[Opowiadanie] Ciepły chłód poranka

Witam wszystkich. Kolejne, niezwykle krótkie opowiadanie mojego autorstwa. Całość utrzymana jest w podobnej konwencji do poprzednich :

- http://torg.pl/showthread.php?405194...B1g&highlight=
- http://torg.pl/showthread.php?403765-Plac
- http://torg.pl/showthread.php?403194-Burza

“Ciepły chłód poranka”

       Powoli myśli zaczynają oscylować wokół rzeczywistości znajdującej się z drugiej strony bramy, w płaskim świecie zwanej balkonowymi drzwiami. Umysłowy autopilot zostaje wyłączony. Pojawia się pierwsze, namacalne połączenie między moim światem wewnętrznym a materialną reprezentacją wszystkiego. Dotykam klamki. Miliony bodźców wędrują nie-tak-krętymi nerwami. Kolejno docierają. Odczuwam jeszcze pewnego rodzaju opóźnienie. Z każdą chwilą jest jednak ono mniejsze. Wróciłem już cały. Wychodzę.
      Stoję na wychłodzonej ale stabilnej powierzchni. Moje stopy przeszywa chłód. Wiatr okala całą moją sylwetkę. Do twarzy jeszcze nie dotarł szczypiący dotyk pogody. Zaraz się to zmieni. Zmienia. Obraz jest kompletny. Rozglądam się, dostrzegam.
      Przyzwyczajony do tej subtelnej zmiany mojego otoczenia mogę wrócić. Wchodzę do moich myśli. Najpierw obserwuje je jakby z daleka. Przychodzą bliżej. Są moje. Ja jestem nimi. Spokojnie obserwuję obrazy przeszłości, tworzę widoki przyszłości, analizuję wpływ obu na teraźniejszość. Wskaźnik czasu zmienia swoją wartość. Ciągle.
      Skończyłem. Znowu kolejny skok. Zwracam się ku bramie raz jeszcze. Tym razem sprawniej. Chcę przejść. Uruchamiam prąd w moich obwodach. Wszystko działa. Przechodzę i wracam.

Cytuj:

---

Sloughon napisał

“Ciepły chłód poranka”

       Powoli myśli zaczynają oscylować wokół rzeczywistości znajdującej się z drugiej strony bramy, w płaskim świecie zwanej balkonowymi drzwiami. Umysłowy autopilot zostaje wyłączony. Pojawia się pierwsze, namacalne połączenie między moim światem wewnętrznym a materialną reprezentacją wszystkiego. Dotykam klamki. Miliony bodźców wędrują nie-tak-krętymi nerwami. Kolejno docierają. Odczuwam jeszcze pewnego rodzaju opóźnienie. Z każdą chwilą jest jednak ono mniejsze. Wróciłem już cały. Wychodzę.
      Stoję na wychłodzonej ale stabilnej powierzchni. Moje stopy przeszywa chłód. Wiatr okala całą moją sylwetkę. Do twarzy jeszcze nie dotarł szczypiący dotyk pogody. Zaraz się to zmieni. Zmienia. Obraz jest kompletny. Rozglądam się, dostrzegam.
      Przyzwyczajony do tej subtelnej zmiany mojego otoczenia mogę wrócić. Wchodzę do moich myśli. Najpierw obserwuje je jakby z daleka. Przychodzą bliżej. Są moje. Ja jestem nimi. Spokojnie obserwuję obrazy przeszłości, tworzę widoki przyszłości, analizuję wpływ obu na teraźniejszość. Wskaźnik czasu zmienia swoją wartość. Ciągle.
      Skończyłem. Znowu kolejny skok. Zwracam się ku bramie raz jeszcze. Tym razem sprawniej. Chce przejść. Uruchamiam prąd w moich obwodach. Wszystko działa. Przechodzę i wracam.

---

Moja opinia: Ni chu... nie rozumiem.

Sloughon nie wiem co bierzesz ale bierz pół

Jak dla mnie trochę przerost formy nad treścią, ale jest w tym jednak cos, co mi sie podobalo. Taka jedna wielka przenośnia

A nie próbowales pisać wierszy? Klimatem by pasowało

Moze przez to, ze przeczytalam na spokojnie i powoli - spodobalo mi sie. Taka intrygująca miniatura z zastanawiającym zakonczeniem, fajne opisy odczuć

Dzięki za komentarze. Jestem świadomy przerostu formy nad treścią. Tak miało być. Piszę na razie o pierdołach, tylko po to aby wyrobić sobie styl przed czymś poważniejszym.

Cytuj:

---

Szantymen napisał

Moja opinia: Ni chu... nie rozumiem.

---

I to chyba najlepsza opinia, jaką mogłeś usłyszeć. Bowiem opisanie tak prostej czynności w sposób tak nie-prosty, jest czymś ponadprzeciętnym. Zrozumiałem i bardzo mi się to spodobało. Treść i zamysł jest sam w sobie genialny, popracuj jeszcze trochę nad warsztatem (równoważniki zdań i mała ilość zdań złożonych użytych nieumiejętnie mogą zniszczyć cały tekst). Moja rada - nie zabieraj się za wiersze. Zabiorą Ci one możliwość płynnego opisywania sytuacji, będziesz musiał błądzić między treścią a formą.

Cytuj:

---

Sloughon napisał

       Powoli myśli zaczynają oscylować wokół rzeczywistości znajdującej się z drugiej strony bramy, w płaskim świecie zwanej [serio? albo świecie zwanym, albo świeci, zwanej] balkonowymi drzwiami. Umysłowy autopilot zostaje wyłączony. Pojawia się pierwsze,[przecinek zbędny] namacalne połączenie między moim światem wewnętrznym a materialną reprezentacją wszystkiego. Dotykam klamki. Miliony bodźców wędrują nie-tak-krętymi nerwami. Kolejno docierają. Odczuwam jeszcze pewnego rodzaju opóźnienie. Z każdą chwilą jest jednak ono mniejsze. Wróciłem już cały. Wychodzę.
Spokojnie obserwuję obrazy przeszłości, tworzę widoki przyszłości, analizuję wpływ obu na teraźniejszość. Wskaźnik czasu zmienia swoją wartość. Ciągle.[ten fragment mi się podoba :)]

---

Kilka błędów, ale nie ma ich praktycznie w ogóle. Nie wiem, czy to zasługa Twoja, czy długości tekstu. :P
A ja sama nie wiem, czy rozumiem, ale pomimo tego podoba mi się, jak piszesz. Chętnie przeczytałabym coś dłuższego Twojego autorstwa. Tak z ciekawości.

Gdy bylem w polowie, przekonany bylem ze chodzi o wyjscie na balkon podczas gdy sie dopiero przebudzilo i 'wraca' do siebie, aczkolwiek wszystko mi sie powalilo czytajac reszte. Nie rozumiem xD Licze na jakies wyjasnienie tekstu ^^

Cytuj:

---

Harios napisał

Gdy bylem w polowie, przekonany bylem ze chodzi o wyjscie na balkon podczas gdy sie dopiero przebudzilo i 'wraca' do siebie, aczkolwiek wszystko mi sie powalilo czytajac reszte. Nie rozumiem xD Licze na jakies wyjasnienie tekstu ^^

---

Narrator wyszedł rano na balkon, postał tam chwilę w międzyczasie się rozbudzając, po czym wrócił do mieszkania.



Idea jest ciekawa, jednak miejscami przekombinowałeś, szczególnie w trzecim akapicie:

Cytuj:

---

Przyzwyczajony do tej subtelnej zmiany mojego otoczenia mogę wrócić. Wchodzę do moich myśli. Najpierw obserwuje je jakby z daleka. Przychodzą bliżej. Są moje. Ja jestem nimi. Spokojnie obserwuję obrazy przeszłości, tworzę widoki przyszłości, analizuję wpływ obu na teraźniejszość. Wskaźnik czasu zmienia swoją wartość. Ciągle.

---

wkradła się tu jakaś metafizyka skomplikowana do tego stopnia, że zaczyna to przypominać bełkot - bo o ile pozostałe fragmenty tekstu całkiem łatwo jest zrozumieć, to tutaj już ni cholery nie wiem co miałeś na myśli. Zgaduję, że w tym momencie narrator przebudza się całkiem, umiejscawia się w czasoprzestrzeni przypominając sobie kim jest, skąd się tu wziął i co planuje robić za chwilę, czyli taki dosyć typowy stan umysłu jaki większość ludzi ma po pobudce, jednak nie dałbym sobie za tę interpretację paznokcia obciąć, nie mówiąc już o bardziej kluczowych fragmentach ciała.
Strasznie nie lubię oceniać takich króciutkich, wyrwanych z kontekstu fragmentów. Wydaje mi się jednak, że komplikowanie opisu dla samej idei komplikowania jest bezcelowe - samo używanie trudnych wyrażeń i rozmywanie sensu w potoku równoważników zdań w najmniejszym nawet stopniu nie sprawia, że tekst zyskuje na wartości. Owszem, może sprawiać wrażenie takiego, który porusza ważki temat czy jest skierowany do intelektualnej elity, będzie to jednak pozór w żaden sposób nie zmieniający jego realnej wartości.


Jednak sam pomysł, jak wspomniałem na początku, podoba mi się i jeśli planujesz w przyszłości napisać coś dłuższego, gdzie taka zabawa słowem będzie również występować i znajdzie dla siebie jakieś uzasadnienie, to z chęcią to przeczytam.

Hmm, to taki tekst-łamigłówka.

Opowiadanie niesie jakąś treść i trzeba trochę przy nim pogłówkować. Ode mnie duży plus.

Zapomniałem zupełnie, że wrzuciłem tutaj to "opowiadanie". Cieszę się, że pojawiło się trochę opinii, za wytknięcie błędów serdecznie dziękuje. Wszystkie moje teksty na torgu, jak pewnie zauważyliście są w podobny sposób pisane i służyły tylko i wyłącznie wytrenowania stylu, dlatego poruszane tematy są bardzo wąskie, wątku prawie nie ma, całość można zamknąć w dwóch zdaniach. Teraz zabieram się do pisania normalnego, kilkustronicowego opowiadania, w którym język będzie służył przekazowi a nie na odwrót jak do tej pory. Dzięki wielkie.