzekł James. – „Zajazd pod kogutem”.
      Weszli do budynku. W środku uderzył ich drażniący zapach potu wymieszany z przyjemną wonią wina. W pierwszej chwili James pomyślał, że znajdują się w szatni miejskich zapaśników, ale ujrzawszy bogato zastawiony bar upewnił się, że tak nie jest. Podszedł do kontuaru i zamówił piwo dla siebie i towarzysza podróży.
      – Witajcie, przybyszu – rozpoczął pogawędkę stary gospodarz. Owinął gęsty wąs wokół palca, wyraźnie dając do zrozumienia, że czeka na odpowiedź. Ale James nie kwapił się do rozmów z nieznajomymi. Właściciel „Zajazdu pod kogutem” nie dawał jednak za wygraną: – Czy kapłanom wolno spożywać alkohol?
      – Alkohol – odparował James – jest nam wręcz niezbędny do oczyszczenia ciała z toksyn, a także działają kojąco na bóle związane z życiem doczesnym.
      Karczmarz wyraźnie skonsternowany uzyskaną odpowiedzią postanowił zniknąć w cieniu potężnej drewnianej kolumny podtrzymującej stalową wiatę. Odwrócił się na pięcie i wyszedł na zaplecze, skąd do młodego Shettletona szybko zaczęły dobiegać strzępy rozmowy prowadzonej przytłumionym głosem, jakby konwersujący obawiali się, że zostaną usłyszani.
      – Ten kapłan… – James rozpoznał głos wąsacza.
      – Taak… – westchnęła jakaś kobieta. Wyraźnie poirytowana, ale i podniecona, ciągnęła: – Jak to mawiał stary John? „W końcu przybyli do stolicy wielcy dostojnicy”! – Rozgrzmiał donośny śmiech właściciela oberży.
      – Ciekawe… Bardzo ciekawe! – rzucił niskim barytonem.
      Patrick sprawiał wrażenie, że w ogóle nie słuchał podejrzanej rozmowy. Był wyraźnie czymś przygnębiony. Dopił piwo do końca i postanowił wyjść z zajazdu. Odezwał się do wnuka:
      – Idę. Dowiedziałem się, czego chciałem. Jesteś wolny, możesz robić, co chcesz. – Rzucił na ladę sakiewkę po brzegi wypełnioną złotymi monetami z wizerunkiem króla Vairunu. – Masz tu trochę pieniędzy, jakoś wrócisz do Amyville.
      – Co się stało? – zapytał James.
      – Czytam w myślach. Teraz już wiesz, co się stało?
      Młodzieniec zaniemówił. Czyżby starzec dowiedział się, co chciał z nim zrobić? Chciał teraz uniknąć niepotrzebnej śmierci, aby w przyszłości przeszkodzić mu w popełnieniu jakiegoś haniebnego czynu? Nie, nie mógł myśleć o takich rzeczach w jego obecności.
      – Zatem żegnaj – rzucił i wybiegł z gospody wprost na stojącego za drzwiami demona.

      James poczuł na policzku mrożący podmuch. Otworzył oczy spodziewając się, że zobaczy ziemię pokrytą całunem śniegu, lecz zdołał dostrzec tylko ciemność. Pomylił się drugi raz, myśląc, że znajduje się w ukrytym głęboko pod ziemią stalowym bunkrze. W końcu jego twarz owiało przyjemne ciepło. Usłyszał kroki, ale nie widział nikogo. Nie wiedział też, skąd owe odgłosy dochodziły.
      Spróbował się podnieść. Zdumiony spostrzegł, że nie jest niczym przytwierdzony do podłoża, ani ścian. Jego ruchy nie były ograniczone żadnymi linami czy łańcuchami, a to był pierwszy dobry znak. James musiał podjąć decyzję, w którą stronę pobiec. Ruszył przed siebie, cały czas uważnie nasłuchując dochodzących z oddali kroków. Wstrząsający fakt dotarł do niego za późno. Odgłos tupania po kamiennej posadzce przybierał na sile, a więc chłopak zbliżał się do jego źródła. Spostrzegł gdzieś w głębi bezkresnej otchłani dwa czerwone punkciki. Z nadzieją, że to umieszczone gdzieś daleko źródło światła, James biegł ile sił w nogach.
      Zatrzymała go niewidzialna ręka. Poczuł ucisk na ramieniu, instynktownie się odwrócił. Nie widział niczego, ani nikogo. Ta sama czarna otchłań, przeraźliwie zimna i pusta. Usłyszał sapanie. Silny dreszcz, towarzyszący nagłemu przypływowi adrenaliny, obiegł jego ciało. Poczuł ciepło na policzku. Poczuł czyjś oddech.
      – Witaj – odezwała się nagle niewidoczna postać.
      James nie miał odwagi się odezwać.
      – Zapewne nie wiesz z jakiego powodu się tu znalazłeś, co? Spokojnie… Dowiesz się w niedługim czasie.
      – Gdzie ja jestem? – wydusił z siebie w końcu.
      – W Czeluści.

______________________________
Chciałbym w tym miejscu zakomunikować, iż pomimo powstania mojej strony http://sciencefantasia.blogspot.com gdzie zamieszczam swoje teksty, nadal będę publikował Dziedzictwo rodu Shettleton na tym forum. Będzie to jednak z nieznacznym opóźnieniem, a wątek na stronie będzie się już 2-3 rozdziały dalej.
Zmieniam też planowaną liczbę rozdziałów z 25 na 12, gdyż pozostała część historii będzie jako oddzielne opowiadanie.

Zapraszam więc na http://sciencefantasia.blogspot.com, gdzie możecie przeczytać także najnowszy - ósmy rozdział, a już niedługo (planuję do soboty) rozdział dziewiąty :)
28-11-2011, 08:04
Elite Box

Rozdział VIII
      Młody Shettleton zamarł. Wydawało mu się, że leży tak na podłodze już dobrych kilka godzin. Tak nieoczekiwana wiadomość wprawiła go w złość, ale też zakłopotanie i panikę. Nie potrafiąc pogodzić tych emocji ze sobą, James co chwila to wstawał, to z powrotem siadał na podłodze. Gdy wstawał, mamrotał pod nosem jakieś niezrozumiałe groźby w stronę demonów, a gdy opadał na posadzkę, niemal zanosił się płaczem. W pewnym momencie pełen nadziei usłyszał odgłos przekręcanego w zamku klucza. Po ogromnej, w całości pokrytej marmurowymi płytami sali przeszedł przenikliwy jęk starych zawiasów. Ciężkie drewniane drzwi otwierały się wolno, jakby ktoś próbował pchać je tuż przy mocowaniu do framugi. Zza uchylonego skrzydła wyjrzała ciemna, pozbawiona jakiegokolwiek kształtu postać. Ów twór sunął lekko po gładkiej posadzce jak poduszkowiec, zbliżył się do chłopaka i wlepił w niego dwa czerwone punkty, które pełniły funkcję oczu.
      Demon prześwidrował Jamesa swoim żądnym krwi spojrzeniem, westchnął głęboko i jak gdyby nigdy nic rozpłynął się w powietrzu. Gdy chłopak odetchnął z ulgą, że jego problemy częściowo dobiegły końca, przeklęta istota zmaterializowała się kilkanaście kroków od niego, tuż przy strażnikach niweczących każdą próbę ucieczki podejmowaną przez więźnia. Zlustrował pomieszczenie i znów zniknął, by pojawić się na drugim końcu sali. W końcu odezwał się:
      – To jest ten chłopak, o którym tak wszyscy mówią?
      – Tak jest – odpowiedział jeden ze sługusów.
      – Zatem co on jeszcze, do cholery, tutaj robi? – Demon poszybował wysoko prawie pod samo sklepienie, skąd donośnym głosem oznajmił: – Więzień z najpotężniejszą ludzką mocą znajduje się w poczekalni. Powtarzam, więzień znajduje się w poczekalni. Każdy, kto życzy sobie znieważyć go poprzez chłostę bądź splunięcie w twarz proszony jest o ustawienie się przed drzwiami wejściowymi.
      James nie wierzył w to, co właśnie usłyszał. Splunąć w twarz? Chłosta? Ze zdumieniem pojął wreszcie, w jak beznadziejnej sytuacji się znajduje. W tamtej chwili bardziej pragnął być nawet wyznawcą Atheshy w obozie zagłady, niż w tym paskudnym, zimnym i śmierdzącym rzygowinami psa miejscu.
      Po kilku sekundach od komunikatu, wielkie skrzypiące drzwi znów się otworzyły. Weszło przez nie kilka niskiego wzrostu demonów, którzy – podobnie jak ludzie – poruszali się na dwóch kończynach. Podchodzili do Jamesa pojedynczo, biorąc wcześniej od jednego ze sługusów bicz, którym później okładali nagie plecy chłopaka. Jęczącego z bólu Shettletona opluwali tak obficie, że na podłodze w miejscu, gdzie siedział, utworzyła się mała kałuża cuchnącej, kleistej mazi. Cały proceder trwał nie więcej niż dziesięć minut, jednak Jamesowi wydawało się, że jest torturowany całe wieki. Każdy kolejny raz pogłębiał szramę biegnącą od głowy aż po miejsce, gdzie plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Krew płynąca strużkami po ciele chłopaka skapywała na podłogę, mieszając się z odrażającą śliną potworów.
      Gdy wszystko się skończyło, prowodyr całej sytuacji zstąpił ponownie na podłogę i zbliżył się do Jamesa na odległość jego nosa. Jeszcze raz obejrzał chłopaka dokładnie i wydał rozkaz swoim sługusom. Młodzieniec nie rozumiał, w jakim języku padło polecenie, jednak wiedział, że nie było to nic dobrego, a przeczucie szybko okazało się trafne. Do pomieszczenia wbiegły trzy stworzenia, które wyglądały jak krzyżówki tygrysa z małpami. Szczerzyły ostre, lśniące bielą zęby, charakterystyczne dla wielkich kotów. Poruszały się jednak na dwóch tylnych łapach, balansując przy pomocy długiego ogona. Były koloru smoły, z niewielkimi białymi oznakami na grzbiecie.
      Tygrysomałpy zbliżyły do chłopaka i wyraźnie na coś czekały. Wymieniły spojrzenia, lecz nic nie robiły. Po chwili wielki demon skinął głową i nietypowo wyglądające potwory ustawiły się wokół Jamesa, twarzami zwróconymi ku niemu. Młody Shettleton rozpoznał magiczną formację, jaką muszą przyjąć osoby grupowo odprawiające magię.
      Magia grupowa miała taką niewygodną cechę, że do wykonania jednego czaru potrzebni byli wszyscy członkowie grupy. Brak choćby jednego uniemożliwiał odprawienie rytuału.
      Chłopak chciał bezczelnie wykorzystać tę wiedzę, ale musiał poczekać, aż tygrysomałpy ujawnią swe zamiary. Już po niespełna kilku sekundach żywo zaczęły skakać w miejscu i wykonywać dziwne ruchy wszystkimi kończynami. Wydały dziki okrzyk przypominający krakanie wrony, odwróciły się do Jamesa tyłem i wyprostowały w jego stronę ogony, z których wystrzelił snop czerwonego światła.
      Ból przeniknął całe ciało Jamesa od stóp aż po czubek głowy. Zdrętwiało mu całe ciało, nie oszczędzając niczego. Nie czuł nóg, rąk, nawet zębów, gdy dotykał ich językiem. Mrowienie stopniowo ustępowało, a chłopak mógł w końcu świadomie poruszyć członkami. Potwory, zauważywszy ruch Shettletona, przystąpiły do końcowej fazy rytuału grupowej magii. Zaczęły wykrzykiwać inkantację w kolejnym nieznanym Jamesowi narzeczu. Nie rozumiejąc słów zaklęcia, nie mógł określić jego typu, żywiołu ani formy. Szybko jednak wywnioskował te cechy na podstawie tego, co poczuł na własnej skórze.
      Jakaś nieznana siła zawładnęła jego ciałem. A może znana? W każdym bądź razie James kojarzył ją z zaklęciami tygrysomałp. Pomyślał, że to na pewno jest legendarny rodzaj magii, która pozwala wyssać z dowolnej istoty żywej duszę. Składała się ona ze wszystkich żywiołów po części, przyjmując największą dawkę tego, który stał naprzeciw żywiołu wrogiego zaklęcia. To powodowało, że żadna magia obronna nie była w stanie uchronić ofiary od wyssania ducha.
      James przypomniał sobie nagle o poważnej wadzie magii grupowej. Domyślił się także, że ofiara musi być żywa, aby oprawcy mogli osiągnąć swoje mroczne cele. Niewiele myśląc, rzucił się z prędkością spadającego z wielkiej wysokości kamienia na najbliższego potwora i cisnął w niego różnymi magicznymi pociskami. Demon, nieustannie sparując kule ognia, lodu i wody, dawał znaki swoim sprzymierzeńcom. Tamci obwiązali chłopaka świetlistymi linkami, które skutecznie go unieruchomiły. Nie miał szans. Sam przeciwko trzem piekielnym monstrom nie miał najmniejszych szans.
      W końcu poddał się. Tłumił w sobie okrzyki bólu, okropną rozpacz powodowaną cierpieniem, jakim było wydzieranie duszy żywcem. A może to było co innego? Może…
      Chłopak pojął w końcu, o co w tym wszystkim chodzi. Tygrysomałpy miały za zadanie wyssać z niego wszelkie moce, jakie posiadał. Wiedział, że tylko tego chce najpotężniejszy Pan Ciemności. Wiedział, że poddając się, da mu to, czego chce i przyczyni się do rychłego końca ludzkiej cywilizacji. Postanowił się bronić. Postanowił opierać się temu. Skoncentrował się na jednym z punktów witalnych, do których, według nauk jego kościoła, przytwierdzona była ludzka dusza. Nie było bowiem sensu bronić wszystkich uchwytów, gdyż z pewnością nie dałby sobie rady. Lepiej więc było skupić wszystkie siły na tylko jednym zaczepie, który niewątpliwie uda się uchronić przed rozdarciem.
      – Co dostaniecie w zamian, hę? – zapytał.
      Demony nie odpowiedziały. Zirytowany James odezwał się znowu:
      – Wiecie chociaż, że żaden potwór nie będzie w stanie opanować ludzkich mocy?
      Ponownie potwory nie wykazywały zainteresowania tym, co mówił. Zrezygnowany oddał się bólowi. Tym razem przeżywał go w spokoju, nie czując potrzeby krzyku, czy ucieczki. Po prostu zyskiwał na czasie, który był teraz tak bardzo cenny. Skupiając uwagę na jednym chwycie, mógł jednocześnie osłabić koncentrację wroga na innych. Chłopak ciągnął więc dalej swój monolog:
      – Virtho i tak wam nie przekaże mojej mocy. Zapomnijcie o tym. Jesteście tylko sługusami. Wazeliniarzami, którzy liczą na jakieś specjalne względy u swojego szefa. Gówno dostaniecie! Virtho zgarnie wszystkie figury, a wy zostaniecie z dziadowskimi blotkami. Nie dostaniecie nawet złota, które podobno tak bardzo sobie cenicie.
      Jamesowi wydawało się, że jedna z tygrysomałp nieznacznie się poruszyła. Faktycznie, chciała przemówić, co też ostatecznie uczyniła:
      – Głupi Jamesie Shettleton. Najgłupszy człowieku, z jakim miałem do czynienia, słuchaj! Tylko demony znają tajniki magii wysysającej. Tylko my, demony, możemy wyssaną duszę razem z jej mocą umieścić w innym ciele. Ale też tylko my wiemy, że nie może być to ciało człowieka, a dodatkowo musi być to martwe ciało. Wiedząc już to, czy dalej sądzisz, że jesteśmy… jak to powiedziałeś? Wazeliniarzami, którzy liczą na specjalne względy u szefa?
      Chłopak zaniemówił. Nie miał pojęcia o tym, co właśnie usłyszał. Mimo jego konsternacji, demon nie kończył swojej przemowy:
      – Gdyby demony potrafiły umieścić czyjąś duszę w człowieku i to w dodatku martwym, domyśl się, jak byłyby rozchwytywane wśród ludzi. Bylibyśmy wykorzystywani w wojnach całych narodów, ale też pojedynczych rodzin. Te wstrętne ziemskie istoty płaciłyby nam bajońskie sumy za to, byśmy wskrzesili kogoś im bliskiego. To sprzeczne z naszą naturą, człowieku Jamesie. My, demony, działamy tylko i wyłącznie we własnym interesie. My chcemy zawładnąć Ziemią, a nie umożliwić to ludziom. Nie obchodzi nas złoto, srebro, miedź czy nawet uran. Obchodzi nas władza, śmierć i zniszczenie. – W pewnym momencie przemawiający stwór zwrócił się do stojącego obok niego kompana: – Przerywamy rytuał. Straciliśmy zbyt wiele mocy, musimy się zregenerować. Powrócimy do tego niebawem… Wtedy na pewno ten oto leżący u naszych stóp najpotężniejszy mag ludzkiego świata będzie martwy.

____________-
http://sciencefantasia.blogspot.com - rozdział 9 już opublikowany!!
01-12-2011, 02:23
Elite Box

Rozdział IX
      Chłopak przebudził się gwałtownie, oblepiony pajęczymi sieciami. Sceneria prawie niczym nie różniła się od poprzednich pomieszczeń – ciemno, brudno, smród nie z tej ziemi. Jedynym wyróżniającym się szczegółem były kraty. James nie leżał już na lodowatej posadzce w ogromnej komnacie, za to odgniatał sobie dupę na twardej jak granit pryczy. Kość ogonowa bolała go tak bardzo, że wolał stać, niż siedzieć, o pozycji horyzontalnej nie wspominając. Pięciogwiazdkowy hotel to nie był, trudno więc było się spodziewać wysokich, miejskich standardów. Mało tego – te cholerne kraty były istną zgniłą wisienką, na dawno skisłym torcie.
      W rogu tliła się mała naftowa pochodnia, w której najwyraźniej zaczynało brakować paliwa. James wziął do ręki jedyne źródło światła w pomieszczeniu i pobieżnie zlustrował ściany, podłogę, sufit i te nieszczęsne kraty.
      Za osadzoną w ścianie kupą złomu wyraźnie było widać poblask ognia. Z pewnością gdzieś niedaleko był kantorek ochroniarzy lub strażników więziennych.
      Niespodziewanie zza rogu wyłoniła się jedna z tygrysomałp, które torturowały chłopaka poprzedniej nocy lub dwie wcześniej… A może trzy? James stracił poczucie czasu. Bestia wrzuciła przez szczeble dwa mocno wypieczone kurze udka, parę skrzydeł i surowe ziemniaki. Po chwili kolejna przyniosła przepięknie pachnący wywar ze świeżych pomarańczy. Trzeba powiedzieć, że na kuchni demony się znały.
      Chłopak bez chwili namysłu chwycił strawę, a oblizawszy ostatnią kosteczkę, popił wszystko pysznym sokiem. Tak uraczony zasnął.

      Pobudka nie należała do najprzyjemniejszych. Kolejny rytuał wyciągania mocy. Kolejny bezskuteczny. Młody Shettleton zauważył jednak, że bestie są coraz silniejsze i za każdym razem próbują sforsować ostatni zaczep duszy ze zdwojoną siłą.
      Po chwili demony rzuciły chłopaka z powrotem do obskurnej celi i podały mu to samo jedzenie, co poprzednio. Zastanawiał się, dlaczego tak go karmią. Nie musiał jednak długo czekać na odpowiedź.
      – Jedz – rozkazał jeden z potworów.
      – Bo co?! – postawił się James.
      – Musisz mieć siły do obrony swojej duszy, człowieczku… Pokaż, że jesteś wart naszej litości i że zależy ci na swoim życiu, jak nam na twojej śmierci. Masz też inne wyjście. Nie jedz. Umrzyj z głodu jak tchórz. Ucieknij przed bólem, przed cierpieniem, przed obowiązkiem ochrony swojego własnego ciała i swojej własnej duszy. Zakończ żywot, nie osiągając jego celu i jedynego sensu. Chcesz dopełnić woli Shettleton, czyż nie? Chcesz się pozbyć Greenholdów?
      Chłopak siedział i słuchał z niewielką uwagą. Potakiwał jedynie w czasie, gdy demon łapał oddech.
      – Musisz wiedzieć, że martwy nigdy nie pokonasz nawet mrówki. Żywemu też przyjdzie ci z problemem zabić ślimaka po tym, co ci tutaj zrobimy. Musisz jednak wiedzieć, że zawsze istnieje nadzieja, że jednak uda ci się nas cudem zabić. Chcesz wiedzieć jak to zrobić?
      – NIE! – krzyknął dziedzic.
      – Czyżby?
      James nie odpowiedział.
      Tygrysomałpa chwyciła młodzieńca za, i tak podartą już, koszulkę i podniosła go ponad własną głowę. Spojrzała na niego z dołu i krzyczała:
      – Mów. Mów, zatęchłe ścierwo, czy chcesz wiedzieć, jak nas zabić?
      – Mam to głęboko w dupie, aż w żołądku czuję.
      – JAMESIE SHETTLETON!
      Małpa rzuciła Shettletonem o posadzkę, o mało nie gruchocząc mu wszystkich kości. Chłopak podniósł się na szczęście o własnych siłach i położył się na niewygodnej jak diabli pryczy. Odwrócił się tyłem do wejścia, co było jednak niezwykle ryzykowne. Próbował zasnąć. Gdy zamknął oczy, poddał się głębokim rozważaniom decyzji, jaką musiał podjąć. Z monologu jednego z potworów wywnioskował, że żywiciel musi być żywy, aby można było wyssać z niego duszę, a co za tym idzie – moc. Chłopak chciał się zagłodzić na śmierć. Był to najszybszy sposób w obecnych warunkach…

      Patrick Shettleton korzystał z życia w miejscowym vairuńskim burdelu. Piękna obywatelka stolicy podeszła do niego i zamachała przed jego nosem obfitym biustem. Powoli rozpinając biustonosz, pochylała się coraz niżej, zmierzając ku jego kroczu. Piersi wielkości średnich arbuzów ścisnęła wokół członka swojego klienta. Rytmicznie poruszając w górę i w dół, doprowadziła Patricka do stanu podniecenia, który tak bardzo kochał. Ujął jedną pierś w dłoń, mocno ściskając, drugą zaś zaczął namiętnie i gwałtownie ssać. Prostytutka w tym czasie pieściła dłońmi jego penisa. W końcu zdecydowała się wziąć go w usta. Patrick odchylił głowę do tyłu, w geście maksymalnej ekstazy, gdy pracownica domu publicznego ssała, lizała i przygryzała jego członek. Raz jeszcze spojrzał na jej nietuzinkowy biust, który szybko przyozdobiła niepotrzebnym stanikiem. Włożył do niego kilkanaście złotych monet i poszedł do innej prostytutki.
      Kobieta agresywnie przyciskała głowę starca do swoich piersi, jeszcze większych i jędrniejszych, niż poprzednia dziwka. W końcu mężczyzna nie mógł oddychać. Z trudem oderwał się od panienki z krzykiem:
      – Co ty, do cholery, wyprawiasz?
      – Zamknij ryj i rób co ci mówię, staruszku…
      Kobieta kazała mu lizać i ssać sutki, następnie chciała poczuć go w sobie. Przeczulony starzec odmówił jednak sobie tej wątpliwej przyjemności, odskoczył na bezpieczną odległość i narobił ambarasu.
      – Ty cholerna dziwko… Nie… Ty nie jesteś dziwką. Kim jesteś, do cholery?
      – Adella Vi Netti. Posłanka Ciemności. Czwarta w kolejce spadkobierczyni Virtho. Pierwsza w kolejce dziedziczka tronu Czeluści. No chodź… Nie bój się. Wiem, że chcesz possać moje cycuszki, zboczeńcu. Po to się, kurwa, do burdelu przychodzi…
      – Czego chcesz – wysyczał Patrick przez zęby.
      – Obserwuję ciebie i twojego wnuka od dłuższego czasu i zauważyłam, że się pokłóciliście. O co poszło?
      – Nie twój zasrany interes.
      – Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz. Chcesz wiedzieć, gdzie on teraz jest?
Po krótkim namyśle Adella usłyszała odpowiedź:
      – Gdzie?
      – U nas! – Wybuchła głośnym śmiechem, zwracając na siebie uwagę wszystkich prostytutek w sali. Klienci byli w zbyt głębokiej ekstazie, by kontaktować ze światem rzeczywistym. Patrick otrząsnął się dopiero po kilku minutach z szoku. Ostatni raz spojrzał łapczywie na ogromne piersi demonicy i wybiegł z burdelu, zmierzając ku najbliższej świątyni okultystów z Vairunu.

      Świątynia wzniesiona została z palonej na słońcu glinianej cegły. W podobnie starożytnym stylu była także wyposażona od wewnątrz. Metali szlachetnych próżno było się tam doszukiwać. Wszystko było wykute w szarym kamieniu lub granicie. Ogromny ołtarz ofiarny był jedynym skupiskiem nowoczesnej technologii w całej świątyni. Był to wielki marmurowy blok, na którym opierała się drewniana rama z krótko przyciętych belek. Do ramy przyczepiona została naprężona plastikowa folia. Stanowiło to dość osobliwy rodzaj obrusa lub ceraty, którą wymieniano po każdym dniu ofiarnym. Okultyści mieli to do siebie, że bardzo dbali o porządek i higienę.
      Patrick pobiegł do ołtarza, położył nań jakiegoś martwego kota, znalezionego po drodze i pomodlił się w myślach. Po chwili poczuł na ramieniu rękę ojca Zigio.
      – Co cię tu sprowadza, Patricku?
      – Mój wnuk jest w niebezpieczeństwie. Sądzę, że potrafisz go z tego wyciągnąć.
      – Patricku, czy James…
      – Tak, o nim mówię.
      – Czy on trafił do Czeluści?
      – Niestety tak.
      Skonsternowany ojciec Zigio obszedł trzy razy ołtarz i w końcu usiadł na posadzce.
      – Okultyzm to nie jest coś, do czego można się zwrócić w razie problemów. Musisz wiedzieć, Patricku, że w naszej wierze nie lubimy, gdy ktoś odchodzi i powraca. Zwłaszcza, gdy robi to kilkanaście razy w roku…
      – Ojcze Zigio, ostatni raz proszę o pomoc… W zamian ofiaruję siebie i swoją moc.

_________
Oto dziewiąty rozdział. Na moim blogu - http://sciencefantasia.blogspot.com - opublikowane już rozdziały dziesiąty i jedenasty, a w najbliższych dniach także pojawi się ostatni rozdział - dwunasty, kończący serię!
03-12-2011, 08:12
Elite Box

Rozdział X
      – Annoi timui ye, varau nau ye, no, no hili no ye – krzyczał ojciec Zigio, energicznie szatkując dłońmi powietrze wokół siebie. Co i rusz zgniatał jakieś niewidzialne papiery, głaskał wyimaginowanego psa lub udawał, że coś waży, a jego ręce są szalkami. Była to standardowa gestykulacja okultystów podczas modłów. – Ye heri binatuitu annoi timu no. Wzywam bogów, bożków i bóstwa całego świata do posłuszeństwa jedynemu władcy Kosmosu – Panu Virtho.
      – Virtho?! – zdziwił się Patrick.
      – O taak… Tylko on może nam w tym momencie pomóc.
      – Ojcze, jak, do cholery? Przecież to on więzi…
      Starzec szybko jednak pojął logikę okultysty. Zigio miał całą talię lewych asów w rękawie i gotów był wyciągać jednego za drugim, gdy tylko zajdzie taka konieczność. Pierwszym poważnym ciosem był nakaz posłuszeństwa Panom Zagłady. Szybko okazało się, że najstarsi w boskiej hierarchii Panowie Pokoju boją się okultystów bardziej niż swoich wrogów z Czeluści.
      Duchowny ponownie wyrecytował rozbudowaną i długą inkantację, po czym przyłożył obie ręce do ofiary przyniesionej przez Patricka. Wyszeptał kolejne niezrozumiałe słowa, prawdopodobnie w języku Sh, po których truchło uniosło się i rozpromieniało niebieskim poblaskiem. Promienie wędrowały po całej świątyni, godząc dokładnie tam, gdzie zaplanował Zigio.
      Szyfr Okultystów, bo tak nazywało się to zjawisko, polegał na skupieniu światła w określonych punktach jednocześnie. W zależności od tego, jakie miejsca zostały oznaczone, wydarzy się określona rzecz. Tym razem celem były obrazy przedstawiającego vairuńskiego bohatera narodowego – Josifa. Bladoniebieskie promienie, na każdym z piętnastu malowideł, ugodziły dokładnie w serce wojownika.
      Patrick przyglądał się wszystkiemu w osłupieniu, nie mogąc wykrztusić ani jednego słowa. Zdobył się jedynie na ciche westchnienie, lekko przypominające stęknięcie w toalecie. Wybałuszył oczy i z niedowierzaniem patrzył, jak zwierzęca ofiara przeobraża się w ludzkie ciało. Żywe ciało. Z zaświatów przybył sam Josif, który uratował Vairun od Panów Zagłady.
      – Kto śmie mnie niepokoić? – zapytał donośnym, niskim głosem.
      – Zigio Vairuńczyk – powiedział okultysta. – Twój potomek z dziesiątego pokolenia.
      – Vairun jeszcze istnieje… Jest w niebezpieczeństwie?
      – Podobnie jak przed trzystu laty, Josifie.
      Patrick pierdnął z wrażenia. Szybko odczuł na własnej skórze, że obecni w świątyni mężczyźni doskonale zdawali sobie sprawę z jego istnienia. Chwilę później swoje wrażenie także poczuł w nozdrzach.
      Nie zważając na sensacje żołądkowe Shettletona, Zigio tłumaczył Josifowi, na czym polega niebezpieczeństwo. Dawny bohater chłonął wiadomości jak gąbka wodę. Bez chwili wahania zdecydował się pomóc uwięzionemu w Czeluści chłopakowi.
      – Rozumiesz Josifie, on jest jedynym, który może uratować Vairun… Ba! Cały świat…
      W pełni zmaterializowany duch przytaknął skinieniem głowy, po czym zwrócił się do palącego się ze wstydu starca:
      – Shettletonie! Zrobisz, co ci rozkażę, a wnuk twój zostanie uratowany. Nie będzie to jednak proste. Sprowadzić musisz bowiem tutaj matkę jego – Sarę. Pospiesz się…

      W tym samym czasie James walczył o życie. Nie zdołał zagłodzić się na śmierć, gdyż tygrysomałpy na siłę wciskały w niego pajdy dziwnego pieczywa. Teraz znajdował się ponownie pośród demonów, które usilnie mocno walczyły z ostatnim zaczepem jego duszy. Chłopak skupił całą moc w jednym punkcie ciała gdzie, jak podejrzewał, znajdował się ów zaczep.
      – Ha! – wykrzyknęły wszystkie bestie naraz. – Mamy cię…!
      Rzeczywiście, potworom udało się wydobyć z Jamesa odrobinę jego duszy, którą następnie wpuściły w jednego z martwych ptaków porozwalanych po całej posadzce. W tym samym momencie przeobraził się on w czarnego jak mrok, spowijający świeżo wykopany grób, demona.
      Młodzieńcowi przyszedł do głowy pewien plan. Rozważył wszystkie za i przeciw, po czym podjął odpowiednie działania.
      – Moc… Tego chcecie, czyż nie? – zapytał.
      – Tego.
      – To sobie ją weźcie. Całą!
      Oczywiście James nie miał zamiaru pozbywać się swoich niecodziennych umiejętności. Zdezorientowane jednak obrotem wydarzeń potwory wykonały pierwszy błędny ruch. Spojrzały na drzwi, w których szczęknął zamek. Chłopak natychmiast transmutował się w martwego ptaka.
      Zniknął. Wtopił się w otoczenie. Posiadał jedną z najbardziej pożądanych mocy i z cholerną satysfakcją potrafił ją wykorzystać. Próbował siłą woli przemieścić się z jednego truchła do innego, ale coś blokowało tę umiejętność. Miał jednak nadzieję, że resztki wyciągniętej mocy zostaną umieszczone właśnie w tym ciele.

      Patrick obrócił się na pięcie i udawał, że zmierza w zupełnie innym kierunku, gdy w oddali zauważył Adellę. Ta jednak, korzystając z jej nadprzyrodzonych mocy, zjawiła się przy staruszku w ciągu kilku krótkich chwil. Złapała go za ramię, mocno ściskając.
      – Nie myśl, że go uratujesz, starcze…
      – Głupia, zarozumiała, brzydka suko! – krzyczał Shettleton. – Przykro mi to mówić, ale… Wyzywam cię na pojedynek!
      – Teraz?! – zdziwiła się demonica.
      – Walki w kaskadzie promieni słonecznych są zabronione, musisz więc poczekać do zmroku.
      Starzec patrzył kobiecie prosto w oczy. Źrenice zwęziły jej się, a brwi zmarszczyły. Najwyraźniej intensywnie myślała. Rozchyliła lekko wargi i zmysłowo zwilżyła je językiem. To, że była pomiotem zła, nie przekreślało jej ponadprzeciętnej urody. Na pełnej, okrągłej bladej buzi malował się grymas konsternacji i głębokiej zadumy. Usta prostytutki po chwili jednak wykrzywiły się w zawadiacki uśmiech.
      – Zgoda – powiedziała. – Dzisiaj po zmroku w tym samym miejscu. Jeśli wygrasz, oddam ci się. Jeśli przegrasz, oddasz mi swoją duszę.
      – Jestem ją winien pewnemu okultyście.
      – Ten okultysta… Zigio?
      Patrick potwierdził skinieniem głowy.
      – Wyśmienicie się pieprzy… – powiedziała Adella i rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie odbijający się echem śmiech.

___________________
A to był rozdział dziesiąty! Na moim blogu http://sciencefantasia.blogspot.com możecie przeczytać jeszcze rozdział jedenasty a już dziś opublikowany zostanie ostatni z tej serii ;)
04-12-2011, 21:06
Elite Box

Rozdział XI

      Starzec biegł najszybciej, jak potrafił. Nagle poczuł się lekki, zwinny i zaskakująco młody. Przebiegł już taki kawał, a wciąż nie czuł zmęczenia, nie kłuła go kolka, ani nie chciało mu się wymiotować. Otoczenie wokół niego zmieniało się jak kadry w filmie, a różnego rodzaju drzewa liściaste, iglaki, krzewy paproci, czy malin, płynęły z zawrotną prędkością. Zręcznie omijał co większe przeszkody takie jak szare, wygładzone wiatrem i piaskiem duże kamienie, zmurszałe dębowe pnie, które przewalił szalejący żywioł i od czasu do czasu jakieś małe zagubione zwierzęta, które z pewnością nie miały pojęcia jak wrócić do swojej matki.
      Gdy na horyzoncie pojawiła się brama Amyville, u Patricka nastąpiła lekka zadyszka. Zachłysnął się zbyt szybko zassanym powietrzem, odkaszlnął i z przerażeniem zauważył kropelki krwi na swojej dłoni. Nie przejmując się, biegł dalej, nie zwalniając tempa. Pomyślał tylko, że naprawdę jest już bardzo stary i chyba nadszedł czas by umrzeć. A przecież śmierć to teraz najlepsze, co może go spotkać. Tak zwane „mniejsze zło”.
      Przed przekroczeniem granicy miasta, po raz pierwszy od wyruszenia z Vairunu, Shettleton obejrzał się za siebie. Spodziewał się gigantycznej pogoni sługusów Virtho z Adellą na czele. Nie zobaczył jednak ani jednej żywej duszy, a zmarłych nie był w stanie dostrzec za dnia.
      Bezpiecznie docierając do rodzinnej posiadłości, upewnił się jeszcze raz, że nie jest śledzony. Wpadł z impetem przez niedomknięte drzwi i natychmiast zamarł w bezruchu. Krew. Na ścianach, na meblach, na podłodze, na sklepieniu, na szybach w oknach, nawet na drobnych kwiatkach, które z pewnością posadzono kilka dni temu w celach ozdobnych. Wszystko było obryzgane czerwoną substancją tak, jakby katolicki ksiądz machał kropidłem w niej maczanym.
      – Pokój temu domowi… – zadrwił Patrick i, nie kryjąc przerażenia, wszedł do sąsiedniej izby. Był pewien, że jest w chacie sam i że ofiara dawno już nie żyje i została pochowana lub jest torturowana gdzieś głęboko pod powierzchnią ziemi.
      Jednak się pomylił. Na drewnianej podłodze pokoju sypialnego, wyłożonej starożytnym bawełnianym dywanem, leżała Sarah Shettleton. Włókna, niegdyś w ziemistych kolorach, przyjęły teraz barwę szkarłatu. Starzec podbiegł do ciała i sprawdził tętno. Żyła!
      – Sarah! – krzyczał. – Sarah, obudź się! SARAH!
      Bezskutecznie próbował przywrócić kobietę do przytomności. Już tu byli, pomyślał i szybkim krokiem poszedł do kuchni po szklanicę wody. Dzbanek na szczęście był pełny i nie pływały w nim obrzydliwe zakrzepy. Patrick nalał słuszną porcję i wrócił do sypialni. Bez namysłu wylał całą zawartość szklanki na twarz nieprzytomnej dziewczyny, która jednak nie zareagowała. Zrozpaczony starzec był pod ścianą.
      Pierwszy raz na własnej skórze poczuł to, co czuje człowiek w położeniu między przysłowiowym młotem a kowadłem. Jakiej decyzji by teraz nie podjął, i tak źle się dla niego to skończy. Ceną było życie Jamesa. Przedłużenie rodu Shettleton i ostateczne wyeliminowanie Greenholdów.
      – Kurwa – zaklął cicho pod nosem, pocierając dłonią spocone czoło. Krople słonawej cieczy kapały na bogato zdobiony, brązowy dywan, rozmiękczając złogi zakrzepów. – Że też właśnie teraz musiały wtrącić się te pieprzone demony!
      Podszedł do stojącej w kącie szafy, gdzie domownicy trzymali swoje piżamy, płaszcze i przeciwdeszczowe nakrycia głowy. Wraz z każdą wypowiedzianą sylabą walił głową w pięknie rzeźbione drzwiczki:
      – PIER–DO–LO–NE–DE–MO–NY!!!
      Wyszedł z chaty. Zrobił wokół niej kółko, po czym wszedł z powrotem do sypialni. Wyjrzał przez okno, uprzednio przetarłszy szybę z zaschniętej krwi. Zaklął jeszcze parę razy i w końcu usiadł przy nieprzytomnej Sarze. Nerwowo stukał palcami w krawędź hebanowego łoża. Raz badał kciukiem finezyjną fakturę drewna, żeby potem z całej siły bić w nie pięścią. Bił się z myślami. Nie wiedział, co miał robić. W końcu podjął ostateczną decyzję, która miała wpłynąć na losy świata nie w mniejszym stopniu niż śmierć Jezusa dwa tysiące lat wcześniej.
      Senior rodu dziedziców rozebrał się do naga. Stał zupełnie goły przed nieprzytomną młodą kobietą. Podniósł do góry ręce, eksponując bujne siwe owłosienie pod pachami, z którego sączyły się kropelki potu. Udając wkręcanie żarówki wypowiadał słowa zaklęcia tak potężnego, że gdy tylko zakończył inkantację, szyby w oknach zadrżały, z półek pospadały rodowe pamiątki, a w pobliskiej strażnicy rozległa się syrena antysejsmiczna.
      Upadł. Zamknął powieki. Nie kontrolował odruchów swojego ciała. Taka magia była dla niego zbyt potężna. Gdy się ocknął, pojął, że nie znajduje się już w Amyville. Nie znajdował się nawet w świecie ludzi. Otaczała go pustka. Wylądował tu w dosyć niewygodnej pozycji, policzkiem dotykał czegoś zimnego i mokrego – lodu. Nagle poczuł drżenie podłoża. Kroki. Na pewno nie jednej osoby, prędzej jednego potwora z więcej niż dwoma kończynami.
      – Witaj. – Usłyszał znajomy głos.
      – Adelle… – odpowiedział od niechcenia. – To koniec. Sarah żyje, ja zaraz umrę, James uciekł. To koniec!
      Zaczął się śmiać. Już po kilku sekundach czuł swoją przeponę. Nie mógł złapać oddechu, a tak bardzo tego chciał. Śmiech zmienił się w odgłosy rozpaczliwie łapanego powietrza, co przychodziło z trudem. W końcu się zachłysnął, odkaszlnął i upadł. Z takiej pozycji słuchał, co miała do powiedzenia demonica.
      – Nie zdołałeś jej uratować, Patricku. Zawiodłeś! Także twój wnuk nadal tu jest. W sąsiednim pokoju, chcesz się z nim zobaczyć? O, z pewnością! Jeszcze będzie ci dane go ujrzeć… Nie umrzesz tak szybko, zapomniałeś chyba, z kim masz do czynienia. Mogę cię torturować do usranej śmierci, wskrzesić i znów torturować. I tak w kółko.
      – Przyprowadź tu mojego wnuka…
      – O, stawiasz żądania? Ha, ha, ha… Ty? Ty stawiasz żądania?! Ha, ha, ha, ha!
      Adelle podeszła do starca, przystawiła dłoń do jego podbródka i wtopiła swój wzrok w jego zamglone oczy. Była tak blisko, że poczuł jej oddech na swojej szyi.
      – To ja tu dyktuję warunki – wyszeptała mu do ucha. – Ale dobrze, zobaczysz Jamesa za momencik. Jeszcze chcę ci tylko kogoś przedstawić…
      Prawie w tej samej chwili zza węgła wyłoniła się czarna postać. Zielony płaszcz, ogromna, złota litera „G”, zdobiona licznymi esami i floresami, przytknięta do skórzanego pasa szabla i czapka z pawim piórem.
      – Arthur Greenhold! – krzyknął ucieszony Patrick. – Arthurze… Pomóż mi!
      – Ha, ha, ha! – zaśmiał się. – Ja mam tobie pomóc? Jestem tu po to, by ostatecznie się ciebie pozbyć raz na zawsze. Ciebie i tego twojego wnusia… Męska linia rodu Shettletonów zostanie zniszczona! Nie przedłużycie nazwiska! Żaden zafajdany gówniarz nie odziedziczy już waszych przesadzonych mocy! Nie będziecie się szlajać po dworach, pałacach i zamkach całego świata. Na wasze miejsce wstąpię ja i moja rodzina!
      Gdy Patrick myślał, że nic nie jest w stanie go już zaskoczyć, przed jego oczami stanął James. Zmaterializował się dokładnie pośrodku odległości dzielącej go od Greenholda. Ubrany był w czarne szaty, a całe ciało spowite miał czarnym dymem. Z okropnie długich rękawów wystawały cienkie patykowate kończyny, którymi pogładził dziadka po głowie. Uderzył go z okrutną siłą, zdolną wydrążyć dziurę w betonowej ścianie metrowej grubości. Starzec zalał się krwią. Zamknął oczy, nie chcąc ich już nigdy otworzyć, do czego jednak został w końcu zmuszony siłą.
      Ale Jamesa już nie było. Stał za to jeden z Czarnych Demonów, które tygrysomałpy przyzwały za pomocą mocy młodego Shettletona.
      – Wprowadzić więźnia! – rozkazała demonica, po czym z ciemności wyłonił się zmaltretowany James w swoim pierwotnym, dziecięcym ciele. Usiadł obok dziadka, nie zwracając na niego uwagi. Nie zapytał nawet o strugi ciemnej krwi, spływającej z jego oczu i nosa. Zajęty był wpatrywaniem się w piękną Adellę, bynajmniej nie dlatego, że mu się podobała.
      Grobową ciszę przerwało uderzenie gongu, wydobywające się gdzieś spod powierzchni lodu, na którym wszyscy się znajdowali.
      – Nastał zmrok, Patricku. Myślałeś, że uciekniesz od pojedynku ze mną?
      Mężczyzna stanął stabilnie na obu kończynach, podparł się ręką o głowę siedzącego wciąż obok Jamesa i bez słowa rozpłynął się w powietrzu, by za chwilę znaleźć się tuż za niczego niespodziewającą się prostytutkę. Nie tracąc siły na wykonywanie zbędnych czarów, zwyczajnie grzmotnął kobietę z pięści w sam środek twarzy, powodując obfity rozbryzg krwi.
      – Jamesie – zwrócił się do wnuka. – Zajmij się tamtym oto Greenholdem. Dopełnij to, na czym tak bardzo ci zależy.

___________
Zamieszczam rozdział jedenasty. A rozdział DWUNASTY już na blogu opublikowany! :)
http://sciencefantasia.blogspot.com
10-12-2011, 15:47
Elite Box

Rozdział XII
      Stanęli naprzeciw siebie. Patrick przyjął pozę pełnej gotowości do natychmiastowego rzucenia czaru blokującego. Adella nie marnowała czasu, lecz pragnęła zabawić się ze starcem raz jeszcze. Tym razem na poważnie. Wymierzyła w niego swoimi długimi, polakierowanymi na czarno pazurami i wymruczała krótką formułę, po której w stronę przeciwnika wystrzelił snop żółtych iskier. Shettleton z łatwością pochylił się na tyle nisko, by uniknąć bolesnego ciosu. Zachowawszy w ten sposób nieco energii, wycelował palec w nogi demonicznej prostytutki i cisnął w nią seriami smolistych pocisków. Większość ominęła ucieszoną Adellę, która niemal bezgłośnie poruszając ustami zasklepiła dopiero co powstałe, jeszcze krwawiące rany.
      Patrickowi podniosły się kąciki ust, tworząc coś w rodzaju cwaniackiego uśmieszku. Zmrużył oczy i machając palcem nabazgrał w powietrzu znaki runiczne, których kiedyś nauczył się w szkole. Nie musiał się nawet ruszać, żeby uderzyć przeciwniczkę z pięści w brzuch. Magia, której użył, pozwalała mu na opuszczenie swojego ciała. Tak zwana projekcja astralna, w pełni świadoma i sprawna fizycznie, tak jakby najstarszy żyjący Shettleton miał brata bliźniaka.
      Gdy Adella leżała skulona na podłodze, mężczyzna spojrzał raz jeszcze na jej nadzwyczaj wielkie piersi. Wtedy wpadł na diabelski, jak na niego, pomysł.
      Odsunął się na bezpieczną odległość tak, jakby miał do czynienia z niestabilną mieszaniną wybuchową. Wyszeptał złożoną z siedmiu zdań w różnych językach inkantację, po czym biust przeciwniczki zaczął się jeszcze bardziej powiększać. Nieuchronnie zmierzał ku krwawej eksplozji. Kobieta jednak odzyskała przytomność. Zaskoczona obrotem wydarzeń natychmiast cofnęła zaklęcie Patricka i wyprowadziła serie ciosów niewidzialnym ostrzem.
      Pocięta twarz starca krwawiła intensywnie, tworząc rozległe plamy na posadzce. Zastanawiając się, z której strony padnie kolejny cios, obmyślał też strategię swoich posunięć. Ostateczne uderzenie miał już jednak zaplanowane. Wystarczyło tylko osłabić przeciwniczkę.
      Demonica z zaskakującą prędkością zaczęła miotać zielonymi i niebieskimi pociskami, które, w większości omijając Patricka, były mało skuteczne. Wysilając się bardziej była zdolna wytworzyć jedną wielką torpedę, która zniosłaby Shettletona daleko, daleko w otchłań Czeluści. Miała jednak już zbyt mało energii. Utraciła ją bowiem podczas samoregeneracji za każdym razem, gdy została trafiona. Poruszała się zgrabnie, bezszelestnie. Dodatkowym elementem otoczenia przeważającym szalę zwycięstwa na jej stronę była niemal kompletna ciemność, rozpraszana co i rusz blaskiem czarów. Wyglądało to jak dyskotekowy stroboskop.
      Patrick cały czas odpierał pociski. Zdołał wytworzyć niewielką osłonkę, która działała podobnie do pola magnetycznego Ziemi. Nie mogąc się jednak w nieskończoność bronić, zaatakował swoimi smolistymi kulami. Ich siła tkwiła w maleńkich ostrzach, które pod osłoną gęstej substancji niewidoczne raniły ciało wroga. Dodatkowo niebezpieczna byłą też sama czarna maź, która, wdzierając się do krwiobiegu przez otwarte rany mogła wyrządzić niewyobrażalne szkody w organizmie. Poczęstował Adellę około dwudziestoma takimi niespodziankami.
      Wszystko działo się dla niej zbyt szybko. Chociaż sama mogła rozwinąć ponaddźwiękowe prędkości, Patrick był odczuwalnie szybszy. Z ledwością uniknęła natychmiastowej śmierci, pozwalając jedynie na kontakt z czterema zatrutymi pociskami. Znów wyczerpała wiele mocy, by zasklepić krwawiące rany.
      Starzec uśmiechnął się. Popatrzył drwiąco na konającą z wycieńczenia przeciwniczkę i splunął obok niej. Przewrócił ją na plecy, pomagając sobie przy tym butem. Zdumiał się. Niegdyś duże piersi były teraz zupełnie maleńkie, jakby spuszczono z nich powietrze. Chciał się pochylić, by przyjrzeć się im z bliska. Już kucał. Wyciągnął rękę w stronę dekoltu leżącej na ziemi dziewczyny. Ból. Coś złapało go za głowę. Odwrócił się, lecz nie zdołał nic dostrzec na tle przenikliwej czerni. Czuł, jak coś niewidocznego zgniata mu głowę. Przyświecił palcem, a dokładniej resztką mocy przekształconej w promień światła, i zobaczył głowę tak okropną, że każdy człowiek o słabych nerwach padłby na zawał. Stary Shettleton praktycznie cudem tego uniknął.

      Całości przyglądał się związany przez Arthura Greenholda James. Obserwował walkę na pociski, która nie była jednak tak efektowna, jak poprzednie pojedynki Patricka. Przeciwniczka okazała się słaba i nierozważna. Zamiast zignorować rany wolała je uleczyć kosztem prawie połowy swojej mocy. Pół plus pół daje nieubłagalne jeden, co oznacza, że dwukrotnie używszy zaklęcia samoregeneracji, Adella pozbawiła się resztek mocy.
      Jamesowi coś tu jednak nie pasowało. Znane mu z zakazanych ksiąg czary uzdrawiające pochłaniały niemal całą energię maga. Demonica musiała więc mieć zewnętrzne pokłady rozlokowane gdzieś bardzo blisko.
      Bingo! Kluczem do rozwiązania zagadki był nienaturalnie wielki biust czarciej damy. Mieściła w nim moc, a pompując go, Patrick tylko zwiększał powierzchnię zdolną chłonąć energię. Dlaczego więc Adella cofnęła to zaklęcie?
      Tego się już nie dowiemy. Wyzionęła ducha z wycieńczenia. James musiał więc obserwować, jak jeden z Czarnych Demonów mści swoją panią. A był to widok straszny.

      Patricka ogarnęła fala gorąca, zdolna zagotować krew. Mózg promieniował bólem i ciepłem, serce waliło jak oszalałe, oczy zaszły mgłą. Czuł tylko silny uścisk w podstawie czaszki. W pewnym momencie po sali rozległ się cichy trzask oznaczający tylko jedno.
      Starzec upadł bezwładnie na lód. Otaczająca go świetlna aura zniknęła. Kilkanaście niebieskich kul wyleciało z jego ust i ruszyło w stronę oszołomionego wydarzeniem Jamesa.

      Młody Shettleton patrzył, jak łuna wokół ciała Patricka powoli zanika. Organizm bronił się, wykorzystując resztki mocy do wskrzeszenia zmarłego. Gdy jednak zobaczył niebieskie kule zrozumiał, że to definitywny koniec.
      Nie uronił ani jednej łzy. Nie poczuł nawet smutku.
      Spojrzał raz jeszcze na zwłoki dziadka i pomyślał, że mimo braku silnej więzi między nimi, musi go pomścić. Musiał pomścić seniora rodu Shettleton!
      James ruszał rękoma na lewo i prawo tak, by obluzować krępy. W końcu, po długich minutach bezskutecznych zabiegów, udało mu się oswobodzić ręce w taki sposób, żeby strzegący go Arthur nie dostrzegł tego. Następnie przywoływał w myślach najczarniejsze z czarnych zaklęcia, które wyczytał w zakazanych księgach. Przypomniał sobie. Teraz albo nigdy, pomyślał i krzyknął:
      – Ardenta cadavera mortis! –
      Ciała Adelli i Patricka natychmiast wybuchły, tworząc prawdziwą kulę ognia, która wzięła się po prostu z niczego. Uroki magii. Dopiero w świetle pożaru James dostrzegł, że Czarnych Demonów było tam więcej. Teraz leżały wszystkie na lodowej posadzce. Wyglądały na martwe.
      – Coś ty zrobił?! – krzyczał panicznie Arthur. – Pan Virtho mnie zabije… Jestem już skończony… COŚ TY NAJLEPSZEGO NAROBIŁ?!
      – To, co do mnie należało, Arthurze Greenhold. Jedna z twoich potomkiń, Madeleine, broniła mojej matki przed Czarnymi Demonami. Co wiesz na ten temat?
      Mężczyzna chwilę myślał nad odpowiedzią. Formułował w głowie zdania tak, by młodzieniec mógł je zrozumieć.
      – Tylko Sarah była wstanie pokonać w pojedynkę trzy Demony – zaczął, – podczas gdy żaden inny człowiek na Ziemi nie dałby rady nawet jednemu… Pan Virtho chciał ciebie, a Sarah skutecznie utrudniała mu osiągnięcie celu.
      – Miał mnie – przerwał James. – Czemu wtedy nie wziął tego, czego tak bardzo chciał?
      – Bo twoja matka wciąż żyła.
      – Nadal żyje.
      – To bez znaczenia.
      – Czyżby?
      Arthur był wyraźnie zakłopotany takim obrotem wydarzeń. Nie spodziewał się, że młody Shettleton tak dużo wie. Postanowił więc wyłożyć wszystkie karty na stół przekonany, że tym razem to on ma najsilniejszego asa.
      – Pan Virtho nie chciał ciebie zabić. Pragnął tylko odrobiny mocy, której zapewne nigdy nie wykorzystałbyś w całości. Jego doskonały, do czasu, plan zakładał, że uda się ciebie przekabacić na stronę zła i będziesz pierwszym w kolejce na tron Czeluści.
      – Zaraz, zaraz… A prawowici sukcesorzy?
      – Dla Pana Virtho nie liczyły się relacje rodzinne. Ba, w linii sukcesyjnej może tylko trzy osoby są jego potomkami. On lubił ludzi silnych i z potężnymi mocami. W dniu twoich narodzin zapisane już zostało, że jesteś potencjalnym następcą Pana.
      James rozważał taką okoliczność. Przez chwilę wyobrażał siebie jako pana podziemnej krainy zła, lecz szybko wypędził takie myśli. Zwrócił się do Greenholda:
      – Ty miałeś mnie dostarczyć do Virtho?
      – Tak. Wtedy pod gospodą miałem tylko was podjudzić. Wiedziałem, że Cristopher to ty, wiedziałem też, że zmierzał tam Patrick. Byłem prawie pewien, że ruszycie w pogoń za mną. Gdyby tak się jednak nie stało, porozrzucałem martwe ptaki, by was zaintrygować.

      Chłopak bił się z myślami. Przez chwilę przemknęło mu przez myśl wyjście z Czeluści z Arthurem Greenholdem i połączenie sił w walce ze złem. W następnej chwili snuł już plany pozbawienia go życia. I tak w kółko. Gdy w końcu zatrzymał wyliczanie na śmierci oponenta, musiał pomyśleć, jak się wydostać z tego śmierdzącego gównem miejsca. Jedyną osobą, która mogła mu teraz wskazać drogę, był Arthur.
      – Arthurze Greenhold, wyjdźmy na powierzchnię. Porozmawiajmy przy vairuńskim winie. Jest już prawie dzień, możesz więc być spokojny. Nie złamię konwencji o pojedynkach magicznych.
      Mężczyzna w zielonych szatach zgodził się bez wahania. Szli krętą drogą, prowadzącą w dół. James nie miał pojęcia, dlaczego się zniżają, skoro są pod powierzchnią ziemi. Rozważał różne możliwości, ale to, co zobaczył, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Poczuł dreszcz przebiegający przez całe ciało. Takiego widoku nie potrafił ogarnąć jednym rzutem oka.
      – Właź – rozkazał Arthur.
      James posłusznie wszedł do wielkiego portalu zbudowanego z kości słoniowej z domieszką ludzkich elementów jak: głowy, kończyny, serca, zęby czy piszczele. Wewnątrz tego makabrycznego obramowania rozciągał się zniekształcony krajobraz, oświetlany przez pierwsze nieśmiałe promyki słońca.
      Po niespełna kilku sekundach znalazł się w czymś, co początkowo przypominało kryptę. Widząc jednak duży granitowy ołtarz, chłopak zrozumiał, że znajduje się w świątyni. Nie mógł określić, jakie bóstwo się tam czciło, gdyż postaci na porozwieszanych wszędzie obrazach nie znał.
      – Josif… – westchnął Arthur, który właśnie wypadł z tunelu transportowego. – Największy bohater Vairunu w dziejach, a zarazem mój najlepszy przyjaciel.
      – Jo–josif? – zaciął się James. – Ten, który poskromił Panów Zagłady trzysta lat temu? Przyjaciel? Twój?
      – Tak, Jamesie… Jestem najstarszym człowiekiem stąpającym po Ziemi.
      – Jesteś nieśmiertelny? – zapytał naiwnie chłopak.
      Greenhold roześmiał się.
      – Nie. To moje umiejętności pozwalają mi żyć tyle, ile zechcę.
      Po chwili dodał:
      – Znajdujemy się w świątyni okultystów na skraju Vairunu. Tylko tutaj możemy spokojnie porozmawiać, Jamesie, aby nikt nieproszony nas nie podsłuchał.
      – Nic z tego, starcze…

      James nie był bezradny w zaistniałych okolicznościach. Światło słońca w niczym mu nie przeszkadzało, by użyć magii. Warunek był jeden: nie można było za jej pomocą atakować. Wiedząc to wyczarował potężny dwuręczny miecz, zwieńczony dziwnym zakrzywionym pazurem. Arthur spojrzał nań z niedowierzaniem, po czym odskoczył kilka metrów, o mało nie uderzając głową w wiszącą na ścianie zdobioną złotymi inkrustacjami ramę. Chłopak zamachnął się, a ostrze minęło przeciwnika dosłownie o grubość włosa. Uskakując jak poparzony, Greenhold jednocześnie wyjął z kieszeni płaszcza dwa zatrute sztylety, które następnie cisnął w pewnego siebie Shettletona.
      Bezskuteczny atak staruszka pogłębił jeszcze bardziej zuchwałość Jamesa, który zaczął coraz śmielej wymachiwać dziwnego kształtu mieczem.
      Zaskoczony obrotem wydarzeń Arthur próbował załagodzić sytuację:
      – Obiecałeś…
      – Że? Że nie stoczymy pojedynku magicznego. Nic nie mówiłem o walce wręcz. Poddajesz się bez walki, czy chcesz zginąć honorowo?
      – WY PRZEKLĘCI SHETTLETONOWIE!
      Wyjął z płaszcza jeszcze więcej sztyletów, z których część zraniła Jamesa w ramiona i udo. Nie zrażony niepowodzeniem również wyczarował nie mniejszy od jamesowego miecz.
      Walka rozpoczęła się na dobre. Obosieczne ostrza raniły zarówno właściciela jak i przeciwnika, a podobne umiejętności obu dawały takie same szanse na zwycięstwo. Jeden musiał jednak okazać się lepszym.
      James był młodszy. Był szybszy i sprytniejszy. Natomiast Arthur w ciągu całego życia nabył ogromne doświadczenie.
      Shettleton pchnął Arthura w brzuch, krew trysnęła mu w twarz, którą bez skrupułów otarł rękawem. Oponent zwalił się na granitową posadzkę jak ścięty dębowy pień. Nie zdążył nawet przekląć, umarł szybko.
      Miecz Jamesa zatruty był niezwykle silnym specyfikiem, który działał w mgnieniu oka. To był kluczowy czynnik, który przyczynił się to sukcesu chłopaka.

      Zza rogu wyszedł klaskający ojciec Zigio.
      – Kim jesteś?! – krzyknął zaskoczony Shettleton.
      – Jestem sługą Josfia. Okultystą.
      – Czego chcesz? Co właściwie tu robię?
      Zigio spojrzał na niego z troską i politowaniem.
      – Portal w Czeluści zorientowany był na to miejsce przeze mnie. Miecz też wyczarowałeś taki, a nie inny. Zdobywając zaufanie Adelli mogłem poznać jej plany. Przyszedł do mnie też Patrick… Wszystko ułożyło się w znakomitą całość. Musisz wiedzieć, że twoi przodkowie… Byli okultystami. Ta cała bajeczka o dziedziczeniu mocy… Moc zawdzięczacie głównie okultyzmowi. Począwszy od Lady Elisabeth aż po ciebie, drogi Jamesie.
      – A moja matka? I Czarne Demony?
      – To pozostawiam już tobie do rozstrzygnięcia…

      James wyszedł ze świątyni ubrany w czarny płaszcz. Skierował się ku gospodzie. Odwrócił się, by rzucić okiem na ostoję okultystów.
      – Jeszcze tu wrócę… – powiedział sam do siebie i ruszył.

_____________
To był ostatni rozdział tego opowiadania. Dziękuję wszystkim za czytanie ;) Proszę teraz o komentarze do całości ;) Naprawdę mile widziany każdy komentarz, każda uwaga, czy zwykłe "Dziękuję, miło się czytało" :P

Zapraszam też na bloga, gdzie niedługo kolejne opowiadanie ;)
17-07-2012, 00:13
Elite Box

Sorki za masakryczne odświeżenie tematu, ale jakby regulamin działu mówi (przynajmniej kiedyś kazał) o tym, żeby zamieszczać linki do wszystkich miejsc, w których publikujemy swoje opowiadania publikowane na torgu...

Wyniknęła sytuacja, że prowadząc gazetkę w erepublik zostałem posądzony o plagiat, tak więc oto link do owej gazetki, gdzie publikuję to (oraz w przyszłości inne) opowiadanie:
http://www.erepublik.com/en/newspape...tasia-278262/1

Proszę o możliwie najmniejszy wymiar kary za ten necroposting, sytuacja jest dla mnie ważna, bo to boli, gdy własną pracę nazywają plagiatem ;)
18-07-2012, 23:35
konto usunięte

Bardzo swobodnie piszesz, szkoda ze opublikowales jednak te(n) utwor(y) w necie, bo teraz wydac nie mozna, a po doszlifowaniu, dopieszczeniu(bo czasami, rzadko ale jednak jezyk sie zmienia w stosunku do calosci, tzn, brzmia niektore zdania jakby wyrwane z calosci i wziete z innego gatunku, trudno mi to okreslic, ale przy dopieszczaniu calosci bys pewnie zauwazyl i zmienil na lepsze :) ) i przedluzeniu jakims moglaby to byc naprawde dobra powiesc, masz talent, trzymam kciuki zebys go ujawnil w postaci ksiazki.