Nie wchodź w drogę klucznikowi...
Proszę o wyrozumiałość, dopiero się uczę :D
Zaczynajmy więc!
Mieszkał w krainie kopalni mag, ogniem z różdżki strzelający
U jego boku doświadczony, silny rycerz mieczem władający....
(bez rymów chyba będzie czytelniej :P)
Stali ów dzielni wojowie w miejskim depozycie, rozmawiając o ich przygodzie ze smokiem. A smok ten był wielki jak budynek i ział ogniem najszczerszym. Lecz ich wspominki wspaniałe i sielankę przerwał człowiek pewien. Czarne miał oczy i włosy czarne, pancerz lśniący i nogawice z najlepszych metali. Stanął on przed nimi i zaczął się chwalić. Rycerz mężny znał ów łucznika, lecz od złej strony. Mag do ucha rycerzowi szepnął :"Zginąć musi!" Postanowione zostało...
Łucznika oszukawszy, w kąt zaprowadziwszy, przystąpili do swego czynu niecnego. Uderzali, a łucznik magią się posługując, sklepiał swe rany. Gonili go długo. On biegnąc gubił sie w wąskich korytarzach, o ściany się obijał brocząc je świeżą krwią. Przyparty do ściany przystąpił do ataku; wystrzelił z łuku kilkakrotnie raniąc maga, który z wielkim krzykiem starał się leczyć swe rany. Łowca znany ze zwinności błąd popełniwszy, kulą energii w twarz oberwał. Jego twarz spalona i poharatana w jednej sekundzie, w normalną się zamieniła. Łucznik ten bowiem posługiwał się magią życia. Zaklęciami rozciecią łączył, a ciężkie swem rany, magią runiczną leczył. Po długiej i wyczerpującej walce, nogi jego mięknąć zaczęły. U kresu swych sił odnalazł właściwą drogę. Uciekł do ... więzienia... opuszczonego, starego więzienia. Rycerz krzyknął "EXORI GRAN!" Łucznik ugodzony pradawnym zaklęciem, krwawić zaczął okrutnie. Zebrał resztki sił i wbiegł za drzwi z kolei czwarte ... A czaiło sie tam zło wielkie... Mag wyczerpany krzyknął : GOŃMY GO! Tak zrobili... Lecz ich umysły zmącone nienawiścią przeoczyły rzecz jedną: łucznik umysł miał światły i ciało zwinne. Szybkim ruchem uciekł z więzienia, włożył klucz do zamka i przekręcił dwukrotnie...
Uczynił to z pozostałymi drzwiami..
Rycerz zrozumiał, że to już koniec: ich wróg uciekł, a oni zostali uwięzieni. Uderzył swym ostrzem o drzwi, lecz magią zaklęte były. Została im droga jedna....... w głąb...
I tu historia kończy się.
A teraz dla antyfanów opowiadań rpg(tu troszkę więcej info o sytuacji):
Moi dwaj koledzy : ~80ek i 35 ms stali sobie w kazordoon i spotkali kolesia, który im podpadł (paradoks, koleś był w tej samej gildii co ten ek :PP). Wyciągnęli go z dala od dp i zaczęli prać. Ms'owi manaski zchodziły jak głupie, a ek coś trafiać pomimo 80 skilla nie mógł za dobrze :S Gonili go, aż do dwarfcatry. Tam się troszkę potłukli, aż pallek, którego lali uciekł i zamknął za sobą drzwi :D A oni nie mięli klucza :D I tu zaczęła się moja rola :P Musiałem zdobyć klucz i ich wydobyć. (śmiesznie się ratuje 80ek, 16 drutem).
Najciekawsze jest to, że ms zaprzyjaźnił się potem z tym pallkiem :D
Mam nadzieje, że ładnie napisałem w stylu RPG (starałem się pomijać elementy czysto tibijskie jak np. określenia typu "królewski paladyn" bo przez to nie jest to ani opowiadanie fantasy, ani tibijskie :]
Proszę o SUROWĄ ocenę :]
Może napiszę cdn opowiadania rpg, ale już całkiem fikcyjne i bardzo pośrednio związane z tibią.
---
EDIT
---
Cz 2 ^^
Mag u kresu sił, swoją starą drewnianą laską podpierając się, rozmyślał ile zaklęć zdąży rzucić jeszcze, zanim zapas mikstur skończyć się zdąży.
Wtenczas rycerz siłą swą drzwi zforsować próbował.
"Głupcze! Drzwi tych magia strzerze. Nie siłą, lecz kluczem zadziałać musisz" Wydukał starzec, głosem zmęczonym.
Rycerz z podełba patrząc odparł z niepokojem "Drzwi otworzyć nie możemy, ruszyć czas w głąb!"
I oboje wyruszyli.
Z więzienia starego zostały kości tylko; mijali wędrowcy ogień i ziemię spaloną.
Znak cywilizacji nie był to, lecz zagłady i śmierci. Mag oczytany w dziennikach wojów, wiedział już, co stać się musi.
Wąski korytarz ujrzawszy powiedział : "Krasnoludy chciwe i ciekawskie kopały, lecz kości wyschnięte tylko z nich zostały- tak pisał jeden z cesarza kronikarzy."
Rycerz spytał: "Cóż nas czekać może?"
Czarodziej głosem zmartwionym odrzekł : "Chciwość ich do zagłady doprowadziła, do dna piekieł legenda głosi dokopać się zdołali"
Wchodząc w korytarz wąski, na linie w dziurę się spuścili; oczy ich ujrzały bogactwa wielkie, a obok czaszki krasnoludzkie. Mag zdecydowanie się odwróciwszy usłyszał KRZYK PRZERAŹLIWY: GIŃ!!! Stał tam duch woja dzielnego, a po chwili we mgłę się przeistoczył.
To był znak...
Dotarli...
"A więc to jest początek piekła rzekomego?"
Zeszli szybkim krokiem i rycerz poczuł przekłucie bolesne. Bestia na stóp dwieście wielka, przebiła pancerz ubrudzony i zraniła woja śmiertelnie.
Mag ze swej laski ogniem strzeliwszy, bestię oślepił. Krzyknął "EXORI VIS" kilkakrotnie, aż bestia na ziemię padła martwa. Lecz kompan jego, krwią się już dławił. Zrobić więcej dla niego nie mógł. Zgiął kolana nad towarzyszem i zapłakał głośno; poczuł na swym ramieniu dotyk ciepły i życie całe przed oczami zobaczył. Lecz nie był to demon, a wróg jego.
"Czyń swoją powinność" Krzyknął głosem się łamiącym mag. Lecz nie strzałę w sercu poczuł lecz rękę wyciągnietą zobaczył.
Koniec
---
Pozrdo
